เลี้ยงส่ง

สามสัปดาห์แล้วที่ยายมาอยู่กับไพลิน หญิงสาวสังเกตุว่ายายมีความสุขก็จริงแต่ก็ไม่สุขที่สุด เธอรู้ว่ายายคิดถึงบ้านสวน คนแก่ไม่ชินกับคอนโดป่าปูนมันไม่ธรรมชาติ

“ยายจ๋าพายไปทำงานก่อนนะคะ”

“เดินทางปลอดภัยนะลูก ไม่ต้องห่วงยาย”

ไพลินอยู่ในชุดกระโปรงสั้นเหนือเข่า เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวรองเท้าส้นสูง ยายห่อข้าวใส่กล่องให้เธอไปกินที่บริษัทฯไพลินไม่บอกยายว่าลาออกแล้ว กรองกาญเข้าใจในเหตุผลของเธอดีว่าจำเป็นจริงๆเมื่อมีพนักงานใหม่เข้ามาทำงาน ไพลินเลยถือโอกาสวันนี้คุยกับหัวหน้าจะพายายกลับบ้านเลย เพราะเหลือเวลาแค่สัปดาห์เดียว

“มีอะไรหรือเปล่าพาย เรื่องยายหรือเปล่า”

“ใช่ค่ะพี่กรอง ยายดูไม่มีความสุขเลย พายอยากพายายกลับบ้านค่ะเหลือเวลาอีกอาทิตย์เดียว พายขอไปเลยได้ไหมคะ ”

กรองกาญถอนหายใจเสียดายก็เสียดาย พนักงานดีๆซื่อสัตย์ ทำงานดีนิสัยดีแบบนี้สมัยนี้หายากมากและที่สำคัญไพลินโสด เวลามีงานเร่งงานด่วนไม่เคยขัดช่วยงานได้ทุกอย่างแต่ด้วยเหตุผลเธอต้องยอมปล่อยไพลินไป อีกไม่แน่วันข้างหน้าอาจได้มาร่วมงานกันอีก

“งั้นก็ลงวันที่ในใบลาออกใหม่ล่ะกัน แล้วเดี๋ยวพี่คุยกับฝ่ายบุคคลเอง”กรองกาญถอนหายใจอย่างแสนเสียดายลูกน้องที่เรียกว่าแสนดีของเธอ เมื่อไหร่จะหาพนักงานดีๆแบบนี้ได้อีก

“พายขอบคุณพี่กรองมากนะคะที่เข้าใจพาย”หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณกรองกาญหลังจากนั้นไพลินเก็บของเลยทันทีนึกใจหายเหมือนกัน ตั้งแต่เธอจบก็ทำงานที่นี่เป็นที่แรกและโชคดีของเธอ ทำงานที่แรกก็ดีทุกอย่างถึงงานจะเยอะแต่เพื่อนร่วมงานดีทุกคน แต่ยายก็สำคัญกว่าอะไรทั้งหมดยายก็เหมือนแม่ของเธอ ถ้ายายไม่เลี้ยงไม่รู้ว่าตัวเองจะอยูยังไงอาจไปอยู่กับแม่เลี้ยงก็ได้ ถ้าไม่มียายชีวิตเธอคงไม่มาถึงขนาดนี้ ไพลินใช้เวลาไม่นานก็เก็บของหมด

“พายพรุ่งนี้มาวันสุดท้ายนะ พี่จะเลี้ยงส่งภายในแผนกเรา”

“เศร้าจังเลยนะคะพี่กรอง พายไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้เลยแต่ยายสำคัญมากค่ะ”

“พี่เข้าใจ ไว้สบายใจทุกอย่างอยู่ตัวแล้วพี่ยินดีต้อนรับตำแหน่งของพายยังอยู่เหมือนเดิมพี่ให้น้องไปช่วยงานอย่างอื่น แค่รักษาการแทนพายนะ”

“พี่กรองเมตตาพายมากเลยค่ะ”ไพลินยกมือไหว้กรองกาญ

“เอาน่าพายก็เหมือนน้องสาวพี่คนหนึ่งมีอะไรก็ช่วยกัน พายช่วยงานพี่มาตั้งเยอะ”

“งั้นวันนี้เดี๋ยวพายเคลียร์งานให้นะคะพี่กรอง”

มื้อเที่ยงไพลินไปกินข้าวพร้อมกรองกาญและเพื่อนร่วมงานอีกเกือบสิบคนกรองกาญแจ้งข่าวกับทุกคนเรื่องที่ไพลินมีความจำเป็นต้องลาออกจากงาน เพราะยายป่วยไม่มีใครดูแล เพื่อนทุกคนเพิ่งรู้วันนี้ว่าไพลินอยู่กับยาย แม่เสียชีวิตพ่อมีครอบครัวใหม่ ทุกคนเข้าใจเหตุผลที่ไพลินลาออก ภายในห้องอาหารวันนี้ยังคงมีเหล่าผู้ชายชุดดำเข้ามากินข้าวเหมือนดังเช่นทุกวัน กรองกาญให้เจ้าของร้านต่อโต๊ะให้ มื้อนี้ทุกคนขอหารกันจ่ายค่าอาหาร ส่วนวันพรุ่งนี้กรองกาญขอเป็นเจ้าภาพเอง เธอจองร้านอาหารข้างล่างไว้

“ป้าครับโต๊ะนั้นเขามีเลี้ยงอะไรเหรอครับเห็นต่อโต๊ะกันคนเต็มเลย”

“อ้อ...แผนกนั้นเขาเลี้ยงส่งคุณพายค่ะ”

“อ๋อเลี้ยงส่งพนักงานเหรอครับ”

“ใช่ค่ะวันนี้เขาเลี้ยงเล็กๆค่ะพรุ่งนี้คุณกรองกาญจองอาหารเลี้ยงแบบจัดเต็มให้คุณพายที่ร้านข้างล่างตึกนี้ค่ะ”

“แสดงว่าพนักงานคนนี้เป็นที่รักของทุกคนแน่ๆเลยใช่ไหมครับป้า”

“อูยคุณพายนี่น่ารักค่ะ นอบน้อมนิสัยดีนี่ป้าก็เพิ่งรู้นะคะว่าคุณพายอยู่กับยาย แม่เสียชีวิตพ่อมีครอบครัวใหม่ นี่เห็นว่ายายไม่ค่อยสบายค่ะเลยลาออกไปดูแล คุณพายเธอมาทำงานแต่เช้าทุกวัน กว่าจะเลิกก็ดึกดื่นไม่น่าเชื่อนะคะว่าสวยขนาดนี้ไม่มีแฟน นี่ถ้าป้ามีลูกชายป้าจะให้จีบ ต่อไปนี้เช้าๆก็จะไม่ได้เจอหน้าสวยๆของคุณพายแล้ว”

“นี่ครับป้าค่าข้าวของพวกผมทั้งแปดคนนะครับไม่ต้องทอน”แดนไทยยื่นเงินแบงค์สีเทาให้กับแม่ค้าข้าวจานละสี่สิบห้าบาทที่เหลือคือทิป

“อูยคุณคะทำไมให้เยอะจังเลยไม่เอาหรอกค่ะแค่สามร้อยหกสิบบาท”

“ไม่เป็นไรครับป้า พอดีเดือนที่ผ่านมาผมทำโอทีเยอะ อยากให้ป้าครับ”

“พ่อคุณขอบคุณนะคะ ป้าจะเก็บไว้ทำทุนค่ะ”ป้าแม่ค้ายกมือไหว้ขอบคุณแดนไทยอย่างดีใจ

หลายวันมานี่เขาได้ข้อมูลเกี่ยวกับคุณพายัพเยอะมาก และเพิ่งรู้ว่าสถานการณ์การเงินของบริษัทฯ คุณพายัพไม่ให้ครอบครัวรู้เรื่องเลย ถ้าเงินของเขาไม่มากถึงยี่สิบล้านเขาจะไม่สนใจเลย อาจจะยังยืดเวลาออกไปให้ผ่อนชำระได้อีก นี่ครบหนึ่งปีคุณพายัพยังไม่มีเงินมาใช้หนี้เขา แต่ลูกเมืยอยู่ดีกินหรูมันไม่ถูกต้องเขายื่นคำขาดผ่านทนายความให้คุณพายัพนำเงินมาคืนให้หมดทุกบาททุกสตางค์ภายในสองเดือนนี้ แดนไทยรอจนกลุ่มของไพลินลุกออกไปแล้วเขาถึงลุกตามออกไปข้างนอก ป้าร้านขายข้าวยังอุตสาห์หันมายิ้มให้เขา

ชายหนุ่มกลับไปพักที่คอนโด เขานั่งทำงานอยู่ภายในห้องดูรายละเอียดเกี่ยวกับคุณพายัพอีกครั้ง หกโมงเย็นแดนไทยปรากฏตัวที่ร้านอาหาร เขาเลือกนั่งมุมลับที่สามารถมองเห็นของกลุ่มกรองกาญชัดเจน

หกโมงสิบนาทีร่างสูงสมส่วนอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวเข้ารูปปล่อยแขนยาวติดกระดุมปลายแขนกางเกงยีนต์ขายาว รองเท้าผ้าใบสีขาว สะพายเป้สีดำใบเล็กๆไว้ด้านหน้า ปล่อยผมยักศกยาวแสกกลาง แต่งหน้าบางๆ ท่าทางที่ยืนตรงหน้าประตูแล้วกวาดสายตามองหาโต๊ะที่จองไว้ แค่ยืนเฉยๆแต่งตัวก็ธรรมดา แต่คนที่อยู่ในห้องอาหารต่างก็มองกันเป็นแถว

ไพลินมองเห็นป้ายจองที่วางไว้ที่โต๊ะ หญิงสาวก้าวขายาวๆเดินตรงเข้ามานั่งที่โต๊ะอาหารที่กรองกาญจองไว้ ยังไม่มีใครมาเธอมาก่อนเวลานิดหน่อย จริงๆไม่อยากปล่อยยายให้อยู่คนเดียวเลย แต่ก็ไม่อยากขัดหัวหน้าและเพื่อนร่วมงาน ที่มีน้ำใจอยากเลี้ยงส่ง

เกือบสิบนาทีทุกคนก็เริ่มทยอยกันมาจนครบ บรรยากาศการดื่มกินเป็นไปด้วยดี ดูเหมือนว่าเป็นครั้งแรกเหมือนกันที่ไพลินตอบคำถามเพื่อนๆเกือบทุกอย่าง

“พายแล้วนี่กลับบ้านไปอยู่กับยาย แล้วแฟนล่ะทำยังไง”

จู่ๆเพื่อนร่วมงานที่เป็นผู้หญิงถามขึ้น

“มีที่ไหนล่ะไม่มีหรอก แต่ถึงมียังไงพายก็ต้องกลับบ้านไปดูแลยายอยู่ดี”

“หนุ่มๆบริษัทฯอื่นคงชะเง้อชะแง้แลหาคนสวยของเรากันใหญ่แน่ๆเลย ที่เคยมาติดต่องานต่อไปก็คงไม่มาแล้วล่ะเนาะพวกเรา”เพื่อนร่วมงานเอ่ยขึ้นและหัวเราะพร้อมกัน

ไพลินยิ้มเล็กน้อยไม่ได้พูดอะไร เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

“พายขอตัวไปเข้าห้องน้ำแป๊ปนะคะ”

หญิงสาวเดินเลยเข้าไปในสวนหย่อมเล็กๆที่บริษัทฯจัดไว้ให้พนักงานได้มานั่งพักผ่อน เกือบสองทุ่มรอบบริเวณนี้ไม่น่ากลัวแสงไฟส่องสว่างมาก คิดในใจว่าคุยโทรศัพท์เสร็จกลับเข้าไปนั่งอีกสักหน่อยเธอก็จะขอตัวกลับ

“ชมพูว่างแล้วใช่ไหม วันมะรืนพายจะยายกลับไปอยู่บ้านแล้วนะ”

“ดีจังเลยพาย แล้วยายเป็นยังไงบ้างสบายดีไหมอีกสองวันชมพูได้วันพัก แล้วเดี๋ยวไปหาที่บ้านนะ”

“ดีเลยงั้นพายจะฝากให้ชมพูรับยาให้ยายด้วยได้ไหม”

“ได้เลย เดี๋ยวชมพูจัดการให้แล้วนี่จะมาอยู่กี่วัน”

“อยู่ยาวเลย พายลาออกจากงานแล้ว พอดีวันนี้หัวหน้ากับเพื่อนในแผนกมาเลี้ยงส่งที่ร้านอาหารใกล้ๆบริษัทฯนี่แหละ แค่นี้ก่อนนะชมพูอย่าลืมยาของยายนะ ขอบใจมากเพื่อน”

“อุ้ย....ขอโทษค่ะ”ด้วยความรีบที่จะเข้าไปด้านในทำให้เธอไม่ได้ระวัง ไม่คิดว่าจะมีคนมายืนอยู่ด้านหลัง แรงที่เธอชนใครอีกคนทำให้ไพลินเซไปปะทะกับต้นสนที่อยู่ใกล้ๆชนแรงจนโทรศัพท์หลุดร่วงลงพื้น

“คุณเป็นอะไรไหมคะ ฉันขอโทษจริงๆไม่คิดว่าจะมีใครมายืนอยู่ใกล้ขนาดนี้ หลังจากที่เก็บโทรศัพท์จากพื้นมาถือไว้แล้ว หญิงสาวยกมือไหว้ขอโทษชายชุดดำร่างสูงใหญ่ที่ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าเธอดูหน้าเขาเหมือนโกรธมาก ดูโกรธมากจริงๆไพลินเริ่มใจไม่ดีผู้ชายคนนั้นถอดแว่นยิ่งทำให้เขาน่ากลัวมากกว่าเดิมหญิงสาวเริ่มใจเต้นแรง รู้สึกกลัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แผลเป็นที่แก้มขวาของเขานูนขึ้นมามีรอยเย็บยิ่งทำให้เขาน่ากลัวมากกว่าเดิม ไพลินทำในดีสู้เสือ

"ทำไมถึงไม่ระวัง คนยืนอยู่ตรงนี้ทั้งคน"เสียงเขาดุเหมือนหน้าตาเขาเวลานี้

"ฉันขอโทษอีกครั้งค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆคุณเจ็บตรงไหนไหมคะ ไหนขอฉันดูหน่อยค่ะ"

แดนไทยก้มมองไพลินที่เข้ามาใกล้ๆเขาและสำรวจรอบตัว จับแขนจับมือเขาขึ้นมาดู

"เท่าที่ดูคุณก็ไม่ได้เจ็บอะไรนี่คะ ฉันซะอีกที่เจ็บมากกว่าคุณดีนะที่ไม่ได้พับแขนเสื้อขึ้น ไม่งั้นคงถูกกิ่งไม้เกี่ยวแน่ๆ"

"ใครใช้ให้เธอมาแตะต้องตัวฉัน ฉันจะเจ็บหรือไม่เจ็บเธอก็ไม่มีสิทธิ์มาสำรวจตัวฉัน"

"อ้าวคุณ ฉันก็ขอโทษคุณแล้วนะคะ จริงๆฉันไม่ต้องขอโทษด้วยซ้ำ ใครใช้ให้คุณมายืนอยู่ข้างหลังฉันเงียบๆนี่อย่าบอกนะว่ามาแอบฟังฉันคุยโทรศัพท์ ตรงนี้มีคุณกับฉันแค่สองคน เรื่องอะไรที่จะต้องมายืนอยู่ข้างหลังฉันด้วย นี่โทรศัพท์ฉันหล่นนะไม่รู้ว่าเสียหายหรือเปล่า แล้วที่ฉันเซไปปะทะกับต้นไม้เนี้ยฉันก็เจ็บนะคุณยืนนิ่งเป็นหินแบบนั้นไม่ได้เจ็บอะไรเลยด้วยซ้ำยังมีหน้ามาว่าฉันอีก ฉันไม่ควรขอโทษคุณเลยมารยาทน่ะมีไหม เป็นผู้ชายซะเปล่า คุณกับฉันก็ไม่ได้รู้จักกันเลยเรื่องอะไรมาทำหน้ายักษ์ใส่ฉันล่ะ ซวยจริงๆเลย ไม่ผิดแต่ต้องมาขอโทษ"

ไพลินบ่นเสียงดังแล้วรีบเดินออกไปจากที่ตรงนั้น ปล่อยผู้ชายร่างสูงใหญ่หน้าตาน่ากลัวนั่นไว้ที่สวนหย่อมคนเดียว