บทที่ 9 : ตัวตนเปิดเผย

บทที่ 9 : ตัวตนเปิดเผย

หลังจากใช้เวลาสักพักในสวนสวยที่สงบเงียบ ชิงอี้หรานก็ขอตัวกลับเข้าไปในงานเลี้ยงในวังหลวงอีกครั้ง หญิงสาวกลับเข้าสู่ตำหนัก

“อี้หราน เจ้าหายไปไหนมา พวกเข้าร้อนใจจนเกือบจะออกตามหาเจ้า” ชิงหลงพี่ชายคนรองกระซิบถามอย่างห่วงใย

“ข้าเพียงออกไปเดินเล่นเท่านั้น ท่านพี่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเจ้าค่ะ” ชิงอี้หรานกล่าวตอบพร้อมคีบอาหารเข้าปาก ทำท่าทางประหนึ่งมิได้มีสิ่งใดเกิดขึ้น

สักพักหนึ่ง พลันเสียงขันทีที่ประกาศขึ้นอย่างก้องกังวานดึงความสนใจของทุกคนในงาน

"องค์ชายห้าเสด็จ!"

เสียงขันทีทำให้ทุกสายตาหันไปยังประตูตำหนัก ฮ่องเต้ที่นั่งอยู่บนบัลลังก์แสดงสีหน้าดีใจ เมื่อเห็นบุตรชายของสนมอันเป็นที่รักเสด็จมา หนิงซีโย่วเดินเข้ามาด้วยท่วงท่าสง่างาม สายตาของชายหนุ่มมองไปรอบ ๆ และประสานเข้ากับชิงหยวนเปา อัครเสนาบดีผู้ทรงอำนาจ สายตานั้นล้ำลึก มิอาจคาดเดาได้ แต่ก็หาได้มีความเป็นมิตรแต่อย่างใด

ทันใดนั้น หนิงซีโย่วเหลือบไปเห็นหญิงสาวที่ยืนอยู่ข้างกายชิงหยวนเปา ใจของชายหนุ่มพลันตกตะลึงอย่างยิ่งยวด "หยานเอ๋อ!" หนิงซีโย่วร้องเรียกในใจ หญิงสาวที่เขารู้สึกผูกพันอย่างลึกซึ้งกำลังยืนเคียงข้างชายชั่วที่ชายหนุ่มมีความแค้นรุนแรงฝังลึก

ชิงอี้หรานเองก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นหนิงซีโย่วเดินเข้ามาในตำหนักในฐานะองค์ชายห้าแห่งแคว้นโย่ว หญิงสาวยืนเบิ่งตากว้าง หัวใจเต้นระรัว หญิงสาวไม่เคยรู้เลยว่าหนิงซีโย่วคือองค์ชายผู้สูงศักดิ์

ในขณะที่ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากันในความเงียบงัน เสียงขันทีที่ประกาศต่อไปอีกทำให้บรรยากาศในงานเลี้ยงเคร่งขรึมมากขึ้น

"ขอต้อนรับองค์ชายห้าเสด็จ!"

หนิงซีโย่วฝืนยิ้มและก้าวเข้ามายืนด้านหน้าบิดาของนาง ชายหนุ่มยังคงมีท่าทางนิ่งสงบ หน้าตาเรียบเฉย ดวงตาฉายแววคมกริบทว่ากลับยากที่จะมองออกว่าเขารู้สึกเช่นใด

"ขอถวายพระพรฮองเฮา ขอให้ฮองเฮาทรงมีสุขภาพพลานามัยที่แข็งแรง" หนิงซีโย่วกล่าวด้วยเสียงนุ่มนวลและโค้งคำนับต่อหน้าฮองเฮาและฮ่องเต้

ฮ่องเต้ยิ้มอย่างอ่อนโยนและกล่าวตอบ "ขอบใจเจ้ามาก ซีโย่ว ข้าดีใจที่เจ้าได้มาในวันนี้"

ชิงอี้หรานไม่สามารถเอ่ยคำใดได้ เพียงแต่ยืนนิ่งอยู่ข้างบิดาของนาง ใจของหญิงสาวเต็มไปด้วยความสับสนงุนงง เมื่อรู้ว่าหนิงซีโย่วคือองค์ชายห้าที่มีความสำคัญและสูงศักดิ์เพียงใด

หลังจากหนิงซีโย่วกล่าวอวยพรฮองเฮาแล้ว ชายหนุ่มก้าวถอยออกไปยังอัครมหาเสนาบดีชิงหยวนเปา

หนิงซีโย่วพยายามเก็บอาการและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ชายหนุ่มคำนับและกล่าวทักทายชิงหยวนเปา “อัครมหาเสนาบดี ข้าดีใจที่ได้พบเจ้าในงานเลี้ยงนี้”

ชิงหยวนเปายิ้มอย่างเย็นชา “คารวะ องค์ชายห้า ด้านนี้คือบุตรชายทั้งสามของข้า ชิงหยาง ชิงหลง และชิงเฟย ส่วนนี่บุตรสาวของข้านาม ชิงอี้หราน”

หลังจากนั้น หนิงซีโย่วหันไปทางชิงอี้หราน ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยและเย็นชา ชายหนุ่มแย้มปากยิ้มเพียงเล็กน้อย “ข้าขอคารวะคุณหนูชิง”

หลังจากนั้น หนิงซีโย่วได้แต่เก็บงำความลับไว้ในใจ ชายหนุ่มฝืนปั้นหน้าทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ความรักที่เขามีต่อชิงอี้หรานแปรเปลี่ยนเป็นความแค้นเคือง ชายหนุ่มได้สัญญากับตนเองว่าจะทำให้ครอบครัวสกุลชิงต้องพังพินาศ หนิงซีโย่วได้แต่ยิ้มอย่างเยือกเย็น และในใจของเขากล่าวสาบาน

ชิงอี้หรานไม่สามารถรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในใจของหนิงซีโย่ว หญิงสาวเพียงแต่ยืนมองชายหนุ่มในงานเลี้ยงนี้ด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกัน ทั้งความดีใจที่ได้พบชายหนุ่มอีกครั้ง และความหวาดหวั่นในสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

หนิงซีโย่วจึงเดินผ่านชิงอี้หรานด้วยใบหน้าเย็นชา และหญิงสาวไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากยืนมองชายหนุ่มด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่นและผิดหวัง