บทที่ 9

บทที่ 9

กระเป๋าใบหนึ่งถูกวางลงข้าง ๆ ตัวของซีเยว่ หญิงสาวหันขึ้นไปมองก็เห็นใบหน้าของกู้หยวนเฉิง

“กระเป๋านี่เป็นอะไรหรือคะ” ซีเยว่เริ่มใช้คำของยุคนี้ได้ดีมากขึ้น เพราะหากนับรวมเวลาทั้งหมดเธอก็มาอยู่ที่นี่เกือบจะเดือนแล้ว

“ฉันเห็นเธอชอบไปเก็บสมุนไพร เลยคิดว่าใช้อันนี้น่าจะดี แล้ววันนี้จะลงไปหาปลากันกี่โมงดี” หลังจากห้ามหญิงสาวไม่ได้ กู้หยวนเฉิงก็เข้าร่วม

ไม่เพียงแค่ทำให้มั่นใจว่าไป๋ซีเยว่ปลอดภัย แต่เขายังได้อยู่กับคนที่รู้สึกดีด้วยสองต่อสองอีกด้วย ทุกวันซีเยว่จะออกไปหาสมุนไพร และหาของที่นำมาทำเป็นกับข้าวให้กับทุกคนได้กิน มันไม่ได้มาก แต่มันก็เพียงพอต่อความต้องการ หน่วยนี้มีคนไม่ถึงสามสิบคน แค่หาปลามาต้มกับผักดองที่มีอยู่ หรือจับไก่ป่าได้ ก็ช่วยทำให้มีกินไปได้อีกวัน

“อีกนานไหมกว่าจะติดต่อคนข้างนอกได้” แม้จะใช้ชีวิตอย่างเคยชินอยู่ที่นี่ แต่ไป๋ซีเยว่ก็ไม่ลืมว่าตัวเองอยู่ต่อเพราะอะไร และอีกอย่างที่หญิงสาวยังไม่ได้บอกใคร

ครั้งก่อนระหว่างที่กำลังเอาสมุนไพรไปล้าง เธอเกือบจะตกลงไปในบ่อแต่กลับไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้ง ๆ ที่เท้าก็ก้าวลงไปแล้ว มันทำให้ซีเยว่คิดว่าบางทีเธออาจจะยังกลับไปไม่ได้ จึงช่วยเหลือและเรียนรู้การที่จะอยู่ที่นี่มากขึ้น

“ที่จริงก็ติดต่อได้ แต่แค่ยังไปมาหากันไม่ได้ กบฏพวกนั้นก็เป็นชาวบ้านมาก่อน หากเลี่ยงได้ก็ยังไม่อยากให้เกิดการต่อสู้” ซีเยว่มองอีกฝ่ายที่นั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเธอในห้องหนังสือที่ไม่ค่อยได้มีใครไปมานัก

เมื่อมีคนคุยด้วยซีเยว่เลยปิดหนังสือลงแล้วเริ่มสนทนากับคนตรงหน้าแทน

“แต่พวกเขาทำร้ายคนที่นี่นะ นี่ไม่เหมือนการรบหรืออย่างไร”

“ไม่เหมือนหรอก การรบกับศัตรูคือการแย่งชิงดินแดน หรือปกป้องผืนแผ่นดินของตน แต่การมีปัญหาแบบนี้เป็นการขัดแย้งทางความคิด สมัยก่อนคงยังไม่มีอะไรแบบนี้มากนัก เพราะหากคิดต่างก็จะถูกประหารใช่ไหม” ซีเยว่พยักหน้า

“จะว่าไปก็เป็นแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้ประหารทั้งหมดทุกครั้งหรอก ก็ขึ้นอยู่กับเรื่องที่ขัดแย้งด้วย แต่ส่วนมากคนที่มีอำนาจมากกว่าก็มักจะชนะ”

“ที่จริงเรื่องนั้นก็ไม่แปลก คนที่มีอำนาจยังคงชนะ แต่วิธีการกลับรอมชอมมากขึ้น อีกอย่าง ที่พวกเขาล้อมและบุกพวกเราคราวก่อนก็เพราะอยากใช้ทหารแถบนี้เป็นตัวประกัน เพื่ือส่งข้อเรียกร้องถึงส่วนกลาง”

“รอมชอมเหรอ ดูจากบาดแผลที่ได้รับตอนนั้นมันไม่เหมือนเลยนะ”

“แต่หลังจากนั้นก็ไม่เกิดอะไรขึ้นใช่ไหมล่ะ”

“หน้าที่ของผู้บัญชาการนี่ เหมือนกับแม่ทัพเลยใช่ไหม” ซีเยว่ถามอีกฝ่าย “ก็คงจะประมาณนั้น แต่ไม่ต้องมีกองกำลังเยอะเท่าเมื่อก่อน เพราะอาวุธรุนแรงมากขึ้น”

“อย่างนี้คุณเป็นผู้บัญชาการก็ต้องเก่งที่สุดในนี้”

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้” กู้หยวนเฉิงตอบออกไปทันที เขาไม่รู้หรอกว่าตัวเองเก่งที่สุดหรือเปล่า แต่ก็มั่นใจพอควรว่าถ้าสู้กันตัวต่อตัวกับทุกคน เขาน่าจะชนะได้หมด แต่พูดไปแล้วก็อดระแวงไม่ได้กลัวหญิงสาวจะบอกให้ประลองอะไรแบบนั้น

“ดูเหมือนยังมีเรื่องให้เรียนรู้อีกมากเลยนะ” คำของไป๋ซีเยว่ยังคงทำให้กู้หยวนเฉิงเอ็นดูได้เหมือนเคย

“แล้วเรื่องยาพวกนั้น...”

“เข้าใจหมดแล้ว แต่ก็ยังไม่ละเอียดนัก โชคดีที่ท่านแม่ก็เคยสอนวิธีถ่ายเลือดเลยเข้าใจเรื่องการฉีดยาเข้าเส้นเลือด ยาพวกนี้วิธีการทำต้องยุ่งยากมากแน่ ๆ เพราะจะสุ่มสี่สุ่มห้าฉีดอะไรเข้าร่างกายไม่ได้ ฉันเคยถามท่านแม่ว่าเราเอายาที่ต้องกินขม ๆ ฉีดเข้าตัวไปเลยได้ไหม ท่านแม่บอกว่ามันบริสุทธิ์ไม่พอ ยาที่ฉีดต้องกลั่นหรืออะไรสักอย่าง ท่านแม่เองก็ไม่รู้เหมือนกัน สุดท้ายเลยทำแค่การถ่ายเลือดเท่านั้น แต่ก็ช่วยคนเอาไว้ได้เยอะ”

“แม่ของเธอสอนเธอเอาไว้หลายอย่างเลยนะ” ซีเยว่ยิ้มอย่างภูมิใจ

“แน่นอนอยู่แล้ว ท่านแม่เก่งที่สุด ขนาดท่านพ่อเป็นถึงหมอเทวดายังชมอยู่บ่อย ๆ”

“แล้วแม่ของเธอมีปัญหาเรื่องการปรับตัวเหมือนเธอไหม” ซีเยว่คิดก่อนจะส่ายหน้า “คงไม่มี หรือมีแต่ปกปิดแนบเนียนก็ไม่รู้” ซีเยว่พยายามคิดถึงการพูดของแม่ตนเอง ที่เหมือนจะไม่เคยมีหลุดคำที่เธอต้องเรียนอยู่ในตอนนี้ออกมาเลยสักนิด

“พอคุยถึงท่านพ่อท่านแม่ ก็อดคิดถึงครอบครัวไม่ได้” กู้หยวนเฉิงหน้าเสียที่อีกฝ่ายพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมา เกิดไป๋ซีเยว่ไม่สนใจที่จะอยากรู้เรื่องราวอะไรแล้ว และคิดจะไปจากเขาเดี๋ยวนี้เขาจะทำอย่างไร

“แต่ที่นี่ก็มีอะไรให้เรียนรู้ บางทีสักวันอาจจะได้กลับ” คำพูดแปลก ๆ ทำให้ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “ที่เธอพูดหมายความว่าอย่างไร”

“ก็ไม่เห็นมีอะไรเลย แค่ตอนนี้มีเรื่องให้เรียนรู้ก็อยู่ที่นี่ก่อน พอหมดแล้วก็ค่อยกลับก็ได้” ไป๋ซีเยว่พูดกลบเกลื่อน เพราะที่จริงแล้วเธอพูดออกมาจากใจของเธอที่ค่อนข้างสับสนและกังวล กลัวว่าจะกลับไปไม่ได้ หากกลับไปไม่ได้จริง ๆ จะทำอย่างไรกัน