ตอนที่2.บ่วงแห่งความแค้น

ศิลากลับมาถึงบ้านตอนบ่าย มนตรีและคนงานที่บ้านมารอรับอยู่หน้าบ้าน เพราะอยากรู้ว่าอาการของหนึ่งฤทัยเป็นอย่างไร ถึงความสัมพันธ์ของเจ้านายกับหนึ่งฤทัยจะไม่ดีนัก แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้

            “คุณหนึ่งเป็นอย่างไรบ้างคะ” สายพิณแม่บ้านและผู้ใหญ่ประจำบ้านเอ่ยถาม เมื่อศิลาเดินเข้ามาในบ้าน

            “ยังไม่ตาย!” ศิลาตอบด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์        “คุณหิน ทำไมพูดแบบนั้นคะ” สายพิณดุ นางเลี้ยงของนางมาตั้งแต่แบเบาะ มีหรือจะไม่รู้ว่าคุณหินนิสัยเป็นอย่างไร ข้างนอกอาจดูแข็งกร้าวเหมือนชื่อ แท้จริงแล้วคุณหินของนางสุภาพอ่อนโยน แต่เพราะหน้าที่และงานที่ทำ เลยทำให้คุณหินแข็งกระด้างไปสักหน่อย เพราะคนงานและลูกน้องในไร่ร้อยพ่อพันแม่ ถ้าศิลาคุมไม่อยู่จะมีปัญหาได้

            “ไม่เอาค่ะ ไม่พูดแบบนี้นะคะ ไม่น่ารักเลย” คำพูดของสายพิณ ทำให้ศิลากลอกตาไปมา สายพิณกำลังทำให้เขาเสียการปกครอง

            “หายดีแล้ว อีกสองวันกลับบ้านได้” ศิลาบอกกับทุกคนที่มารอฟังข่าว

            “พรุ่งนี้ให้จันทร์ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณหนึ่งไหมครับนาย” มนตรีถาม

            “ไม่ต้องเดี๋ยวฉันเฝ้าเอง ป้าช่วยให้คนงานไปขนเสื้อผ้า และข้าวของเครื่องใช้ของยายหนึ่งมาไว้ที่ห้องผมด้วยนะครับ” พูดจบศิลาก็เดินเข้าบ้านไป คำพูดของศิลาทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นมองหน้ากันไปมา

            “เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณหินให้ขนของของคุณหนึ่งมาในบ้าน” สายพิณหันไปถามมนตรี มนตรีส่ายหัวไปมาเพราะไม่เข้าใจและไม่รู้ว่าเจ้านายคิดอะไรอยู่

            “ไม่รู้เหมือนกันป้า ผมก็รู้เหมือนที่ป้ารู้นั่นแหละ” มนตรีบอกกับสายพิณ

            “เฮ้อ...คนแก่งง” สายพิณพูดกับตัวเอง ที่หนึ่งฤทัยเจ็บตัวก็เพราะคุณหินไม่ใช่เหรอ

            “ทำตามที่คุณหินสั่งเถอะป้า บางทีการปาดเจ็บของคุณหนึ่ง คงทำให้คุณหินคิดได้ก็ได้”

            “นั่นสิ จะอะไรก็ตาม เรื่องของเจ้านายลูกน้องไม่เกี่ยว พรุ่งนี้พาพวกไอ้จ่อยไปเก็บของตามคำสั่งคุณหินด้วยนะ”

            “ครับป้า” มนตรีรับคำ แล้วชวนจันทร์กลับบ้าน

ตาคู่คมมองออกไปนอกหน้าต่าง จุดหมายปลายทางคือกระท่อมหลังน้อยที่ตั้งอยู่บนเชิงเขา ที่ที่เขาใช้เป็นคุกกักขังเธอ ที่เป็นเหมือนลูกหนี้ของเขา

            “ดีใจนะที่เธอยังไม่ตาย เพราะเกมของฉันยังไม่จบ หนึ่งฤทัย!” ศิลาคำรามลั่น ภาพวันวานย้อนกลับเข้ามาในหัว

สองวันที่ผ่านมา

ครื้น ครื้น

ฝนที่เทกระหน่ำลงมา ไม่มีผลกับร่างบางที่วิ่งฝ่าสายฝนไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

            “หยุดนะหนึ่งฤทัย! ผมบอกให้หยุด!” ศิลาตะโกนบอกคนที่วิ่งอยู่ข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต

            “หยุดนะหนึ่ง ข้างหน้าอันตราย” ศิลาตะโกนออกมาสุดเสียง เมื่อเห็นว่าหนึ่งฤทัยกำลังวิ่งเข้าไปในป่ารกทึบ เธอไม่รู้ทางและไม่รู้จักว่าป่าเป็นยังไง ที่สำคัญทางที่เธอกำลังวิ่งไปคือหน้าผาสูงชัน

            “เร็ว! จับตัวมาให้ได้” ศิลาหันมาบอกลูกน้องและคนงานที่วิ่งตามมาข้างหลัง

ภาพและเสียงที่ได้ยินทำให้หนึ่งฤทัยกลัวจับขั้วหัวใจ ฮึดสู้และออกแรงอีกครั้ง ถ้าเธอเข้าไปในป่าได้ก็คงมีที่กำบัง ตายในป่ายังดีกว่ากลับไปให้เขาทรมาน ศิลาไม่ใช่คนสิ่งที่เขาทำกับเธอป่าเถื่อนจนกว่าจะรับได้ เท้าบางที่เหยียบลงพื้นหลายครั้งที่ถูกหนามและเศษหินทิ่มตำ แต่ไม่ทำให้หนึ่งฤทัยล้มเลิกความพยายามเลยสักครั้ง เธอต้องไปจากที่นี่

                        “โอ้ย!” ร่างบางถลาลงกับพื้น เพราะไม่ทันระวัง จึงทำให้สะดุดหินก้อนใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเต็ม ๆ ถึงจะเจ็บแต่หนึ่งฤทัยก็ไม่ยอมแพ้ พยุงตัวเองลุกขึ้น แล้ววิ่งต่อ

            “หยุดนะหนึ่ง! ผมบอกให้หยุด” ศิลาตะโกนเมื่อเห็นหลังของเธอ

            “แยกกันออกไป ใครจับตัวได้กูให้สองหมื่น” สิ้นเสียงคนงานที่ตามมา ก็แบ่งเป็นสองกลุ่มแล้ววิ่งเข้าป่าไป ป่าแถวนี้ศิลาและคนงานคุ้นเคยเป็นอย่างดี เพราะเข้ามาตั้งแต่เด็ก ๆ

แสงไฟและเสียงที่ไล่ตามหลังมาทำให้หนึ่งฤทัยกลัวจนลนลาน หญิงสาววิ่งไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต หนีออกมาได้แล้วเธอจะไม่กลับไปให้ผู้ชายป่าเถื่อนคนนั้นทำร้ายเธออีก

            “กรี๊ดดดด” ความกลัวบวกกับไม่รู้จักทางทำให้หนึ่งฤทัยตกลงไปที่หน้าผา

            “แย่แล้วครับนาย คุณหนึ่งตกลงไปแล้ว” คนงานที่ตามหลังหนึ่งฤทัยมาติด ๆ รายงานเมื่อเห็นเธอตกลงไปต่อหน้าต่อตา

            “เอาเชือกมา” ศิลาเรียกหาอุปกรณ์ที่นำมาด้วยกับลูกน้อง

            “พรุ่งนี้ค่อยตามหาไม่ดีกว่าหรือครับ มืดแบบนี้อันตรายครับนาย” หัวหน้าคนงานบอกด้วยความเป็นห่วง

            “ปล่อยไว้ได้กลายเป็นอาหารเสือกันพอดี” ศิลาบอกลูกน้อง ร่างสูงผูกเชือกไว้ที่เอว แล้วบอกวิธีจะลงไปช่วยเหลือหญิงสาวกับลูกน้อง ถึงจะไม่ชอบหน้าและแช่งให้หนึ่งฤทัยตายทุกวัน แต่ศิลาก็ไม่อยากให้เธอมาตายแบบนี้ เพราะมันทรมานน้อยเกินไป เขาคนเดียวเท่านั้นที่จะเป็นออกคำสั่งให้เธอตาย ศิลาบอกแผนและวิธีที่จะลงไปข้างล่างกับลูกน้อง ก่อนจะค่อย ๆ โรยตัวลงไปด้านล่าง

            “ระวังนะครับนาย” คนงานที่อยู่ข้างบนตะโกนบอกด้วยความห่วงใย ศิลาไต่เชือกลงไปอย่างระมัดระวัง ปากคาบไฟฉายเอาไว้

            “หนึ่งคุณอยู่ตรงไหน! ได้ยินเสียงผมไหม!” ทันที่ที่เท้าแตะพื้น ศิลาก็ร้องเรียกหญิงสาว

            “ได้ยินไหมหนึ่ง!” ศิลาเรียกชื่อหญิงสาวไปตลอดทาง ตาก็กวาดมองไปทั่วบริเวณที่ไฟฉายส่องถึง ใจหนึ่งก็เป็นห่วง แต่อีกใจก็สมน้ำหน้าเธอไม่น้อย

            “เจ็บตัวบ้างก็ดี ปากจะได้ดีลงบ้าง” พูดกับตัวเอง แต่ก็ไม่หยุดตามหา

ร่างสูงหยุดอยู่กับที่ ตาคู่คมจ้องมองไปเบื้องหน้า ก่อนจะวิ่งไปหาอย่างเร็วเมื่อมั่นใจว่า เงาตะคุ่มตรงหน้าคือร่างของคนที่เขากำลังตามหา

            “ทางนี้ เจอแล้ว อยู่ทางนี้” ร้องเรียกลูกน้องที่ตามลงมา แล้ววิ่งเข้าไปหาคนที่นอนหมดสติอยู่บนพื้น หัวใจแกร่งกระตุกเมื่อเห็นเลือดสีข้นบนเนื้อตัวของเธอ ศิลาถอดเสื้อคลุมออกแล้วห่อตัวเธอเอาไว้ เสื้อบริเวณที่ถูกกิ่งไม้ทิ่มตำขาดเป็นทางยาว จนทำให้เห็นผิวเนื้อของเธอ

            “คุณหนึ่งเป็นไงบ้างครับนาย” คนงานที่มาถึงถาม

            “สลบ” ศิลาตอบสั้น ๆ แล้วช้อนคนที่หมดสติเข้าสู่วงแขน

            “รีบพาขึ้นไปข้างบนเถอะครับนาย แบบนี้น่าจะหนักไม่เบา”

            “เสียเวลาทำมาหากินฉิบหาย!” ศิลาสบถคำโต ก่อนจะพาหญิงสาวปีนขึ้นมา คงต้องพาไปส่งโรงพยาบาล เพราะตลอดเวลาที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เธอเงียบจนน่าตกใจ