หนี้รักบังตา6

เหตุการณ์ในลิฟต์เมื่อวานยังคงรบกวนจิตใจของอิงฟ้า สายตาของคิณณ์ที่อ่อนโยนขึ้นเล็กน้อยและคำพูดที่ดูห่วงใยนั้น ทำให้เธอสับสนไม่น้อย เขาเป็นคนแบบไหนกันแน่? ในมุมหนึ่งก็ดูเย็นชาและเด็ดขาดดุจนักธุรกิจเลือดเย็น แต่อีกมุมหนึ่งก็เหมือนจะแฝงไว้ด้วยความใส่ใจที่ยากจะอธิบาย

เช้าวันนี้ อิงฟ้าพยายามจดจ่อกับการทำงานอย่างเต็มที่ เธอต้องเตรียมเอกสารสำคัญสำหรับประชุมผู้บริหารในสัปดาห์หน้า และไม่อยากให้เรื่องส่วนตัวมารบกวนสมาธิ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์ภายในก็ดังขึ้น

"คุณอิงฟ้าคะ ท่านประธานคิณณ์ให้คุณนำเอกสารบัญชีของโครงการภูผาวิว ไปที่ห้องของเขาหน่อยค่ะ" เสียงเลขาของคิณณ์แจ้งมาด้วยน้ำเสียงที่คุ้นเคย

อิงฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอกำลังพยายามหลีกเลี่ยงเขาอยู่แท้ๆ แต่ก็เลี่ยงไม่ได้ เธอรวบรวมเอกสารตามที่ได้รับแจ้ง และเดินตรงไปยังห้องทำงานของคิณณ์ด้วยความรู้สึกประหม่า

เมื่อเข้าไปในห้อง คิณณ์ไม่ได้นั่งอยู่บนเก้าอี้ทำงานของเขา แต่กลับยืนอยู่ข้างหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปนอกตึกระฟ้า

"วางไว้บนโต๊ะนั่นแหละ" คิณณ์พูดโดยไม่หันมามอง

อิงฟ้าวางแฟ้มเอกสารลงบนโต๊ะอย่างเงียบเชียบ เธอรู้สึกถึงบรรยากาศอึดอัดที่แผ่ซ่านไปทั่วห้องนี้ทุกครั้งที่เธอเข้ามา

"คุณ..." คิณณ์หันมามองเธออย่างกะทันหัน ทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย "คุณคิดว่าผมเป็นคนยังไง?"

คำถามที่มาอย่างกะทันหันและตรงไปตรงมาเช่นนั้น ทำให้อิงฟ้าแทบจะสำลัก เธอไม่คิดว่าเขาจะถามคำถามส่วนตัวแบบนี้กับเธอ

"ท่านประธาน... คือ... ดิฉันไม่กล้าออกความคิดเห็นค่ะ" อิงฟ้าตอบเลี่ยงๆ เธอไม่อยากพูดอะไรผิดพลาด

คิณณ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เป็นรอยยิ้มที่แทบจะมองไม่เห็น "ผมอยากฟังความคิดเห็นที่แท้จริงของคุณ" เขาเดินเข้ามาใกล้เธอช้าๆ จนระยะห่างระหว่างเขากับเธอเหลือเพียงไม่กี่ก้าว "คุณคิดว่าผมเป็นคนโหดร้าย ไม่มีความรู้สึก หรือเป็นพวกนักธุรกิจที่เห็นแก่ตัว?"

คำถามของเขาทำให้อิงฟ้าลำบากใจ เธอไม่รู้ว่าควรจะตอบอย่างไรดี หากตอบตรงๆ ว่าเธอรู้สึกไม่ไว้วางใจเขาก็คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ แต่หากโกหก เธอก็ไม่อยากทำ

"ดิฉัน... ดิฉันคิดว่าท่านประธานเป็นคนเก่ง มีความสามารถ และเด็ดขาดในการบริหารงานค่ะ" อิงฟ้าเลือกที่จะตอบในแง่ของความเป็นมืออาชีพ

คิณณ์หัวเราะในลำคอเบาๆ "แค่นั้นเองเหรอ?" เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง "ไม่มีความคิดอื่นอีกเลย?"

อิงฟ้าตัดสินใจที่จะถามในสิ่งที่เธอสงสัยมาตลอด "ท่านประธานคะ ดิฉันขอถามอะไรท่านประธานตรงๆ ได้ไหมคะ?"

คิณณ์พยักหน้ารับช้าๆ แววตาของเขาดูจริงจังขึ้น

"ทำไมท่านประธานถึงตัดสินใจรับจำนองบ้านของดิฉันคะ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นดิฉันไม่ทราบเลยว่าท่านประธานคือใคร" อิงฟ้าถามออกไปอย่างกล้าหาญ

คิณณ์เงียบไปครู่หนึ่ง เขาหลุบตาลงเล็กน้อยเหมือนกำลังใช้ความคิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาเธออีกครั้ง แววตาของเขาอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

"ตอนแรกที่เลขาผมรายงานเคสของคุณเข้ามา ผมก็ไม่ได้สนใจเป็นพิเศษหรอก" คิณณ์เริ่มต้นเล่า "แต่พอเห็นชื่อเจ้าหนี้เดิมของคุณ... มันเป็นแก๊งเงินกู้ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดร้ายและไม่เป็นธรรม" เขาหยุดไปชั่วครู่ "ผมไม่อยากให้ใครต้องตกเป็นเหยื่อของคนพวกนั้น"

คำพูดของคิณณ์ทำให้อิงฟ้าประหลาดใจ เขาดูเหมือนจะมีความเป็นมนุษย์มากกว่าที่เธอคิด

"แต่ทำไมต้องเป็นดิฉันล่ะคะ? มีคนอีกตั้งมากมายที่ตกเป็นเหยื่อของแก๊งพวกนั้น" อิงฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ

คิณณ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย "เพราะผมรู้ว่าคุณเป็นใครไง"

ประโยคนี้ทำให้หัวใจของอิงฟ้าเต้นผิดจังหวะ "หมายความว่ายังไงคะ?"

"ผมตามข่าวเรื่องครอบครัวของคุณมาพักใหญ่แล้ว" คิณณ์ตอบเสียงเรียบ แต่สายตาของเขากลับดูมีนัยยะบางอย่างที่อิงฟ้าอ่านไม่ออก "ผมรู้ว่าพ่อของคุณทำธุรกิจล้มเหลว และมีหนี้สินมากมาย ผมรู้ว่าคุณต้องแบกรับภาระหนักแค่ไหน"

อิงฟ้าแทบหยุดหายใจ เขาตามข่าวเธอ? รู้เรื่องครอบครัวของเธอ? นี่มันเรื่องอะไรกัน!

"ท่านประธาน... ตามข่าวดิฉันทำไมคะ?" อิงฟ้าถามเสียงสั่นด้วยความตกใจ

คิณณ์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย "ผมบังเอิญได้ยินเรื่องราวของคุณจากแหล่งข่าวที่เชื่อถือได้" เขาเดินกลับไปนั่งลงบนเก้าอี้ทำงานของเขา และเปิดลิ้นชักโต๊ะ หยิบเอกสารแฟ้มหนึ่งออกมา "และเมื่อผมสืบค้นข้อมูลเพิ่มเติม ผมก็พบว่าคุณเป็นคนมีความสามารถ และมีความตั้งใจในการทำงานสูงมาก"

เขาเลื่อนแฟ้มนั้นมาทางอิงฟ้า อิงฟ้ามองเข้าไปในแฟ้ม และพบว่ามันเป็นเอกสารประวัติส่วนตัวของเธอ รายงานผลการเรียน ใบรับรองผลงาน และแม้กระทั่งประวัติการทำงานของเธอ!

"ท่านประธานไปเอาข้อมูลพวกนี้มาจากไหนคะ!" อิงฟ้าถามด้วยน้ำเสียงที่ดังขึ้นกว่าเดิม เธอรู้สึกเหมือนถูกคุกคามความเป็นส่วนตัว

"ผมเป็นเจ้าของบริษัทนี้ ผมมีสิทธิ์ที่จะรู้ข้อมูลของพนักงานของผม โดยเฉพาะอย่างยิ่งพนักงานที่มีศักยภาพอย่างคุณ" คิณณ์ตอบเสียงเรียบ แต่แววตาของเขาดูเหมือนจะท้าทายเธอ

"แต่ไม่ใช่ข้อมูลส่วนตัวขนาดนี้สิคะ!" อิงฟ้าโต้กลับ เธอลืมไปแล้วว่ากำลังคุยอยู่กับเจ้านาย

คิณณ์จ้องเธอเขม็ง "คุณกำลังกังวลเรื่องอะไรอยู่กันแน่ คุณอิงฟ้า?" น้ำเสียงของเขาเริ่มเย็นชาลงอีกครั้ง "ผมแค่ต้องการช่วยคุณ"

"ช่วยเหรอคะ? การที่ท่านประธานไปสืบเรื่องส่วนตัวของดิฉันแบบนี้ คือการช่วยงั้นหรือคะ!" อิงฟ้าถามอย่างคับแค้นใจ เธอรู้สึกเหมือนกำลังถูกบงการ

คิณณ์ถอนหายใจอีกครั้ง เขาเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ "ผมทำแบบนี้เพราะผมเห็นคุณค่าในตัวคุณ และผมไม่อยากให้ความสามารถของคุณต้องจมลงไปเพราะเรื่องหนี้สิน" เขาพูดต่อ "ผมให้เงื่อนไขการจำนองที่ดีกว่าใครๆ ที่คุณจะหาได้ และผมก็เชื่อมั่นว่าคุณจะสามารถไถ่ถอนบ้านคืนได้ในที่สุด"

คำพูดของคิณณ์ทำให้เธอรู้สึกสับสน เธอไม่รู้ว่าเขาพูดจริงหรือแค่กำลังใช้คำพูดปลอบใจ แต่สิ่งที่ทำให้เธอตกใจยิ่งกว่าคือคำพูดต่อไปของเขา

"และที่สำคัญที่สุด..." คิณณ์หยุดไปครู่หนึ่ง เขาสบตาอิงฟ้าอย่างจริงจัง "ผมอยากรู้จักคุณให้มากกว่านี้"

อิงฟ้าเบิกตากว้าง เธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เขาหมายความว่ายังไง? อยากรู้จักเธอให้มากกว่านี้? ในฐานะเจ้านายกับลูกน้องงั้นหรือ? หรือว่า...

"ท่านประธาน... หมายความว่ายังไงคะ?" อิงฟ้าถามเสียงแผ่ว

คิณณ์ยิ้มบางๆ ที่มุมปาก แววตาของเขาอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด "ผมคิดว่าผม... สนใจในตัวคุณ คุณอิงฟ้า"

ประโยคนั้นเหมือนสายฟ้าฟาดลงกลางใจอิงฟ้า เธอไม่เคยคิดว่าเจ้านายที่ดูเย็นชาและเข้าถึงยากอย่างคิณณ์จะพูดอะไรแบบนี้กับเธอ ความรู้สึกของเธอตีกันมั่วไปหมด ทั้งตกใจ สับสน และประหลาดใจ

"ท่านประธาน... หมายถึง... สนใจแบบไหนคะ?" อิงฟ้าถามอย่างตะกุกตะกัก

คิณณ์ลุกขึ้นจากเก้าอี้อีกครั้ง เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ มือของเขาเอื้อมขึ้นมาแตะเบาๆ ที่ไหล่ของเธอ

"ผมคิดว่าคุณคือคนที่ผมตามหามาตลอด" คิณณ์พูดเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่อิงฟ้าไม่เข้าใจ "คนที่ทั้งเข้มแข็ง อดทน และมีความตั้งใจ"

อิงฟ้าตัวแข็งทื่อ เธอรู้สึกถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้า หัวใจของเธอเต้นระรัวจนแทบจะทะลุออกมาจากอก ไม่คิดเลยว่าจากเรื่องหนี้สินของครอบครัว จะนำพาเธอมาสู่สถานการณ์ที่ซับซ้อนและน่าตกใจขนาดนี้ คิณณ์กำลังสารภาพความรู้สึกกับเธออย่างนั้นหรือ? และความรู้สึกที่ว่า "ผมกำลังตามหาบางสิ่งบางอย่าง... ที่น่าสนใจอยู่ในชีวิตของคุณ" ที่เขาเคยพูดไว้เมื่อคืนนี้ มันคือเรื่องนี้อย่างนั้นหรือ?

เธอมองหน้าคิณณ์อย่างสับสนและไม่เข้าใจ สิ่งที่เขาพูดกับสิ่งที่เธอรับรู้มันขัดแย้งกันไปหมด เขาเป็นเจ้าหนี้ของเธอ เขาควบคุมชีวิตของเธอ แต่เขากลับบอกว่าสนใจเธอ ในฐานะอะไรกันแน่? และเธอควรจะทำอย่างไรกับความรู้สึกประหลาดนี้ที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจเธอเช่นกัน?