หนี้รักบังตา7

คำสารภาพของคิณณ์ที่ว่า "ผมคิดว่าผม... สนใจในตัวคุณ คุณอิงฟ้า" ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาทของอิงฟ้า เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ความรู้สึกหลากหลายตีกันมั่วไปหมด ทั้งตกใจ สับสน และประหลาดใจ ยิ่งเขาบอกว่า "ผมคิดว่าคุณคือคนที่ผมตามหามาตลอด" ก็ยิ่งทำให้เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังหลุดเข้าไปในโลกอีกใบที่เธอไม่เคยรู้จักมาก่อน

"ท่านประธาน... คือ... ดิฉันไม่เข้าใจค่ะ" อิงฟ้าตอบเสียงแผ่ว ใบหน้าร้อนผ่าว เธอไม่รู้ว่าจะต้องตอบสนองต่อสถานการณ์นี้อย่างไร

คิณณ์ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก ดวงตาคมกริบของเขายังคงจ้องมองเธอด้วยความรู้สึกที่ยากจะคาดเดา "คุณไม่จำเป็นต้องเข้าใจในตอนนี้หรอกครับ แค่รู้ไว้ว่าผมไม่ได้ตั้งใจจะเอาเปรียบคุณ" เขาพูด พลางลดมือลงจากไหล่ของเธอ "และที่สำคัญ ผมหวังว่าการช่วยเหลือในครั้งนี้จะทำให้คุณมองผมในแง่ดีขึ้นบ้าง"

อิงฟ้ายังคงยืนนิ่ง เธอรู้สึกเหมือนโดนดึงเข้าไปในเกมที่เธอไม่รู้จักกฎ คิณณ์เดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้ทำงานของเขา ราวกับว่าบทสนทนาอันแสนประหลาดเมื่อครู่เป็นเพียงเรื่องปกติทั่วไป

"เอาล่ะ... กลับไปทำงานได้แล้ว" คิณณ์พูดเสียงเรียบ แต่แววตาของเขากลับดูมีนัยยะบางอย่างที่อิงฟ้าอ่านไม่ออก

อิงฟ้าเดินออกจากห้องทำงานของคิณณ์ด้วยความรู้สึกที่ยังคงปั่นป่วน เธอใช้เวลาทั้งวันไปกับการพยายามประมวลผลเรื่องราวทั้งหมด แต่ก็ยังคงไม่เข้าใจในเจตนาที่แท้จริงของเขา

ช่วงบ่ายวันนั้น อิงฟ้าได้รับมอบหมายให้ตรวจสอบเอกสารการซื้อขายที่ดินล็อตใหญ่ของบริษัทที่กำลังจะพัฒนาเป็นโครงการหมู่บ้านจัดสรรหรู เธอต้องไปประสานงานกับแผนกต่างๆ เพื่อขอเอกสารที่เกี่ยวข้อง ทำให้เธอต้องเดินไปมาระหว่างแผนกต่างๆ ทั่วทั้งอาคาร

ขณะที่เธอกำลังเดินผ่านแผนกการเงิน เธอได้ยินเสียงพี่ๆ พนักงานกำลังคุยกันเรื่องอะไรบางอย่างอย่างออกรสออกชาติ และชื่อของ คิณณ์ ก็ดังขึ้นมาเข้าหูเธอพอดี

"เห็นไหมล่ะ ฉันบอกแล้วว่าท่านประธานน่ะไม่ได้มีแค่ธุรกิจอสังหาริมทรัพย์หรอก" เสียงพี่พนักงานคนหนึ่งพูดขึ้น

"จริงเหรอคะพี่เอ๋? หมายถึงอะไรคะ?" พนักงานอีกคนถามอย่างสนใจ

"ก็ท่านประธานคิณณ์น่ะ เขาเป็นพวกนักลงทุนรายใหญ่ไง เขาทำธุรกิจหลายอย่างมากนะ ไม่ได้มีแค่บริษัทเราหรอก" พี่เอ๋พูดต่อ "ได้ยินมาว่าเขามีธุรกิจที่เกี่ยวกับการลงทุนอสังหาริมทรัพย์โดยเฉพาะเลยนะ เป็นพวกปล่อยกู้ระยะสั้นอะไรแบบนี้แหละ"

อิงฟ้าหูผึ่งขึ้นมาทันที คำว่า "ปล่อยกู้ระยะสั้น" ทำให้เธอคิดถึงเรื่องสัญญาจำนองบ้านของเธอ เธอกำลังจะเดินผ่านไป แต่แล้วบทสนทนาต่อมาก็ทำให้เธอต้องหยุดชะงัก

"จริงเหรอคะพี่เอ๋! แล้วชื่อบริษัทอะไรคะ เผื่อหนูจะไปลงทุนบ้าง"

"ไม่รู้ชื่อบริษัทหรอกน้อง แต่ได้ยินมาว่าชื่อ 'สินทรัพย์พรรณราย' มั้ง ไม่แน่ใจนะ แต่มันอยู่ในเครือคิณณ์ภัทรนี่แหละ"

หัวใจของอิงฟ้าหล่นวูบ! "สินทรัพย์พรรณราย" ชื่อนี้คุ้นเคยเหลือเกิน อิงฟ้ารีบเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของเธอ เปิดลิ้นชักออก และหยิบเอกสารสัญญาจำนองบ้านของเธอขึ้นมาดูอีกครั้ง

เธอไล่สายตาไปตามบรรทัดสุดท้ายของสัญญา และพบว่าชื่อของ "บริษัท สินทรัพย์พรรณราย จำกัด" ปรากฏอยู่ตรงนั้นอย่างชัดเจน พร้อมกับลายเซ็นของ คิณณ์ ในฐานะกรรมการผู้จัดการ!

มือของอิงฟ้าสั่นเทาไปหมด ความจริงทั้งหมดพุ่งเข้าชนเธออย่างรุนแรง เธอรู้มาตลอดว่าคิณณ์เป็นนายทุนที่รับจำนองบ้านของเธอ แต่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าบริษัท "สินทรัพย์พรรณราย" นั้นอยู่ในเครือของคิณณ์ภัทร และคิณณ์คือเจ้าของตัวจริง!

เธอรู้สึกเหมือนโดนหลอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขารู้เรื่องเธอทุกอย่าง เขารู้ว่าเธอคือใคร แต่เขากลับเลือกที่จะปิดบังความจริง และทำให้เธอต้องไปจำนองบ้านกับบริษัทของเขาเองโดยที่เธอไม่รู้เรื่อง!

อิงฟ้ากำสัญญาในมือแน่น เธอรู้สึกเจ็บปวดกับการถูกหักหลัง เธอรู้สึกว่าตัวเองโง่เง่าที่หลงเชื่อในคำพูดของเขา และหลงคิดไปว่าเขากำลัง "ช่วยเหลือ" เธอ

ตลอดบ่ายวันนั้น อิงฟ้าแทบจะทำงานไม่ได้ เธอรู้สึกเหมือนถูกไฟสุมทรวง เธอรู้สึกคับแค้นใจที่ถูกหลอกใช้ และที่สำคัญคือคนที่เธอไว้ใจและเคารพคือคนที่ถืออำนาจเหนือบ้านของเธอ

ตกเย็น อิงฟ้าตัดสินใจว่าเธอจะต้องเผชิญหน้ากับความจริงนี้ เธอไม่สามารถเก็บเรื่องนี้ไว้กับตัวได้อีกต่อไป เธอจะต้องไปถามเขาให้รู้เรื่องว่าทำไมเขาถึงทำแบบนี้

ก่อนที่เธอจะลุกจากโต๊ะ เสียงโทรศัพท์ภายในก็ดังขึ้นอีกครั้ง

"คุณอิงฟ้าคะ ท่านประธานให้คุณเข้าไปที่ห้องค่ะ" เสียงเลขาของคิณณ์ดังขึ้น

อิงฟ้ากำมือแน่น นี่คงเป็นจังหวะที่ฟ้ากำหนดให้เธอได้เผชิญหน้ากับความจริงที่เจ็บปวด เธอวางสายโทรศัพท์อย่างแรง และเดินตรงไปยังห้องทำงานของคิณณ์ด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วนไปหมดทั้งความโกรธ ความผิดหวัง และความเจ็บปวด

เมื่อเธอเข้าไปในห้อง คิณณ์นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขา กำลังอ่านเอกสารบางอย่างอย่างตั้งใจ เขาเงยหน้าขึ้นมองเธอเมื่อเธอเข้ามา

"มาแล้วเหรอ" คิณณ์พูดเสียงเรียบ แต่แววตาของเขาดูเหมือนจะสังเกตเห็นถึงความผิดปกติในตัวเธอ

อิงฟ้าไม่รอช้า เธอเดินตรงไปที่โต๊ะทำงานของเขา และวางเอกสารสัญญาจำนองบ้านของเธอลงบนโต๊ะอย่างแรง

"ท่านประธานช่วยอธิบายเรื่องนี้หน่อยได้ไหมคะ!" อิงฟ้าพูดเสียงดัง ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความโกรธ

คิณณ์มองเอกสารบนโต๊ะ และมองอิงฟ้าสลับกันไปมา ใบหน้าของเขาเรียบเฉย แต่แววตาของเขากลับปรากฏความประหลาดใจเล็กน้อย

"มีอะไรหรือครับคุณอิงฟ้า" คิณณ์ถามเสียงนิ่ง ราวกับไม่รู้เรื่องรู้ราว

"มีอะไรอย่างนั้นเหรอคะ! ท่านประธานยังจะแกล้งทำเป็นไม่รู้อีกเหรอคะ!" อิงฟ้าพูดเสียงสั่นเครือ "บริษัท สินทรัพย์พรรณราย มันคือบริษัทในเครือของท่านประธานไม่ใช่เหรอคะ! แล้วทำไมท่านประธานถึงไม่บอกความจริงกับดิฉันตั้งแต่แรก!"

คิณณ์เงียบไปชั่วขณะ ดวงตาคมกริบของเขายังคงจ้องมองเธออย่างไม่กระพริบ ราวกับกำลังประเมินสถานการณ์

"คุณเพิ่งรู้เรื่องนี้เองเหรอ" คิณณ์ถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความนัย

คำถามของเขาเหมือนน้ำมันที่ราดลงบนกองไฟที่กำลังลุกโชนในใจของอิงฟ้า

"ท่านประธานคะ ดิฉันขอถามท่านประธานตรงๆ นะคะ ท่านประธานตั้งใจจะหลอกดิฉันตั้งแต่แรกใช่ไหมคะ! ตั้งใจจะหลอกให้ดิฉันไปจำนองบ้านกับบริษัทของท่านประธานใช่ไหมคะ!" อิงฟ้าถามอย่างคับแค้นใจ น้ำตาเริ่มคลอเบ้า

คิณณ์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ และมองเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา

"คุณเข้าใจผิดแล้วคุณอิงฟ้า" คิณณ์พูดเสียงเรียบ "ผมไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณเลย"

"ไม่หลอกได้ยังไงคะ! ถ้าไม่หลอก ทำไมไม่บอกความจริงตั้งแต่แรก! ทำไมต้องปล่อยให้ดิฉันไปจำนองบ้านกับบริษัทของท่านประธานโดยที่ดิฉันไม่รู้เรื่อง! ท่านประธานทำแบบนี้ทำไมคะ!" อิงฟ้าถามรัวๆ ด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความผิดหวังและเจ็บปวด

คิณณ์เงียบไปอีกครั้ง เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้และเดินเข้ามาใกล้เธอช้าๆ อิงฟ้าถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างระแวง

"ผมมีเหตุผลของผม" คิณณ์พูดเสียงทุ้มต่ำ "และผมจะอธิบายทุกอย่างให้คุณฟัง"

"ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรแล้วค่ะท่านประธาน ดิฉันรู้ความจริงหมดแล้ว" อิงฟ้าพูดเสียงแข็ง "ท่านประธานต้องการอะไรกันแน่คะ! ต้องการบ้านของดิฉัน หรือต้องการบงการชีวิตของดิฉัน!"

คิณณ์สบตาอิงฟ้าอย่างจริงจัง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อิงฟ้าไม่เข้าใจ

"ผมต้องการคุณ คุณอิงฟ้า" คิณณ์พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและชัดเจน

ประโยคนั้นทำให้โลกทั้งใบของอิงฟ้าหยุดหมุน เธอจ้องมองคิณณ์ด้วยความตกใจอย่างที่สุด เขาหมายความว่ายังไง? เขากำลังสารภาพความรู้สึกกับเธออีกครั้งในสถานการณ์แบบนี้งั้นหรือ? ความรู้สึกสับสน ความโกรธ และความประหลาดใจตีกันมั่วไปหมด

"ท่านประธานพูดอะไรคะ!" อิงฟ้าถามเสียงสั่น

คิณณ์ก้าวเข้ามาใกล้เธออีกหนึ่งก้าว จนระยะห่างระหว่างพวกเขาแทบจะไม่มี

"ผมต้องการคุณจริงๆ คุณอิงฟ้า ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน" คิณณ์พูดเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา "ผมรู้ว่าวิธีที่ผมทำอาจจะดูไม่ถูกต้อง แต่ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำร้ายคุณ ผมแค่อยากจะปกป้องคุณ และอยากจะอยู่ใกล้คุณ"

อิงฟ้าแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น คำสารภาพของคิณณ์ทำให้เธอสับสนยิ่งกว่าเดิม เธอควรจะเชื่อเขาดีไหม? หรือนี่เป็นเพียงแค่เกมอีกเกมหนึ่งที่เขากำลังเล่นกับเธอ? และที่สำคัญที่สุดคือ ความรู้สึกของเธอก็เริ่มสั่นคลอนไปกับคำพูดของเขาเช่นกัน