51

“ปล่อยฉันนะ! ฉันจะกลับบ้าน...ฉันไม่อยากอยู่กับคนใจร้าย ไม่อยากอยู่กับคนใจต่ำอย่างคุณ!”

“คุณมันสูงส่งแค่ไหนกัน!” เขาคำรามลั่นด้วยความเคียดแค้น “ชีวิตของคุณมันก็ได้แค่นี้ แค่ที่เป็นของเล่นให้คนรวย ถ้าคิดว่าแน่จริงทำไมไม่ปฏิเสธผมตั้งแต่แรก คุณยอมรับข้อเสนอแล้วขายวิญญาณให้กับความพอใจของผม รู้ไว้ด้วยว่าคุณมันก็มีค่าแค่เอาพรหมจารีมาแลกกับเศษเงินของมหาเศรษฐีก็เท่านั้น!”

ภิณไลย์ญาอ้าปากจะตอบโต้แต่ไม่ทันปากร้อนของนิโคลัสที่ฉกวูบลงมาประกบปิดปากเธอไว้แน่น เขากดทับบนตัวเธอ มือแกร่งบีบข้อมือบางทั้งสองโดยไม่สนใจว่ามันทำให้ภิณไลย์ญาเจ็บร้าวจนแทบขาดใจ เธอหายใจขัดและแทบทนไม่ไหวกับความหยาบเถื่อนที่นิโคลัสยัดเยียดมันให้เธอ เหมือนเธอจมหายเข้าไปในหุบมืดอีกครั้ง เขาเหยียบย่ำเธอด้วยคำพูดไม่พอแต่ยังทำร้ายและข่มเหงร่างกายของเธออย่างโหดร้ายไม่ปราณี ร่างกายของเธอเหมือนถูกบีบอัดอย่างรุนแรงจากอารมณ์ร้อนของเขา มันแตกต่างจากตอนอยู่ฮาวายราวฟ้ากับเหว เวลาเดือนกว่า ๆ ที่เธออยู่กับนิโคลัสในบ้านโดดเดี่ยวบนเกาะทำให้เธอเริ่มไว้วางใจว่าเขาจะไม่โหดร้ายกับเธออีก ที่แท้มันคือกับดัก เขาหลอกล่อเธอด้วยความชิดใกล้ทั้งที่เธอควรสำนึกได้ตั้งนานแล้วว่านิโคลัสไม่เคยยินดียินร้ายกับความผูกพันใด ๆ ทั้งสิ้น เขาเคยลั่นปากว่าไม่เคยรักใครและจะไม่มีความรัก เธอเองที่โง่งมกับความรู้สึกบางอย่างที่มันค่อยก่อตัวขึ้นอย่างเงียบ ๆ แต่อานุภาพของมันร้ายแรงยิ่งกว่าคลื่นใหญ่กระแทกฝั่ง ใช่...เธอมองเห็นเขาชัดเจนในมโนนึกมากขึ้นทุกที มากกว่าภาพของคริสที่มันรางเลือนไปแล้วตั้งแต่ตอนที่เธอรับรู้ว่าเขาเข้าพิธีแต่งงานกับลาริสา ความเจ็บร้าวทางกายไม่เท่าทางใจ น้ำตาหยดแล้วหยดถั่งไหลด้วยคาวมเจ็บช้ำ

นิโคลัสจาบจ้วง เขาไม่ปราณีเธอด้วยสัมผัสที่เริ่มอ่อนโยนเหมือนอย่างเวลาก่อนหน้า จูบของเขาทวีความรุนแรงไม่ต่างจากมือไม้ที่ดึง ทึ้งกระชากเสื้อผ้าหลุดจากร่างของเธอจนหมด ภิณไลย์ญาหอบหายใจสะท้อน เสียงนั้นดังภายในห้องซึ่งดูเหมือนว่ามันคงเก็บเสียงไว้ภายใน เพราะขนาดเธอโต้เถียงกับนิโคลัสเสียงดังหากก็ไม่มีใครได้ยิน

“นิค...อย่านะ...ไม่...” ภิณไลย์ญาร้องเสียงแห้งโหย หัวใจของเธอเต้นช้าลงเหมือนเรี่ยวแรงค่อย ๆ หมดลงเพราะทานแรงของคนตัวใหญ่กว่าไม่ได้ เขาปิดปากเธอไว้ กลืนเสียงร่ำร้องของเธอเข้าไปในปาก จุ่มจ้วงลิ้นอย่างหยาบร้ายก่อนเลื่อนปากออกโดยไม่สนใจรอยบวมช้ำจนห้อเลือดบนกลีบปากของเธอ นิโคลัสหยัดลำตัวขึ้น เขาถอดเสื้อผ้าออกจนหมดด้วยความร้อนรน ภิณไลย์ญาอยากฉวยเวลานั้นลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีแต่กลับทำไม่ได้ ร่างกายของเธออ่อนเปลี้ยกระทั่งเขาทาบทับเรือนร่างแกร่งกำยำเปลือยเปล่าบนตัวเธออีกครั้ง เขาซุกไซ้ใบหน้าหล่อเหลาไปตามซอกคอขาวผ่อง ขบเม้มเนื้อนวลและกดสะโพกหนากับตัวเธอแนบแน่น เธอแทบไม่มีเสียงจะเปล่งออกมา อยากร้องห้ามแต่มันก็แผ่วพร่าเหลือเกิน นิโคลัสคำรามลึกในลำคอสั่นไหวประสาทรับรู้ของภิณไลย์ญา ถึงเขาจะเกลียดชังเธอขนาดไหนหากก็ไม่น่าเชื่อเลยว่าเธอจะยินยอมร่วมรักกับเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าหลายต่อหลายครั้ง เธอนึกโกรธและไม่อยากให้อภัยตัวเองที่เผลอไผลร่างกายและอาจรวมถึงหัวใจไปกับผู้ชายเลือดเย็นอย่างนิโคลัส สัมผัสของเขาทำให้เธอเร่าร้อน แม้ไม่อยากตอบสนองแต่เธอกลับรู้สึกถึงความเปียกฉ่ำกลางลำตัว

“อือ...ไม่....ไม่...”

“คุณปฏิเสธผมไม่ได้” เขากระซิบพร่า “เกลียดผมให้ตาย แต่คุณต้องเป็นของผม”

นิโคลัสกดท่อนขาแกร่งลงตรงกลางหว่างขาของภิณไลย์ญา เขาแทรกแก่นชายเข้าไปในซอกฉ่ำถึงไม่รุนแรงแต่ครั้งนี้ก็ทำให้เธอเจ็บจุกจนบอกไม่ถูก เธอกดเกร็งเพราะความเครียดแต่เขากลับไม่ยินดียินร้ายต่ออารมณ์หวั่นไหวของเธอแม้แต่น้อย เขากดแก่นร้อนเข้าไปลึกล้ำและเริ่มจังหวะของการกระแทกราวกับอยากระบายความอัดอั้นออกมาให้หมดสิ้น ภิณไลย์ญากัดปากตัวเองไม่ยอมส่งเสียงครวญครางหรือร้องขอ เขาทำให้เธอเจ็บขนาดไหนสิ่งที่ทำได้ก็แค่ยอมรับด้วยคาวมปวดร้าวก็เท่านั้น เธอส่งเสีงอึกอักในลำคอเมื่อนิโคลัสผนึกตัวตนแนบแน่นอยู่ในช่องแคบที่มันยิ่งเร่งเร้ากำหนัดของเขาอย่างร้ายกาจ กระทั่งถึงจังหวะสุดท้ายก่อนเขาจะปลดปล่อยความสุข นิโคลัสถอดถอนท่อนเนื้อร้อนออกจากกลีบแสนหวานและจับร่างน้อยให้พลิกนอนคว่ำเพื่อเขาสอดใส่จากทางด้านหลัง เขากระแทกแก่นความเป็นชายเข้าหาภิณไลย์ญาอย่างบ้าคลั่งและในจังหวะสุดท้ายของบทเพลงสวรรค์เขากดสะโพกแนบแน่นกับบั้นท้ายงอนงามที่เป็นรอยจ้ำแดงเพราะแรงกดจากมือหนาหนักบีบเคล้นอย่างไม่ปราณี นิโคลัสถอนหายใจยาวพร้อมทั้งส่งเสียงแห่งความสุขเมื่อได้ปลดปล่อยสายธารอุ่นร้อนจากตัวเข้าเข้าไปเต็มปริ่มในกลีบบวมเป่ง และพอเขาถอดถอนแท่งยาวร้อนออกไปภิณไลย์ญาก็รีบพลิกตัวขยับห่างทั้งน้ำตาไหลริน ใบหน้าหล่อเหลาของเขาคลายความเคร่งเครียดจากความสุขสุดยอดทว่ากลับบึ้งตึงเมื่อเห็นท่าทีของหญิงสาว นิโคลัสขยับเข้าใกล้แต่พอเธอขยับห่างเขาก็ดึงร่างนั้นเข้าหาตัวและกดเธอไว้แนบอก