ตอนที่ 9 ถูกตบ

ตอนที่ 9 ถูกตบ

ช่วงพักเที่ยง ณิชาเดินออกมาจากตึกบัญชีพร้อมผักกาดกับมีนา ทั้งสามตั้งใจจะไปกินข้าวที่โรงอาหารคณะบริหาร แม้อาหารจะไม่เด็ดเท่าคณะวิศวะ แต่พวกเธอก็ไม่อยากเจอเรื่องวุ่นวายอีก

“วันนี้กินอะไรกันดี” ผักกาดถาม พลางหันไปยิ้มกับณิชาและมีนา

“อะไรก็ได้ ขอแค่ไม่ใช่ที่โรงอาหารวิศวะก็พอ ฉันขี้เกียจวุ่นวายแบบเมื่อวาน” ณิชาพูดเสียงเรียบ ไม่ใช่แค่เพราะขี้เกียจวุ่นวายหรอก แต่เพราะเธอไม่อยากเจอใครบางคนด้วยมากกว่า

แต่ขณะที่เธอเดินออกมาจากตึก ยังไม่ทันก้าวพ้นบันไดตึก เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นด้านหลัง

“อีณิชา”

ณิชาหันกลับไปตามเสียงเรียก และทันทีที่เธอหันหน้าไป

เพี๊ยะ!!

เสียงตบดังลั่นจนคนแถวนั้นหยุดชะงักหันมามองเป็นตาเดียว แรงกระแทกทำให้ใบหน้าของณิชาหันไปด้านข้างทันที

“ณิชา” ผักกาดกับมีนาร้องอย่างตกใจ รีบเข้ามาพยุงเธอ

ณิชาหันหน้ากลับมา ดวงตาวาวโรจน์สบเข้ากับผู้หญิงที่ตบเธอ และเธอก็จำได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนั้นคือผู้หญิงคนเดียวกับที่เธอเจอเมื่อคืนที่หน้าผับ และยังมีเรื่องกันที่โรงอาหารเมื่อวาน

ผู้หญิงคนนั้นยืนกอดอก สายตาเต็มไปด้วยความโมโห “มึงกล้าดียังไง มายุ่งกับพี่กวินของกู เมื่อวานก็อ่อยพี่ลม พอตกดึกก็วิ่งมาหาพี่กวิน อีแรด”

“ฉันไม่เคยอ่อยพี่ลม ฉันกับพี่ลมเราเป็นแค่พี่น้องกัน แล้วเมื่อกี้เธอว่าไงนะ เธอบอกว่าพี่วินเป็นของเธอสินะ” ณิชาเว้นวรรคแล้วหัวเราะเบา ๆ “เธอถามพี่วินยัง ว่าเขาอยากเป็นของเธอมั้ย ไม่ใช่มโนเอาเอง” ณิชาเองก็เถียงกลับอย่างไม่ยอมเหมือนกัน

“แล้วที่มาเอะอะโวยวายตามราวีฉัน เพราะเมื่อคืนเขากลับไปกับฉัน แต่ไม่กลับกับเธองั้นเหรอ” ณิชาถามพลางยิ้มเยาะ

“อีณิชา” ผู้หญิงคนนั้นเรียกณิชาเสียงดัง พร้อมกับง้างมือเตรียมจะฟาดไปที่แก้มณิชาอีกรอบ ณิชาเองก็ไม่ยอมอยู่เฉยเหมือนกัน เธอก็ยกมือขึ้นจะเตรียมฝาดไปที่แก้มผู้หญิงคนนั้นเหมือนกัน

“ทำอะไรกันนะ” แต่เสียงของกั้งดังขึ้นมา ก่อนที่เธอจะเดินเข้ามาขวางระหว่างณิชากับต้า กั้งหันไปมองหน้าณิชา แล้วเธอก็เจอรอยแดงบนหน้าณิชา กั้งไม่พูดอะไรแต่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกทันที

“มึงมาที่หน้าตึกคณะของณิชาเดี๋ยวนี้ น้องถูกตบ” กั้งวางสายไปก่อนจะหันไปมองผู้หญิงคนนั้น แล้วถามเสียงต่ำนิ่ง ๆ “เธอตบณิชาเหรอ”

“พะ...พี่กั้ง คือ คือฉัน” ต้าพูดเสียงตะกุกตะกัก เพราะรู้ว่ากั้งเป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทกวิน

“พอ ถ้าไม่รู้จะแก้ตัวยังไงก็ไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวมันมา เธอค่อยพูดต่อหน้ามันก็แล้วกัน” กั้งบอก ก่อนจะหันมาสนใจแก้มของณิชาที่เป็นรอยแดง ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนต่างจากที่พูดกับอีกฝั่ง “เจ็บมั้ยณิชา ดูดิ เป็นรอยแดงเลย”

“เจ็บค่ะ” ณิชาตอบเสียงอ้อน กั้งเลยหันไปมองคนที่ตบณิชา ด้วยสายตาที่อยากเข้าไปตบแทน

ไม่นานหลังจากที่กั้งโทรไป กวินก็มาถึง รถยนต์คันหรูจอดที่หน้าตึกบริเวณที่พวกของณิชายืนอยู่ ก่อนเขาจะรีบลงรถแล้วเดินมาหาณิชา เขาจับแก้มของเธอฝั่งที่ถูกตบอย่างเบามือ ทันทีที่เห็นรอยแดง หน้านิ่งของเขาก็เปลี่ยนเป็นตึงดุขึ้นมาทันที

“ใครทำ” เสียงของกวินดัง และเต็มไปด้วยความโมโห ก่อนจะหันไปหาผู้หญิงที่เขาไปเที่ยวด้วยเมื่อคืน “เธอทำเหรอ”

“คะ...คือ พี่กวินค่ะ ฟังต้าก่อนนะคะ ต้าแค่โมโหที่เมื่อคืนนังเด็กนั่นมาแย่งพี่กวินไปจากต้า ทั้งที่เราตกลงกันแล้วว่าจะกลับด้วยกัน”

“ไม่มีใครแย่งฉันไปจากเธอทั้งนั้นแหละ เพราะฉันไม่เคยเป็นของเธอ และฉันเลือกที่จะกลับไปกับณิชาเอง เธอเสือกไรด้วย” กวินถามพร้อมกับเดินไปทางผู้หญิงคนนั้น มือใหญ่ของเขาเอื้อมไปบีบแก้มของเธอคนนั้นอย่างแรง จนเธอร้องออกมาด้วยความเจ็บ

“พะ...พี่กวิน ต้าเจ็บนะคะ”

“เจ็บสิดี จะได้รู้ว่าที่เธอตบณิชา ยัยนั่นก็เจ็บเหมือนกัน” กวินพูดพร้อมกับเพิ่มแรงบีบ “จำไว้นะ อย่ามายุ่งกับนิชา และอย่าได้มาให้ฉันหรือณิชาเห็นหน้าอีก เข้าใจมั้ย” พูดจบกวินก็สบัดมือข้างที่บีบแก้มเธอคนนั้นแรง ๆ จนเธอถึงกับเซ

“ไปซะ” เขาสั่งอีกครั้ง ก่อนที่ผู้หญิงคนนั่นจะวิ่งออกไปทันที

กวินถอนหายใจก่อนจะหันกลับไปหาณิชา แต่เขายังไม่ทันหันไปเต็มตัว ฝ่ามือเล็กของณิชาก็ฟาดเข้าที่แก้มของเขาอย่างแรง

เพี๊ยะ!!!

เสียงฝ่ามือของณิชากระทบหน้ากวินเต็ม ๆ จนเขาถึงกับหน้าหัน คนแถวนั้นต่างพากันเงียบเพราะตกใจที่เห็นพี่ว๊ากคณะวิศวะ ที่ขึ้นชื่อเรื่องความโหดถูกผู้หญิงตบ

“ผู้หญิงของพี่ตบฉัน งั้นฉันเอาคืนที่พี่ก็แล้วกัน”

พูดจบณิชาก็หันหลังเดินจากไป ทิ้งให้กวินยืนอึ้งเพราะถูกตบ เขายกมือขึ้นมาจับแก้มตัวเองข้างที่โดนตบอย่างงง ๆ ถึงจะไม่ได้เจ็บมากก็ตาม

“ไอ้เชี่ยวิน เป็นไงบ้างมึงเจ็บมากมั้ย” กั้งที่หายจากการอึ้งเดินเข้ามา สีหน้าเธอไม่ได้มีความเป็นห่วงเขาเลย ออกแนวสะใจมากกว่าที่เขาถูกตบ “กูสมน้ำหน้ามึงจริง ๆ ในที่สุดมึงก็มีวันนี้กับเขา วันที่ถูกผู้หญิงตบ”

“เชี่ยกั้ง หน้ามึงสะใจมากเลยนะ”

“เออดิ กูสะใจ เรื่องเมื่อคืนมึงยังไม่เคลียร์ เสือกมีเรื่องใหม่เข้ามา มึงรอน้องเอาคืนมึงได้เลยไอ้วิน กูบอกได้เลยว่าแสบแน่”

ไม่ต้องให้กั้งบอกเขาก็รู้ ว่าเวลาณิชาโกรธเธอจะเอาคืนได้แสบแค่ไหน ดูจากรถเขาดิ ขนาดเธอไม่รู้เธอว่าเป็นรถใครแค่เกือบเฉี่ยวเธอ เธอยังเอาคืนซะเละ วันนี้เขาเลยต้องส่งรถไปล้าง รอยลิปสติกยังพอล้างออก แต่รอยปากกานี่ดิไม่รู้จะออกหรือจะต้องทำสีใหม่

“กูรู้น่า” เขาบอกก่อนจะเดินไปขึ้นรถ แต่ก็หันกลับมาเพราะนึกเรื่องที่อยากถามออก “มึงรู้มั้ยว่าณิชาอยู่ห้องไหน”

“ห้อง? ห้องไหนอะไร”

“ก็ที่คอนโดไง ณิชาพักอยู่ห้องไหน”

“ถามทำไม จะบุกไปหาน้องมันเหรอ ไปตอนน้องอารมณ์แบบนี้ ไม่กลัวน้องมันเอาส้นสูงเฉาะหัวเหรอ”

“ก็เพราะกลัวไงถึงต้องรีบบุกไป มึงก็รีบบอกมาอย่ากวนตีน”

กั้งหัวเราะกวินสักพักก่อนจะยอมบอกเลขห้องกับกวินไป “2204”

หลังจากรู้เลขห้องกวินก็ยืนคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกอะไรออก  “นั่นห้องตรงข้ามกูเลยนี่หว่า”

“เออ ห้องตรงข้ามมึง” กั้งบอก “ทีนี้มึงรู้หรือยังว่าน้องมันตั้งใจกลับมาหามึงจริง ๆ”