บทที่ 8 : ใกล้ชิดในสวนหลวง

บทที่ 8 : ใกล้ชิดในสวนหลวง

ในค่ำคืนฉลองวันประสูติขององค์ฮองเฮา งานเลี้ยงภายในวังหลวงถูกจัดขึ้นอย่างเอิกเกริก ทั้งราชสำนักและขุนนางชั้นสูงต่างมาร่วมงานเฉลิมฉลองกันอย่างคับคั่ง ทุกคนในวังหลวงต่างสวมใส่เสื้อผ้าอันหรูหราและประดับประดาเครื่องประดับอย่างงดงาม ท่ามกลางแสงไฟที่สว่างไสวและเสียงดนตรีที่ก้องกังวาน งานเลี้ยงในครั้งนี้จะขาดบุคคลสำคัญอย่างครอบครัวตระกูลชิงไปไม่ได้ พวกเขาได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเลี้ยงดังกล่าวเช่นกัน

พระราชวังยามค่ำคืนถูกประดับประดาไปด้วยโคมไฟสีแดงสดใสที่แขวนเรียงรายตามทางเดินและเสาต่าง ๆ แสงโคมไฟสะท้อนแสงเงางามบนพื้นหินอ่อน ทำให้บรรยากาศทั้งงานดูอบอุ่นและหรูหรา กลิ่นหอมของดอกไม้สดที่ประดับตามโต๊ะและประตูใหญ่แผ่กระจายไปทั่ว ทำให้ทุกคนรู้สึกสดชื่น

ในลานกว้างกลางพระราชวัง ซึ่งเป็นสถานที่จัดงานเลี้ยง วันประสูติของฮองเฮา ตกแต่งด้วยธงสีทองและผ้าลายดอกไม้สวยงาม แขกผู้มีเกียรติและขุนนางน้อยใหญ่ต่างเดินเข้ามาในงานด้วยชุดคลุมหรูหราประดับด้วยผ้าไหมและลายปักอย่างละเอียด ทุกคนต่างพากันมอบของขวัญและกล่าวคำอวยพรต่อฮองเฮา

โต๊ะอาหารยาวถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นระเบียบ บนโต๊ะมีอาหารเลิศรสมากมาย ทั้งเป็ดปักกิ่ง หมูหัน ปลาอบเกลือ และซุปรังนก นอกจากนี้ยังมีผลไม้สดและขนมหวานที่จัดเรียงอย่างสวยงาม เหล้าหอมหมื่นลี้ถูกเสิร์ฟในแก้วทองคำ สร้างบรรยากาศแห่งความสำราญและความยินดี

ในระหว่างงานเลี้ยง มีกลุ่มนักดนตรีและนักแสดงที่มาแสดงการบรรเลงเพลงและรำโบราณเพื่อสร้างความบันเทิงให้กับแขกทุกคน เสียงดนตรีที่ไพเราะและการร่ายรำที่งดงามทำให้บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยความประทับใจ

ชิงอี้หรานนั่งอยู่ท่ามกลางงานเลี้ยง สายตามากมายต่างจับจ้องมาที่หญิงสาว ทำให้ชิงอี้หรานรู้สึกอึดอัดใจไม่น้อย สักพักหญิงสาวรู้สึกเบื่อหน่าย ชิงอี้หรานตัดสินใจปลีกตัวออกมาเดินเล่นที่สวนอุทยานเพื่อสูดอากาศบริสุทธิ์ หญิงสาวเดินลัดเลาะไปตามลานดอกไม้ดอกไม้นานาพันธุ์ กลิ่นหอมของดอกไม้กระจายตัวทั่วบริเวณ ทำให้ชิงอี้หรานค่อยรู้สึกผ่อนคลายลงไปได้บ้าง

ระหว่างที่ชิงอี้หรานกำลังจะเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง จู่ ๆ พลันร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นจากที่ลับ ร่างแกร่งประชิดตัวเข้ามาอย่างรวดเร็วและปิดปากหญิงสาว ชิงอี้หรานถูกดันตัวแนบกับเสาหินสลักใหญ่ ชิงอี้หรานตกตะลึงแต่มิอาจเปล่งเสียงร้องใดออกมาได้ ใจเต้นรัวอย่างไม่เป็นจังหวะ เมื่อสายตาเบิ่งโตพลันได้เห็นหน้าบุคคลดังกล่าว

“หนิงซีโย่ว!” ชิงอี้หรานกระซิบเสียงสั่น

ชิงอี้หรานพบว่าชายหนุ่มคือหนิงซีโย่ว หญิงสาวทั้งดีใจและตกใจในคราเดียวกัน

"เงียบก่อนนะ" หนิงซีโย่วทำนิ้วจุ๊ปากพร้อมมองไปยังทหารรักษาการที่เดินผ่านทางมา

สัมผัสที่แนบชิดและไอร้อนจากกายหนุ่มที่แผ่ซ่านทำให้ชิงอี้หรานหน้าแดงก่ำ หัวใจเต้นรัว ราวกับจะหลุดออกมา หลังจากทหารเดินผ่านทางไปแล้ว หนิงซีโย่วถอนหายใจยาว แล้วพลันเหลือบตามองหญิงสาวในอ้อมกอด ท่าทางเขินอายของชิงอี้หรานทำให้ชายหนุ่มอดใจกลั่นแกล้งและกระเซ้าไม่ได้

“เจ้าเขินหรือ” หนิงซีโย่วแกล้งถามด้วยรอยยิ้ม

ชิงอี้หรานก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบตา “ข้า... ข้าไม่ได้เขิน”

หนิงซีโย่วหัวเราะเบาๆ และฉวยโอกาสรังแกหญิงสาวโดยจุมพิตเบาๆ ที่แก้มของนาง ทำให้ชิงอี้หรานหัวใจเต้นรัวและหน้าแดงก่ำยิ่งขึ้น

“ท่าน..ท่านทำอะไร!” ชิงอี้หรานกระซิบเสียงสั่น

“ข้าไม่ได้ตั้งใจเอาเปรียบเจ้า ข้าเพียงคิดถึงเจ้า หยวนเอ๋อ” หนิงซีโย่วมีรอยยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เสียงกระซิบแผ่วเบาที่แผ่วเบา ชายหนุ่มกล่าวพลางแกล้งก้มหน้าใกล้จนหญิงสาวได้ยินเสียงหัวใจของเขาเต้นเบา ๆ

ชิงอี้หรานรู้สึกเขินอายมาก แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธความรู้สึกที่มีต่อหนิงซีโย่วได้ หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยในอ้อมกอดของชายหนุ่ม

ชิงอี้หรานพยายามหันหน้าเบี่ยงไปทางอื่น แต่หนิงซีโย่วจับคางหญิงสาวเบา ๆ หันกลับมา ท่าทางที่ทำให้ชายหนุ่มดูจริงจัง

"ข้าคิดถึงเจ้า แล้วเจ้าเล่า คิดถึงข้าบ้างหรือไม่" หนิงซีโย่วพูดพลางหัวเราะเบา ๆ แต่แววตาของชายหนุ่มดูอ่อนโยนมากกว่าทุกครั้ง

ชิงอี้หรานได้ยินเช่นนั้น ยิ่งทำให้หญิงสาวใจเต้นรัว หน้าแดงก่ำ ไม่กล้าสบตา

“ท่าน..ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร” ชิงอี้หรานถามออกไปพยายามบ่ายเบี่ยงคำถามน่าอับอายเช่นนั้น

หนิงชิงโย่วหัวเราะเบาๆ ออกมา ชายหนุ่มค่อย ๆ คลายมือออกจากร่างบางของชิงอี้หราน ปลดปล่อยให้หญิงสาวได้ยืนอย่างอิสระ

“ข้าเพียงมาร่วมงานเลี้ยงอันน่าเบื่อนี้เท่านั้น” หนิงซีโย่วตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจ

"ข้าอยากคุยกับเจ้าต่อ หยวนเอ๋อเจ้าอยู่เป็นเพื่อนข้าสักครู่ได้หรือไม่" หนิงซีโย่วเอื้อมมือมากุมมือหญิงสาวไว้ไม่อยากปล่อยโอกาสอันดีนี้ไป

คำพูดของชายหนุ่มทำให้ชิงอี้หรานใจเต้นแรงขึ้น หญิงสาวรู้สึกล่องลอยราวกับอยู่ในห้วงฝันที่ไม่ต้องการตื่นชิงอี้หรานพยักหน้าเบา ๆ ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง หนิงซีโย่วจับมือชิงอี้หรานแน่น แล้วทั้งสองก็เดินไปตามทางเดินในสวนด้วยกัน

คืนนั้น สวนในวังหลวงกลายเป็นสถานที่ที่ทั้งสองได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกัน ทั้งสองพูดคุยและแบ่งปันความรู้สึกในใจ ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง ทั้งคู่รู้สึกว่าความรักของพวกเขาเป็นดั่งแสงดาวที่ส่องสว่างในคืนมืด ความรักที่ไม่มีสิ่งใดสามารถดับลงได้