73

“ลาริสา!” เขาร้องเรียกได้แค่นั้นหากก็ดูเหมือนว่าลาริสาจะไม่ใส่ใจและไม่สนใจเขาอีกต่อไปแล้ว เธอออกไปจากห้องนั้นเดินลงส้นออกไปโดยเปิดประตูอ้าค้างเอาไว้ปล่อยให้คริสยืนนิ่งก่อนที่เขาจะขยับนั่งลงบนโซฟา ถึงเวลานี้เขาก็ถอนใจออกมาอีกครั้ง ครอบครัวของเขาพังทลายลงอีกครั้ง ลาริสาไม่ยอมรับสิ่งที่เขาเป็นและมันเป็นเรื่องที่เขาเคยกลัวมาก่อนหน้า เขาถอนหายใจออกมาราวกับอยากปลดปล่อยบางสิ่งบางอย่างที่อัดอั้นมานานแสนนานให้มันละลายออกมากับลมหายใจของเขาด้วย

แต่แล้วชั่วอึดใจเหมือนเขานึกอะไรขึ้นได้ คริสลุกขึ้นและรีบเดินตามลาริสาลงไปที่ชั้นล่างหากแต่คนที่เขาพบกลับไม่ใช่ลาริสาแต่เป็นนิโคลัสที่ยืนอยู่ สีหน้าคร้ามเข้มแสดงความประหลาดใจขณะมองตามรถสปอร์ตคันหรูที่บึงออกไปจากคฤหาสน์ซาเวียร์ก่อนหันกลับมายังน้องชายและเอ่ยถามขึ้นว่า

“คริส...มีอะไรกัน...ทำไมลาริสารีบร้อนออกไปอย่างนั้นล่ะ”

“เธอกลับบ้านไปแล้วครับพี่”

“ว่ายังไงนะ ลาริสากลับบ้าน...หมายความว่ายังไง”

“ก็หมายความว่าจะกลับไปอยู่กับพ่อแม่ของเธอ เธอไม่อยู่ที่นี่แล้วครับ”

“ทำไมแกไม่ห้ามเธอไว้ ทะเลาะเรื่องอะไรกัน “

“ลาริสารับไม่ได้ที่ผมปิดบังเธอหลาย ๆ เรื่อง”

“หมายความว่ายังไงคริส”

นิโคลัสถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแสดงความเป็นห่วงถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้เพียงไม่กี่วันเขาจะมีเรื่องบาดหมางใจกับน้องชายแต่เมื่อถึงคราวที่คริสมีปัญหาคนที่เดือดร้อนแทนเขาและเป็นห่วงมากที่สุดก็ไม่พ้นนิโคลัสอยู่ดี เขาได้ยินเสียงน้องชายถอนหายใจเบา ๆ ในความเงียบ คริสสบตากับพี่ชายก่อนพูดว่า

“เธอรู้ว่าโซอี้เป็นลูกของผมครับ”

นิโคลัสนิ่วหน้าทันทีที่ได้ยินเช่นนั้น

“ใครบอกเรื่องนี้กับลาริสา”

“ผมเป็นคนบอกเธอเองครับ ผมคิดว่ามันคงไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องปิดบังเรื่องนี้กับเธอต่อไป”

“แกจำไม่ได้หรือคริสว่าเคยสัญญากับฉันว่ายังไง โซอี้จะต้องอยู่ในการปกครองของฉันและฉันก็คือพ่อของเด็กคนนั้น”

บทที่ 30

“ผมจำได้ครับ ผมจำได้ว่าเคยให้สัญญาอะไรกับพี่เอาไว้และผมก็เข้าใจว่าที่พี่ไม่อยากให้เปิดเผยเรื่องนี้กับใครเพราะเป็นห่วงผม แต่พี่รู้หรือเปล่าว่าการที่ผมได้พบกับโซอี้อีกครั้งมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองทำผิดอย่างมหันต์ที่ไม่ได้ดูแลลูกของผมนับตั้งแต่แกลืมตาดูโลก ผมรู้ว่าอาจเรียกร้องอะไรจากพี่ไม่ได้ในตอนนี้แต่การที่ผมได้เห็นหน้าลูก ได้อยู่ใกล้ชิดกับโซอี้มันทำให้ผมอยากจะทำหน้าที่พ่อที่สมบูรณ์แบบอย่างที่พ่อคนอื่น ๆ ทำหน้าที่ของตัวเอง”

“แกกำลังจะบอกฉันอย่างนั้นเหรอคริสว่าอยากจะได้โซอี้กลับไปเป็นลูกของแก ตอนนี้แกคิดว่าตัวเองพร้อมแล้วอย่างนั้นเหรอ”

“ครับ... ผมคิดว่าตอนนี้ผมพร้อมที่จะทำหน้าที่พ่อที่สมบูรณ์แบบให้กับโซอี้แม้ว่าที่ผ่านมาผมจะเจอเรื่องแย่ ๆ มาตลอดแต่ผมคิดว่าการได้ผ่านเรื่องราวเหล่านั้นมามันทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้น มันช่วยเปลี่ยนความคิดของผมและผมก็แน่ใจว่าผมจะไม่อ่อนแอเหมือนอย่างแต่ก่อน”

คริสกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจัง ท่าทีของเขาที่แสดงออกมาทำให้นิโคลัสรู้สึกว่าน้องชายของเขาโตขึ้นมาก เมื่อก่อนนี้ที่คริสมีปัญหาเขาเองเป็นคนยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือทุกสิ่งทุกอย่างและการที่เขารับโซอี้มาเป็นลูกก็เพราะในเวลานั้นเขาต้องการปกป้องน้องชายคนเดียวที่ประสบปัญหาชีวิตครอบครัวพังทลาย ถูกผู้หญิงหลอกให้เชื่อใจถึงขนาดเอาลูกมาแลกกับเงินและมันทำให้เขาเองฝังใจเกลียดชังผู้หญิงประเภทนั้น พวกนางแบบและพริตตี้จนพาลทำให้เขาไม่ชอบใจที่คริสกลับไปวอแวกับภิณไลย์ญาเพราะเธอก็เป็นพริตตี้ เขากลัวเหลือเกินว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยแต่พอถึงตอนนี้กลับกลายเป็นว่าปัญหาที่เขาต้องการจะแก้ไขกลับเป็นเชือกที่ผูกรัดตัวเขาเอาไว้เสียเอง ทั้งนิโคลัสและ คริสต่างคนต่างก็เงียบไปแต่แล้วคริสก็เอ่ยขึ้นว่า

“นิค...ไหนว่าพี่จะเดินทางไปเบลเยี่ยม 2-3 วันถึงจะกลับนี่ไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไมพี่ถึงได้กลับมาบ้านวันนี้ล่ะ”