ตอนที่ 3 เราไม่ควรเจอกันอีก

ตอนที่ 3 เราไม่ควรเจอกันอีก

ยี่หวาหลับตาลง ตอนนี้เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีก และไม่มีทางลืมความเจ็บปวดในครั้งนั้น กว่าจะผ่านมาได้ มันทรมานเหมือนชีวิตและหัวใจถูกฉีกขาด และแยกออกเป็นส่วน ๆ หัวใจเธอแตกสลายครั้งแล้ว ครั้งเล่าเมื่อคิดถึงเขา กว่าจะค่อย ๆ เก็บชิ้นส่วนเหล่านั้น ต่อกลับเข้ามาใหม่ จนกลับมาใช้ชีวิตได้ ใช้เวลาเกือบห้าปี มันกำลังจะดีอยู่แล้ว แต่ทำไมวันนี้… เขาต้องมาปรากฏตัวต่อหน้าเธออีก

“คุณหมอคะ เรื่องมันผ่านมานานแล้วค่ะ ฉันไม่คิดจะติดใจอะไรอีก ทั้งความรู้สึกผิด แม้แต่หรือคำขอโทษ ก็ไม่อยากฟัง ทั้งคุณและฉัน ต่างก็เจ็บปวดกับเรื่องที่ผ่านมามากพอแล้ว ชีวิตคนเราต้องเดินไปข้างหน้า อย่าให้อดีตที่เลวร้ายพวกนั้น มารั้งคุณอีกเลย ขอให้คุณโชคดีนะคะ”

“เดี๋ยวก่อน! ถ้าพี่ไม่อยากลืมล่ะ ยี่หวา…. ให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม เราสองคนค่อย ๆ คุยกัน ได้ไหม”

ยี่หวาเดินออกมา และหยุดยืน เธอก้าวขาแทบไม่ออก ไม่คิดว่าวันนี้จะได้ยินคำพูดนี้ จากคนที่เธอพยายามจะลืมมาตลอดห้าปีเต็ม เขามีสิทธิ์อะไร มาขอโอกาสที่มันผ่านมานานแล้ว และเธอก็พยายามที่จะลืมมันไปนานแล้วเช่นกัน

“ขอโทษค่ะคุณหมอ ฉันไม่รู้ว่าคุณหมอพูดเรื่องอะไร เรื่องเก่า ๆ ฉันลืมมันไปหมดแล้ว และไม่เก็บเอามาใส่ใจอีก แต่จากนี้ไปเราไม่ควรเจอกันอีกจะดีกว่า ฉันขอมือถือคืนด้วยค่ะ”

หมอติณณ์ยืนมองเธอนิ่ง สายตาของเธอในตอนนี้ที่มองเขา ไม่เหมือนกับเมื่อห้าปีก่อนแล้วจริง ๆ เธอไม่ใช่ยี่หวาของเขา ที่คอยมองหาเขาทุกที่ เป็นห่วง คอยดูแลเวลาที่เขาป่วย คอยเอาใจเขาเวลาที่โกรธ และอ้อนอยู่ข้าง ๆ เวลาอยากให้นอนกอดเหมือนลูกแมว มือหนา ค่อย ๆ ล้วงเข้าไปหยิบมือถือของเธอออกมา และยื่นคืนให้เจ้าของ

“ขอบคุณค่ะ”

“ยี่หวา”

เขายังไม่ยอมปล่อยมือง่าย ๆ ระหว่างที่เธอจับมือถือ ที่อยู่ในมือเขาอย่างละครึ่ง นี่เป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว ที่เขาจะพูดออกไป

“ถ้าหวาลืมไปแล้วจริง ๆ พี่จะไม่ว่าอะไร แต่จากนี้ไป ถ้าพี่ขอใช้โอกาสนี้ จีบหวาใหม่อีกครั้ง จะได้ไหม”

“คุณหมอจะทำไปเพื่ออะไรคะ เพื่อให้เรื่องราวมันวนกลับมาเหมือนเดิมเหรอคะ อย่าดีกว่าค่ะ เสียเวลาเปล่า”

“พี่ก็ต้องการยี่หวายังไงล่ะ ไม่รู้เหรอว่าตลอดเวลาห้าปีที่ผ่านมา พี่รู้สึกยังไง ทรมานแค่ไหน กว่าจะผ่านมาได้ คิดว่าตัวเองเจ็บอยู่คนเดียวเหรอยี่หวา”

ยี่หวาฉวยโอกาสนี้ ดึงมือถือของตัวเองกลับมา เธอมองเขาอีกครั้ง สายตาไม่ได้ลดละความโกรธลงไปเลยสักนิด

“ที่ผ่านมาก็อยู่มาได้นี่คะ ตอนนี้คุณหมอคงไม่ได้ขาดแคลนผู้หญิงขนาดนั้น ถ้าอยากจะหาแฟนสักคน ฉันเชื่อว่าสำหรับคุณ คงไม่ใช่เรื่องยาก เราอย่าเริ่มในสิ่งที่รู้ปลายทางดีอยู่แล้วเลยค่ะ”

“ไม่มีทาง! พี่มั่นใจว่า ครั้งนี้มันจะไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมอีก ยี่หวา…”

“ขอโทษนะคะคุณหมอ ถึงคุณอยากจะพูดแบบนั้น แต่ว่าฉัน… มีแฟนแล้วค่ะ เรื่องระหว่างเรา มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว”

ยี่หวาหันไปบอกเขา เพื่อตัดบททันที เธอไม่อยากให้ความหวังเขา  ไม่อยากปล่อยให้ตัวเองคาดหวังอีกครั้ง และยังไม่พร้อมที่จะเจ็บปวดแบบเดิมอีก แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเขา ที่ดูสิ้นหวัง หมดแรง ก็อดหวั่นไหวไม่ได้ แต่เธอต้องใจแข็ง เพื่อตัวและหัวใจของตัวเอง

“ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะคุณหมอ ยินดีที่ได้พบกัน… อีกครั้งนะคะ”

ยี่หวาเดินออกไปแล้ว เขาได้แต่มองตามหลังเธอไป และนึกย้อนไปวันแรก ที่เธอเดินบุกมาหาเขาที่หน้าคณะแพทย์

หน้าคณะแพทย์

“รุ่นพี่ติณณ์ภพคะ คบกับฉันนะคะ”

“อู้หู…... เล่นมาสารภาพหน้าคณะเลยว่ะ น้องมันแน่มาก”

“ยี่หวา” สาวน้อยเฟรชชี่คณะวิศวะกรรมศาสตร์ เดินมาที่คณะแพทย์ด้วยความมุ่งมั่น เธอตามตื๊อรุ่นพี่ ที่เรียนอยู่ปีห้า “ติณณ์ภพ” รุ่นพี่เย็นชาหน้านิ่ง เด็กเนิร์ดตัวท็อปของคณะ ซึ่งไม่เคยมีแฟน และไม่เคยคบกับผู้หญิงคนไหนมาก่อน เคยถูกเสนอชื่อให้เป็นเดือนคณะ แต่เขาไม่สนใจเรื่องนี้ สุดท้ายก็ไม่ให้ความร่วมมือ และตั้งหน้าตั้งตาเรียนอย่างเดียว

“ไม่ล่ะ มันเสียเวลา ขอโทษด้วยนะ”

“แต่ยี่หวาชอบพี่ อยากเป็นแฟนกับพี่ ถ้าพี่ตกลงคบกับฉัน พี่ก็จะได้ตัดปัญหาเรื่องผู้หญิงคนอื่นได้ คิดดูนะคะว่ามันคุ้มขนาดไหน”

เขามองไปรอบ ๆ ก็รู้ว่า สิ่งที่เธอพูดไม่ใช่เรื่องเกินจริง มีหลายคนที่อยากลองคบกับเขา หลายปีมานี้ ติณณ์พยายามหลบเลี่ยงจนเบื่อ เพราะถูกรุ่นพี่ รุ่นน้องตามจีบ บางทีก็เหมือนกับพวกโรคจิต ที่คอยเดินตามเขา จนต้องย้ายหอพักถึงสี่ครั้ง

“หมายความว่ายังไง”

“ฉันพึ่งรู้ว่า มีพวกโรคจิตตามพี่เหมือนพวกสตอร์กเกอร์ ถ้าพี่เลือกคบใครสักคน เรื่องแบบนี้จะไม่เกิดขึ้นอีก เชื่อฉันสิคะพี่ติณณ์ พี่จำฉันไม่ได้ เหรอคะ เราเคยเจอกันที่โรงพยาบาล เมื่อสองเดือนก่อน”

“จำไม่ได้”

“ไม่เชื่อหรอก พี่ยังยิ้มให้ และพาฉันไปส่งขึ้นรถกลับบ้านอยู่เลย”

เขาจำเธอได้ แต่แค่ไม่คิดว่า เด็กรุ่นน้องที่มหาลัยที่เขาเจอในวันนั้น จะใจกล้าขนาดนี้ วันนั้นเขาพบเธอที่นั่งวินมอเตอร์ไซด์ล้ม และกำลังจะไปทำแผล เลยอาสาเข็นรถเข็น พาเธอไปทำแผลในโรงพยาบาล ที่เขาไปฝึกงาน พอเริ่มคุยก็รู้สึกว่าเธอคุยง่าย คงเพราะคณะที่เธอเรียน มีแต่เพื่อนผู้ชาย

“นั่นเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว”

ยี่หวาไม่มีทางยอมแพ้ นี่เป็นคำที่เธอเคยประกาศเอาไว้ จากนั้นเธอก็สืบเรื่องของเขาและรู้ว่า ติณณ์ภพมีคนสนใจเยอะมาก แต่เธอไม่สน เพราะยี่หวาตกหลุมรัก รอยยิ้มที่อ่อนโยนในวันนั้นเข้าเต็ม ๆ เธอจึงตัดสินใจตามตื๊อเขา

“รุ่นพี่ กล่องข้าวแห่งรักค่ะ”

“ไม่กิน เอากลับไปเถอะ”

“ไม่เอาหรอก ฉันจะนั่งเฝ้าพี่กินจนหมด กินเร็ว ๆ สิคะ”

“น่ารำคาญจริง ๆ”