12 อาการเริ่มออก *ตอนจบ

“พี่ป่า...หนูเหนื่อยแล้วนะ” เรนนี่พึมพำ สะลึมสะลืออยู่ในอ้อมอกของผืนป่า มือหนาที่สาละวนอยู่บนหน้าท้องขาวก็หยุดลง

“พี่ป่าไม่ได้จะทำครับ พี่ป่าอยากลูบให้หนูเฉย ๆ”

“ไม่จริง พี่ป่าหวังผล” เรนนี่เถียงกลับ

ผืนป่าหัวเราะเล็กน้อย กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้น “หนูอยากไปทำงานกับพี่ไหมครับ”

“หนูจะไปกวนพี่ป่าไหม” เรนนี่หลับตาตอบ

“ไม่กวน ให้หนูไปด้วยพี่น่าจะมีกำลังใจทำงานมากกว่า”

“อือ...แต่หนูขอนอนแป๊บหนึ่งได้ไหมคะ”

“ครับ นอนพักก่อน”

ผืนป่าปล่อยให้เรนนี่พักสายตาชั่วโมงกว่า ๆ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปปลุกด้วยการระดมหอมแก้มซ้ายทีขวาที เรนนี่รู้สึกจั๊กจี้จึงลืมตาตื่นขึ้นมา มือเรียวคล้องไปที่คอของผืนป่า

รอยยิ้มหวานถูกส่งออกมา “พรุ่งนี้หนูต้องกลับแล้วนะ”

“...” ผืนป่าเงียบ

“ไว้หนูจะมาหาใหม่”

“พี่ไม่อยากให้หนูกลับแต่พี่ก็เข้าใจ” เพราะเรนนี่กำลังฝึกงานอยู่ เขาไม่อยากจะขัด แต่เขาก็ไม่ได้อยากให้เรนนี่ห่างจากเขา

“หืม พี่ป่างอแงเหรอ” เรนนี่เห็นสีหน้าที่แปลกไปก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม ใบหน้าหล่อเศร้าลงเล็กน้อย มุมปากเบะลงต่ำ

“เฮ้อ” ผืนป่าทิ้งตัวลงบนเตียง ใบหน้าหล่อซุกลงที่ลำคอระหง

เรนนี่พยายามกลั้นยิ้ม ผืนป่าน่ารัก...น่