60

ตอนแรกเขาคิดว่าจะพยายามทำตัวให้เป็นปกติและรักษาระยะห่างระหว่างตัวเขากับแฟนเก่า คริสพยายามเตือนตัวเองว่าเขาแต่งงานแล้วมีภรรยาที่คนในสังคมต่างรู้และยอมรับ แต่เมื่อได้รับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้คริสเริ่มไม่สบายใจ เขาคิดถึงคำพูดที่ภิณไลย์ญาเคยบอกไว้ว่าเธอกู้เงินจากพี่ชายของเขาถึง 3 ล้านดอลลาร์เพื่อรักษาน้องชาย

ทั้งก่อนหน้านี้นิโคลัสเคยแสดงท่าทีไม่ชอบภิณไลย์ญามาก่อน เขาพยายามกีดกันเธอออกจากชีวิตของน้องชายด้วยซ้ำ หรือว่านิโคลัสจะบีบบังคับจิตใจให้ภิณไลย์ญาเอาตัวเข้าแลกกับเงินจำนวนนั้น ยิ่งคิดเขาก็ยิ่งสงสัย

เขารู้ดีว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น ภิณไลย์ญาไม่ใช่ผู้หญิงใจง่าย ขนาดคบกับเขามานานแม้เขาแสดงความรักกับเธอมากเท่าไหร่แต่เธอก็จะไม่ยอมเผลอไผลปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาอย่างเด็ดขาด เรื่องนี้เขาควรจะต้องพูดกับพี่ชายให้รู้เรื่องเพราะไม่อย่างนั้นแล้วมันก็จะเป็นเรื่องรบกวนจิตใจของเขาตลอดเวลา

คริสเปิดประตูเข้าไปในห้องทำงานอันโอ่โถงของพี่ชายซึ่งเป็นห้องทำงานที่ใหญ่กว่าของเขาหลายเท่าอยู่อีกฝั่งหนึ่งของคฤหาสน์ซาเวียร์และเป็นพื้นที่ที่ไม่ค่อยมีใครผ่านเข้ามา นั่นเป็นเพราะนิโคลัสไม่ชอบให้ใครเข้ามารบกวนเขาเวลาทำงาน

ซึ่งในเวลานั้นเป็นช่วงเวลาบ่ายจัด ในขณะนั้นนิโคลัสนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานของเขาด้วยท่าทีสบาย ๆ ท่าทางของเขาดูผ่อนคลายไม่เคร่งเครียดเหมือนเวลาที่เขาอยู่ต่อหน้าพนักงานในบริษัทและเมื่อเห็นว่าน้องชายเข้ามาในห้องทำงานเขาจึงเอ่ยทักขึ้นว่า

“อ้าว...คริส...มีธุระอะไรหรือเปล่า มาหาฉันถึงที่นี่”

คริสยังไม่ได้ตอบ เขาก้าวเข้าไปและนั่งบนโซฟาตัวยาวที่เบาะรองนุ่มแสนสบายทำจากหนังสัตว์อย่างดี เขานั่งไขว่ห้างและประสานมือเอาไว้บนตัก วันนี้เขาอยู่ในชุดลำลองเช่นเดียวกับพี่ชายของเขา

บทที่ 25

“ผมแค่อยากมาที่นี่ ผมไม่ได้เข้ามาในห้องทำงานของพี่นานแล้วนะครับ”

“ใช่...แกไม่ค่อยจะมาที่นี่เพราะแกชอบอยู่ในห้องของแกเหมือนกัน ก็คงเหมือนฉันนั่นแหละที่ชอบอยู่ตรงนี้เพราะมันเป็นพื้นที่ที่อิสระและปลอดภัย ว่าแต่จะมีอะไรอย่างนั้นเหรอถึงได้มาหาฉันน่ะ”

“โซอี้เป็นไงบ้างครับ ช่วงนี้ผมเห็นพี่พาลูกไปเที่ยวบ่อย ๆแกคงจะมีความสุขมากสินะครับ”

“ใช่...โซอี้มีความสุขมากฉันอยากให้เขาได้รู้จักปรับตัวในการอยู่ร่วมกับคนหมู่มากเพราะเมื่อก่อนโซอี้อยู่แต่กับพี่เลี้ยงที่ฮาวายมันก็เลยทำให้เธอค่อนข้างไม่ค่อยไว้ใจใคร ฉันอยากจะให้โซอี้ได้ปรับพฤติกรรมของตัวเองก่อนเข้าโรงเรียน”

“และดูท่าทางพี่เองก็คงจะมีความสุขมากสินะครับช่วงนี้ผมเห็นสีหน้าของพี่ไม่ค่อยเครียดอย่างเมื่อก่อน”

“คงเป็นเพราะโซอี้มาอยู่กับฉันที่นี่ล่ะกระมังมันมันก็เลยทำให้ฉันรู้สึกว่าที่บ้านนี้มีสีสัน เด็ก ๆ น่ะน่ารักและช่างพูด”

“ผมว่าคงไม่เฉพาะแต่เด็ก ๆ ล่ะกระมังครับที่ทำให้บ้านนี้มีสีสันและช่วยเติมเต็มความรู้สึกของพี่ชายของผมที่โดยปกติแล้วสีหน้าจะเคร่งเครียดทั้งวันเพราะว่าจริงจังกับการทำงานมาก”

คำพูดนั้นทำให้นิโคลัสสะดุดลมหายใจตัวเอง เขาวางปากกาในมือลงและเริ่มรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่กำลังไหลวนอยู่ในบรรยากาศรอบ ๆ ตัวระหว่างเขากับน้องชายคนเดียว เขาเห็นรอยยิ้มอยากบนมุมปากของคริส

“ที่แกพูดนี่หมายความว่ายังไงคริส ฉันอาจจะตามไม่ทันความคิดของแก”

“ไม่มีใครตามความคิดของใครทันเหรอครับ ขนาดผมอยู่กับพี่มาตั้งกี่สิบปีจนอายุขนาดนี้ผมเองก็ยังตามความคิดพี่ไม่ทันเลย”

“มีอะไรแกก็พูดมาดีกว่านะคริส ทำไมต้องอ้อมค้อมแล้วทำไมจะต้องใช้คำพูดแบบนั้นด้วย”

“พี่ไม่อยากให้ผมอ้อมค้อมอย่างนั้นเหรอครับ...โอเคครับถ้าอย่างนั้นที่ผมมาวันนี้ก็เพื่อที่จะคุยอย่างตรงไปตรงมากับพี่เพราะผมมีอะไรผมก็มักจะเปิดเผยและพี่ก็จะรู้ความเคลื่อนไหวของผมเสมอแต่ผมซะอีกที่แทบไม่รู้เลยว่าความคิดของพี่เป็นยังไงและมีอะไรที่พี่แอบซ่อนเอาไว้”

“ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งไม่เข้าใจกันนะคริส  บอกมาตรง ๆ ดีกว่าว่าแกต้องการอะไร”

คราวนี้นิโคลัสยืดลำตัวขึ้นยืนมือแกร่งทั้งสองค้ำยันบนโต๊ะ สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาในทันใดส่วนคริสต์เองก็ค่อย ๆ ยืดตัวลุกขึ้นก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์มือถือของเขาให้กับนิโคลัสรับไป

“ผมอยากให้พี่เปิดมือถือดูเดี๋ยวนี้เลยครับ”