Home / โรแมนติก / หนี้พิษสวาท / ตอนที่3.ฉันเคยอยู่ที่นี่เหรอคะ

Share

ตอนที่3.ฉันเคยอยู่ที่นี่เหรอคะ

last update Huling Na-update: 2025-09-10 12:46:24

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูปลุกศิลาให้ออกจากภวังค์ความคิด

            “เข้ามา”

            “ข้าวต้มค่ะคุณหิน เมื่อเย็นคุณหินไม่ได้ทานข้าวป้าเลยทำข้าวต้มมาให้นะคะ”

            “ขอบคุณครับ ป้าครับผมมีเรื่องจะบอก”

ศิลาเรียกสายพิณให้เข้ามานั่งในห้อง แล้วบอกสิ่งที่เขาคิดและกำลังจะลงมือทำกับสายพิณ

            “ป้าช่วยบอกให้คนงานในบ้าน และให้เชิดบอกคนงานในไร่ให้เข้าใจตรงกันด้วยนะครับ”

            “จะดีเหรอคะ ป้ากลัวว่า...” สายพิณอยากจะคัดค้านแต่คำพูดที่เหลือค้างไว้แค่ริมฝีปาก เมื่อศิลาขัดขึ้น

            “ไม่มีอะไรต้องกลัวครับ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่ผมบอก”

            “ได้ค่ะ ป้าจะบอกเด็กในบ้าน และจะให้เชิดไปบอกคนงานในไร่นะคะ” พูดจบสายพิณก็ขอตัวออกไปจากห้อง ถึงจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับแผนการของเจ้านาย แต่ก็ขัดไม่ได้

ศิลาขับรถออกจากบ้านตั้งแต่เช้า ชายหนุ่มแวะเข้าไปในไร่ ตัดดอกกุหลาบที่กำลังบานสะพรั่ง แล้วขับรถออกไป เป้าหมายคือโรงพยาบาล เพราะมีใครอีคนรอเขาอยู่ที่นั่น

            “ดอกไม้ครับหนึ่ง” ส่งดอกไม้ในมือให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงคนป่วย หนึ่งฤทัยรับไปแล้วยิ้มให้เขา

            “ขอบคุณค่ะ สวยจังเลย”

            “ดอกไม้ที่เราช่วยกันปลูกไงครับ จำไม่ได้เหรอ” ศิลาบอกกับหญิงสาว เมื่อเห็นแววไหววูบในดวงตาของเธอก็นึกสะใจ

            “ขอโทษนะคะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย” หนึ่งฤทัยบอกเสียงเศร้า

            “ไม่เป็นไรนะครับ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ผมจะช่วยให้หนึ่งจำได้เร็ว ๆ นะครับ ไม่ต้องคิดมากนะครับ” มือหนากุมลงมือบางบีบเบา ๆ เพื่อปลอบโยนและให้กำลังใจ

            “ฉันเป็นภาระของคุณใช่ไหมคะ”

            “อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เราเป็นคนคนเดียวกัน ผมต้องดูแลคุณ” ศิลาบอกอย่างคนใจดี

            “ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณ” หนึ่งฤทัยเอ่ยขอบคุณพร้อมกับจับมือเขาเอาไว้ ตากลมโตที่มีแววกังวลอยู่ในนั้น สดใสขึ้นกว่าเมื่อวาน ศิลายิ้มในใจ หมายความว่าเธอไว้ใจเขาแล้วใช่ไหม

            “คุณหมอบอกว่าอีกสองวันฉันกลับบ้านได้แล้วค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา

            “พรุ่งนี้ผมมารับนะครับ”

            “ขอบคุณค่ะ”

            “ขอบคุณอีกแล้ว วันนี้คุณพูดขอบคุณผมหลายรอบแล้วนะครับ”

            “ฉันต้องขอบคุณสิคะ ไม่รู้เลยว่าถ้าไม่มีคุณฉันจะเป็นยังไง” หนึ่งฤทัยพูดออกมาจากใจจริง เพราะตอนนี้ศิลาเป็นที่พึ่งเดียวของเธอ

            “พักผ่อนเถอะครับ คุณเหนื่อยแล้ว” ศิลาประคองเธอลงบนที่นอน

            “อย่าไปไหนนะ อยู่กับฉันนะคะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา มือบางกุมมือแกร่งเอาไว้แล้วดึงมากอดแนบอก ศิลามองการกระทำของเธอด้วยสายตาไม่เข้าใจ ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง ถึงจะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ดึงมือออก ตาคมเข้มมองดวงหน้าหวานที่หลับตาลง ด้วยหัวใจที่ต่างไปจากเดิม เวลาหลับหนึ่งฤทัยไม่ต่างอะไรกับเด็กไร้เดียงสาไร้พิษสง และน่าสงสาร ศิลาสะดุดความคิดของตัวเอง เขาสงสารเธออย่างนั้นหรือ

            เมื่อถึงวันที่หนึ่งฤทัยออกจากโรงพยาบาล ศิลามารับและพาเธอกลับมาที่ไร่ ระหว่างทางทั้งสองแทบไม่พูดคุยอะไรกันเลย หนึ่งฤทัยมองออกไปนอกรถหาความคุ้นเคยเพื่อฟื้นฟูความทรงจำ ศิลาขับรถอย่างตั้งใจ ฝนตกถนนลื่นเลยต้องใช้ความระมันระวังมากพอสมควร

            “ฉันอยู่ที่นี่เหรอคะ” หนึ่งฤทัยถามเมื่อเขาขับรถมาจอดหน้าตึกสีขาวขนาดใหญ่ ที่ตั้งอยู่กลางไร่กุหลาบที่กว้างสุดลูกหูลูกตา

            “ใช่ครับ ที่นี่คือบ้านของเรา”

            “บ้าน...” หนึ่งฤทัยพึมพำเบา ๆ แล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ เธอจำอะไรไม่ได้เลย ถึงเขาบอกว่าที่นี่เธอบ้านของเขาและเธอ แต่เธอไม่รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่เลยสักนิด

            “กุหลาบสวยจังเลยค่ะ” ตากลมโตหยุดมองแปลงกุหลาบที่ตั้งแถวยาวจนสุดลูกหูลูกตา

            “ไว้ให้คุณหายดีผมจะพาเข้าไปในไร่ของเรานะครับ”

            “ไร่ของเราเหรอคะ” หนึ่งฤทัยทวนคำพูดของเขาเบา ๆ จังหวะนั้นสายพิณก็เดินเข้ามาหา

            “มากันแล้ว ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณหนึ่ง ขวัญเอยขวัญมา หายไว ๆ นะคะ คนดีของป้า” สายพิณพูดพร้อมกับลูบเนื้อลูบตัวหนึ่งฤทัยด้วยความรักและห่วงใย ศิลามองภาพตรงหน้าแล้วลอบยิ้ม สายพิณไปเรียนการแสดงมาจากไหนกันนะ แสดงได้ดีจนเขาอยากมอบรางวัลให้

            “เข้าบ้านกันเถอะครับ ตรงนี้ร้อนเดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาอีก” ศิลาบอกแล้วโอบลงที่เอวเล็ก พาเดินเข้าไปในบ้าน สายพิณมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วเดินอ้อมไปยกของออกจากหลังรถ

            “ห้องของฉันเหรอคะ” หนึ่งฤทัยถามเมื่อเขาพาเข้ามาในห้อง

            “ห้องของเราครับ” ศิลาตอบแล้วประคองเธอนั่งลงบนเตียงนอน

            “ห้องของเราเหรอคะ” หนึ่งฤทัยพูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจพร้อมกับกวาดตามองไปรอบ ๆ

            “ใช่ครับห้องของเรา รูปแต่งงานของเรา เราแต่งงานกันแล้ว หนึ่งจำไม่ได้เลยเหรอครับ”

            “ตะ...แต่งงานกันแล้ว” หนึ่งฤทัยพูดไม่เต็มเสียงนัก เมื่อหันไปมองตามนิ้วมือของเขาที่ชี้ไปยังรูปภาพที่แขวนอยู่บนฝาผนัง ชายหญิงที่ใส่ชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่อยู่ในรูปเป็นเธอกับเขาจริง ๆ

            “ขอโทษนะคะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

            “ไม่เป็นไรครับจำผมได้คนเดียวก็พอ” ศิลาบอกแล้วจูบลงที่หน้าฝากมน อย่างแสนรัก

            “ค่ะ...” หนึ่งฤทัยขานรับแล้วขยับตัวถอยหนี เพราะไม่คุ้นชินกับสัมผัสของเขา ร่างกายเลยต่อต้าน

            “ขอโทษค่ะ ฉันขออยู่คนเดียวได้ไหมคะ” บอกเมื่อสบกับตาคมเข้มที่จ้องมองลงมาในตาของเธอ

            “อ๋อ...ได้ครับ” ศิลาบอกเมื่อรู้สึกตัว เขาเผลอตัวไปกับคนในอ้อมแขนได้ยังไง เธอร้ายกาจขนาดไหนเขารู้ดี

            “เสื้อผ้าอยู่ในตู้เสื้อผ้า ห้องน้ำอยู่ทางนั้น แน่ใจนะครับว่าอยู่คนเดียวได้”

            “ได้ค่ะ”

            “ถ้าอย่างนั้น ผมไปทำงานก่อนนะครับ” พูดจบศิลาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง

Patuloy na basahin ang aklat na ito nang libre
I-scan ang code upang i-download ang App

Pinakabagong kabanata

  • หนี้พิษสวาท   ตอนที่25.ขโมยลูก

    หนึ่งฤทัยรู้สึกตัวในเวลาต่อมา ตากลมโตมองฝ้าเพดานหลัง ก่อนจะหลับตาลงแล้วคิดทบทวนเรื่องราวที่ผ่านมา เมื่อแน่ใจว่าเธออยู่ที่โรงพยาบาล “ฟื้นแล้วเหรอลูก เป็นยังไงบ้าง เดี๋ยวพ่อตามหมอให้นะ” ภากรถามแล้วเดินมายืนข้างเตียงที่ลูกสาวนอนพักฟื้นอยู่ “คุณพ่อคะ คุณหินล่ะคะ คุณหินไปไหนคะ” ภากรขมวดคิ้วเข้าหากัน ที่ได้ยินลูกถามหาศิลาทันทีที่ลืมตาขึ้นมา “ศิลาพายายแก้วตาไปตั้งแต่เช้า ยังไม่พายายแก้วมาส่งเลย” คำพูดนี้ภากรหวังผลให้หนึ่งฤทัยโกรธ แต่หนึ่งฤทัยกลับเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น “หนึ่งมาอยู่โรงพยาบาลได้ยังไงคะ คุณพ่อบอกคุณหินด้วยนะคะว่าหนึ่งฟื้นแล้ว หนึ่งอยากกลับบ้านค่ะ หนึ่งคิดถึงคุณหิน หนึ่งคิดถึงลูก” “หนึ่งว่าอะไรนะ หนึ่งคิดถึงใครนะลูก” ภากรถามเพื่อความแน่ใจว่าเขาฟังไม่ผิด “หนึ่งคิดถึงคุณหินกับลูกค่ะ” หนึ่งฤทัยตอบด้วยน้ำเสียงชัดเจน “พ่อว่า พ่อเรียกหมอมาดูอาการหนึ่งดีกว่า” พูดจบภากรก็กดกริ่งเรียกหมอ ต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ ๆเพราะหนึ่งฤทัยจะคิดถึงศิลาได้อย่างไร เพราะคนที่ทำให้หนึ่งฤทัยตกอยู่ในสภาพนี้ก็คือศิลา แถมศิลา

  • หนี้พิษสวาท   ตอนที่24.เสียใจจนหมดสติ

    ศิลาพาหญิงสาวพามาโรงพยาบาล ภากรและเลขาตามมาในเวลาต่อมา “ยายหนึ่งเป็นยังไงบ้างคุณหิน” ภากรถามเมื่อพาตัวเองมายืนหน้าห้องฉุกเฉิน แววตาเจ้าเล่ห์หลบแววตาคมดุที่มองมาที่เขาเขม็ง “ทำไมคุณมองผมแบบนี้ล่ะหิน แล้วยายแก้วอยู่ที่ไหน คุณเอาหลานผมไว้ไหน" “ไม่ต้องห่วงแก้ตาอยู่ในที่ที่ปลอดภัยแล้ว ทันที่ที่หนึ่งฤทัยฟื้น ผมจะพาเธอไปอยู่ในที่ที่ปลอดภัยด้วยเช่นกัน” “หมายความว่ายังไงหิน เรื่องนี้ให้ยายหนึ่งเป็นคนตัดสินใจเองดีกว่านะ คืนหลานให้ผมเถอะ เราจะตัดสินใจกันเอง” ภากรบอกกับคนหนุ่ม สิ้นเสียงภากรศิลาก็ยืนขึ้นเต็มความสูง “คุณยังไม่ได้ตัดสินใจอีกหรือคุณภีม ผมนึกว่าคุณตัดสินใจเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้วซีก” “พูดอะไรของคุณ” ภากรถามพร้อมกับหลบตา “ที่คุณคืนทุกอย่างให้ผม ก็เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เหรอคุณภีม คุณรู้ว่าถึงยังไงผมก็ต้องรับผิดชอบหนึ่งฤทัยกับลูก มันก็เป็นไปตามแผนของคุณแล้วไง ยังต้องการอะไรอีก” “หมายความว่ายังไง” “หมายความว่าผมรู้ทันแผนการของคุณไงครับ ต่อไปนี้เรื่องของผมกับหนึ่งฤทัย คุณไม่ต

  • หนี้พิษสวาท   ตอนที่23.คนที่ร้ายที่สุด

    หนึ่งฤทัยตื่นขึ้นมาทำอาหารเช้าให้ลูก เมื่อตัดสินใจอยู่ที่บ้านแล้วก็ต้องเดินหน้าต่อไป การเผชิญหน้าระหว่างเธอกับเขาต้องเกิดขึ้นอีกแน่ ๆ แต่เธอจะมีสติให้มากกว่านี้ เธอจะไม่หวาดกลัว และจะไม่หนีเขาอีกแล้ว ศิลาก็แค่ผู้ชายธรรมดาเท่านั้น คนที่ร้ายที่สุดคือพ่อของเธอต่างหาก ความเสียใจตีตื้นเข้ามาในหัวใจ นอกจากลูกแล้ว พ่อเป็นอีกคนที่เธอรักมากที่สุด ไม่คิดเลยว่าพ่อจะทำแบบนี้กับเธอ “คุณศิลามาขอพบค่ะ” คำพูดของแม่บ้านทำให้คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน “คุณศิลาขอพบหนึ่งเหรอคะ” ถามเพื่อความแน่ใจ เพราะไม่รู้ว่าคนที่เขาต้องการพบคือเธอหรือพ่อกันแน่ “ใช่ค่ะ คุณศิลาบอกว่าต้องการพบคุณหนึ่ง” แม่บ้านเน้นย้ำคำพูดของศิลาให้เธอฟัง “คุณศิลาอยู่ที่ไหน” “อยู่ในห้องรับแขกค่ะ” “ไปบอกเขานะคะว่าเดี๋ยวหนึ่งลงไป” แม่บ้านออกไปแล้ว หนึ่งฤทัยถอนหายใจออกมา ตากลมโตมองไปที่ลูกที่ยังนอนหลับสนิทอยู่บนเตียง “คุณต้องการพบฉันเหรอคะ” หนึ่งฤทัยถามเมื่อเดินเข้ามาเผชิญหน้าเขาในห้องรับแขก “แก้วตาอยู่ไหน” ศิลาถามเมื่อไม่เห็นคนตัวเล็กลงมาก

  • หนี้พิษสวาท   ตอนที่22.ความรู้สึกที่ติดอยู่ในใจ

    เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ มีผลกับหัวใจของศิลาไม่น้อย เพราะภาพใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของหนูแก้ตายังติดอยู่ในหัวของเขา สลัดยังไงก็ไม่ออก หนึ่งฤทัยตกใจมากที่เจอเขา เขาเองก็ตกใจมากเช่นกัน หลายปีมานี้ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเขายังนึกถึงเธอ ถึงแม้จะพยายามลืม แต่ก็ลืมเธอไม่ได้สักครั้ง หนึ่งฤทัยยังคงอยู่ในความทรงจำของเขา การเจอกันครั้งนี้ทำให้ศิลาทำตัวไม่ถูก ความรู้สึกในหัวตีกันจนวุ่นวายไปหมด โดยเฉพาะตอนที่ตาของเขาสบเข้ากับตากลมโตคู่เล็กโลกของเขาก็แทบจะหยุดหมุน เมื่อคิดไม่ตกศิลาก็พาตัวเอง ออกไปยังที่ที่เขามักจะไปซ่อนตัวอยู่ในนั้น บ้านท้ายไร่เป็นที่ที่เขาจะมาอยู่เป็นประจำ บางครั้งก็นอนค้างที่นี่ ที่นี่ยังเป็นเหมือนเดิม มืดและเงียบเหงา ครั้งหนึ่งเขาเคยใช้มันเป็นคุกกักขังและทำร้ายเธอ หนึ่งฤทัยยังคงเหมือนเดิมมีเพียงสายตาเท่านั้นที่เปลี่ยนไป ในความตกใจและสับสนมันมีความว่างเปล่าอยู่ในนั้น ว่างเปล่าซะจนเขาคิดว่าเธอมองเขาเป็นแค่อากาศเท่านั้น เด็กคนนั้นชื่อแก้วตา ภากรบอกว่าแก้วตาฉลาดเกินวัย อายุแค่สามขวบกว่า ๆ แต่รู้เรื่องทุกอย่าง พูดคุยตอบโต้ได้ทุกอย่าง ตอนแรกเขาก็ไม่เชื่อจนได้มาเห็นกับตา ลูกเขาฉลาดเกิ

  • หนี้พิษสวาท   ตอนที่21.หนูน้อยแก้วตา

    สามปีต่อมา“หนึ่งจะกลับเมืองไทยพร้อมอาหรือเปล่าลูก” อรนภาถามคนที่นอนตะแคงป้อนนมลูกอยู่บนเตียงนอน “หนึ่งยังไม่พร้อมค่ะคุณอา หนึ่งกลัว” หนึ่งฤทัยบอกกับคนที่เดินมาหย่อนสะโพกลงบนเตียงนอนของเธอ “หนึ่งไม่ได้ทำอะไรผิด จะกลัวทำไมลูก” อรนภาบอกกับหญิงสาว พร้อมกับเอื้อมมือมาลูบศีรษะเจ้าตัวเล็กที่หลับพริ้มอยู่กับหน้าอกของแม่ “หนึ่งกลัวผู้ชายคนนั้นจะมาวุ่นวายกับหนูแก้วตานะคะ” หนึ่งฤทัยบอกอรนภาไปตามตรง ตั้งแต่พ่อกับแม่หย่าร้างกัน เธอก็ถูกส่งตัวมาอยู่กับอาที่ต่างประเทศ อรนภาจึงเป็นเหมือนแม่คนที่สองของเธอ “เขาเป็นคนบอกเองว่าไม่ต้องการลูก หนึ่งจะเก็บเอาไว้หรือเอาลูกออกก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา ไม่ต้องกลัวนะลูกอาจะอยู่ข้าง ๆ หนึ่งเสมอ” “ขอบคุณค่ะอาอร” หนึ่งฤทัยพูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา “เป็นอะไรลูก ร้องไห้ทำไม” อรนภาถามด้วยความตกใจ “หนึ่งดีใจนะคะ ที่หนึ่งมีอาเป็นแม่ของหนึ่งอีกคน ถ้าวันนั้นหนึ่งไม่มีคุณอา หนึ่งคงไม่ได้เก็บหนูแก้วตาเอาไว้ หนึ่งขอบคุณอาอรนะคะ ที่ดูแลหนึ่งกับลูกมาตลอด” “ไม่ต้องคิดมากนะลูก อะไรที่ม

  • หนี้พิษสวาท   ตอนที่20.ปรับความเข้าใจ

    ศิลาเดินทางมากรุงเทพฯ อีกครั้ง ปลายทางของการเดินทางครั้งนี้คือบ้านของภากร “ผมคิดไว้แล้วว่าคุณต้องมา” ภากรพูดขึ้น เมื่อศิลาเดินเข้ามาในห้องโถงของบ้าน “หนึ่งฤทัยอยู่ไหน” ศิลาถาม “คิดถึงยายหนึ่งเหรอหิน” ภากรไม่ตอบคำถาม แต่ถามคำถามกลับมา “ผมถามว่าหนึ่งฤทัยอยู่ไหน เรียกเธอลงมาพบผมเดียวนี้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน” “ยายหนึ่งไม่ได้อยู่ที่นี่หรอก กลับฝรั่งเศสตั้งแต่วันที่กลับมาจากเชียงรายเลย ผมเองก็ยังไม่ได้เจอหน้าลูกเหมือนกัน” “ไม่จริง!” “ไม่มีเหตุผลที่ผมต้องโกหกคุณ ยายหนึ่งกลับฝรั่งเศสไปแล้ว ไม่เชื่อก็ตามไปสิ” “ไม่! ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น” เขาไม่ได้อยากเจอเธอถึงขนาดจะต้องบินข้ามฟ้าไปหาขนาดนั้น “เดี๋ยวก่อนหิน” ภากรเรียกชายหนุ่มเอาไว้ เมื่อเขาจะก้าวเท้าออกจากบ้าน “อะไร” ศิลาถาม ตาคู่คมจ้องมองซองสีน้ำตาลในมือภากรเขม็ง “เอกสาร...” ภากรตอบเสียงราบเรียบ “อย่าคิดว่าจะให้ผมรับผิดชอบอะไร เรื่องที่เกิดขึ้นกับหนึ่งฤทัยมันก็แค่ความใคร่” คำพูดของศิลาทำให้หัวใจของคนเป็น

Higit pang Kabanata
Galugarin at basahin ang magagandang nobela
Libreng basahin ang magagandang nobela sa GoodNovel app. I-download ang mga librong gusto mo at basahin kahit saan at anumang oras.
Libreng basahin ang mga aklat sa app
I-scan ang code para mabasa sa App
DMCA.com Protection Status