ตอนที่ 8 กินมาม่า

ตอนที่ 8 กินมาม่า

เสียงเครื่องยนต์คำรามดังสนั่น เมื่อกวินบิดคันเร่งพามอเตอร์ไซค์คันใหญ่พุ่งทะยานไปตามถนนยามค่ำคืน ความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ลมแรงปะทะใบหน้าของณิชา จนเธอต้องกอดเอวเขาแน่นกว่าเดิม

“พี่วิน ขับช้าลงหน่อยสิคะ ขับเร็วแบบนี้จะรีบไปตายหรือไง” เธอตะโกนแข่งกับเสียงลม

แต่แทนที่กวินจะชะลอ เขากลับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วบิดคันเร่งเพิ่มอีก

“เฮ้ยพี่วิน ฉันบอกให้ช้าลงนะ ไม่ใช่เร็วขึ้น”

ณิชาบ่นเสียงดัง ร่างบางของเธอสั่นไปเพราะความเย็นของลมที่ปะทะร่างกายเธอ แล้วทุกครั้งที่รถเบรกหรือตกหลุมหน้าอกนุ่ม ๆ ของเธอก็จะเบียดเข้ากับแผ่นหลังของกวินแน่นทุกครั้ง

“นี่พี่ไม่ได้แกล้งขับแบบนี้ เพื่อให้หน้าอกฉันเบียดหลังพี่หรอกใช่มั้ย” ณิชาตะโกนถามแข่งกับเสียงรถ

กวินหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงต่ำทุ้มลอดออกมาท่ามกลางเสียงลม

“ก็นุ่มดีนะ”

“ไอ้พี่วิน ไอ้โรคจิต”

ณิชาตะโกนด่าเสียงดังลั่น แต่ก็ยังไม่กล้าปล่อยแขนที่กอดเอวเขาแน่น

กวินหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อแถวคอนโดเขา

“พี่มาร้านสะดวกซื้อทำไม อย่าบอกนะว่ามาซื้อถุงยาง”

กวินเอาถุงมือที่เขาพึ่งถอดออกตีไปบนหมวกกันน็อกของณิชาเบา ๆ “คิดอะไรของเธอ ฉันแค่หิว ลงไปได้แล้ว” เขาพูดสั้น ๆ พลางดับรถ “ลงดี ๆ ระวังตกด้วยล่ะ”

“รู้แล้วน่า” ณิชาก้าวลงจากรถคันใหญ่ของเขา แล้วเดินไปยืนข้างหน้าเขา ก่อนจะยื่นหัวไปให้กวินถอดหมวกกันน็อกให้ “ถอดให้หน่อยสิ”

“วุ่นวายจริง ๆ”

ถึงปากจะบ่น แต่กวินก็ยอมถอดหมวกกันน็อกให้ณิชาแต่โดยดี ก่อนเขาจะลงรถแล้วเดินนำเธอเข้าร้านสะดวกซื้อไป โดยมีณิชาเดินตามหลังไปติด ๆ

ภายในร้านสะดวกซื้อ กวินยื่นก้ม ๆ เงย ๆ เลือกรสชาติมาม่าที่จะกิน ข้าง ๆ เขาคือณิชาที่เดินตามมาด้วยท่าทางกวน ๆ

“พี่วิน” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับการยื่นกล่องเล็ก ๆ มาตรงหน้าเขา

กวินเหลือบตามอง เขาเห็นกล่องถุงยางอนามัยที่อยู่ในมือเธอ ก่อนจะมองเธอด้วยความสงสัยว่าเธอยื่นให้เขาทำไม

“ซื้อมั้ยคะ เผื่อพี่อยากมีเมีย” ณิชายิ้มกวน ๆ

กวินเลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะพูดกับเธอด้วยเสียงนิ่ง ๆ “เอากลับไปวางซะ”

“ทำไมอ่ะ” ณิชาทำตาใสซื่อ แต่รอยยิ้มมุมปากกลับเต็มไปด้วยความกวนประสาท “หรือว่าปกติพี่ไม่ใช้”

กวินปรายตามองเธอแล้วพูดเสียงนิ่ง ๆ “ใช้สิ แต่ที่ให้เอาไปคืนเพราะมันเล็กไป”

ณิชาชะงักไปวูบหนึ่ง ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างเล็กน้อยแล้วหันกลับไปมองกล่องในมือทันที “อะไรนะ เล็กไป นี่มันไซส์ XL แล้วนะ พี่ใหญ่กว่านี้อีกเหรอ”

“อยากเห็นมั้ยล่ะ ว่าใหญ่จริงมั้ย” กวินยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนจะเอากระป๋องมาม่าวางบนหัวเธอ “เลิกเล่น แล้วบอกมาว่าจะกินรสอะไร หรือว่าจะไม่กิน”

“กินสิ ฉันเอารสต้มโคล่งนะ เอาแบบกระป๋องด้วยจะได้มีเนื้อปลา แล้วก็ใส่ไข่ออนเซ็นด้วยนะ”

“ไปอยู่เมืองนอกมาจริงป่ะ รู้ดีอีกว่าต้องกินแบบไหน”

ปากบ่นแต่ก็หยิบของตามที่เธอบอก ก่อนจะกดน้ำร้อน แล้วไปจ่ายเงิน ไม่นานทั้งสองคนก็ออกมานั่งกินมาม่าที่เก้าอี้ข้างนอกร้าน

ณิชาเอาแต่มองกวินที่กินมาม่าอย่างเอร็ดอร่อย จนเขาต้องถามเธอ

“มองอะไร อยากกินของฉันเหรอ”

“เปล่า ฉันแค่สงสัยนะ”

“สงสัยอะไร”

“รถพี่ราคาถึงล้านมั้ย”

“ถึงดิ ถามทำไม รีบกินดิ ชักช้าเดี๋ยวก็เส้นอืด”

“พี่ขับรถราคาเป็นล้าน แต่พาฉันมานั่งกินมาม่าข้างร้านสะดวกซื้อเนี่ยนะ พาไปกินอะไรที่มันดีกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ อย่างน้อยร้านข้าวต้มก็ได้”

“กินมาม่าแล้วมันทำไม ถ้าวันนี้เธอไม่โผล่หัวมาป่านนี้ฉันอยู่ห้องสาวไปแล้ว”

“สาวของพี่ คือคนที่มีเรื่องกับฉันนะเหรอ” ณิชาบอกพร้อมกับจ้องเขาอย่างหาเรื่อง

“มีเรื่องกับเธอ แล้วเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย”

“พี่วิน” ณิชาเรียกเขาเสียงสูง “ฉันเป็นคู่หมั้นพี่นะ เมื่อก่อนฉันไม่ว่า เพราะฉันถือว่าฉันไม่ได้อยู่กับพี่ ไม่ได้ดูแลพี่ แต่ตอนนี้ฉันกลับมาแล้ว พี่จะทำตัวแบบเมื่อก่อนไม่ได้ดิ พี่ไม่คิดถึงความรู้สึกฉันหน่อยเหรอ” ณิชาพูดด้วยใบหน้าแดง ๆ เพราะความโกรธ

“แล้วไง ฉันก็บอกเธอไปแล้วนี่ว่าฉันไม่ยอมรับเรื่องการหมั้นบ้าบออะไรนั่น เธอเองก็เลิกคิดเป็นจริงเป็นจังได้แล้ว”

“พี่วิน”

“พอ เลิกพูด ฉันไม่คุยกับเธอเรื่องนี้แล้ว จะกินมั้ยมาม่า จะกินก็กิน ถ้าไม่กินก็เอามานี่”

พูดจบกวินก็แย่งมาม่าออกจากมือของณิชาไปกินน่าตาเฉย พอกินเสร็จเขาก็เก็บทุกอย่างไปทิ้ง ก่อนจะเดินกลับมาหาเธอ

“จะกลับมั้ย หรือจะนั่งอยู่นี่”

“...” เงียบ

“ณิชา กลับ”

“...” ยังคงเงียบ

“ถ้าไม่กลับก็นั่งอยู่ไปก็แล้วกัน ฉันกลับก่อนล่ะ” พูดจบกวินก็หยิบหมวกกันน็อกแล้วเดินไปที่รถ ก่อนจะขึ้นคร่อม บิดกุญแจ สต๊าท์รถ แต่ณิชาก็ยังนั่งกอดอกนิ่งไม่ยอมขยับ

“ไอ้นิสัยเวลาโกรธแล้วนั่งนิ่ง ไม่ยอมขยับ ผ่านมาสามปีแล้วก็ยังไม่เลิกทำอีกเหรอว่ะ” เขาบ่นอย่างหงุดหงิด

กวินดับรถ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วโทรหากั้ง

“มึงอยู่ไหน มาหากูที่ร้านสะดวกซื้อแถวคอนโดกูหน่อย เดี๋ยวนี้เลย”

หลังจากวางสายจากกั้ง เขาก็นั่งมองณิชา ที่ยังคงเมินเขาอยู่ ไม่นานหลังจากนั้นก็มีเสียงรถคันใหญ่ดังขึ้นก่อนที่รถคันนั้นจะมาจอดข้าง ๆ รถของกวิน

“มึงเรียกกูมาทำไมดึก ๆ ดื่น ๆ คนกำลังนอนหลับเลย” กั้งดับรถแล้วก็เริ่มบ่นกวินทันที

“นั่น” กวินพยักหน้าให้กั้งมองไปทางที่ณิชา ที่กำลังนั่งตบยุงที่มากัดเธออยู่ “น้องสาวมึงนั่งงอนกูอยู่นั่น มึงไปเอากลับไปส่งห้องดิ”

“ทำไมณิชาถึงมาอยู่กับมึงได้ แล้วนั่นรถมึงเป็นเชี่ยไร ทำไมสภาพถึงได้เละแบบนั้น”

“เรื่องนั้นเดี๋ยวมึงค่อยรู้ ไปเอาน้องมึงมาก่อน” กวินบอกกั้ง ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในร้านสะดวกซื้ออีกครั้ง

กั้งลงจากรถแล้วเดินไปหาณิชา ก่อนจะยื่นมือให้เธอ “ป่ะณิชา กลับกัน เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

ณิชายื่นมือมาจับมือกั้ง ก่อนจะเดินไปที่รถของกั้ง แต่ก่อนที่ณิชาจะขึ้นรถบิ๊กไบค์สุดเท่ของกั้ง กวินก็เรียกไว้ก่อน

“เดี๋ยว”

กั้งกับณิชาหันมามองเขา ก่อนที่กวินจะเอาหมวกกันน็อกของเขามาสวมให้ณิชา พร้อมกับถอดเสื้อแขนยาวของเขา แล้วคลุมให้เธอด้วย

“เอานี่ ถึงห้องแล้วก็ทาด้วยจะได้ไม่คัน” เขายื่นยาทาแก้แมลงกัดต่อยให้เธอ

ณิชารับมาแต่ไม่พูดอะไร ก่อนจะขึ้นรถกั้ง แล้วกั้งก็ออกรถโดยมีรถของกวินขับตามหลังมาติด ๆ ไม่นานกั้งก็เลี้ยวรถเขาไปจอดที่คอนโดหรูแห่งหนึ่ง

“กั้ง กูบอกให้ไปส่งณิชา แล้วมึงพาณิชามาคอนโดกูทำไม”

“กูไม่ได้พาน้องมาคอนโดมึง แต่ณิชานะอยู่คอนโดนี้”

กวินมองณิชาที่เดินมาทางเขา อย่างงง ๆ ก่อนที่เธอจะยื่นหัวมาให้เขา ก่อนจะสั่งเขาเสียงห้วน ๆ  “ถอด”

กวินถอดหมวกกันน็อกให้ณิชา แล้วเธอก็ถอดเสื้อแขนยาวออกแล้วยื่นให้เขา “คืน” เธอพูดแค่นั้นแล้วหันหลังเดินเข้าคอนโดไป พร้อมกับความสงสัยของกวินว่าเธออยู่ที่นี่เหรอ