ตอนที่ 3 ของขวัญวันเกิด (NC)

 

ติณณ์ภพจูบเพื่อปลอบเธออีกครั้ง ร่างของทั้งสองสั่นเมื่อเริ่มสอดประสาน แค่เพียงครั้งแรกที่ยี่หวารู้สึกเจ็บ แต่หลังจากนั้นเธอก็ผ่อนคลายลง

“อื้อ…พี่ติณณ์คะ สะ เสียว อ๊าา”

ติณณ์ภพเมื่อเริ่มเข้าที่ เขาก็เริ่มขยับและจูบไปทั่วร่างของแฟนสาว เขาพึ่งรู้ตอนนี้เองว่า เขาต้องการยี่หวา มากกว่าที่เธอรู้เสียอีก 

“หวา…. พี่ขออีกรอบนะ”

“อ๊ะ พี่ติณณ์ ซนจังเลย อ๊าา….”

ยี่หวาเองก็เป็นครั้งแรก แต่เธอก็เต็มใจให้เขาจับขย่มรักไปทั้งคืน วันเกิดอายุยี่สิบเอ็ดของเธอ เต็มไปด้วยหลากหลายความรู้สึก มีความสุข ตื่นเต้น และเร่าร้อน….

สองเดือนถัดมา

“พี่ติณณ์คะ อย่าพึ่งสิคะ”

“คิดถึงหวามากเลย อย่าพึ่งห้ามสิ วันนี้หายแล้วไม่ใช่เหรอ”

“หายแล้ว อ๊ะ คนบ้า ถ้าหลอกมาขึ้นเตียงแบบนี้ ระวังนะ หวาจะ...อื้อ อ๊าา พี่ติณณ์”

เธอไม่ทันได้พูดอะไร ติณณ์ก็จับเธอกินทั้งวันทั้งคืนอย่างหิวโหย เธอห่างเขาไปไม่เท่าไหร่ ติณณ์ภพก็จะโทรตาม และเช็กเธอตลอดเวลา ความหึงหวงของเขาไม่เป็นรองใครเลย จนทั้งคณะวิศวะรู้ว่า แฟนหนุ่มของยี่หวา ดุมากขนาดไหน ดุที่ไม่ได้หมายถึงดุด่า แต่หมายถึงเรื่องบนเตียง

“อ๊าา พี่ติณณ์ หวาไม่ไหวแล้ว จบรอบนี้แล้วพักก่อน”

“แค่สองรอบเองนะหวา…อาาา เสียวมากเลย หันหลังหน่อยสิ”

เขายังรัวกระแทกไปไม่หยุด แม้เธอจะบอกว่าพอ แต่ก็ยอมทำในสิ่งที่เขาขอ เธอพึ่งสอบเสร็จ เขาเองก็คงอยากปลดปล่อย ช่วงสอบใคร ๆ ก็รู้ว่า นักศึกษาทุกคนเครียดขนาดไหน โดยเฉพาะนักศึกษาแพทย์อย่างติณณ์ภพ

“อ๊าา...พี่ติณณ์!!”

“ฮึก!! อาา…”

สองร่างก่ายกอดกันอยู่บนเตียง ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมแล้ว หลังจากสอบเสร็จ จากนี้ติณณ์ก็จะมีเวลาให้เธอมากกว่าเดิม เพราะช่วงสอบ ต่างคนก็แยกย้ายกันอ่านหนังสือสอบ เธอจะมาหาเขาก็ต่อเมื่อเขาว่าง และไม่มีสอบเท่านั้น

“อร่อยไหม”

“อร่อยมากเลยค่ะ ช่วงนี้หวาไม่ได้ทำอาหารไปส่งพี่ติณณ์เลย ไม่โกรธใช่ไหมคะ”

“ไม่โกรธหรอก ที่พี่อยากได้ไม่ใช่อาหารสักหน่อย”

“พี่ติณณ์! ชักจะหื่นขึ้นทุกวันแล้วนะคะ”

“รู้เหรอว่าพี่หมายถึงอะไร พี่หมายถึง อยากเห็นหน้าหวาทุกวันต่างหาก คิดอะไรน่ะเด็กลามก”

"พี่ติณณ์!"

“รีบกินเถอะน่า อย่ามัวแต่เล่นสิ”

หลังจากวันนั้น ความรักของทั้งคู่ก็เบ่งบานจนคนรอบข้างอิจฉา แต่ก็ไม่มีใครกล้าแทรกเข้ามาเป็นมือที่สาม เพราะเคยมีคนลองแล้ว แต่ไม่ได้ผล และยังอับอายไปทั้งมหาลัยอีกด้วย

อีกคนเรียนแพทย์ อีกคนก็เรียนวิศวะ ไม่มีใครกล้าจะแทรกพวกเขาเข้าไปได้ แต่ในความจริงแล้ว เรื่องที่น่ากลัว มันเกิดขึ้นหลังจากที่ติณณ์เริ่มเรียนปีสุดท้าย และยี่หวาก็ขึ้นปีสอง 

“ได้ค่ะพี่ติณณ์ ไม่ไปก็ได้ หวาก็ไม่ได้อยากดูเรื่องนี้ พี่ติณณ์ไปทำงานให้เสร็จเถอะค่ะ หวาไปช็อปปิ้งกับเพื่อนนะคะ บายค่ะ”

“อะไรวะยี่หวา ผัวมึงผิดนัดอีกแล้วเหรอ”

“อืม ต้องทำโปรเจคสุดท้ายน่ะ นี่ยังไม่แย่เท่าไหร่นะ ของจริงน่าจะเทอมหน้าละมั้ง เห็นว่าต้องอยู่โรงพยาบาลทั้งเทอมเลย”

“มึงไหวไหมวะยี่หวา”

“ก็ไหวอยู่ล่ะมั้ง ทำยังไงได้ล่ะ อยากมีแฟนเป็นหมอนี่นา ฉันทำใจมาพักใหญ่แล้วล่ะ พี่ติณณ์ก็เคยบอกแล้ว ฉันเองก็รู้ ช่างเถอะ ถึงยังไงวันศุกร์ก็เจอกันอยู่ดี ไปช็อปปิ้งกัน”

“คู่พวกแกนี่น่าอิจฉาเนอะ เข้าอกเข้าใจกันดีจริง ๆ เลย ไป ๆ ไอ้ไหมโว้ย! เสร็จหรือยัง”

“เสร็จแล้ว ๆ มาแล้ว จะโวยวายหาพ่อมึงเหรออีเปรี้ยว ไป ๆ ยี่หวา วันนี้ไปรถฉัน”

“เลิศ เยี่ยมมาก ไปกันเถอะ ช็อปปิ้ง”

แรก ๆ เธอก็ยังพอเข้าใจได้ ที่ติณณ์ต้องอยู่ทำงานกลุ่มจนดึก จนบางครั้งก็ไม่ได้กลับมาที่คอนโด ซึ่งปกติแล้ว วันศุกร์ เสาร์ เธอจะมาอยู่กับเขา แต่ตอนนี้ แทบจะเจอเขาน้อยมาก บางทีเธอมาแค่ดูแลห้องให้ และเขาก็อยู่ไม่ถึงครึ่งวัน ก็ต้องออกไปทำงานกับเพื่อน

“หวา คือว่า…”

“อีกแล้วเหรอคะ งั้นเย็นนี้ก็ไม่ได้ไปทานข้าวแล้ว”

“อืม เอาแบบนี้นะ คืนนี้หวาค้างกับพี่ดีไหม พรุ่งนี้พี่ไปส่งเข้าเรียนช่วงบ่าย นะครับ”

“ก็ได้ค่ะ รีบไปเถอะค่ะ”

แต่คืนนั้นเขาไม่ได้กลับมาทั้งคืน ยี่หวาตื่นไปเรียนไม่ทัน ก็เลยโดดเรียน เพราะเธอเองก็ไม่มีอารมณ์จะไป และรอจนเขากลับมา แต่เขากลับต่อว่าเธอเรื่องทีเธอโดดเรียน

“พี่ติณณ์ดุหวา เพราะไม่ไปเรียนเหรอคะ”

“มันไม่ถูกนะหวา ยังไงก็ต้องไปเรียนสิ หวาเรียนช่วงบ่ายไม่ใช่เหรอ”

“แล้วใครล่ะคะ ที่ให้หวานอนค้างแล้วรออยู่ที่ห้อง แต่กลับไม่รักษาคำพูด มาไม่ทัน หวาไม่ได้เอาชุดมา กลับไปเปลี่ยนก็ไม่ทันแล้ว”

ติณณ์สะอึกกับคำพูดของเธอ แต่การที่เธอประชดเขา โดยการไม่ไปเรียน ทำให้เขาโกรธมาก

แต่ยี่หวาก็น้อยใจมากเหมือนกัน เธอกลับไปที่ห้องพัก โดยไม่รับสายเขาอยู่สามวัน ทุกคนคิดว่าทั้งคู่จะเลิกกันแล้ว แต่กลับคิดผิด เพราะติณณ์เดินหน้าง้อเธอเต็มที่

“หวา พี่มารับ กลับบ้านกันนะ”

“หวานัดเพื่อนไว้แล้วค่ะ”

“ไม่เป็นไร พี่ไปกับหวาก็ได้ ไปไหนล่ะ”

“วันนี้พี่ติณณ์ไม่ต้องไปทำงานเหรอคะ”

“ไม่ไป วันนี้พี่ตั้งใจจะมารับหวา ไปคุยกันนะหวา พี่ขอโทษที่ดุหวาไปวันก่อน กลับบ้านกับพี่นะครับ”

“ไปเถอะหวา พวกเราเที่ยวกับแกบ่อยจนเบื่อแล้ว”

ยิ่งเพื่อนเธอพูดจาแดกดันเขาแบบนั้น ติณณ์ก็ยิ่งรู้สึกผิดมากกว่าเดิม เพราะเขาที่ไม่ค่อยดูแลเธอ งานที่ยุ่ง แล้วยังต้องไปโรงพยาบาลอีก 

“ก็ได้ค่ะ”

เขาพาเธอไปทานข้าวเย็น และซื้อของมาที่ห้อง และเริ่มง้อเธอทันที

“พี่ขอโทษนะที่ช่วงนี้ไม่มีเวลาดูแลหวาเลย พี่ต้องทำรายงาน กับไปที่โรงพยาบาล ตอนนี้พี่เริ่มรับเคสเดี่ยวแล้วนะ พี่….”

แต่กลายเป็นเขา ที่นั่งเล่าเรื่องของตัวเองให้เธอฟัง ยี่หวาได้แต่ยิ้ม ที่เห็นเขาเล่าด้วยความภูมิใจ ติณณ์เหมาะที่จะเป็นหมอ แต่อาจจะไม่เหมาะที่จะเป็นแฟนของเธอ

“หวาร้องไห้ทำไม พี่พูดมากเกินไปใช่ไหม”

“ไม่ใช่ค่ะ พี่ติณณ์ไม่ผิดหรอกค่ะ หวาแค่คิดอะไรนิดหน่อย”

“ไม่นะหวา อย่าคิดอะไรที่พี่รับไม่ได้นะ พี่สัญญาว่าจะปรับปรุงตัวนะหวา อย่าพึ่งตัดสินพี่ในตอนนี้ อย่าเลิกกับพี่ได้ไหม”

ยี่หวาขมวดคิ้วทันที เธอไม่คิดเลยว่า ติณณ์จะกลัวเรื่องนี้ ในหัวของเธอยังไม่มีคำนี้เลยด้วยซ้ำ แต่เขากลับกลัวไปก่อนเธอเสียอีก

“ทำไมพี่ติณณ์ถึงคิดว่า หวาจะเลิกกับพี่ล่ะคะ”

“ก็.... หวาไม่รับสายพี่ ไม่คุยด้วย แค่นั้นพี่ก็รู้สึกกลัวแล้ว อย่าเลิกกับพี่เลยนะหวา พี่รักหวานะ”

ยี่หวายิ้มออกมา เธอไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไง แต่ก็ยอมที่จะเชื่อมั่นในตัวเขาอีกครั้ง

“ค่ะ หวาไม่เคยคิดจะเลิกกับพี่ติณณ์เลยนะคะ”

“จริง ๆ นะหวา พี่รักหวาที่สุดเลย”

“จริงสิคะ วันพุธหน้าว่างไหมคะ เราไปดูหนังกันนะคะ”

“วันพุธหน้าเหรอ ได้สิ หวาอยากดูหนังเรื่องอะไร อยากไปไหนเดี๋ยวพี่จะรีบเคลียร์งานเพื่อหวาเลย พี่สัญญา…”