ตอนที่ 2 “ฉันไม่รู้จักคุณ”

ตอนที่ 2 “ฉันไม่รู้จักคุณ”

“คุณหมอคะ ตอนนี้คุณกำลังคุกคามฉันอยู่นะคะ ฉันมีสิทธิ์…”

ปึง!

หมอติณณ์ใช้มือล้อมเธอเอาไว้ในลิฟต์ เขากดไปชั้นบนสุด สายตาจ้องมองผู้หญิง ที่ทิ้งเขาไปเมื่อห้าปีก่อนอย่างเลือดเย็น ไม่บอกเหตุผล ไม่บอกลา และไม่คุยกับเขา วันนี้เขาจะต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง

ดาดฟ้าโรงพยาบาล

“ปล่อยนะคุณหมอ ฉันเจ็บนะ คุณทำแบบนี้มันผิดกฎหมายนะ”

“ไม่มีกฎหมายข้อไหน ที่จะห้ามผัวคุยกับเมีย”

“หุบปากนะ! คุณพูดบ้าอะไรน่ะ อย่ามาคุกคามกันนะ ไม่งั้นฉันจะโทรแจ้งตำรวจ อ๊ะ! เอาคืนมานะ!”

เขาดึงมือถือเธอไป และใส่เอาไว้ในเสื้อกาวน์ทันที สายตาที่จ้องมา ทำให้เธอรู้สึกกลัว แม้ว่าจะไม่เคยเห็นมานานเกือบห้าปี แต่เธอก็ไม่เคยลืม สายตาที่เย็นชา ไม่มีความรู้สึกผิดนี้เลยสักครั้ง

“ปล่อย!”

“ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเจ็บ ทางที่ดีอยู่เฉย ๆ แล้วมานั่งคุยกันดี ๆ เถอะ จะได้ไม่เจ็บตัว ถ้าคุณดิ้นมากกว่านี้ ผมไม่รับรองนะว่า จะทำมากกว่าลากคุณมาที่นี่”

เขาพูดพร้อมกับดึงเธอเข้ามากอดจนชิด เธอยังตัวผอมบาง ไม่ต่างกับภาพจำที่จำได้ แววตาหวาดระแวงนั่น ทำให้เขาจำเธอได้ทันที ไม่มีทางลืม แต่เมื่อมาพบกันอีกครั้ง ยี่หวาในภาพจำของเขา ซึ่งเป็นแค่เด็กมหาลัย ยิ้มเก่งคุยเก่ง และมักจะมองเขาด้วยสายตาคาดหวัง วันนี้กลับไม่ใช่แบบนั้น

สิ่งที่เขาสะดุด ไม่ใช่แค่ท่าทางของเธอ แต่เพราะความสวยที่มากขึ้นนี้ต่างหาก ที่ทำให้เขาไม่พอใจ ที่คนอื่นมองเห็นเธอ แน่นอนว่าเขาไม่เคยลืม และรู้ว่าเคยทำเรื่องเลว ๆ อะไรไว้กับยี่หวาบ้าง เมื่อหลายปีก่อน ถึงอยากจะขอโทษ หรืออยากจะขอโอกาส มันก็ไม่ง่ายเลย เพราะเธอปิดกั้นเขาทุกทาง

“ปล่อยนะ!”

เขายอมปล่อยมือ เมื่อพาเธอเดินออกมาที่ดาดฟ้า ซึ่งไม่มีคนมาที่นี่ ลมเย็นบนนี้ ทำให้เธอสงบลงได้บ้างเล็กน้อย เขาหันมามองหน้าเธอชัด ๆ อีกครั้ง ดูเหมือนว่ายี่หวาจะสวยขึ้น ไม่ใช่แค่สวย เธอยังรักษารูปร่าง ผิวพรรณได้ดีเหมือนเดิม แค่แต่งหน้ามากกว่าครั้งที่ยังเป็นแค่นักศึกษา ตอนนั้นเธอแทบจะไม่แตะต้องเครื่องสำอางเลย ผิดกับตอนนี้ เธอดูเป็นสาวมั่นยุคใหม่ ดูมั่นใจในตัวเอง และสวยสะดุดตามากกว่าสมัยเรียนเสียอีก

“ยี่หวา ทำไมถึงแกล้งจำพี่ไม่ได้”

“ฉันไม่รู้จักคุณ”

“งั้นเหรอ จะเอาแบบนี้จริงเหรอ แน่ใจแล้วใช่มั้ยที่พูดแบบนี้”

“อย่างน้อยตอนนี้ ไม่รู้จักกัน น่าจะดีสำหรับฉันมากกว่า หลีกไปค่ะ”

เขาล้อมเธออีกครั้ง ตอนนี้ยี่หวาหมดทางหนี เมื่อหมอติณณ์ใช้แขนสองข้าง พาดที่ระเบียงดาดฟ้า เพื่อไม่ให้เธอหนี เธอมองไปรอบ ๆ เพื่อจะหาทางหนี แต่เขาก็รู้ทัน

“ไม่ต้องมองทางอื่น สบตาพี่สิยี่หวา บอกมาสิว่า ทำไมถึงทิ้งพี่ไป ปิดการติดต่อพี่ทุกเส้นทาง ชาตินี้จะไม่ยกโทษให้พี่เลยเหรอ”

“มีค่าอะไรที่จะมาถามตอนนี้ ตอนนั้นทำไมไม่คิด”

“ยี่หวา พี่กำลังถามอยู่นะ”

“คุณมาถามหาเหตุผลเอาอะไรตอนนี้ มันสายไปแล้ว ฉันเองก็ลืมมันไปหมดแล้ว”

“ถามตอนไหนแล้วมันยังไง ก่อนหน้านั้นหวาเคยให้โอกาสพี่เหรอ พูดมาสิ ว่าเพราะอะไรถึงได้…”

“คุณหมอคะ ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นคนที่ไม่เคยส่องกระจก ดูสันดานตัวเองเลยสักครั้งสินะคะ ก็เลยไม่รู้ว่า ก่อนหน้านั้นเคยทำอะไรไปบ้าง คุณอยากให้ฉันพูดอะไร จะถามเพื่อรื้อฟื้นเรื่องที่ฉันลืมไปหมดแล้ว เพื่ออะไรกัน”

“ลืมเหรอ! คิดว่าเรื่องแบบนี้ มันลืมกันง่ายนักเหรอยี่หวา!”

 ยี่หวาหลบตาเขา และพยายามฝ่าวงล้อมอ้อมแขนของเขา แต่มันไม่ได้ผล หมอติณณ์ไม่ขยับแขน และยังดันตัวเองเข้ามาจนชิดเธออีกด้วย

“คุณหมอคะ นี่คุณจะทำอะไร ถ้าคุณเข้ามาอีกนิดเดียว ฉันจะตะโกนให้คนช่วย”

“ก็เอาสิ อยากจะรู้เหมือนกันว่า ตะโกนจนคอแตก จะมีใครกล้ามาช่วยหรือเปล่า”

“เอามือถือฉันคืนมา”

“ไม่คืนจนกว่าเราจะคุยกันดี ๆ”

“เราไม่มีอะไรจะคุยกัน หลีกไป”

“หวาไม่มี แต่พี่มีแน่ ทางที่ดีอยู่เฉย ๆ ไม่อย่างนั้น อย่าหาว่าพี่ไม่เกรงใจ อย่าลืมสิว่า ถึงยังไงพี่ก็เคยเป็น...”

เพีี๊ยะ!

สายตาเล้าโลม และคำพูดของเขา ทำให้ยี่หวาโกรธจนขาดสติ เธอฟาดฝ่ามือไปที่หน้าหล่อ ๆ ของเขาเต็มแรง แต่เขาก็ยังยืนนิ่งไม่คิดจะขยับเลยสักนิด

“อย่ามาทำรุ่มร่ามกับฉัน เรื่องระหว่างเรามันจบไปนานแล้ว อย่ามาถามหาหรือรื้อฟื้นอะไรอีก สำหรับฉัน คุณตายไปนานแล้ว ตั้งแต่เมื่อห้าปีก่อน ตอนนี้ก็อย่าเจอกันอีกเลย”

“คิดว่าตัวเองเจ็บเป็นอยู่คนเดียวงั้นเหรอยี่หวา คิดว่าคนอื่นไม่มีความรู้สึกเลยเหรอ ทำไมถึงเป็นคนใจร้ายได้แบบนี้”

ยี่หวานิ่งไป เมื่อหมอติณณ์พูดด้วยเสียงที่สั่นเครือออกมา เขากำหมัดแน่น เธอหันไปมองเขาตรง ๆ เป็นครั้งแรก ถึงได้เห็นดวงตาที่แดงก่ำนั้นอีกครั้ง เธอไม่รู้เลยว่า เขาโกรธหรือน้อยใจกันแน่

“พี่รู้ตัวว่าทำผิดในหลาย ๆ เรื่อง แต่การจากไปเงียบ ๆ โดยไม่บอกเหตุผล ไม่มีคำลา ไม่รับสาย ปิดกั้นทุกทางการติดต่ออย่างที่หวาทำ ไม่คิดว่ามันใจร้ายเกินไปหน่อยเหรอ”

ยี่หวาถอยออกมา เธอไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว เรื่องระหว่างเธอและเขา มันจบไปนานแล้ว อีกอย่างตอนนี้ ชีวิตของเธอก็กำลังจะไปได้ดี เธอสนุกกับการทำงาน ไม่อยากจะสะดุดเพราะเรื่องแบบนี้อีก

“คุณหมอคะ เรื่องทุกอย่างมันก็ผ่านมานานแล้วนะคะ ฉันเดินก้าวข้ามจุดนั้นมานานแล้ว คุณเองก็น่าจะลืมฉันไปได้แล้ว”

“ลืมเหรอ พูดง่ายนี่ยี่หวา ง่ายเกินไปหรือเปล่า ให้พี่ลืมทั้ง ๆ ที่… มีอะไรตั้งหลายอย่างที่ยังไม่ได้แก้ไข ถึงพี่จะผิด แต่หวาคิดว่าตัวเองทำถูกทุกอย่างเลยอย่างนั้นเหรอ”