ครบสองเดือนที่ไพลินกลับมาอยู่บ้าน หญิงสาวมีความสุขมากได้ดูแลยาย ทำกับข้าวให้ยายกิน ตักบาตรเช้า ไปวัดทำบุญ สวดมนต์ทุกวันพระพร้อมกับยาย ทำงานบ้าน ทำงานที่ชอบ เธอไปที่ร้านขายอุปกรณ์การเย็บปักถักร้อยบ่อยมากๆ ผลิตผลงานมากมายประหนึ่งว่าตัวเองเป็นเครื่องจักร ถักได้ถักดี ว่างก็วาดรูป อะไรที่ชอบมักทำได้ดีเสมอ ไพลินถักทุกอย่างที่ลูกค้าสั่ง ล้วนแล้วแต่เป็นลูกค้าต่างชาติทั้งนั้น ได้ราคาดียิ่งเป็นงานฝีมือต่างชาติยิ่งชอบ แต่เธอก็ดูแลยายไม่ให้ขาดตกบกพร่อง เพราะไม่มีอะไรมากวนใจชีวิตเหมือนตัดขาดจากโลกภายนอก เช้าตื่นทำกับข้าวใส่บาตรกับยาย ทำกับอาหารกิน ไปตลาดซื้อของสดมาไว้ทำกับข้าว ปลูกผักไว้กินเอง วันๆ เธอไม่ค่อยมีเวลาว่างเลย เย็นวันศุกร์ถ้าบัวชมพูไม่ติดงานหรือกลับบ้าน ก็จะมาพักที่บ้านสวนกับไพลินเป็นประจำเรื่องสวนไม่ต้องห่วงลุงปานกับเมียดูแลให้ ยายให้ลุงเอาผลไม้ในสวนไปขายได้ แบ่งกันใช้แบ่งกันกิน บางครั้งผลไม้สุกกินไม่ทันยายก็ให้เธอเอาไปให้โรงเรียน ถวายพระที่วัดบ้างได้บุญกันถ้วนหน้าวันเสาร์และวันอาทิตย์ไพลินจะหยุดงานถักและงานวาด เธอจะพายายไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ ตามโรงเรียนที่
เช้านี้ที่บ้านสวน ยายจันตื่นแต่เช้าเข้าครัวทำกับข้าวใส่บาตร ไพลินตื่นเป็นคนที่สองตามด้วยบัวชมพู ทั้งสองรีบอาบน้ำตามยายลงไปใส่บาตรเช้า กรวดน้ำเรียบร้อยแล้วขึ้นมากินข้าวเช้าพร้อมกัน“หนูพายกินข้าวเสร็จแล้วก็รีบไปธนาคารเสียนะหลาน โอนเงินให้เขา ไปทำเสียให้เรียบร้อย”“จ๊ะยาย พายเตรียมไว้แล้วค่ะ ยายอยากได้อะไรไหมเดี๋ยวเสร็จแล้วพายจะได้แวะตลาดสด”“อะไรก็ได้ลูก แล้วแต่หนูพายกับชมพูเลย อยากกินอะไรก็ซื้อมาของยายไม่ต้องเผ็ดก็พอ”ไพลินกับบัวชมพูนำเงินที่ได้จากการช่วยงานคุณพายัพไปฝากธนาคาร และโอนเข้าบัญชีแดนไทยทันทีเธอส่งสลิปให้คุณอำพล เพิ่งดูโทรศัพท์ว่าคุณอำพลโทรหาเธอตั้งแต่เมื่อคืน ทั้งโทรทั้งไลน์ หญิงสาวตกใจ ปกติคุณอำพลไม่เคยโทรแบบนี้ จะมีเรื่องอะไรอีก หญิงสาวรีบโทรกลับทันที“สวัสดีค่ะคุณอำพลฉันขอโทษนะคะ พอดีเมื่อวานกลับถึงบ้านแล้วนอนยาวเลยค่ะ เพิ่งดูโทรศัพท์เมื่อกี้เลย เอ่อ...คุณอำพลคะฉันโอนเงินใช้หนี้หมดแล้วนะคะแล้วเดี๋ยวฉันส่งสลิปให้ รบกวนคุณอำพลเรื่องเอกสารด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ถ้ามีโอกาสฉันเข้ากรุงเทพฯ จะนัดกินข้าวนะคะ”“ไพลินฉันเอง ไพลินฟังฉันก่อนคุยกับฉันหน่อยได้ไหม ฉันอธิบายได้น
ของงานคุณพายัพดำเนินมาคืนสุดท้าย แขกมาร่วมแสดงความเสียใจมากมายกว่าสองวันที่ผ่านมา คุณทัตเทพและคุณดรุณีให้คุณอำพลและแดนไทยไปช่วยกันต้อนรับแขก เพราะเป็นนักธุรกิจที่ทั้งคู่รู้จักอยู่แล้ว ส่วนมากแขกที่มาเข้ามาแสดงความเสียใจกับไพลินเกือบทุกคน หญิงสาวปลื้มใจกับคุณพายัพที่มีแต่คนรักน้ำตาคลอตลอดเวลา เสียดายที่พ่อด่วนจากไปมีลูกค้าฝรั่งใหม่ๆ หลายคนเข้ามาทักทายแสดงความเสียใจด้วย บางคนรู้ว่ามีญาติผู้ใหญ่มา ถึงกับเข้าไปขอทักทาย เป็นที่แปลกใจสำหรับทุกคนในงาน ที่ยายจันถึงแม่จะแก่มากแล้ว ก็ยังสามารถพูดคุยทักทายกับฝรั่งต่างชาติโดยใช้ภาษาอังกฤษได้ดีมากๆ ไพลินกับบัวชมพูไม่ได้แปลกใจอะไรเพราะยายมีทั้งลูกศิษย์ และเพื่อนที่เป็นต่างชาติมากมายสมัยที่ยังเป็นครู ยายสอนภาษาอังกฤษ แดนไทยทึ่งที่สุดมีอะไรหลายอย่างเกี่ยวกับครอบครัวของไพลินที่เขายังไม่รู้ หลายคนในงานมองยายจันอย่างชื่นชม“คุณไพลินครับ นี่คือมิสเตอร์มาร์ค เป็นลูกค้ารายใหญ่ของคุณพายัพ เขาเพิ่งทราบข่าวคุณพายัพ และรีบเดินทางมาแสดงความเสียใจด้วย” คุณอำพลพาชาวต่างชาติเข้ามาแนะนำให้เธอได้รู้จักไพลินยกมือไหว้และทักทายด้วยภ
คืนที่สอง ไพลินกับบัวชมพูยังสู้มาก มีหลายคนคอยช่วยงาน ยายจันให้จ้างทุกอย่าง ทำให้ไพลินกับบัวชมพูมีเวลาได้พักบ้าง เหนื่อยน้อยกว่าคืนแรก คาดว่าคืนนี้แขกคงเยอะเหมือนเดิม ยายจันจัดเครื่องประดับมาให้สองสาวครบวันที่ต้องทำงาน แยกของใครของมัน สมหน้าตาลูกสาวอดีตเจ้าของบริษัทฯมาก ไพลินไม่น้อยหน้าใครเลยใกล้เที่ยงปรากฎรถของแดนไทยเลี้ยวเข้ามาภายในบริเวณวัด เขามาพร้อมผู้หญิงหน้าตาคล้ายกัน ชังน้ำหน้านักแต่ก็อยู่ระหว่างงานพ่อจะแสดงออกมากกว่านั้นก็ไม่ได้ หลายคนในงานจับตามองดูเธออยู่ ไพลินยืนอยู่ภายในศาลาเมื่อเห็นว่าสองคนนั้นเดินเข้ามา เธอลุกขึ้นยืนสบตากับฝ่ายหญิงเท่านั้น“สวัสดีค่ะน้องพายใช่ไหมคะ พี่ชื่อดารณีเป็นน้องพี่แดนไทย พี่แสดงความเสียใจด้วย เรียกพี่ดาก็ได้นะคะ มีอะไรให้พี่ช่วยบ้าง วันนี้พี่ว่างทั้งวัน” ดารณีแนะนำตัวเองกับไพลิน แค่เห็นหน้าเธอก็รู้สึกถูกชะตากับผู้หญิงคนนี้แล้ว สวยหุ่นดีมาก ถึงแม้จะอยู่ในอาการเศร้าหมองก็ตาม“เอ่อ สวัสดีค่ะขอบคุณมากนะคะ ตอนนี้ยังไม่มีอะไรให้ช่วยเลยช่วงเย็นแขกมาเยอะจะยุ่งหน่อยค่ะ” หญิงสาวยกมือไหวดารณี ไม่แม้แต่จะมองหน้
ไพลินหลบอยู่แถวหลังร้านกาแฟของปั้มน้ำมัน กระวนกระวายกลัวว่าแดนไทยจะตามมาเจอ เธอจำไม่ได้ว่าแทงเขาไปกี่ครั้ง เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ไม่มีผิดเขาคิดไม่ดีกับเธอ ไม่น่าไว้ใจเขาเกือบยี่สิบนาที กัลยาหรือเก่๋เพื่อนของบัวชมพูที่ไว้ใจได้มารับเธอ บัวชมพูอยู่ในสายกับเพื่อนเพื่อเป็นการยืนยันว่ากัลยาเป็นเพื่อนของบัวชมพูแน่นอน บ้านพักของกัลยาอยู่ภายในโรงพยาบาล กัลยาอาศัยอยู่ลำพังซึ่งปลอดภัยแน่่นอน บัวชมพูไม่ได้บอกเพื่อนว่าไพลินเจออะไรมา เล่าให้ฟังเพียงแต่ว่ามีปัญหากับคนรู้จักขอพักรอบัวชมพูแค่สามชั่วโมง เพื่อนของชมพูไม่ติดใจอะไร"พายนอนพักก่อนนะ เก๋อยู่คนเดียว ที่นี่เป็นหอใน ถ้าไม่มีคนรู็จักที่พักอยู่ที่นี่คนนอกก็ไม่สามารถเข้ามาได้ ไม่ต้องกลัวนะอีกตั้งสามชั่วโมงกว่าชมพูจะขับรถมาถึงที่นี่ เก๋ว่าพายนอนพักก่อนเถอะขากลับพายจะได้เปลี่ยนพูขับรถ""พายขอบใจนะเก๋ ขอบใจมากพายจะไม่ลืมเลยที่ช่วยพายไว้ รบกวนเก๋ด้วยนะ""ไม่ต้องห่วงหรอกเพื่อนชมพูก็เหมือนเพื่อนเก๋นั่นแหละ เอาล่ะพายอาบน้ำก่อนก็ได้นะจะได้สบายตัว ใช้ชุดเก๋ได้เลย "ไพลินอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใส่ชุดนอนของกัลยา เตรียมตัวนอนหันมาอ
ที่โรงพยาบาลมีพนักงานเก่าแก่สองสามคนที่อาสาอยู่เป็นเพื่อนไพลิน หญิงสาวใช้เวลาพูดคุยเรื่องของพ่อเรื่องโรงงานเรื่องการทำงานกับเหล่าพนักงานอย่างเป็นกันเอง ครึ่งวันเช้าจนเที่ยงทุกคนขอเลี้ยงข้าวเธอที่ห้องอาหารของโรงพยาบาล แดนไทยไม่ว่าอะไรเขาคอยดูอยู่ห่างๆ กินข้าวเที่ยงเสร็จแล้วทุกคนขอตัวกลับ ยืนยันว่าจะมาเยี่ยมพ่อเธอทุกวัน นั่นทำให้ไพลินรู้สึกอบอุ่น เหมือนทุกคนเป็นญาติผู้ใหญ่ หญิงสาวน้ำตาคลอตลอดเวลาที่ได้พูดคุยกับเหล่าพนักงานโรงงานของพ่อหลังทุกคนลากลับ ไพลินจ่ายค่ารักษาพยาบาลของพ่อ เงินของยายเธอยังไม่ได้ใช้ยังพอมีเงินเก็บอยู่บ้าง เธอยังไม่อยากกลับคอนโด ดีที่โรงพยาบาลที่นี่มีทุกอย่างพร้อม ร้านอาหาร คาเฟ่ เหมือนห้างสรรพสินค้ามากกว่า หมอ พยาบาลเดินกันขวักไขว่ ตึกที่พ่อเธออยู่มีร้านสะดวกซื้อไว้บริการสำหรับญาติคนป่วย และคนที่ทำงานในโรงพยาบาล เธอเดินกลับไปหาแดนไทยที่นั่งอยู่อีกฝั่งเขานั่งตั้งแต่เธอกินข้าวกับเพื่อนๆ ของพ่อ“ฉันต้องแวะไปที่ทำงานสักหน่อยเธอเสร็จรึยัง”“ฉันขออยู่ที่นี่จนถึงเย็นได้ไหมคะ เดี๋ยวสักสองทุ่มฉันกลับเองก็ได้”“งั้