ตอนที่ 4 จุดเริ่มต้น...

 

“เอ๊ะ อย่าพึ่งลุกนะคะ มีคนรอเอาน้ำกับขนมที่พี่บอกว่า เป็นอาหารขยะมาให้อีกเพียบ ถ้าพี่ไม่ยอมกินอาหารที่ฉันทำมาให้ ก็คงจะเดินฝ่าออกไปที่โรงอาหารไม่ได้แล้ว”

ติณณ์ภพชำเลืองมองไปรอบ ๆ เขาเห็นรุ่นน้องอีกหลายคน ที่ยืนรออยู่จริง ๆ สุดท้ายเขาก็ต้องกินข้าวกล่องของยี่หวา ซึ่งพอกินเข้าไปถึงได้รู้ว่า มันอร่อยมาก 

“อุดมไปด้วยคุณค่าทางสารอาหาร และไม่ใส่วัตถุกันเสีย เป็นไง อร่อยไหมคะ”

“อืม ก็พอไหว”

“เชอะ ปากแข็ง ตกลงพี่จะคบกับหวาได้หรือยังคะ นี่หวาไม่เคยเอาใจใครมากขนาดนี้มาก่อนเลยนะ”

“นี่คือจุดประสงค์ของเธอเหรอ”

“ไม่ใช่สักหน่อย สาเหตุที่หวาชอบพี่ติณณ์ พี่คงไม่รู้หรอก เพราะพูดไปสิบวันก็คงไม่หมด”

เขากินข้าวกล่องเธอจนหมด ไป ๆ มา ๆ กลายเป็นว่าเขาก็เริ่มชินที่มียี่หวามาส่งข้าวให้ที่คณะทุกวัน และนั่งคุยเรื่องของเธอที่คณะทุกวัน ตลอดเกือบสองเดือน จนกระทั่งเย็นวันนั้น ยี่หวาไม่ได้มาหาเขา 

“วันนี้เมียมึงไม่มาส่งข้าวเหรอวะไอ้ติณณ์”

“อย่าพูดบ้า ๆ ผู้หญิงเขาจะเสียหาย ไม่ได้เป็นอะไรกัน”

“ส่งข้าวส่งน้ำทุกวันขนาดนั้น นี่มึงยังชะเง้อมองหา ยังจะบอกว่าไม่ใช่อีกเหรอ จะบอกให้นะ กูได้ข่าวว่า ที่คณะวิศวะ น้องยี่หวาคนนี้ก็มีคนมาจีบเยอะนะโว้ย”

"นั่นสิไอ้ติณณ์ ขืนมึงเล่นตัวนานกว่านี้ ระวังจะแดกแห้วนะโว้ย"

ติณณ์ภพไม่เคยรู้เลยว่า ยี่หวาจะมีคนมาจีบ เขาไม่เคยมองเธอแบบนั้น แต่หลายเดือนมานี้ การที่มีเธออยู่ข้าง ๆ ทำให้เขาเคยชิน จากรำคาญกลายเป็นเฉย ๆ และเริ่มมองหาเธอ

พอมาช้าก็เริ่มกังวล และมีหลายครั้งที่เขาอยากจะกดโทรหา แต่ก็ไม่ทันจะได้โทร เธอก็ปรากฏตัวตามเวลาทุกครั้ง ทำให้หัวใจของคนที่เคยเย็นชา เริ่มอ่อนยวบลงเรื่อย ๆ .......

กลับมาที่ดาดฟ้าโรงพยาบาล

“มีแฟนแล้วเหรอ ถ้ามีแฟนแล้วจริง ๆ ทำไมเธอถึงยังทำสีหน้าแบบนั้น และยังร้องไห้อีกล่ะ ถ้ามีแฟนแล้วจริง ๆ ต้องไม่ใช่แบบนี้ ยี่หวาเธอโกหก! ฉันรู้จักเธอดีกว่าใคร สองปีที่คบกัน ฉันรู้นิสัยเธอดีที่สุด ครั้งนี้ต่อให้ต้องทุ่มเทแค่ไหน ก็จะไม่ยอมปล่อยเธอไปอีกแล้ว”

สองวันต่อมา / โรงพยาบาล

ยี่หวาและทีมงานของเธอ มาที่โรงพยาบาลอีกครั้งตามหน้าที่ ที่ได้รับมอบหมายให้มาจัดการเรื่องระบบคอมพิวเตอร์ ที่จะใช้ในงานครั้งนี้ ร่วมกับการใช้เครื่องมือแพทย์

“พร้อมแล้วค่ะพี่หวา”

“โอเค เนมไปบอกทางเจ้าหน้าที่ได้เลยว่า เราเชื่อมต่อระบบเข้าไปในเครื่องมือแพทย์แล้ว”

“ครับพี่หวา”

“น้ำหวาน เดี๋ยวตรวจดูระบบไฟฟ้าให้แน่ใจอีกครั้ง ก่อนเริ่มงานอย่าให้มีเรื่องผิดพลาด ถ้าไม่มั่นใจ ระบบสำรองเตรียมให้พร้อมได้เลย”

“ค่ะพี่หวา”

ยี่หวาเดินดูงานจนครบแล้ว ถึงได้เดินกลับไปที่นั่ง ตอนนี้ทีมแพทย์ที่จะเข้าอบรม เริ่มทยอยเดินเข้ามาในงาน หนึ่งในนั้นมีหมอติณณ์ด้วย เขาไม่ได้แวะทักเธอ เหมือนกับหมอธนิตและคุณดุสิต ที่เดินมาทักเธอที่หน้างาน ก่อนจะเดินเข้าไป

“สวัสดีครับคุณยี่หวา วันนี้มาดูแลด้วยตัวเองเลยเหรอคะ”

“ใช่ค่ะคุณหมอ บอสสั่งมาเป็นพิเศษน่ะค่ะ ผิดพลาดไม่ได้”

“เยี่ยมไปเลยครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ไปครับหมอติณณ์”

“อืม ไปสิ”

ยี่หวายิ้มให้พวกเขา แต่หมอติณณ์แทบจะไม่ได้มองหน้าเธอด้วยซ้ำ ยี่หวารีบเบี่ยงหน้าหนีทันที

“ก็ถูกแล้วไม่ใช่เหรอ เป็นแบบนี้น่ะดีแล้ว”

ยี่หวาเดินมาดูระบบงานของเธอต่อ ซึ่งพวกเธอดูแลเกี่ยวกับระบบคอมพิวเตอร์เบื้องหลัง ซึ่งเชื่อมต่อกับเครื่องมือแพทย์ที่ต้องใช้งานในวันนี้ ไม่เกี่ยวกับหน้างาน 

“เรียบร้อยแล้วใช่ไหม”

“ค่ะพี่หวา ยังพอมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง”

“งั้นก็ดี พี่ขอไปดื่มกาแฟสักหน่อยนะ”

“ค่ะ ได้ค่ะ”

ยี่หวาเดินออกไปจากห้องประชุม เพื่อจะไปที่ร้านกาแฟในตึกของโรงพยาบาล ซึ่งเธอคุ้นเคยดี เพราะไปนั่งที่นั่นบ่อย ๆ เวลามาทำงานที่นี่ แต่น่าแปลกที่เธอไม่เคยเจอหมอติณณ์เลย 

“ลาเต้ร้อนค่ะ”

เธอสั่งกาแฟและเดินไปนั่งรอที่เคาน์เตอร์ และหยิบมือถือขึ้นมา และนั่งดูอะไรเพลิน ๆ จนไม่ได้ยินเสียงเรียกให้รับออเดอร์ แต่ไม่นานลาเต้เย็นก็ถูกนำมาวางข้าง ๆ เธอจึงหันไปทันที

“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้ยิน… คุณหมอติณณ์”

“ไม่เป็นไร ผมเลี้ยงกาแฟสักแก้ว คงไม่ปฏิเสธหรอกใช่ไหม”

ยี่หวาพูดไม่ออก แต่ตอนนี้กาแฟก็มาวางตรงหน้าแล้ว เธอจะไม่รับก็คงไม่ได้

“ขอบคุณค่ะ ทำไมคุณหมอถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะคะ”

“ผมก็เหมือนคุณ แค่เดินออกมาดื่มกาแฟแก้ง่วงน่ะ ถูกเรียกไปที่ห้องประชุม หลังจากการผ่าตัดใหญ่มาสามเคสติด ไม่ใช่เรื่องชวนง่วงหรอกเหรอ”

“สามเคสเลยเหรอคะ งานคุณหมอหนักมากจริง ๆ นะคะ”

เธอพยายามคุยกับเขาให้เป็นปกติ แต่พยายามเว้นระยะห่าง ด้วยคำพูดที่เป็นแบบกึ่งทางการ และไม่แทนตัวเองด้วยชื่อเหมือนเดิม

“ก็เป็นปกติของหมอทุกคน ผมพึ่งจะย้ายมาที่นี่ไม่ถึงสามเดือน ก็เป็นธรรมดาที่จะต้องช่วยคุณหมอคนอื่นไปก่อน”

“คุณหมอพึ่งจะย้ายมาเองเหรอคะ มิน่าล่ะ”

“ทำไมคุณถึงไม่เคยเห็นหน้าผมใช่ไหม”

ยี่หวาหันไปดื่มกาแฟของตัวเองอีกครั้ง เขารู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ ไม่ต่างจากเมื่อก่อนเลย แค่มองหน้าก็รู้แล้วว่า เธอคิดอะไรอยู่

“ถ้าคุณอึดอัด ผมจะไม่รบกวนเวลาดื่มกาแฟของคุณ ผมแค่อยากหาเพื่อนคุยแก้ง่วงเท่านั้น”

“ไม่หรอกค่ะ ร้านกาแฟเป็นสถานที่สาธารณะ ฉันจะอึดอัดเพราะคุณหมอได้ยังไง”

“งั้นก็ดีเลย คุณพูดเองนะ”