75

“ขอบคุณมากนะครับคุณพยาบาล ถ้ายังไงเดี๋ยวผมกลับพี่ชายของผมจะตามไปดูเนเน่ที่บ้านของเธอและถ้าหากว่าเธอมีอาการไม่สบายขึ้นมาอีกผมจะพาเธอกลับมารักษาที่โรงพยาบาลครับ”

“ค่ะถ้ายังไงก็ขอให้ดูแลเธอให้ดี ๆ ก็แล้วกันนะคะ ดิฉันจะรีบแจ้งกลับไปที่คุณหมอเจ้าของไข้ว่าญาติจะตามไปดูเธอที่บ้าน เจอกับเคสนี้พวกเราทั้งตกใจและก็เป็นห่วงคนไข้มากค่ะ”

นางพยาบาลสาวกล่าวก่อนจะหันกลับไปทำงานของตัวเองซึ่งในขณะนั้นคริสต์ก็หันกลับไปยังพี่ชายของเขาที่ตอนนี้ยืนนิ่ง เขาเห็นใบหน้าของนิโคลัสดูเยือกเย็นราวกับรูปสลักหินหากแต่ประกายตาคู่นั้นกลับฉายความกังวลออกมา พี่ชายของเขานิ่งงันกับคำบอกกล่าวของนางพยาบาลซึ่งเขาคิดว่านิโคลัสได้ยินและคงซึมซับทุกคำพูดเหล่านั้นลงไปถึงใต้บึ้งของหัวใจเขาก็เป็นคนแบบนี้ แข็งนอกแต่อ่อนในซึ่งก็มีเพียงน้องชายคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดี สักครู่คริสจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงต่ำ ๆ

“นิค...เรากลับกันก่อนเถอะ ผมว่าสิ่งที่เราต้องทำหลังจากนี้ก็คือตามไปดูว่าเนเน่กลับไปที่บ้านของเธอจริงไหม”

“เธอท้อง...คริส...แกได้ยินไหม นางพยาบาลบอกว่าเธอท้อง...หรือว่า...แกคงรู้แล้วใช่ไหม”

คริสไม่ตอบแต่จูงมือพี่ชายของเขาที่ยังนิ่งอึ้งและเหมือนมึนงงกับเรื่องราวที่รับรู้ซึ่งเขาเองไม่เคยเห็นนิโคลัสเป็นแบบนี้มาก่อน พี่ชายของเขาคงทั้งตกใจและถึงกับผงะงันไปเลยทีเดียว ก็แน่ล่ะ...มันไม่ใช่แค่เรื่องที่น่าเป็นห่วงแต่มันยังน่าตระหนกถ้าหากใคร ๆ ตกอยู่ในสภาวะการเดียวกันกับพี่ชายของเขาตอนนี้ เมื่อต้องมารับรู้เรื่องราวที่ไม่คาดคิดว่าจะเกิดขึ้น

คริสดึงมือนิโคลัสให้เดินตามเขาออกมาที่รถสปอร์ตคันหรูซึ่งจอดอยู่ที่บริเวณลานจอดรถของโรงพยาบาลหลังจากเข้าไปนั่งในรถแล้วทั้งคู่ต่างก็นิ่งเงียบกันไปเป็นเวลาชั่วครู่ใหญ่ ๆที่สุดแล้วคริสถอนหายใจและกล่าวออกมาว่า

“เนเน่ท้องและผมก็ทราบเรื่องนี้จากหมอที่รักษาเธอ มันออกจะ...น่าตกใจ แต่ผมคิดว่าผมเคยเจอเรื่องเซอไพรซ์แบบนี้มาหลายครั้ง”

“หมอก็คงบอกเธอแล้วสินะ”

“ผมยังไม่ได้คุยกับเนเน่ แต่คิดว่าเธอคงรู้แล้วล่ะครับ หลังจากทราบอาการของเธอจากหมอผมตั้งใจจะเข้าไปเยี่ยมแต่เห็นว่าเธอยังหลับอยู่ก็เลยพาโซอี้กลับก่อน”

“โซอี้มาด้วยอย่างนั้นเหรอ”

“แกเป็นห่วงคุณน้าเนเน่ของแกมากครับ ถึงขนาดไปจัดที่นอนไว้รอเนเน่ โซอี้คิดว่าคุณหมอจะให้เธอกลับพรุ่งนี้ด้วยซ้ำไป...นิค...วันนี้พี่ไม่ได้ไปเบลเยี่ยมใช่ไหม?”

คริสถามและเห็นเสี้ยวหน้าราวรูปปั้นสลักเสลาขณะ       นิโคลัสนั่งหลังพวงมาลัยทว่านัยน์ตาเข้มจ้องมองไปเบื้องหน้า พี่ชายของเขาหันกลับมาและตอบว่า

“ใช่...ฉันยกเลิกนัดหมายที่จะไปเบลเยี่ยม”

“พี่รู้ใช่มั้ยว่าเนเน่ไม่สบาย”

นิโคลัสพยักหน้า “ขอโทษนะคริส จริง ๆ แล้วฉันให้คนคอยรายงานว่าที่บ้านมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นบ้าง”

“ถ้าอย่างนั้นพี่ก็รู้ว่าเนเน่เข้าโรงพยาบาล”

“ฉันรู้”

คริสถึงกับถอนใจ “ที่ทำแบบนี้เพราะพี่เป็นห่วงเธออย่างนั้นใช่ไหม”

“ไม่...เอ้อ...ไม่ใช่แกหรอกเหรอที่เป็นห่วงเธอมากกว่าฉัน”

“ถามตัวเองดีกว่านิคว่าคนที่เป็นห่วงเธอมากที่สุดเป็นใคร หรือถ้ายังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ผมจะพาพี่ไปพบคำตอบเดี๋ยวนี้ล่ะ”

“แกจะไปไหน”

“กลับบ้านครับ” นิโคลัสไม่แสดงความคิดเห็นทั้งก็ไม่คัดค้านใด ๆ ท่าทีของเขานิ่งและสงบลงซึ่งอาจเป็นเพียงภายนอกเท่านั้น คริสไม่เคยเห็นพี่ชายของเขาในลักษณะแบบนี้มาก่อน ดูเหมือนว่านิโคลัสกำลังจมอยู่ในความครุ่นคิดของตัวเอง เขาดูไม่ค่อยมั่นใจ ปกติแล้วคริสจะเห็นพี่ชายเป็นคนเยือกเย็นลุ่มลึกและทำทุกสิ่งทุกอย่างด้วยการตัดสินใจอย่างเด็ดขาดเสมอแต่ตอนนี้เขามองเห็นความลังเลไม่แน่ใจฉายชัดอยู่ในดวงตาคมคู่นั้น บางทีอะไร ๆ อาจเปลี่ยนแปลงไปจนหมดแล้วหลังจากที่พี่ชายของเขาได้พบกับภิณไลย์ญาก็เป็นได้

คริสและนิโคลัสกลับมายังคฤหาสน์ซาเวียร์ เวลานั้นก็จวน 3 ทุ่มแล้วและเมื่อเข้าไปข้างในก็มีแต่ความเงียบเหงาทั้งสองหยุดยืนที่ห้องรับแขกกระทั่งนิโคลัสเอ่ยถามคริสว่า

“ไหนล่ะที่แกบอกว่าอยากจะบอกอะไรกับฉันน่ะคริส”

“ตามผมมานี่สิครับ”

คริสเดินนำพี่ชายของเขาขึ้นไปยังชั้น 2 และตรงไปยังห้องของภิณไลย์ญา เขาเปิดประตูอย่างเบามือ ภายในห้องนั้นแสงไฟยังส่องสว่าง นิโคลัสที่เดินตามหลังมาต้องผงะนิ่งเมื่อเห็นว่ามีใครนอนอยู่บนเตียง

“โซอี้...ทำไมถึงมานอนที่ห้องนี้ได้ล่ะ”

นิโคลัสตั้งคำถามแต่ก็เหมือนเขาพูดกับตัวเองมากกว่าเพราะเสียงนั้นเบาแต่คริสก็ยังได้ยินเขาหันกลับมาและจ้องหน้าพี่ชายนิ่ง