74

คริสตั้งคำถามกับพี่ชายแต่ยังไม่ทันที่นิโคลัสจะพูดว่าอะไรป้าเจนนี่ก็เข้ามาพร้อมทั้งพูดว่า

“ต้องขอประทานโทษด้วยนะคะ คุณคริสคะมีโทรศัพท์ด่วนจากทางโรงพยาบาลค่ะ”

“โทรศัพท์ด่วนจากโรงพยาบาลอย่างนั้นล่ะครับป้า”

“ค่ะ...นี่ค่ะ...นางพยาบาลรอสายคุยกับคุณคริสอยู่ค่ะ”

ป้าเจนนี่ยื่นโทรศัพท์มือถือให้คริสที่รับไปเมื่อได้รับโทรศัพท์จากแม่บ้านเขาก็คุยสายโดยได้ยินเสียงของนางพยาบาลแล้วเขาพูดโต้ตอบกลับไป

“ครับ...ว่ายังไงนะครับ อะไรนะครับ...ครับ...เดี๋ยวผมจะไปที่โรงพยาบาลด่วนเลย ขอบคุณมากนะครับ”

คริสต์วางสายและยื่นโทรศัพท์มือถือกลับไปให้ป้าเจนนี่ที่รับไว้ สีหน้าของแม่บ้านวัยกลางคนเต็มไปด้วยความสงสัยนางจึงเอ่ยถามขึ้น

“คุณคริสคะ ทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งเรื่องอะไรเหรอคะ เห็นว่าเป็นเรื่องด่วนหรือว่าจะเป็นเรื่องของคุณเนเน่”

“ใช่ครับป้า แต่ป้าอย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้ไปนะครับและอย่าให้โซอี้รู้อย่างเด็ดขาด”

“มีเรื่องอะไรกันคริส มันเกิดอะไรขึ้นที่โรงพยาบาลอย่างนั้นเหรอ” นิโคลัสเป็นฝ่ายถาม

“นางพยาบาลโทรมาแจ้งว่าเนเน่หายออกไปจากโรงพยาบาลน่ะครับ เขาเลยรีบโทรมาแจ้งและผมก็ต้องรีบไปที่โรงพยาบาลตอนนี้เลย”

ป้าเจนนี่เอามือทาบอกและอุทานออกมา

“พระเจ้า...แล้วคุณเนเน่หายไปไหนล่ะคะ นางพยาบาลหรือว่ายามไม่ทราบเลยอย่างนั้นเหรอคะ”

“ผมก็ยังไม่รู้รายละเอียดเลยครับป้าเจนนี่ เพียงแต่นางพยาบาลแจ้งมาก่อนคร่าว ๆ เท่านั้น เดี๋ยวผมจะรีบไปที่โรงพยาบาลก่อน”

“ฉันจะไปกับแกด้วย”

นิโคลัสกล่าวขึ้น ในน้ำเสียงของเขาฟังดูทั้งร้อนรนและเคร่งเครียดซึ่งเมื่อได้ยินน้องชายพูดเรื่องของภิณไลย์ญาทั้งก็เห็นได้ชัดว่าทั้งสีหน้าและแววตาของนิโคลัสเริ่มมีความกังวล

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวป้าจะอยู่คอยดูแลคุณหนูโซอี้นะคะถ้าได้ข่าวยังไงคุณคริสช่วยโทรมาบอกป้าด้วย”

“ครับป้า” คริสพยักน่ารับก่อนที่เขาจะเดินออกไปพร้อมด้วยพี่ชายทั้งสองมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลซึ่งในเวลานั้นโดยปกติแล้วไม่ใช่เวลาที่ญาติผู้ป่วยจะได้รับการอนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมไข้ได้

ทั้งคริสและนิโคลัสเดินตรงไปยังเคาน์เตอร์ซึ่งมีนางพยาบาลสาวคนหนึ่งประจำอยู่ เธอเงยหน้าขึ้นจากหน้าจอคอมพิวเตอร์และเอ่ยกับบุรุษทั้งสองว่า

“สวัสดีค่ะ...ไม่ทราบว่ามาติดต่อเรื่องอะไรเหรอคะ?”

“ ผมคริส ซาเวียร์ครับ เมื่อกี้นี้มีเจ้าหน้าที่ของทางโรงพยาบาลโทรไปแจ้งกับผมว่าคนไข้ที่ผมพามาเมื่อเช้าเธอหายตัวไป”

“ อ๋อ...เคสของมิสภิณไลย์ญาใช่หรือเปล่าคะ ดิฉันเองค่ะที่เป็นคนโทรไปแจ้งให้ทราบ”

“แล้วตอนนี้ทางโรงพยาบาลพอจะรู้หรือเปล่าครับว่าคนไข้ที่หายไป เธอหายไปไหน”

นิโคลัสถามน้ำเสียงของเขาจริงจังก่อนที่นางพยาบาลจะตอบว่า

“ค่ะ...เมื่อช่วงบ่ายทางโรงพยาบาลได้รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่พยาบาลที่เข้าไปในห้องของผู้ป่วยแล้วพบว่าผู้ป่วยหายไป พวกเราก็ตกใจกันมากค่ะและได้พยายามค้นหามิสภิณไลย์ญาว่าเธอไปอยู่ส่วนไหนของโรงพยาบาลหรือเปล่าเราพยายามเช็คและตรวจสอบจากกล้องวงจรปิดก็เห็นว่าเธอเดินผ่านกล้องตัวนึงที่อยู่ทางออก เราคิดว่าเธอออกไปจากโรงพยาบาลแต่ไม่ทราบว่าเธอไปไหน หลังจากนั้นก็เลยรีบโทรแจ้งให้ญาติที่พาคนไข้มาได้ทราบและคนที่เราโทรหาคนแรกก็คือคุณคริส ซาเวียร์ แต่ว่าก่อนหน้าที่คุณจะมาถึงที่นี่ประมาณไม่ถึง 5 นาทีดิฉันเพิ่งได้รับสายจากคุณภิณไลย์ญาค่ะ เธอโทรมาแจ้งกับเราว่าเธอมีความจำเป็นที่จะต้องกลับไปที่บ้านโดยที่ไม่ได้แจ้งให้ทางโรงพยาบาลทราบเพราะเธอกลัวว่าถ้าเธอแจ้งแล้วคุณหมออาจจะไม่อนุญาตให้เธอกลับ”

“แล้วเธอให้เหตุผลว่าอะไรครับ”

คริสตั้งคำถามนางพยาบาลสาว เธอมีสีหน้าครุ่นคิดเพียงชั่วอึดใจก่อนตอบว่า

“เธอแจ้งเราว่าแม่ของเธอไม่สบาย เธอเป็นห่วงมากก็เลยต้องรีบกลับไป จริง ๆ แล้วการที่คนไข้ออกไปจากโรงพยาบาลโดยที่ไม่ได้แจ้งให้เราทราบแบบนี้มันเป็นการทำผิดกฎอย่างมากเลยนะคะเพราะมันทำให้เกิดความวุ่นวายและมันก็เกี่ยวข้องกับความรับผิดชอบของคุณหมอที่ดูแลคนไข้ด้วยค่ะ”

“คุณพยาบาลครับ ถ้าเกิดความเสียหายใด ๆ ขึ้นกับทางโรงพยาบาลผมนิโคลัส ซาเวียร์จะขอเป็นผู้รับผิดชอบทุกสิ่งทุกอย่างเองครับ”

นิโคลัสกล่าวขึ้นหากแต่นางพยาบาลก็ยังมีสีหน้าเหมือนไม่สบายใจ

“เรื่องนั้นอาจจะไม่น่าเป็นห่วงเท่ากับอาการของคนไข้ที่คุณหมออยากจะให้คุณภิณไลย์ญาอยู่ที่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการให้แน่ใจก่อนว่าทั้งเธอ และก็เด็กในท้องจะปลอดภัยดีหรือเปล่าเท่านั้นล่ะค่ะ”

“ว่ายังไงนะครับ...เด็กในท้อง!”

นิโคลัสถึงกับสีหน้าตื่นเมื่อได้ยินคำพูดของนางพยาบาลขณะที่คริสเองเงียบงันเพราะสิ่งที่เขารู้นั้นพี่ชายของเขายังไม่รับรู้เรื่องนี้ นางพยาบาลตอบกลับไปว่า

“ก็ตอนที่คุณภิณไลย์ญามาโรงพยาบาล คุณหมอตรวจพบว่าเธอไม่สบายเพราะสาเหตุมาจากการตั้งครรภ์ เธอท้องได้ 8 สัปดาห์แล้วและมีอาการอ่อนเพลีย ตอนแรกคุณหมอจะอนุญาตให้เธอกลับได้แล้วแต่ก็ยังอยากให้เธออยู่ต่ออีกสัก 2-3 วันเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอาการข้างเคียงอย่างอื่นเกิดขึ้นกับคนไข้น่ะคะ”