บทที่ 10

บทที่ 10

คำพูดของไป๋ซีเยว่ทำให้กู้หยวนเฉิงฉุกคิดขึ้นมาได้

ความอยากรู้อยากเห็นเรื่องแม่ของเธอ อาจจะยื้อให้หญิงสาวอยู่ที่นี่ได้เพียงอย่างมากก็ไม่กี่เดือน แต่ถ้ามีเรื่องอื่นที่ทำให้เธอสนใจได้

“ถ้าอย่างนั้นเธอคงมีเรื่องให้เรียนรู้อีกมากเลย ที่จริงถ้าเธอเข้าไปปักกิ่ง ก็จะมีมหาวิทยาลัยด้วยนะ ความรู้ระดับเธอต้องไปสอบได้แน่ ๆ”

“ฉันเห็นอยู่ในหนังสือน่าสนใจนะ แต่ฉันไม่เคยเรียนที่นี่ มันจะต้องไปตามลำดับไม่ใช่เหรอ” เพราะอ่านหนังสือไปเยอะมากแล้วจึงรู้เรื่องราวมากขึ้น

“อายุอยู่ในเกณฑ์ ส่วนเรื่องความรู้ ฉันเขียนหนังสือรับรองว่าเธอทำงานให้กับหน่วยงานทหาร เท่านั้นก็น่าจะพอ ที่เหลือเธอก็ไปใช้ความสามารถตัวเองสอบเข้าดู ว่าแต่ถ้าสอบได้มันใช้เวลาเรียนเป็นปีเลยนะ แล้วยังต้องมีค่าใช้จ่าย”

“ฉันต้องหางานทำใช่ไหม”

“บ้าน ไปอยู่กับฉันก็ได้ ส่วนค่าเรียนของเธอฉันดูแลให้ได้ทุกอย่าง” แม้จะเป็นข้อเสนอที่น่าสนใจ แต่ไม่มีเรื่องอะไรที่ได้มาโดยไม่มีค่าตอบแทน

“แลกกับอะไรล่ะ” กู้หยวนเฉิงยิ้มราวกับรอคำถามนี้ “เธอก็แค่เป็นคนของฉัน”

“คุณจีบแย่ยิ่งกว่าชายหนุ่มยุคก่อนเสียอีก” ไป๋ซีเยว่พูดออกมาก่อนจะก้มหน้าลงอ่านหนังสือต่อ “พูดอย่างนี้เคยมีคนจีบเธออย่างนั้นเหรอ”

“คนที่มาเกี้ยวเยอะแยะ ตั้งแต่ยังไม่ปักปิ่น พวกบิดามารดาก็อยากหมั้นหมายเอาไว้ก่อน พอปักปิ่นแล้วบางคนส่งแม่สื่อมาคุยกับท่านพ่อท่านแม่เลยด้วยซ้ำ แต่ฉันไม่สน ฉันไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ท่านแม่บอกเรื่องความรักเป็นเรื่องสำคัญ”

“แล้วฉันล่ะเธอชอบไหม” ไป๋ซีเยว่ที่โดนอะไรแบบนี้มาสักพักแล้วเริ่มมีแรงที่จะต่อสู้กับชายหนุ่ม เธอยิ้มให้เขาน้อย ๆ ก่อนจะพยักหน้า “แบบนี้ดีกว่าเมื่อครู่หน่อย” กู้หยวนเฉิงที่คิดว่าหญิงสาวพยักหน้าเพราะชอบเขา ก็ทำสีหน้าที่ทั้งชาตินี้คงมีแค่ไป๋ซีเยว่เท่านั้นที่ได้เห็น

“บางครั้งท่าทางของเธอก็ทำให้ฉันเข้าใจว่าเธอไม่มีใจเลยนะ” กู้หยวนเฉิงตัดพ้อ “เช่นนั้นคงไม่นั่งคุยด้วย” ไป๋ซีเยว่พูดลอย ๆ เสียงเบายิ่งกว่าสายลม แต่กู้หยวนเฉิงก็ได้ยิน “จริงเหรอ”

“ไม่ได้พูดอะไรสักหน่อย” ท่าทางแบบนั้นทำให้คนมองอมยิ้ม “ในนี้มีหนังสือนิยายด้วยเหรอ เธอไปเอาท่าทางแบบนั้นมาจากไหนกัน”

“มีนะ ถึงจะไม่เยอะแต่ก็มีอยู่ อ่านแล้วช่วยให้เข้าใจคำของยุคนี้มากขึ้น” กู้หยวนเฉิงเห็นอีกฝ่ายตั้งใจเรียนเรื่องเกี่ยวกับยุคนี้ก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“อยากอยู่ที่นี่ตลอดไปไหม” ไป๋ซีเยว่เงียบไปครู่ใหญ่และคิดเกี่ยวกับคำถามที่ได้รับ เพราะตอนนี้ต่อให้อยากกลับก็คงจะทำไม่ได้ง่าย ๆ ที่จริงต้องบอกว่าไม่รู้ว่าจะกลับอย่างไรเลยมากกว่า

“เรื่องของวันข้างหน้า ยังไม่รู้หรอก” หญิงสาวพูดตัดบทแล้วก้มลงอ่านหนังสือตรงหน้า แม้ท่าทางจะดูเหมือนตั้งอกตั้งใจ แต่ความคิดกลับลอยไปแสนไกล

“หลายวันแล้วที่ลูกหายไป ท่านพี่คิดว่านางจะไปอยู่ที่ใด” ซือเหยาถามผู้เป็นสามีที่ห่วงบุตรสาวไม่แพ้กัน

“เจ้ารู้เรื่องนี้ดียิ่งว่าข้าอีกไม่ใช่หรือ” คำนี้ไม่ใช่คำตำหนิหรืออะไร แต่ตั้งแต่ไป๋ซีเยว่โตมาโดยไม่ได้มองชายหนุ่มใดในสายตา ซือเหยาก็คิดกังวลเสมอว่านางอาจจะเป็นเหมือนตนเอง คือคู่ไม่ได้อยู่ในยุคนี้ และแม้ว่าจะเตือนไม่ให้อีกฝ่ายเข้าใกล้กับบ่อน้ำพุมากไปนัก แต่ดูโชคชะตาหนีอย่างไรก็คงไม่พ้น

สองสามีภรรยาได้แต่ทำใจ หากไม่ได้เพิ่งเรียกซีเยว่เข้าบ้านคงต้องคิดว่านางหายไปที่อื่นเป็นแน่ แต่ในเมื่ออดีตเคยเกิด เหตุใดจึงจะเกิดอีกครั้งไม่ได้กันเล่า

“ลูกจะเจอคนที่ดีใช่หรือไม่เจ้าคะ” ซือเหยาที่ยังกังวลไม่หายถามสามีของตน “เจ้าสอนสั่งนางดีถึงเพียงนั้น อย่าได้กังวลไปเลย ข้าเชื่อว่าลูกของเราเก่งและฉลาดพอ ไม่ว่านางจะอยู่ที่ไหนก็จะอยู่ได้อย่างดีแน่ ๆ และหากใครมองไม่เห็นค่าของนางเพียงเพราะนางปรากฏตัวขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด คนคนนั้นก็ไม่คู่ควร” คำของสามีย้ำชัดถึงเรื่องราวในอดีตของตัวซือเหยา

นางเข้าใจคำของสามีดีเพราะได้ผ่านมาแล้ว แต่ก็ไม่อยากให้บุตรสาวต้องผ่านอะไรเช่นนั้น แต่หากเป็นชะตากรรมก็คงต้องทำใจ

ไป๋ซีเยว่ยืนอยู่หน้าบ่อน้ำพุ หญิงสาวเขียนจดหมายและพยายามคิดส่งมันไปให้ถึงท่านพ่อท่านแม่ของตน ไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ก็ถือว่าได้ทำอะไรสักอย่างแล้ว จะได้ไม่เสียใจภายหลัง

“ท่านพ่อท่านแม่ ลูกอยู่ที่นี่สบายดี แต่ว่ากลับไม่สามารถกลับไปหาพวกท่านได้ ไม่รู้ว่านี่เป็นโชคชะตาหรืออะไร แต่ในเมื่อต้องอยู่ ลูกก็จะอยู่อย่างดีและมีประโยชน์ต่อคนอื่น ๆ เหมือนอย่างที่ท่านพ่อท่านแม่ทำเสมอมา”

“ซีเยว่” เสียงตะโกนเรียกหญิงสาวดังมาแต่ไกล “เธอจะหนีกลับเหรอ” กู้หยวนเฉิงที่มองจากบนตึกเห็นไป๋ซีเยว่ยืนอยู่หน้าบ่อน้ำพุก็รีบวิ่งลงมา

“ฉันไม่ผิดคำพูดหรอก ถ้าจะกลับไปจริง ๆ ฉันจะบอกดี ๆ ตอนนี้ก็แค่คิดถึงคนที่บ้านก็เท่านั้น” กู้หยวนเฉิงยิ้ม นี่เป็นครั้งแรกที่เหมือนอีกฝ่ายเปิดเผยความในใจให้เขาได้รู้บ้าง