50

“นิค!”

“ไง...เพิ่งกลับมาถึงห้องตัวเองเหรอ?” เขาถามเสียงแข็งก่อนที่จะก้าวเข้ามาแล้วปิดประตูลง ภิณไลย์ญาได้ยินเสียงเขาล็อคลูกบิดประตู เธอก้าวถอยหลังและจ้องหน้านิโคลัส

“ใช่ค่ะ...ฉันเพิ่งกลับมาถึงห้องและฉันกำลังจะนอนแล้วด้วย”

“แน่ใจเหรอว่าคุณง่วงจริง ๆ” เขาไม่ถามเปล่าแต่ยังก้าวเข้าหาและประชิดร่างบางที่ถอยหลังไปอีกแต่ไม่ทันมือหนาหนักของนิโคลัสที่คว้ามือเรียวบางเอาไว้และบีบจนแน่น

“เอ๊ะ!...ก็นี่มันดึกแล้วฉันก็ต้องง่วงแล้วสิคะ ว่าแต่คุณเถอะนิค คุณควรจะกลับไปที่ห้องของคุณ”

“ผมมีสิทธิ์ที่จะเข้าห้องไหนก็ได้ที่ผมอยากเข้า นี่มันบ้านของผม”

“ฉันรู้ค่ะว่านี่คือบ้านของคุณ แต่อย่าลืมสิคะว่าที่นี่ไม่ใช่ฮาวายนะคะ และที่นี่ก็มีใครอยู่บ้าง”

“ก็มีผม มีโซอี้ ลาริสา และ...คนที่ทำให้คุณตื่นเต้นจนอยู่แทบไม่สุข ต้องหาโอกาสได้พูดคุยได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองเวลาลับตาคน”

“คุณหมายถึงใคร”

เธอถามแต่นิโคลัสกลับแสดงความไม่พอใจออกมาด้วยการดึงร่างนั้นเซเข้าไปชนอกกว้าง

“ก็ใครกันล่ะที่ทำให้คุณมีความสุขได้ขนาดนี้ คุณคงดีใจจนเนื้อเต้นที่ได้มาอยู่ที่นี่ ได้มาใกล้ชิด ได้เห็นหน้า ทำไมผมจะไม่รู้ว่าคุณคิดอะไรอยู่ แต่ขอเตือนไว้ก่อนว่าคุณควรเก็บอาการระริกระรี้ของตัวเองไว้ซะบ้าง”

“ระริกระรี้?”  ภิณไลย์ญาเสียงสูง เธอพยายามดึงดันแต่ยิ่งดิ้นแขนทรงพลังของนิโคลัสก็ยิ่งรัดแน่น

“คำ ๆ นี้น่าจะเป็นผู้หญิงพูด”

“และมันก็เหมาะกับผู้หญิงอย่างคุณ!”

“นิค...อย่านะ! คุณจะทำอะไร” เธอร้องออกมาเมื่อนิโคลัสพาเธอไปที่เตียง เขาผลักร่างเล็กล้มลงบนที่นอนก่อนที่เขาจะโถมตัวลงไปอยู่เหนือเธอ ภิณไลย์ญาเบิกตากว้าง พร้อมกันนั้นก็พยายามดันอกแกร่งออกห่างแต่นิโคลัสตัวใหญ่มากจนเธอเองถึงกับร้องออกมาเมื่อเขาจับข้อมือบางแล้วกดลงข้างลำตัว

“นิค!...อย่านะ!” เสียงร้องของเธอทำให้เขาชะงัก นิโคลัสหอบหายใจหนักขณะจ้องหน้าสวยแต่ชีดเหมือนกระดาษเพราะความตื่นตระหนก น้ำรื้นกบดวงตางาม เธอคิดว่าทุกอย่างกำลังจะดี ก่อนหน้านี้เขาพูดจาดีกับเธอแล้วแต่ตอนนี้นิโคลัส ซาเวียร์ กลับกลายร่างเป็นจอมซาตานอีกครั้ง รอยยิ้มดุดันจุดบนมุมปากที่หยัดขึ้น

“หรือว่าผมใช้คำพูดผิดที่ตรงไหน คุณกำลังคิดอะไรทำไมผมจะไม่รู้ อย่าคิดว่าผมไม่รู้ไม่เห็นว่าคุณนัดเจอกับน้องชายผมที่โรงพยาบาลวันนี้”

“ฉันเนี่ยนะนัดเจอกับคริส...คุณเอาอะไรมาพูด”

“ก็เอาความจริงมาพูดไง!” เขาคำรามแต่เสียงนั้นถูกกดให้ต่ำทว่าก็สั่นประสาทของภิณไลย์ญาจนเธอสะท้านไปทั้งตัว แต่แล้วเธอกลับเหยียดยิ้มออกมาบ้าง

“ความจริงอะไร...คุณไม่รู้อะไรเลยสักนิด”

“ทำไมผมจะไม่รู้! อย่าคิดว่าผมไม่อยู่บ้านแล้วคุณจะฉวยโอกาสทำอะไรได้ตามอำเภอใจ เด็กอมมือมันยังดูออกว่าคุณอยากเสนอตัวให้น้องชายผมมากขนาดไหน แค่มาอยู่ใกล้กันวันเดียวถึงกับทนไม่ได้ต้องนัดออกไปเจอกันข้างนอก ผมอาจจะไม่รู้อะไรอย่างที่คุณว่าแต่คนของผมก้คอยติดตามและรายงานเรื่องของคุณให้ผมรู้โดยตลอด หึ!...คุณก็ฉลาดดีนี่ นัดเจอกันที่โรงพยาบาลจะได้หาเหตุผลมาอ้างว่าไปเยี่ยมคนป่วย ที่แท้ก็อยากเจอกันจนตัวสั่น คิดว่าคุณจะเลิกนิสัยตามผู้ชายเหมือนตอนเป็นนางแบบงานมอเตอร์โชว์ ที่ไหนได้ คุณก็ไม่เคยละทิ้งสันดานตัวเองได้เลยเนเน่!”

“นิค...ฉันเกลียดคุณ!” ภิณไลย์ญากรีดเสียงแล้วรวบรวมกำลังดิ้นรนจนมือบางหลุดจากมือแกร่ง เธอผลักร่างหนาใหญ่จนพ้นไปจากตัวก่อนฟาดฝ่ามือลงบนหน้าเข้มเสียงดังเผียะ เธอผุดลุกขึ้นนั่งและตะโกนใส่หน้านิโคลัส

“คนเลว! ฉันไม่เคยพบไม่เคยเจอคนที่มีความคิดต่ำทรามเหมือนอย่างคุณมาก่อน ถ้าไม่บอกว่าเป็นทายาทของตระกูลมหาเศรษฐีฉันก็คิดว่าคุณมันซาตานผุดมาจากนรก คุณหาเรื่องฉัน ยัดเยียดให้ฉันเป็นหนี้แล้วยังจะมาหาว่าฉันอยากได้น้องชายคุณอีก ฉันไม่ได้จิตต่ำขนาดไม่รู้ว่าตอนนี้คริสมีครอบครัวแล้ว คุณนั่นแหละที่ใจทราม คุณมันใจหยาบคิดแต่เรื่องบ้าๆ ไม่เคยมีใครดีในสายตาของคุณนอกจากตัวคุณเอง”

“ก็ผมมันคนบ้า คุณน่าจะรู้ตั้งแต่แรกแล้วเนเน่!...เอาสิ!...ด่าเลย ด่าผมอีก ผมจะให้คุณด่าผมซะให้พอ”

“คนอย่างคุณแค่ด่ามันไม่พอหรอก...อ๊ะ!” ภิณไลย์ญาทำท่าเงื้อมือขึ้นหวังจะฟาดลงบนแก้มเขาอีกครั้งแต่คราวนี้นิโคลัสไม่ยอมอีกแล้ว เขาคว้ามือเธอเอาไว้แล้วบิดจนภิณไลย์ญากรีดร้องลั่น

“โอ๊ย!...” ร้องได้แค่นั้นนิโคลัสก็ผลักเธอให้นอนหงายก่อนเขาโถมตัวขึ้นทาบทับเธออีกครั้ง นัยน์ตาเข้มวาวโรจน์ด้วยความโกรธจัด เขาคำรามเสียงดุดัน

“เอาสิเนเน่...อยากด่าอะไรผมอีก คุณมันเก่งนักนี่ไม่ใช่เหรอ แต่บอกไว้ก่อนนะ ถ้าคิดว่าตัวเองแน่มากอยากลองดีกับผมก็เอา”