ตอนที่3.ฉันเคยอยู่ที่นี่เหรอคะ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูปลุกศิลาให้ออกจากภวังค์ความคิด

            “เข้ามา”

            “ข้าวต้มค่ะคุณหิน เมื่อเย็นคุณหินไม่ได้ทานข้าวป้าเลยทำข้าวต้มมาให้นะคะ”

            “ขอบคุณครับ ป้าครับผมมีเรื่องจะบอก”

ศิลาเรียกสายพิณให้เข้ามานั่งในห้อง แล้วบอกสิ่งที่เขาคิดและกำลังจะลงมือทำกับสายพิณ

            “ป้าช่วยบอกให้คนงานในบ้าน และให้เชิดบอกคนงานในไร่ให้เข้าใจตรงกันด้วยนะครับ”

            “จะดีเหรอคะ ป้ากลัวว่า...” สายพิณอยากจะคัดค้านแต่คำพูดที่เหลือค้างไว้แค่ริมฝีปาก เมื่อศิลาขัดขึ้น

            “ไม่มีอะไรต้องกลัวครับ ทุกอย่างต้องเป็นไปตามที่ผมบอก”

            “ได้ค่ะ ป้าจะบอกเด็กในบ้าน และจะให้เชิดไปบอกคนงานในไร่นะคะ” พูดจบสายพิณก็ขอตัวออกไปจากห้อง ถึงจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับแผนการของเจ้านาย แต่ก็ขัดไม่ได้

ศิลาขับรถออกจากบ้านตั้งแต่เช้า ชายหนุ่มแวะเข้าไปในไร่ ตัดดอกกุหลาบที่กำลังบานสะพรั่ง แล้วขับรถออกไป เป้าหมายคือโรงพยาบาล เพราะมีใครอีคนรอเขาอยู่ที่นั่น

            “ดอกไม้ครับหนึ่ง” ส่งดอกไม้ในมือให้คนที่นั่งอยู่บนเตียงคนป่วย หนึ่งฤทัยรับไปแล้วยิ้มให้เขา

            “ขอบคุณค่ะ สวยจังเลย”

            “ดอกไม้ที่เราช่วยกันปลูกไงครับ จำไม่ได้เหรอ” ศิลาบอกกับหญิงสาว เมื่อเห็นแววไหววูบในดวงตาของเธอก็นึกสะใจ

            “ขอโทษนะคะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย” หนึ่งฤทัยบอกเสียงเศร้า

            “ไม่เป็นไรนะครับ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ผมจะช่วยให้หนึ่งจำได้เร็ว ๆ นะครับ ไม่ต้องคิดมากนะครับ” มือหนากุมลงมือบางบีบเบา ๆ เพื่อปลอบโยนและให้กำลังใจ

            “ฉันเป็นภาระของคุณใช่ไหมคะ”

            “อย่าพูดแบบนั้นสิครับ เราเป็นคนคนเดียวกัน ผมต้องดูแลคุณ” ศิลาบอกอย่างคนใจดี

            “ขอบคุณมากค่ะ ขอบคุณ” หนึ่งฤทัยเอ่ยขอบคุณพร้อมกับจับมือเขาเอาไว้ ตากลมโตที่มีแววกังวลอยู่ในนั้น สดใสขึ้นกว่าเมื่อวาน ศิลายิ้มในใจ หมายความว่าเธอไว้ใจเขาแล้วใช่ไหม

            “คุณหมอบอกว่าอีกสองวันฉันกลับบ้านได้แล้วค่ะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา

            “พรุ่งนี้ผมมารับนะครับ”

            “ขอบคุณค่ะ”

            “ขอบคุณอีกแล้ว วันนี้คุณพูดขอบคุณผมหลายรอบแล้วนะครับ”

            “ฉันต้องขอบคุณสิคะ ไม่รู้เลยว่าถ้าไม่มีคุณฉันจะเป็นยังไง” หนึ่งฤทัยพูดออกมาจากใจจริง เพราะตอนนี้ศิลาเป็นที่พึ่งเดียวของเธอ

            “พักผ่อนเถอะครับ คุณเหนื่อยแล้ว” ศิลาประคองเธอลงบนที่นอน

            “อย่าไปไหนนะ อยู่กับฉันนะคะ” หนึ่งฤทัยบอกกับเขา มือบางกุมมือแกร่งเอาไว้แล้วดึงมากอดแนบอก ศิลามองการกระทำของเธอด้วยสายตาไม่เข้าใจ ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้ข้างเตียง ถึงจะไม่เข้าใจแต่ก็ไม่ดึงมือออก ตาคมเข้มมองดวงหน้าหวานที่หลับตาลง ด้วยหัวใจที่ต่างไปจากเดิม เวลาหลับหนึ่งฤทัยไม่ต่างอะไรกับเด็กไร้เดียงสาไร้พิษสง และน่าสงสาร ศิลาสะดุดความคิดของตัวเอง เขาสงสารเธออย่างนั้นหรือ

            เมื่อถึงวันที่หนึ่งฤทัยออกจากโรงพยาบาล ศิลามารับและพาเธอกลับมาที่ไร่ ระหว่างทางทั้งสองแทบไม่พูดคุยอะไรกันเลย หนึ่งฤทัยมองออกไปนอกรถหาความคุ้นเคยเพื่อฟื้นฟูความทรงจำ ศิลาขับรถอย่างตั้งใจ ฝนตกถนนลื่นเลยต้องใช้ความระมันระวังมากพอสมควร

            “ฉันอยู่ที่นี่เหรอคะ” หนึ่งฤทัยถามเมื่อเขาขับรถมาจอดหน้าตึกสีขาวขนาดใหญ่ ที่ตั้งอยู่กลางไร่กุหลาบที่กว้างสุดลูกหูลูกตา

            “ใช่ครับ ที่นี่คือบ้านของเรา”

            “บ้าน...” หนึ่งฤทัยพึมพำเบา ๆ แล้วกวาดตามองไปรอบ ๆ เธอจำอะไรไม่ได้เลย ถึงเขาบอกว่าที่นี่เธอบ้านของเขาและเธอ แต่เธอไม่รู้สึกคุ้นเคยกับที่นี่เลยสักนิด

            “กุหลาบสวยจังเลยค่ะ” ตากลมโตหยุดมองแปลงกุหลาบที่ตั้งแถวยาวจนสุดลูกหูลูกตา

            “ไว้ให้คุณหายดีผมจะพาเข้าไปในไร่ของเรานะครับ”

            “ไร่ของเราเหรอคะ” หนึ่งฤทัยทวนคำพูดของเขาเบา ๆ จังหวะนั้นสายพิณก็เดินเข้ามาหา

            “มากันแล้ว ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณหนึ่ง ขวัญเอยขวัญมา หายไว ๆ นะคะ คนดีของป้า” สายพิณพูดพร้อมกับลูบเนื้อลูบตัวหนึ่งฤทัยด้วยความรักและห่วงใย ศิลามองภาพตรงหน้าแล้วลอบยิ้ม สายพิณไปเรียนการแสดงมาจากไหนกันนะ แสดงได้ดีจนเขาอยากมอบรางวัลให้

            “เข้าบ้านกันเถอะครับ ตรงนี้ร้อนเดี๋ยวไม่สบายขึ้นมาอีก” ศิลาบอกแล้วโอบลงที่เอวเล็ก พาเดินเข้าไปในบ้าน สายพิณมองภาพตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา ก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วเดินอ้อมไปยกของออกจากหลังรถ

            “ห้องของฉันเหรอคะ” หนึ่งฤทัยถามเมื่อเขาพาเข้ามาในห้อง

            “ห้องของเราครับ” ศิลาตอบแล้วประคองเธอนั่งลงบนเตียงนอน

            “ห้องของเราเหรอคะ” หนึ่งฤทัยพูดด้วยน้ำเสียงไม่แน่ใจพร้อมกับกวาดตามองไปรอบ ๆ

            “ใช่ครับห้องของเรา รูปแต่งงานของเรา เราแต่งงานกันแล้ว หนึ่งจำไม่ได้เลยเหรอครับ”

            “ตะ...แต่งงานกันแล้ว” หนึ่งฤทัยพูดไม่เต็มเสียงนัก เมื่อหันไปมองตามนิ้วมือของเขาที่ชี้ไปยังรูปภาพที่แขวนอยู่บนฝาผนัง ชายหญิงที่ใส่ชุดเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่อยู่ในรูปเป็นเธอกับเขาจริง ๆ

            “ขอโทษนะคะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลย”

            “ไม่เป็นไรครับจำผมได้คนเดียวก็พอ” ศิลาบอกแล้วจูบลงที่หน้าฝากมน อย่างแสนรัก

            “ค่ะ...” หนึ่งฤทัยขานรับแล้วขยับตัวถอยหนี เพราะไม่คุ้นชินกับสัมผัสของเขา ร่างกายเลยต่อต้าน

            “ขอโทษค่ะ ฉันขออยู่คนเดียวได้ไหมคะ” บอกเมื่อสบกับตาคมเข้มที่จ้องมองลงมาในตาของเธอ

            “อ๋อ...ได้ครับ” ศิลาบอกเมื่อรู้สึกตัว เขาเผลอตัวไปกับคนในอ้อมแขนได้ยังไง เธอร้ายกาจขนาดไหนเขารู้ดี

            “เสื้อผ้าอยู่ในตู้เสื้อผ้า ห้องน้ำอยู่ทางนั้น แน่ใจนะครับว่าอยู่คนเดียวได้”

            “ได้ค่ะ”

            “ถ้าอย่างนั้น ผมไปทำงานก่อนนะครับ” พูดจบศิลาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้อง