บทที่ 5

หญิงสาวร้องออกมาเมื่อไหล่ของเธอถูกลำแขนแกร่งโอบและกดต้นแขนเอาไว้ด้วยมือหนา เขาเบียดตัวเข้าหาพร้อมทั้งโน้มใบหน้าลงมา

“ตอนนี้คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้นถ้าเราไม่ได้ทำความตกลงกันเสียก่อน”

“ทำความตกลง...นี่คุณพูดเรื่องอะไร ไม่มีอะไรที่ฉันต้องตกลงกับคุณ...ปล่อยฉันนะ!”

ภิณไลย์ญาพยายามสะบัดไหล่ออกจากมือหนาหนักแต่ยิ่งขืนตัวนิโคลัสก็ยิ่งกดเธอไว้จนแนบชิดตัวเขา ร่างเล็กอิงแอบกับอกกว้างของร่างสูงโดยไม่ตั้งใจ หญิงสาวนิ่วหน้าขณะเหลือบมองว่ารอบ ๆ นั้นจะมีใครสักคนหรือไม่หากก็ไม่เห็นเงาของใครเลย ชายหนุ่มคำรามลึกในลำคอก่อนเค้นเสียงลอดไรฟัน

“คุณควรจะทำตัวให้น่ารักหน่อย มิสภิณไลย์ญา อย่าลืมสิว่าตอนนี้คุณกำลังประสบปัญหาอะไรอยู่”

“ฉันกำลังถูกคุกคาม! นี่ยังไงล่ะคือปัญหาของฉัน”

“เปล่าเลยยาหยี ที่ผมมานี่เพราะอยากช่วยเหลือคุณต่างหาก”

“ว่ายังไงนะ”

หญิงสาวหยุดขัดขืนเพราะคำพูดของเขาทำให้เธอย่นคิ้วด้วยความฉงน หากแต่นิโคลัสกลับแสยะยิ้ม เขาหรี่นัยน์ตาสีทองแดงเข้มมองเธอ ผู้หญิงใบหน้าหวานจัดที่น้องชายของเขาหลงใหล ยิ่งเห็นใกล้ ๆ  ราวกับว่าความรู้สึกของเขาวูบไหวไปชั่วขณะ เพียงเสี้ยวลมหายใจเท่านั้นที่เขารีบดึงความแน่วแน่ของตัวเองกลับคืน

“คุณฟังไม่ผิดหรอก ที่ผมมาที่นี่เพราะต้องการยื่นข้อเสนอที่คิดว่าคุณจะไม่มีวันปฏิเสธได้อย่างแน่นอน”

“ข้อเสนออะไร?”

เขาเลิกคิ้วสูง “น้องชายของคุณประสบอุบัติเหตุและต้องผ่าตัดใหญ่ เชื่อแน่ว่าคงต้องมีค่าใช้จ่ายที่สูงลิบลิ่ว และแค่ไอ้ค่าตัวกระจอกที่คุณได้รับจากการโชว์ตัวเป็นพริตตี้ไม่มีวันพอเป็นค่ารักษาน้องชายคุณอย่างเด็ดขาด ผมจะออกค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดให้ แต่...ต้องแลกกับข้อเสนอบางอย่าง”

“ข้อเสนอ...”

“เป็นผู้หญิงของผม”

“ไม่!”

“คุณปฏิเสธไม่ได้หรอก!”

คราวนี้เขาเปลี่ยนจากโอบไหล่เป็นกอดร่างเล็กไว้แน่น นัยน์ตาสีทองแดงเข้มเป็นประกายกล้าดุดันในฉับพลันที่หญิงสาวพยายามขัดขืน น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนเป็นหนักหน่วงกว่าเดิม เมื่อผละจากเขาไม่ได้ร่างเล็กจึงจ้องด้วยสายตาเอาเรื่อง

“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ นิโคลัส มันเป็นข้อเสนอที่บ้าที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา รู้ไว้ด้วยนะว่าถึงจะไม่มีเงินค่ารักษาน้องชายฉันก็จะไม่มีวันยอมรับข้อเสนอของคุณ”

“คุณมีสองทางเลือกเท่านั้น...เลือก...ว่าจะให้น้องของคุณอยู่หรือตาย ถ้าไม่มีเงินโรงพยาบาลที่ไหนก็ไม่รับรักษาถึงผู้ป่วยอาการโคม่าร์ก็ตาม แค่รับข้อเสนอของผมทุกอย่างก็จบ”

“ฉันไม่รับข้อเสนอบ้าบอของคุณ! หมอจะช่วยชีวิตเขาและฉันก็จะหาเงินค่ารักษาพิทย์ด้วยตัวฉันเอง”

“ข้อเสนอของผมคือทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับคุณต่างหาก หลังผ่าตัดแล้วน้องชายของคุณก็ยังต้องพักรักษาตัวในโรงพยาบาลอีกนาน คุณไม่มีปัญญาจ่ายค่ารักษาที่สูงขนาดนั้นได้แน่”

“ฉันจะจัดการทุกอย่างด้วยตัวฉันเอง...ปล่อยนะคะ”

ภิณไลย์ญาแหวใส่แต่นิโคลัสกลับยิ่งกอดร่างน้อยไว้แนบแน่นขึ้น ระยะห่างระหว่างเธอกับเขาแค่ลมหายใจเป่ารด ปลายจมูกโด่งยาวบนใบหน้าคร้ามคมเบียดชิดใบหน้าหวานหยดของหญิงสาว กลิ่นหอมอ่อน ๆ เหมือนแป้งเด็กรบกวนสมาธิของชายหนุ่มชั่วขณะความคิด และสำหรับภิณไลย์ญามันเป็นยิ่งกว่าการคุกคาม ถึงจะทำงานอวดหน้าตาและรูปร่างแต่หญิงสาวไม่เคยยอมให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้หรือจับเนื้อต้องตัวเลยสักหน นิโคลัส ซาเวียร์ทำเกินไปแล้วจริงๆ เธอพยายามขืนตัวอีกครั้งหากได้ยินเสียงของเขาเค้นออกมาชิดใบหูเล็ก

“อย่าทำเป็นเล่นตัวหน่อยเลยมิสภิณไลย์ญา แค่รับข้อเสนอเป็นผู้หญิงของผมมันยากตรงไหนในเมื่องานที่คุณทำอยู่มันก็แวดล้อมด้วยไอ้พวกผู้ชายหิวหื่นอยู่แล้ว”

“แต่ฉันไม่...”

เสียงค้านขาดหายเมื่อกลีบปากบางที่อ้าออกถูกประกบปิดไว้แน่นด้วยปากร้อนบนใบหน้าคมเข้มที่ฉกวูบลงมาอย่างอุกอาจ หญิงสาวไม่ทันได้หุบปากทำให้นิโคลัสฉกลิ้นเข้าไปจนเต็มอุ้งปากเล็ก ภิณไลย์ญาหน้าตื่นตัวสั่นเทิ้มไปหมด ไม่เคยมีใครทำอย่างนี้! ขนาดคบกับน้องชายของเขาแต่คริสต์ไม่เคยล่วงเกินด้วยการจูบเธอสักหน

“อื๊อ...อื๊อ”

เสียงประท้วงอื้ออึงในลำคอขณะนิโคลัสบดเบียดปากของเขาบนกลีบปากนุ่มอย่างย่ามใจ ลิ้นหนาจ้วงลึกรุกรานเข้าไปไร้ซึ่งความอ่อนหวานมีแต่คุกคามจาบจ้วง ภิณไลย์ญาแข็งใจดันอกแกร่งด้วยฝ่ามือแต่ร่างกายของเธอกลับอ่อนเปลี้ยลงอย่างไร้เหตุผล และเมื่อเขาเลื่อนปากออกหญิงสาวจึงรวบรวมสติกลับมาอีกครั้ง ด้วยความโกรธจัดเธอเง้อมือขึ้นจะฟาดลงบนหน้าเข้มแต่กลับถูกเขาคว้าข้อมือไว้