ตอนที่ 4  คบกับหมอ มันเป็นแบบนี้นี่เอง

 

วันพุธ / โรงพยาบาล

“พี่ติณณ์คะ ยี่หวาถึงโรงพยาบาลแล้ว รออยู่ชั้นล่างนะคะ”

ยี่หวามาที่โรงพยาบาล เพื่อจะมารอรับแฟนหนุ่มของเธอ วันนี้เขานัดกับเธอจะดูหนังรอบค่ำ เธอจึงมารอเขาที่นี่

“ทำไมยังไม่อ่านข้อความอีกล่ะ”

สองชั่วโมงผ่านไป

ยี่หวานั่งรอจนหลับ ยังไม่เห็นนักศึกษาแพทย์ปีสุดท้ายอย่างติณณ์ภพแฟนหนุ่มของเธอ เดินออกมาเลย เธอตกใจตื่น เพราะเผลอหลับที่เก้าอี้นุ่ม ในโรงพยาบาล และยกมือถือขึ้นมาดูเวลา

“อะไรกันเนี่ย จะสองทุ่มแล้ว…”

เมื่อกดดูข้อความ ก็ยังมีแค่ข้อความของเธอที่พึ่งส่งไป 

“ยังไม่อ่านข้อความ ฉันน่าจะรู้อยู่แล้ว”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรก ที่หมอติณณ์ให้เธอต้องรอเก้อแบบนี้ ก่อนหน้านี้ทั้งคู่ก็เริ่มระหองระแหง กับเรื่องแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว ตั้งแต่เขาลืมวันครบรอบเพราะต้องทำวิจัยกับเพื่อนจนดึก หรือวันที่นัดเธอเอาไว้ว่า จะไปฉลองวันเกิดของเพื่อน แต่เขากลับลืมนัด และอีกวันก็ไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย ทั้ง ๆ ที่เธอชวนเขาซะดิบดี

“พอกันที ฉันไม่อยากทนแล้ว”

เมื่อยี่หวาตัดสินใจที่จะกลับ เธอก็เห็นกลุ่มนักศึกษาแพทย์ ซึ่งเป็นรุ่นพี่ของเธอในมหาวิทยาลัยเดียวกัน เดินออกมา หนึ่งในนั้นก็คือหมอติณณ์ เธอยืนมองเขาอยู่ แต่เขาเมื่อเห็นเธอแล้ว กลับหันไปมองแค่นาฬิกา และหันไปบอกเพื่อน 

“เดี๋ยวฉันมานะ”

“แต่ว่าเรายังต้องไปห้องอาจารย์ใหญ่ต่อนะติณณ์”

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งทักขึ้นมา ยี่หวาจำเสียงนั้นได้ เพื่อนสาวของเขาที่ชื่อ “มีนา” ที่มักจะอยู่ข้าง ๆ เขาเสมอ

“รู้แล้วน่า ไม่นานหรอก”

ติณณ์ภพเดินมาหาแฟนสาว ที่ยืนรออยู่ ตอนนี้ชั้นล่างของโรงพยาบาลไม่ค่อยมีคนแล้ว เพราะแผนกผู้ป่วยนอก เริ่มไม่มีคนแล้ว จะเหลือก็แต่แผนกฉุกเฉินเท่านั้น ที่ยังมีคนอยู่ แม้ว่าจะเป็นโรงพยาบาลเอกชนก็ตาม

“ยี่หวา คือว่าพี่ต้องทำรายงานต่อ คืนนี้เรื่องหนัง… ขอติดเอาไว้ก่อน”

“แปดครั้งแล้ว”

“อะไรนะ หวาพูดอะไรพี่ไม่ค่อยได้ยิน”

ยี่หวาทนไม่ไหวอีกแล้ว ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น มีแต่เธอที่เป็นฝ่ายรอเขา และรับคำขอโทษเดิม ๆ กับคำพูดตอบส่ง ๆ อย่างที่เขากำลังทำ

“หวา คือพี่จะต้องไปที่ห้องอาจารย์ใหญ่ต่อ ถ้าไม่มีอะไร…”

“ไม่มี นับจากนี้ก็ไม่มี หวาไม่มีอะไรจะพูดกับพี่ติณณ์อีกแล้ว”

“ไม่เอาน่าหวา อย่างอแงเป็นเด็กสิ พี่รู้ว่าพี่ผิด ขอโทษนะ”

“พี่รู้จริง ๆ เหรอคะ หรือแค่พูดไปส่ง ๆ แบบนั้นเองว่าตัวเองผิด พี่ก็แค่พูดให้พ้นไปวัน ๆ เท่านั้น ความรู้สึกผิดจริง ๆ ไม่มีเลยสักครั้ง”

ติณณ์รู้สึกอึดอัด และเริ่มคิดในใจ

‘เริ่มหาเรื่องอีกแล้ว ไม่พ้นจะต้องร้องไห้อีก’

“ยี่หวา พี่กำลังทำเรื่องจบ ก็เลยยุ่ง ๆ น่ะ พี่สัญญานะว่า…”

“พอแล้วค่ะพี่ติณณ์ หวาไม่อยากรอสัญญาที่ไร้ความหมายนี้อีกแล้ว”

“ยี่หวา… พี่ว่าวันนี้เราคงคุยกันไม่รู้เรื่อง”

“ติณณ์! เราต้องไปแล้วนะ”

ยี่หวาหันไปมอง ผู้หญิงคนเดิมที่เอาแต่เรียกเขา ตอนนี้น้ำตาของเธอเริ่มรื้นขึ้นมาอีกครั้ง แต่ติณณ์กลับเห็นว่า เหมือนเธอเริ่มถ่วงเวลาเขาเอาไว้

“หวา ไม่เอาน่าอย่าร้องไห้สิ พี่สัญญาว่า…”

“ไปเถอะค่ะ หวาไม่เป็นไร พี่ติณณ์ไม่ใช่พึ่งทำแบบนี้เป็นครั้งแรก หวาไม่อยากเป็นตัวถ่วงพี่อีก”

“ยี่หวา! ทำไมพูดแบบนี้กับพี่ล่ะ”

“เฮ้ยติณณ์ ต้องไปแล้วนะ อาจารย์โทรเรียกแล้ว”

เพื่อนของเขาอีกคนตะโกนมาอีกครั้ง เพราะตอนนี้สีหน้าของผู้หญิง ที่ชื่อมีนา เริ่มไม่พอใจแล้ว เพื่อนในกลุ่มจึงตัดสินใจเรียกเขาอีกครั้ง 

“หวากลับไปที่ห้องก่อนนะ เอาไว้พี่กลับไปแล้วเราค่อยคุยกัน ดีไหม”

เธอเงียบและไม่ตอบเขา ติณณ์ไม่มีเวลาจะมาง้อแฟนสาวของเขาตอนนี้ ถ้าหากว่าเขาไม่ทำเรื่องนี้ให้เสร็จ ก็คงจะจบการศึกษาไม่ได้ ดังนั้นเรื่องนี้จึงสำคัญสำหรับเขามาก

“พี่ไปก่อนนะ กลับบ้านดี ๆ ล่ะ ถึงแล้วก็ส่งข้อความมาบอกพี่ด้วย พี่ไปก่อนนะ”

ติณณ์ไม่สนใจ แม้แต่จะเช็ดน้ำตาให้เธอด้วยซ้ำไป ยี่หวาหันไปมองแผ่นหลังของแฟนหนุ่มของเธอเป็นครั้งสุดท้าย 

“ส่งข้อความเหรอ หึ! ส่งแล้วพี่จะอ่านเหรอ ฉันที่เป็นแฟน ยังสำคัญน้อยกว่าเพื่อนผู้หญิงของพี่ด้วยซ้ำไป ก็ดี จะได้ตัดสินใจได้เสียที”

ยี่หวาดึงมือถือออกมา เช็กกล่องข้อความดูอีกครั้ง และก็เป็นตามที่เธอเดาเอาไว้ จนป่านนี้ ข้อความเมื่อสามชั่วโมงก่อน ติณณ์ภพยังไม่เปิดอ่านเลยด้วยซ้ำไป

“เหอะ! คบกับหมอ มันเป็นแบบนี้นี่เอง สมน้ำหน้าแล้ว อยากลองไม่ใช่เหรอ เป็นยังไงล่ะยัยโง่!”

แต่เมื่อยี่หวากลับไปที่ห้องของเขา และกำลังจะยกมือถือขึ้นมากดข้อความ ส่งให้เขาด้วยความเคยชิน สุดท้ายกลับพบโพสหนึ่งในโซเชียล ซึ่งโพสโดยเพื่อนสนิทผู้หญิงของเขา ที่เธอพึ่งเจอมา พร้อมกับปาร์ตี้เล็ก ๆ ในโรงพยาบาล และแคปชั่นที่ทำให้ยี่หวาเจ็บปวดเข้าไปถึงหัวใจ

“สุขสันต์วันเกิดนะหมอติณณ์ คนเก่งของพวกเรา ปีหน้าจะไปเรียนต่อต่างประเทศแล้ว ขอให้หมอติณณ์ของพวกเราโชคดีนะ”

ยี่หวาร้องไห้ออกมาทันที วันนี้เป็นวันเกิดของเขา ซึ่งเธออุตส่าห์เตรียมฉลองกับเขาเสียอย่างดี จำได้ว่าเมื่อปีที่แล้ว ในวันเกิดของเธอ ในห้องนี้เอง บรรยากาศไม่เหมือนกับวันนี้ เธอกับเขาฉลองด้วยกันสองคน พร้อมกับมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งเป็นครั้งแรก แต่วันนี้ มันกลายเป็นเหมือนฝุ่นที่ลอยผ่านไป 

“ยอดไปเลย สิ่งที่ฉันเตรียมให้ เป็นหมันไปหมดเลยสินะ ดีมาก ดี!”

โค้งสุดท้ายในการสอบปลายภาคกำลังจะมาถึง ยี่หวาเองก็ต้องเตรียมตัวสอบเหมือนกัน แต่วันนี้เป็นวันพิเศษ เดิมทีเธอคิดว่าจะชวนเขาไปทานข้าว ดูหนัง และกลับมาที่ห้อง เพื่อฉลองวันเกิดให้เขา ดอกไม้ ไฟประดับ ลูกโป่งที่สั่งมาให้ ถูกวางตามที่ต่าง ๆ เค้กที่ยังแช่อยู่ในตู้เย็น ของขวัญที่เธอเก็บเงินซื้อให้ ทุกอย่างตอนนี้ มันไม่มีความหมายอะไรเลย

“ปีที่แล้วเรายังมีความสุขด้วยกันอยู่เลย มาปีนี้ ทุกอย่างก็เปลี่ยนไปหมด พี่ติณณ์ พี่คงไม่ต้องการฉันแล้วจริง ๆ”