บทที่ 51 เพียงเท่านี้ ก็พอแล้ว

บทที่ 51 เพียงเท่านี้ ก็พอแล้ว

เสียงกระดิ่งหน้าร้านน้ำชาดังเบา ๆ หลี่อินหันมองเพียงแวบหนึ่ง เห็นชายผู้หนึ่งวางห่อเล็ก ๆ ไว้ที่โต๊ะฝั่งตรงข้าม แล้วเดินจากไปเงียบ ๆ

นางรู้ว่าเป็นใครแม้จะไม่มีเสียงใด ไม่มีคำกล่าว ไม่มีแม้แต่การสบตา

แต่นางรู้…

หลงอวี้จงไม่เคยเดินผ่านร้านนี้โดยไม่เหลืออะไรไว้ บางวันคือเสื่อใหม่สำหรับปูหน้าร้าน บางวันคือกล่องข้าวที่มีผักดองจากแดนเหนือ

วันนี้…เป็นถุงยาหอมที่มีกลิ่นหอมจาง ๆ ช่วยให้หลับในคืนที่ว้าวุ่น

หลี่อินวางมือลงบนถุงผ้าเล็ก ๆมือนางนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับเก็บมันไว้ใต้เคาน์เตอร์

“…เพียงเท่านี้ ก็พอแล้ว”

นางไม่ต้องการคำขอโทษอีกไม่ต้องการคำว่ารัก เพราะคนที่รักกันจริง…ไม่จำเป็นต้องพูด ขอแค่ไม่ทอดทิ้งกันในวันที่ไม่มีใครเห็น

ยามเย็นวันนั้น ฝนตกปรอย ๆหลี่อินยืนปิดร้าน ท่ามกลางกลิ่นดินชื้นและแสงเทียนในโคมหน้าประตู

เสียงฝีเท้าดังจากถนนด้านนอก ทำให้นางเงยหน้าขึ้น เขายืนอยู่ตรงนั้น ใต้ร่มไม้ใหญ่ ไม่ได้เอ่ยเรียก ไม่ได้ก้าวเข้ามาเพียงยืนนิ่ง ราวกับรอคำอนุญาตจากเงียบงันของนาง

หลี่อินมองเขา…นางไม่ไล่แต่ก็ไม่เชื้อเชิญ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าร้านปิดประตูอย่างนุ่มนวล