หนี้รักบังตา 10

กุญแจบ้านในมือของอิงฟ้าเย็นเฉียบ แต่กลับร้อนรุ่มราวกับเปลวไฟในใจของเธอ คำสารภาพรักและการเสนอจะยกเลิกสัญญาจำนองของคิณณ์ยังคงดังก้องอยู่ในโสตประสาท มันทั้งเป็นความหวังที่ริบหรี่และกับดักที่เธอไม่อาจเข้าใจ เธอเดินออกมาจากห้องทำงานของคิณณ์ด้วยความรู้สึกที่ปั่นป่วน เธอต้องการเวลาเพื่อลำดับความคิดและทำความเข้าใจกับสถานการณ์ที่ซับซ้อนเกินกว่าจินตนาการ

ตลอดทางเดินกลับบ้าน ภาพของคิณณ์ปรากฏขึ้นในหัวเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทั้งในมุมของนักธุรกิจที่เย็นชา เจ้าระเบียบ นายทุนลึกลับ และผู้ชายที่คุกเข่าสารภาพรักอย่างจริงจัง เธอจะเชื่อคำพูดของเขาได้มากแค่ไหน? หรือนี่เป็นเพียงกลลวงอันแยบยลของนักธุรกิจที่ช่ำชอง?

เมื่อกลับถึงบ้าน พ่อกับแม่ก็รีบเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้ากังวล

"เป็นยังไงบ้างอิงฟ้า? คุณคิณณ์ว่ายังไงบ้าง?" แม่ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน

อิงฟ้าเงียบไปครู่หนึ่ง เธอหยิบกุญแจบ้านออกมาจากกระเป๋าและวางลงบนฝ่ามือของแม่

"เขา... เขายกเลิกสัญญาจำนองแล้วค่ะแม่" อิงฟ้าตอบเสียงเบา ใบหน้าของเธอไร้อารมณ์

พ่อกับแม่มองหน้ากันด้วยความตกใจและไม่เชื่อหู

"จริงเหรออิงฟ้า! ยกเลิกจริงเหรอ! แล้วเราจะเอาเงินที่ไหนไปจ่ายเขา!" พ่อถามเสียงสั่นด้วยความดีใจระคนไม่เข้าใจ

"เขาบอกว่าไม่ต้องจ่ายค่ะพ่อ เขาบอกว่าเขา... เขาไม่ได้ต้องการบ้านของเรา" อิงฟ้าพูดติดๆ ขัดๆ

"แล้วเขาต้องการอะไร?" แม่ถามอย่างสงสัย

อิงฟ้าเงียบไปอีกครั้ง เธอไม่รู้จะอธิบายเรื่องนี้ให้พ่อกับแม่ฟังอย่างไรดี เพราะแม้แต่ตัวเธอเองก็ยังคงสับสน

"เขา... เขามีเหตุผลของเขาค่ะแม่" อิงฟ้าตอบเลี่ยงๆ "เขาแค่... อยากให้โอกาสเราได้เริ่มต้นใหม่"

แม้จะยังคงสงสัย แต่ความโล่งอกที่บ้านไม่ต้องถูกจำนองอีกต่อไปก็ทำให้พ่อกับแม่รู้สึกดีขึ้นมาก พวกเขากอดอิงฟ้าแน่นด้วยความรักและความซาบซึ้งใจ แต่ในใจของอิงฟ้ากลับยังคงเต็มไปด้วยคำถามมากมายที่ไร้คำตอบ

หลายวันต่อมา อิงฟ้ายังคงมาทำงานตามปกติ เธอพยายามทำตัวให้เป็นธรรมชาติที่สุด แต่ทุกครั้งที่สายตาของเธอไปสบกับคิณณ์ ไม่ว่าจะในห้องประชุม ทางเดิน หรือแม้แต่ตอนที่เขาเดินผ่านแผนกบัญชี หัวใจของเธอก็จะเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ คิณณ์เองก็ดูเหมือนจะพยายามเข้ามาพูดคุยกับเธอมากขึ้น แต่ก็ยังคงรักษาระยะห่างไว้อย่างเหมาะสม

วันหนึ่ง คิณณ์เรียกอิงฟ้าเข้าไปพบในห้องทำงานของเขา

"คุณอิงฟ้า มีอะไรจะปรึกษาผมไหมครับ" คิณณ์ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าปกติ

อิงฟ้าลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจถามในสิ่งที่ค้างคาใจเธอมาตลอด

"ท่านประธานคะ... เรื่องที่ท่านประธานบอกว่า..." อิงฟ้าเว้นวรรคไปครู่หนึ่ง "เรื่องที่ท่านประธานบอกว่า... ต้องการดิฉัน ท่านประธานหมายความว่ายังไงคะ"

คิณณ์ยิ้มบางๆ เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ

"ผมหมายความอย่างที่พูดทุกอย่างครับคุณอิงฟ้า" คิณณ์ตอบเสียงทุ้มต่ำ "ผมรู้ว่าการที่เรามาเจอกันในสถานการณ์แบบนี้มันอาจจะดูแปลก แต่ผมไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน"

"แต่ทำไมต้องเป็นดิฉันคะ" อิงฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ "ท่านประธานเป็นถึงเจ้าของบริษัทใหญ่โต มีผู้หญิงมากมายที่พร้อมจะอยู่ข้างๆ ท่านประธาน"

คิณณ์ส่ายหน้าช้าๆ "ผมไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนที่เข้ามาเพราะเงินทอง หรือเพราะตำแหน่งของผม" เขาจ้องมองเธอด้วยแววตาที่จริงใจ "ผมสนใจคุณอิงฟ้า เพราะคุณเป็นคุณ คุณเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง อดทน และมีความตั้งใจ ผมเห็นสิ่งเหล่านั้นในตัวคุณตั้งแต่แรกเห็น"

"แต่ดิฉัน... ดิฉันยังคงสับสนค่ะท่านประธาน" อิงฟ้าสารภาพ "เรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเร็วมาก และดิฉันไม่แน่ใจว่าควรจะเชื่อท่านประธานได้มากแค่ไหน"

คิณณ์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ "ผมรู้ครับ และผมจะให้เวลาคุณคิดทบทวนอย่างเต็มที่" เขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเขา และหยิบเอกสารบางอย่างขึ้นมา "แต่ผมอยากให้คุณพิจารณาทางเลือกนี้ด้วย"

เขาเลื่อนเอกสารฉบับหนึ่งมาตรงหน้าอิงฟ้า อิงฟ้ามองดูเอกสารและพบว่ามันคือสัญญาฉบับใหม่

"นี่คือสัญญาการปรับโครงสร้างหนี้ฉบับใหม่ครับ" คิณณ์อธิบาย "แม้ว่าผมจะยกเลิกสัญญาจำนองบ้านของคุณแล้ว แต่ผมก็ยังอยากให้คุณได้มีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่โดยที่ไม่ต้องกังวลเรื่องหนี้สิน"

อิงฟ้าอ่านรายละเอียดในสัญญา มันเป็นสัญญาเงินกู้ระยะยาวที่ไม่มีดอกเบี้ย และสามารถผ่อนชำระได้ตามความสามารถของเธอ โดยมีเงื่อนไขเดียวคือเธอต้องยังคงทำงานที่บริษัทของเขาต่อไป

"ทำไมท่านประธานถึงทำแบบนี้คะ" อิงฟ้าถามอย่างไม่เข้าใจ

"เพราะผมอยากให้คุณมีชีวิตที่ดีขึ้น และผมก็อยากให้คุณยังคงอยู่ใกล้ผม" คิณณ์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง "นี่คือสิ่งที่ผมสามารถทำได้เพื่อพิสูจน์ความจริงใจของผมที่มีต่อคุณ"

อิงฟ้ามองหน้าคิณณ์อีกครั้ง ความรู้สึกของเธอตีกันมั่วไปหมด เขาเป็นคนดีจริงอย่างที่เขาพูด หรือเขากำลังใช้โอกาสนี้เพื่อควบคุมชีวิตของเธอต่อไป?

"แล้วถ้าดิฉันไม่ตกลงล่ะคะ" อิงฟ้าถามอย่างกล้าหาญ

คิณณ์ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย "ผมจะไม่บังคับคุณหรอกครับ คุณอิงฟ้า" เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง "ผมจะยอมรับการตัดสินใจของคุณทุกอย่าง"

เขาเดินเข้ามาใกล้เธออีกครั้ง และจับมือของเธอขึ้นมาประสานไว้ในมือของเขา

"แต่ผมขอให้คุณได้ลองเปิดใจให้ผมได้ไหมครับ" คิณณ์พูดเสียงทุ้มต่ำ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความปรารถนา "ผมรู้ว่าผมทำผิดพลาดไปในตอนแรก แต่ผมหวังว่าคุณจะให้โอกาสผมได้แก้ไขมัน"

อิงฟ้ามองมือของคิณณ์ที่จับมือของเธอไว้แน่น หัวใจของเธอเต้นระรัว เธอไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี เธอควรจะเชื่อเขาดีไหม? หรือนี่เป็นเพียงแค่เกมอีกเกมหนึ่งที่เขากำลังเล่นกับเธอ?

"ดิฉันไม่รู้ค่ะท่านประธาน" อิงฟ้าสารภาพ "ดิฉันยังต้องการเวลาค่ะ"

คิณณ์พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ "ได้ครับ ผมจะให้เวลาคุณคิด" เขายิ้มบางๆ "แต่ผมหวังว่าคุณจะตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคุณ และหวังว่าสิ่งนั้น... จะมีผมอยู่ในนั้นด้วยนะครับ"

อิงฟ้าเดินออกมาจากห้องทำงานของคิณณ์ด้วยความรู้สึกที่ยังคงสับสน เธอต้องตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นการยอมรับความช่วยเหลือและคำสารภาพรักจากคิณณ์ หรือจะเลือกที่จะปฏิเสธทุกสิ่งทุกอย่างและเดินหน้าในเส้นทางของตัวเองโดยลำพัง

เธอเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานของเธอ และมองไปที่เอกสารสัญญาฉบับใหม่ที่คิณณ์มอบให้ มันเป็นทางเลือกที่ยากลำบากจริงๆ เธอจะเลือกอะไร? จะเชื่อในความจริงใจของคิณณ์ และเปิดใจยอมรับเขาเข้ามาในชีวิต หรือจะเลือกที่จะเก็บความระแวงและเดินหน้าต่อไปด้วยตัวเอง?

ทางเลือกที่หนึ่ง: ยอมรับความช่วยเหลือและเปิดใจให้กับคิณณ์ เธออาจจะลองให้โอกาสเขาพิสูจน์ตัวเอง และดูว่าความรู้สึกที่เขามีให้เธอนั้นเป็นเรื่องจริงหรือไม่ เธออาจจะได้พบกับความรักและความมั่นคงที่เธอไม่เคยคาดคิด

ทางเลือกที่สอง: ปฏิเสธความช่วยเหลือและตัดขาดจากคิณณ์ เธออาจจะเลือกที่จะเดินหน้าด้วยตัวเอง โดยไม่พึ่งพาใคร และไม่ยอมให้ใครมาบงการชีวิตของเธอ เธออาจจะใช้ความสามารถของตัวเองในการสร้างชีวิตใหม่ แต่ก็ต้องเผชิญหน้ากับความยากลำบากเพียงลำพัง

อิงฟ้าถอนหายใจเฮือกใหญ่ เธอหยิบเอกสารสัญญาฉบับใหม่ขึ้นมาดูอีกครั้ง สายตาของเธอจับจ้องไปที่ลายเซ็นของคิณณ์ หัวใจของเธอเต้นระรัวอย่างควบคุมไม่ได้ เธอจะตัดสินใจอย่างไรกับเส้นทางชีวิตที่กำลังจะเปลี่ยนไปนี้?