ลูกหนี้ที่แม่ก่อ(1)

เสียงเคาะประตูห้องทำงานที่ดังขึ้นเบาๆ ทำให้หวัง จางเหว่ย ที่เอาแต่ก้มหน้าทำงานมาตลอดทั้งวันต้องละสายตาจากเอกสารตรงหน้า แล้วบอกให้คนที่ยืนรอเพื่อให้เจ้าของห้องเอ่ยอนุญาตว่าให้เข้ามาได้ จิน หั่ว ถือซองเอกสารสีน้ำตาลขนาดเท่ากระดาษเอสี่มาให้ แล้วยื่นซองวางลงตรงหน้าเจ้านายตัวเอง

“อะไร”

“รูปถ่ายแล้วก็สัญญากู้ยืมของผู้หญิงไทยที่กู้ยืมเงินคุณหวังเมื่อสามเดือนที่แล้วครับ”

หวัง จางเหว่ย เอื้อมมือไปหยิบรูปถ่ายขึ้นมาดู สายตาก็ไปสะดุดเข้ากับหญิงสาวตัวเล็ก ผิวขาว หน้าจิ้มลิ้มตากลมโต

ถ้าให้เขาวัดระยะจากสายตาผู้หญิงคนนี้ก็น่าจะสูงไม่เกิน160 ซม. และผู้หญิงวัยกลางคนที่ยืนข้างๆ เธอก็ไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็นลูกหนี้ ที่ใจกล้า บ้าบิ่นเดินมาขอกู้เงินเขาเพื่อเอาไปเล่น ในกาสิโนในเครือของบริษัท Black dragonที่เขาเป็นเจ้าของอยู่ พร้อมกับสัญญากับเขาว่าจะหาเงินมาคืนให้เขาภายในสามเดือน

หากหาเงินมาใช้หนี้ไม่ได้จะนำโฉนดที่ดินบนเกาะสมุย และบ้านพร้อมที่ดินย่านใจกลางเมืองกรุงเทพฯ มาเป็นหลักประกันใช้หนี้คืน

เขาเห็นว่าที่เกาะสมุยเป็นแหล่งลงทุนที่น่าสนใจ จึงรับข้อเสนอนั้นไว้แล้วเซ็นเช็คเงินสดให้ไป โดยที่ไม่ได้ให้เธอเอาทรัพย์สินมาเซ็นค้ำประกัน ถึงแม้จิน หั่ว จะถามว่าเขาคิดดีแล้วเหรอ เขาไม่มีคำตอบให้ แต่สัญชาตญาณบอกเขาว่ายังไงบ้านและที่ดินที่สมุยก็ต้องตกเป็นของเขา

“ตอนนี้เธออยู่ที่โรงแรมของเราแล้วครับ ผู้หญิงที่อยู่ในรูปพักห้องเดียวกับเธอครับ ส่วนอีกคนผมคิดว่าน่าจะเป็นแม่บ้านที่คอยดูแลเธอ”

“ดี ถ้าเธอกล้ามาตามที่นัดก็แสดงว่าคงเตรียมเงินมาพร้อมใช้หนี้ฉันแล้ว คืนนี้ สองทุ่มพาเธอพบฉัน”

“ครับ คุณหวัง”

หวัง จางเหว่ย มองรูปภาพในมืออีกครั้งเหมือนกำลังจะใช้ความคิดกับอะไรบางอย่าง ถึงแม้ใบหน้าจะเรียบเฉย แต่แววตาที่ฉายออกมา ลูกน้องคนสนิทที่ทำงานด้วยกันมาตั้งแต่รุ่นพ่อยันรุ่นลูกก็พอจะเดาออกว่าเจ้านายกำลังคิดจะทำอะไร

“คุณหวัง จะรับอะไรมาทานสักหน่อยไหมครับ ผมจะให้คนเตรียมมาให้”

เขาเพียงพยักหน้าให้ลูกน้องเเล็กน้อย ก่อนจะเก็บรูปลงลิ้นชัก แล้วหันกลับไปทำงานต่อ แต่ลูกน้องก็ยังไม่เดินออกไป จนเขาต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ส่งสายตาไปถามแทนคำพูดว่ามีอะไรหรือเปล่า

“ตำรวจส่งผลยาพิษที่คนร้ายกินฆ่าตัวตายหนีความผิดครั้งที่แล้วได้แล้วนะครับ”

หวัง จางเหว่ย จึงวางปากกาลงทันทีที่ได้ยินเรื่องนี้เพราะผ่านมาสองสัปดาห์ตำรวจยังจับมือใครดมไม่ได้ แต่มีเรื่องหนึ่งที่ลูกน้องเขาสืบได้ความมาคือ คนที่ลอบทำร้ายไม่ใช่กลุ่มตำรวจ หรือผู้มีอิทธิพลที่อยู่ย่านเกาลูนตามที่เขาคิด

เพราะคนกลุ่มนั้นพอรู้ว่าหัวหน้าแก๊งมังกรดำถูกลอบทำร้าย ต่างก็รีบพากันมาเป็นอาสาสืบเรื่องให้ พร้อมทั้งออกมายืนยันเสียงหนักแน่นว่าไม่มีทางกล้าหยามแก๊งอันดับหนึ่งของฮ่องกงแน่นอน

“มันเป็นสารพิษตระกูลไซน์ยาไนด์ ที่ถูกดัดแปลงมาในรูปแบบแคปซูลและปลอกยาถูกออกแบบมาไม่ให้ละลายในปากครับ ต่อให้เราอมหรือซ่อนไว้ใต้ลิ้นก็ไม่เป็นไร

นอกจากเราจะกัดหรือเคี้ยวมันให้แตกแล้วกลืน สารพิษจะเข้าไปกระตุ้นระบบสมอง หัวใจ และระบบทางเดินหายใจ ทำให้ตายได้ภายในห้านาที”

“แล้ว สืบรู้หรือยังว่าใครเป็นคนคิดค้นตัวยาสูตรนี้ขึ้นมา

“คือว่า เอ่อ....”

“จะยืนเอ่อ อ่า อีกนานไหม”

“คนที่คิดค้นตัวยาสูตรนี้ เป็นนายแพทย์ที่ทำงานให้คุณเฟ่ยตงครับ”

เมื่อได้ยินว่าใครเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องนี้ หวัง จางเหว่ยถึงกับขบกราม คิ้วขมวด ไอ้หวัง เฟ่ยตง อยู่ดีๆ ไม่ชอบ ชอบหาเรื่องตาย

“ตอนนี้ มันอยู่ไหน”

“คุณเฟ่ยตง เดินทางไปเกาหลีครับ น่าจะกลับมาอาทิตย์หน้า”

“มันกลับมาเมื่อไร ฉันจะเป็นคนฝังมันที่ ลันตาเอง”

หวังจางเหว่ย พูดด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง แต่น้ำเสียงกลับเย็นยะเยือก ถึงกับทำให้ จิน หั่ว ขนลุก

แต่ก่อนเขาเองก็ไม่เคยคาดคิดว่าคุณหนูแสนดี ที่ใจดีกลับลูกน้องเมื่อห้าปีก่อน ที่แม้แต่มดเดินผ่านยังไม่กล้าแตะ จะกลายมาเป็นหัวหน้าแก๊ง ที่โหด ดุ เถื่อน และคุมแก๊ง มาเฟียได้ รวมไปถึงแก๊งน้อยใหญ่ก็ต่างเกรงกลัวได้มากมาย ขนาดนี้

เมื่อมนสิชาพักผ่อนเอาแรงอย่างเต็มอิ่มแล้ว เธอก็จัดการชำระล้างร่างกายตัวเองจนเรียบร้อย มือเรียวบางหยิบมือถือขึ้นมาต่อสายหามารดา แต่ปลายสายก็ไม่รับสายสักที มนสิชาจึงเลือกเปลี่ยนไปโทรหาน้องสาวแทน

“ว่าไงพี่มน”

“แกกับแม่อยู่ที่ไหน พี่โทรหาแม่ แต่ก็ไม่เห็นรับสาย”

“ตา อยู่ตรงโซนที่นั่งตรงล๊อบบี้โรงแรมอ่า แม่บอกให้ตามารอตรงนี้ แม่จะไปคุยธุระกับเพื่อน”

“คุยธุระ ตอนสองทุ่มครึ่งเนี่ยนะ”

“อืม ใช่ พี่มนลงมาอยู่เป็นเพื่อนตาหน่อยสิ ตาไม่โอเคเลยอ่า ตอนนี้พวกผู้ชายที่นั่งอยู่โต๊ะข้างๆ น่ากลัวกันทั้งนั้นเลย”

“อืม เดี๋ยวพี่ลงไป”

วางสายจากน้องสาวได้ มนสิชาก็เดินไปหยิบเอากระเป๋าสะพายใบเล็ก แล้วก็เดินออกมาจากห้อง ระหว่างทางที่จะเดินไปยังลิฟต์ มนสิชาเดินสวนทางกับผู้ชายหลายคนที่แต่งตัวเหมือนกันเปะ

เสื้อสูทสีดำ กางเกงสีดำ รองเท้าหนัง บริเวณใบหูมีสายเล็กๆ คล้องอยู่ตลอด ถ้าให้เธอเดาก็คงจะเป็นสายสัญญาณ คล้ายๆ ที่เธอเห็นในหนังที่ตำรวจหรือบอดี้การ์ดชอบใช้ เอาไว้ติดต่อสื่อสารในระบบหรือองค์กรเดียวกัน แต่ที่โดดเด่นเลยก็คงเห็นจะเป็นเข็มกลัดรูปมังกรสีดำเงาที่ติดอยู่ตรงเสื้อเหมือนเป็นตาสัญลักษณ์ที่เธอเห็นตรงหน้าโรงแรม

ด้วยความช่างสังเกต มนสิชาเดินช้าๆ แบบอ้อยอิ่งเพื่อสำรวจบริเวณชั้นนี้ว่ามีอะไรกันแน่ เธอมองยาวไปยังฝั่งทางเดินอีกข้างหนึ่งที่อยู่ตรงข้าม มีคนยืนเฝ้าหน้าห้องอยู่2-3คน มนสิชามองด้วยความสงสัย จนคนพวกนั้นรู้ตัวหันกลับมามองเธอด้วยสายตาดุ มนสิชาได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่กทำอะไรไม่ถูก แล้วก็เดินจ้ำพรวดไปยังลิฟต์อย่างไว หากไปยืนมองคนเหล่านั้นนานกว่านี้ ดูท่าทางแล้วเธออาจจะโดนแบกไปฆ่าโบกปูนก็ได้