All Chapters of หมั้นรักวิศวะปากร้าย: Chapter 1 - Chapter 10

ตอนที่ 2 เปิดตัวคู่หมั้นเสียงพูดคุยของเหล่าบรรดานักศึกษาที่นั่งจับกลุ่มพูดคุยกันเงียบลงทันที ที่กั้งพาณิชาเดินเข้ามาในตึกวิศวะ ร่างบางของเธอในชุดนักศึกษาพอดีตัว ที่อวดสัดส่วนชัดเจน บวกกับกระโปรงสั้นทรงเออวดเรียวขาขาว รวมกับหน้าตาที่สวยจนทำให้ใครต่อใครหันมามองเธอเป็นตาเดียว“เฮ้ยกั้ง น้องคนนั้นเป็นใคร อย่าบอกนะว่าเด็กปีหนึ่งคณะเรา” เสียงเพื่อนร่วมรุ่นของกั้งตะโกนถามมาจากอีกด้านของตึก“ไม่ใช่เว้ย” กั้งตอบ ก่อนจะพาณิชาเดินไปตามทางเดิน เพื่อไปที่ห้องเชียร์ เพราะกั้งคิดว่าคนที่ณิชาอยากเจอ น่าจะอยู่ที่ห้องนั้น“แล้วน้องเค้าเป็นใคร อย่าบอกนะว่ามึงเปิดตัวแล้ว” เพื่อนอีกคนของกั้งตะโกนถามขึ้นมาอีก“ไม่ใช่โว้ย กูชอบผู้ชาย กูบอกพวกมึงกี่ทีแล้วเนี่ย” กั้งโวยวายตอบ “แล้วกูขอบอกไว้เลยนะ พวกมึงเลิกเสือกได้แล้วว่าน้องเขาเป็นใคร คนนี้ของต้องห้าม เพราะเจ้าที่แรง” กั้งบอกก่อนจะเดินเร็วขึ้น เพื่อไปให้พ้นจากพวกเพื่อนปากมากของเธอคำพูดของกั้งทำให้หลาย ๆ คนตรงนั้นยิ่งงงหนักกว่าเดิม แต่ก็ไม่มีใครกล้าถาม เพราะกลัวกั้งด่าอีก ส่วนจะไปถามลมที่เดินตามหลังมานั่นยิ่งแล้วใหญ่ เพราะหมอนั่นเงียบยิ่งกว่าอะไร“พี่กั้งนี

ตอนที่ 4 ที่ประจำของพี่ณิชาที่กลับมาถึงตึกของบัญชีสาขาที่เธอเรียนโดยมีกั้งเป็นคนมาส่ง เธอเดินขึ้นไปบนอาคารเรียน ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะที่เพื่อนเธอ ที่พึ่งรู้จักกันวันรายงานตัวช่วยจองไว้ให้“รถติดเหรอณิชา ถึงได้มาช้าจัง” ผักกาด เพื่อนของเธอถามขึ้น“ก็ติดแหละ ฉันต้องลงเดินจากยูเทิร์นก่อนถึงมอ จนมาถึงหน้ามหาลัยเลยนะ” เธอบอกพร้อมกับถอนหายใจออกมา พร้อมกับคิดว่าเมื่อกี้ลืมดูไปเลยแฮะ ว่ารถคันนั้นที่เกือบเฉี่ยวเธอจอดอยู่ที่นั่นหรือเปล่า“เธอเดินมาไกลมาเลยนะนั่น แล้วอย่าบอกนะ ว่าเดินต่อจากหน้ามหาลัยจนมาถึงคณะอีก” ผักกาดถามด้วยสายตาทึ่ง ๆ“เปล่าหรอก ถ้าเดินต่อมาถึงคณะ ฉันได้ตายก่อนพอดี ฉันโทรตามพี่ที่รู้จักกันให้ไปรับนะ”“อ่อ ตกใจหมดนึกว่าเธอเดินมา” ผักกาดพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะหันไปทางหน้าห้องเพราะอาจารย์เข้าสอนแล้ว ทั้งสองคนเลยหยุดคุยก่อนจะหันไปตั้งใจเรียนหลังหมดคาบเรียน ณิชาก็ได้เพื่อนใหม่มาอีกคน เธอคนนี้ชื่อมีนาเป็นเพื่อนของผักกาดตั้งแต่สมัยเรียนมอปลาย“ไปกินข้าวที่โรงอาหารไหนดี” เสียงของมีนาถามขึ้น“ถ้าใกล้ที่สุดก็ของบริหาร แต่พี่ชายฉันบอกว่าถ้าอร่อยที่สุดก็ต้องคณะวิศวะ แถมมีแต่คนหล่อ ๆ ให้ส่

ตอนที่ 6 หน้าผับตอนเที่ยงคืนณิชากำลังจะทิ้งตัวลงที่นอนหลังจากที่เธอ อ่านนิยายและเตรียมของสำหรับวันพรุ่งนี้เสร็จแล้ว เธอตั้งใจว่าจะหาหนังดูสักเรื่อง แต่ขณะที่เธอกำลังกดเลื่อนปุ่มรีโมทเพื่อหาเรื่องที่อยากดู โทรศัพท์ของเธอก็มีเสียงข้อความแจ้งเตือนเข้ามา เธอหยิบขึ้นมาดูว่าใครเป็นคนส่งมาก่อนจะเห็นว่าเป็นกลุ่มไลน์ที่เธอ ผักกาดแล้วมีนาอยู่กันสามคนไลน์แจ้งเตือนว่าผักกาดส่งรูปมา เธอเลยกดเข้าไปดูว่ารูปที่ผักกาดส่งมาเป็นรูปอะไร ก่อนจะตาโตด้วยความตกใจปนหงุดหงิดเพราะรูปที่ผักกาดส่งมาเป็นรูปของกวินที่กำลังนั่งดื่มอยู่ในผับแห่งหนึ่ง โดยมีหญิงสาวที่มีเรื่องกับเธอที่โรงอาหารวันนี้นั่งอยู่ข้าง ๆ ในภาพผู้หญิงคนนั้นกำลังโน้มตัวเข้าหากวินอย่างใกล้ชิน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคืนนี้ทั้งสองคนจะใกล้กันแค่ไหนหลังออกจากผับ“เธอได้ภาพมาจากไหน” ณิชาพิมข้อความถามเข้าไปในไลน์กลุ่ม ไม่นานผักกาดก็ตอบกลับมา“จากกลุ่มมหาลัย”“แล้วเธอรู้มั้ยว่าผับนั่นคือที่ไหน”“มีคอมเม้นบอกว่าน่าจะผับ K ที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยเรานะ ว่าแต่เธอถามทำไมเหรอ”“พอดีหมามันหลุดนะ เลยจะไปตามกลับมานอน” เธอตอบผักกาด ก่อนจะลุกขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วอ

ตอนที่ 8 กินมาม่าเสียงเครื่องยนต์คำรามดังสนั่น เมื่อกวินบิดคันเร่งพามอเตอร์ไซค์คันใหญ่พุ่งทะยานไปตามถนนยามค่ำคืน ความเร็วที่เพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ลมแรงปะทะใบหน้าของณิชา จนเธอต้องกอดเอวเขาแน่นกว่าเดิม“พี่วิน ขับช้าลงหน่อยสิคะ ขับเร็วแบบนี้จะรีบไปตายหรือไง” เธอตะโกนแข่งกับเสียงลมแต่แทนที่กวินจะชะลอ เขากลับยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยแล้วบิดคันเร่งเพิ่มอีก“เฮ้ยพี่วิน ฉันบอกให้ช้าลงนะ ไม่ใช่เร็วขึ้น”ณิชาบ่นเสียงดัง ร่างบางของเธอสั่นไปเพราะความเย็นของลมที่ปะทะร่างกายเธอ แล้วทุกครั้งที่รถเบรกหรือตกหลุมหน้าอกนุ่ม ๆ ของเธอก็จะเบียดเข้ากับแผ่นหลังของกวินแน่นทุกครั้ง“นี่พี่ไม่ได้แกล้งขับแบบนี้ เพื่อให้หน้าอกฉันเบียดหลังพี่หรอกใช่มั้ย” ณิชาตะโกนถามแข่งกับเสียงรถกวินหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ เสียงต่ำทุ้มลอดออกมาท่ามกลางเสียงลม“ก็นุ่มดีนะ”“ไอ้พี่วิน ไอ้โรคจิต”ณิชาตะโกนด่าเสียงดังลั่น แต่ก็ยังไม่กล้าปล่อยแขนที่กอดเอวเขาแน่นกวินหัวเราะหึ ๆ ในลำคอ ก่อนจะเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อแถวคอนโดเขา“พี่มาร้านสะดวกซื้อทำไม อย่าบอกนะว่ามาซื้อถุงยาง”กวินเอาถุงมือที่เขาพึ่งถอดออกตีไปบนหมวกกันน็อกของณิชาเบ

ตอนที่ 10 ห้องของเขาวันนี้กวินกลับมาถึงคอนโดตั้งแต่เย็น ทั้งที่ปกติกว่าเขาจะกลับก็ดึกดื่น หรือบางทีก็ไม่กลับเลย แต่วันนี้เพราะเขาต้องมารอใครบางคนถึงได้กลับเร็วเป็นพิเศษ แต่แทนที่จะเข้าห้อง เขากลับยืนพิงผนังห้องตัวเอง มองไปที่ประตูห้องตรงข้ามอยู่นานอย่างใจร้อนก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินเข้าห้องของเขา แต่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลจากประตูเขาเดินวนไปวนมาอยู่แถวประตูห้องอยู่นาน พร้อมกับกดดูกล้องที่อยู่หน้าประตูว่าคนตัวเล็กที่อยู่ห้องตรงข้ามกลับมาหรือยัง แต่ก็ไร้วี่แววว่าเธอจะกลับมา เขาเดินไปที่ตู้เย็นก่อนจะหยิบเบียร์ขึ้นมาแล้วเปิดขึ้นดื่ม แล้วหยิบโทรศัพท์มาดูเวลารอบที่เท่าไรแล้วก็ไม่รู้“แม่งเอ๊ย ไปไหนป่านนี้ถึงยังไม่กลับ” เขาพึมพำหงุดหงิดกับตัวเอง ก่อนจะหยิบกุญแจรถขึ้นมาเหมือนคิดจะออกไปตาม แต่สุดท้ายก็โยนมันกลับลงโต๊ะ เพราะไม่รู้จะไปตามหาที่ไหนจนกระทั่งเข็มนาฬิกาเดินไปแตะสามทุ่ม เสียงส้นสูงกระทบพื้นทางเดินก็ดังขึ้น กวินเปิดกล้องหน้าห้องดูอีกครั้ง แล้วเขาก็เห็นณิชากำลังเดินมาที่ห้องของเธอก่อนที่ณิชาจะเข้าห้อง เขาก็โผล่หน้าออกมาพร้อมเสียงทุ้มต่ำ“เพิ่งกลับเหรอ”ณิชาชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตู แล้วหัน