ไปต่อหรือพอแค่นี้

"อะไรนะ! นี่เธอว่าไงนะอิง ตาเจตน์น่ะหรือนอนเมาหัวทิ่มอยู่ในห้องเธอ"

"ค่ะคุณท่าน เมื่อคืนหนูนอนไม่หลับแล้วเปิดหนังดู พอตอนออกไปเอาขนมเข้ามากินก็เลยเจอคุณเจตน์เข้า คุยกันเรื่องหนังแล้วคุณเจตน์ก็เลยบอกว่าเขาก็ดูเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน เลยว่าจะดูด้วยกันต่อ ทำไปทำมาไม่รู้ท่าไหนคุณเจตน์หอบเบียร์เข้าไปด้วยเฉย จากนั้นก็เริ่มฟูมฟายเมาหัวทิ่มเลยค่ะ"

อิงรดาเล่าไปด้วยน้ำเสียงยเจือด้วยความเศร้าน้อยๆ เหตุก็เพราะว่ายังนึกถึงเรื่องเมื่อคืนที่ถูกจิรายุทั้งดึงเข้าไปกอดจูบลูบคลำ จนถูกเธอตบจนหน้าคว่ำไม่หาย และที่ตอนนี้เธอกล้าเล่าหรือว่าจำเป็นต้องเล่านั้นก็เป็นเพราะว่าตั้งแต่แรกอิงรดาถูกคุณกนกวรรณสั่งเอาไว้ ว่าต่อไปนี้ไม่ว่าจิรายุจะทำอะไรให้เธอคอยรายงานความเคลื่อนไหวมาให้หมด แน่นอนว่าในขณะที่จิรายุยังคงหลับอุตุไม่ตื่น แต่ผู้หญิงสูงอายุทั้งสองคนนั้นตื่นลงมาใส่บาตรกันแล้ว หากว่าเธอไม่บอกไป ยังไงเสียตอนที่ฝ่ายนั้นเดินออกจากห้องเธอมา คุณกนกวรรณและยายนางผู้เป็นยายของเธอก็ต้องเห็น สู้เธอเล่าไปเลยตอนนี้ยังจะดีกว่า เพราะถึงยังไงเสีย ต่อให้เธอและจิรายุจะนอนห้องเดียวกัน มันก็ไม่มีทางที่จะเกิดอะไรขึ้น ในเมื่อฝ่ายนั้นไม่ได้ชอบผู้หญิง

"แล้วเพราะอะไรตาเจตน์มันถึงได้มาหัวทิ่มแบบนั้น แล้วเจ้านั่นมันได้ทำอะไรเธอหรือเปล่า"คุณกนกวรรณถามอิงรดาหน้าเครียดถึงสาเหตุการเมาของหลานชาย

"ก็ เปล่าหรอกค่ะ" อิงรดาพูดปด หากแต่จะบอกว่าตนเองเกือบถูกจิรายุปล้ำกอดไปก็ไม่มีประโยชน์ ในเมื่อฝ่ายนั้นทั้งเมา แถมยังไม่ใช่ผู้ชาย พูดไปก็ไม่เกิดประโยชน์ เลยเลือกเก็บไว้ดีกว่า

"คุณเจตน์แค่อกหักค่ะ บอกว่าความรักไม่สมหวัง เลยถูกแฟนบอกเลิกเพื่อไปแต่งงานใหม่ สาเหตุหลักๆเลยเป็นเพราะว่าคุณเจตน์ให้สถานะที่ชัดเจนกับคนรักไม่ได้ แฟนคุณเจตน์ไม่อยากอยู่แบบหลบๆซ่อนๆอีกค่ะ" พออิงรดาเล่าจบคุณกนกวรรณก็ตบหน้าขาตัวเองฉาดใหญ่ เพราะสิ่งที่เคยคิดเอาไว้นั้นเป็นไปตามที่คาด

"ฉันว่าแล้วไง ว่าตาเจตน์กับเพื่อนมันต้องมีอะไรกันจริงๆด้วย ตาเจตน์นะตาเจตน์รูปร่างทั้งหล่อทั้งหน้าตาดี ไม่น่ามีรสนิยมแบบนี้ไปได้ ฉันอยากจะบ้าตาย แทนที่มันจะหาเมียได้เป็นโขยง ดันริอาจจะอยากมี ผ.."

คุณกนกวรรณหยุดคำพูดไว้เพียงแค่นั้นทันทีเมื่อหันไปเห็นว่าคนที่ตนกำลังพูดถึงนั้นเดินออกจากห้องเธอมา อิงรดานั่งก้มหน้าอยู่หลบตา บอกตามตรงว่าเธอยังไม่กล้ามองหน้าเขา ไม่รู้ว่าจิรายุจะรู้หรือเปล่าว่าเมื่อคืนตัวเองทำอะไรลงไป และถูกเธอทำอะไรไปบ้าง

"ตื่นแล้วหรือไงพ่อตัวดี รู้ตัวหรือเปล่าว่าเมื่อคืนทำอะไรลงไป"

"ป้าไก่ครับ ยายนาง คือว่าเมื่อคืนผม.."

จิรายุพูดเพียงเท่านั้นก็เงียบไป สายตาคมจ้องมองไปยังคนตัวเล็กที่นั่งก้มหน้าลงและไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาด้วยความสงสัยว่าเมื่อคืนระหว่างเขาและเธอเกิดอะไรขึ้นบ้างหรือเปล่า จำได้แค่เพียงว่าเมื่อคืนเขาตามอิงรดาเข้าไปดูซีนี่ย์ในห้องเธอด้วยแล้วก็หยิบเบียร์หนึ่งกระป๋องติดมือเข้าไป จากนั้นเกิดอะไรขึ้นต่อเขาจำไม่ได้จริงๆ นอกจากรอยอะไรแดงๆที่ปรากฎอยู่บนใบหน้าในตอนเช้าซึ่งก็ไม่รู้ว่ามาจากไหน ตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองยังอยู่ในห้องของอิงรดา แต่เจ้าตัวนั้นไม่อยู่แล้ว สิ่งเดียวที่เขาค่อนข้างจะมั่นใจว่าระหว่างเขาและเธอนั้นไม่ได้มีอะไรเกินเลยก็คือตอนที่ตื่นมาเสื้อผ้าเขายังอยู่ครบดีทุกตัว

"ผมจำอะไรไม่ได้เลยครับ"

"เจ้าอิงมันบอกว่าเมื่อคืนแกเมาแล้วไปพร่ำพรรณาเรื่องความรักที่ไม่สมหวังของแกมันจริงหรือเปล่า แกไปมีความรักอะไรที่ไม่สมหวังกับใครซ่อนไว้ที่ไหนกันตาเจตน์ ทำไมถึงไม่เคยบอกป้า"

จิรายุหันขวับไปมองหน้าอิงรดาทันที แต่จนแล้วจนรอดคนที่ถูกเอ่ยถึงก็ยังคงนั่งก้มหน้าไม่เงยขึ้นมามองเขา คงจะเพราะกลัวว่าจะถูกเขาตำหนิ

"ผมนี่เหรอครับที่ทำแบบนั้น"

"ก็แกน่ะสิ บอกป้ามานะว่าคนรักของแกเป็นใคร" คุณกนกวรรณทำเป็นกลั้นใจถามหลานชายออกไปทั้งๆที่ในใจนั้นก็รู้ดีอยู่แล้วว่าคนรักของหลานชายคือใคร

"ก็..ไม่มีนี่ครับ ผมยังไม่ได้มีใคร"

"นี่แกคิดจะปิดบังป้าไปถึงเมื่อไหร่ตาเจตน์"

"ก็ถ้าผมบอกไปแล้วป้าไก่จะรับได้หรือครับ"

"นี่หมายความว่าแกแอบมีคนรักจริงๆใช่ไหม ใครแกบอกป้ามานะ"

"ผมขอไม่เอ่ยถึงเขาก็แล้วกันนะครับ ไหนๆผมกับก็จบกันไปสักพักแล้ว หรืออีกอย่างถึงผมกับเขาจะยังไม่จบกัน ยังไงเสียป้าไก่ก็คงไม่มีทางให้ผมคบกันกับเขาหรอก"

ใช่จริงๆด้วย ในที่สุดจิรายุก็ยอมรับออกมาแล้วว่าตัวเองแอบคบหากันกับนพนนท์ ดูท่าว่าคุณเจตน์ของเธอน่าจะรักฝ่ายนั้นมาก ดูจากอาการเมามายเมื่อคืนแล้วเขาคงเสียใจมากน่าดู

"นี่ตกลงแกยอมรับแล้วจริงๆหรือตาเจตน์ว่าแก..(เป็นเกย์"

"ครับผมยอมรับ(ว่าผมแอบคบหากับคนที่คุณป้าไม่มีทางยอมรับได้)"

"อกอีแป้นจะแตก ตายแล้วยายนางแกฟังมันสิ ในที่สุดตาเจตน์มันก็ยอมรับออกมา โอ๊ยฉันจะเป็นลม"

จากนั้นทุกอย่างก็อย่างก็ชุลมุนวุ่นวายเมื่ออยู่ๆคุณกนกวรรณก็ทำท่าลมใส่ล้มลงไปบนโซฟา เป็นอันว่าถึงกับต้องเรียกรถพยาบาลมากันเลยทีเดียว และได้ข้อสรุปว่าหมอให้นอนโรงพยาบาลต่อหนึ่งคืนเนื่องจากว่าผู้ป่วยค่อนข้างจะสูงอายุแล้ว โดยยายนางบอกว่าให้เธอกับจิรายุกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ ทางนี้ไม่ต้องห่วงอะไร เพราะว่ามีพยายาบาลพิเศษเฝ้าดูแลอย่างดี

ระหว่างทางกลับบ้านจิรายุไม่พูดกับเธอสักคำ ไม่รู้ว่าเขาโกรธอะไรเธอเรื่องนั้นหรือเปล่า ทำเอาอิงรดาได้แต่สงสัยแต่ก็ยังไม่กล้าถาม จนกระทั่งเขาพูดออกมา

"ทำไมเธอถึงได้เอาเรื่องของฉันไปเล่าให้ป้าไก่ฟังแบบนั้น รู้หรือเปล่าว่าป้าไก่สุขภาพไม่ได้แข็งแรงอย่างที่เห็น พอมารู้เรื่องอะไรแบบนี้เข้าเดี๋ยวคุณป้าจะช็อกเอาได้ ฉันไม่อยากให้ป้าไก่ต้องไม่สบายใจเพราะเรื่องของฉัน"

จิรายุไม่ได้โกรธเธอ หากแต่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบราบเรียบในขณะที่สายตายังคงโฟกัสไปบนท้องถนน อิงรดาฟังแล้วก็ยิ่งรู้สึกผิด จากที่ต้องการอยากจะช่วยทุกคนแท้ๆเชียว ทำไปทำมาเธอกลับเป็นคนทำทุกอย่างให้ยุ่งเหยิง

"คือว่า หนูขอโทษค่ะคุณเจตน์ หนูแค่ไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้" อิงรดายกมือขึ้นไหว้ขอโทษเขาตาปรอย

"อื้ม ช่างมันเถอะ ทีหน้าทีหลังทำอะไรก็คิดหน่อยก็แล้วกัน แค่นี้ฉันก็รู้สึกแย่มากพอแล้ว ไม่อยากให้ป้าไก่ต้องเป็นอะไรไปเพราะฉันน่ะ"

"หนูขอโทษจริงๆค่ะ ทีหลังหนูจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว"

อิงรดารับปากจิรายุเสียงอ่อน ในเมื่อยังไม่รู้เลยว่าต่อไปเรื่องราวจะเป็นยังไง หน้าที่ที่ถูกมอบหมายนั้นเธอควรต้องทำต่อหรือไม่ หรือว่าจะหยุดทุกอย่างไว้เพียงเท่านี้ดี