เฮ้อ ชีวิต

“เฮ้อ ชีวิต”

หลังจากเหตุการณ์ผิดหวังเสียใจเมื่อสองวันก่อน พราวมุกก็กลับมาใช้ชีวิตปกติเหมือนเดิมของเธอ อันที่จริงที่เริ่มใช้ชีวิตปกติมาตั้งแต่วันแรกแล้ว

เธอตื่นแต่เช้าเข้าทำงานในฟาร์มโคนมของตัวเองโดยมีลูกจ้างช่วยเหลืออีกสองคน แต่สองคนนั้นก็มักจะลางานบ่อยๆ เพราะเมามาทำงานไม่ไหว

แล้วพอตกเย็นงานในฟาร์มจบหมดทุกอย่าง เธอก็หันหน้าหาพวกเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เพื่อจะได้หลับสบาย แล้ววันนี้ก็เหมือนกับทุกวัน

เธอเดินไปซื้อเครื่องดื่มที่ร้านค้าไม่ไกลจากบ้านของตัวเองมากนัก เป็นเบียร์เย็นๆ สองขวด ถือมาในมือหนึ่งขวดและยกดื่มมาตลอดทางอีกหนึ่งขวด

พร้อมรำพึงรำพันถึงชีวิตที่ไร้คู่ของตัวเองออกมาเป็นเพลงไปด้วยตลอดทาง หวังว่าจะคลายความเหงาภายในใจของตัวเองที่ต้องอยู่คนเดียวอย่างโดดเดี่ยวออกไปได้บ้าง

“ตกเย็นก็กินแต่เหล้ากินแต่เบียร์ นิสัยแบบนี้ไง พ่อแม่ของแกถึงได้หนีตายไปหมด”

เสียงแหลมตะโกนด่ามาแต่ไกลเมื่อสายตานั้นกวาดมองไปเห็นว่าพราวมุกที่กำลังเดินผ่านบ้านของเธอนั้นกำลังถือขวดเบียร์อยู่ในมือ

พร้อมกันนั้นก็มุดตัวออกมาจากใต้เพิงของต้นมะระขี้นกที่มุดตัวเข้าไปเพื่อไปเก็บหาลูกเล็กๆ ของมันมาต้มจิ้มน้ำพริกกิน

แต่แค่นั้นยังไม่สาแก่ใจคนแก่อย่างเธอที่มีศักดิ์เป็นถึงป้าของหญิงสาวที่ทำตัวขี้เหล้าเมายาแบบนั้น เธอไปยืนเท้าเอวด่าหญิงสาวต่อถึงข้างถนน

“ไม่อยากแก่ตายก็ช่วยหุบปากซะด้วย”

พราวมุกที่เริ่มจะกรึ่มๆ ได้ที่จากการซดเบียร์ไปเกือบจะหมดขวดหันไปตอกกลับอีกฝ่ายอย่างไม่สนว่าอีกฝ่ายจะเป็นถึงป้าพี่สาวของแม่เธอที่ตายจากไปแล้ว

ด้วยเพราะเธอไม่เคยนับถือผู้หญิงคนนี้แม้แต่นิดเดียวเลย ก็เพราะปากของอีกฝ่ายเป็นแบบนี้ไง แถมยังไม่เคยช่วยเหลืออะไรเธอในฐานะป้าอีกด้วย มีแต่จะคอยซ้ำเติมให้ต้องเจ็บช้ำหนักหนาไปอีกเมื่อต้องเจอปัญหา

“ฉันจะด่าแกอีก มีอะไรไหม”

สองมือเท้าสะเอวให้มั่น ยื่นปากร้ายๆ ไปข้างหน้า ด่าอีกฝ่ายออกไปอีกอย่างไม่มียอมด้วยความปากจัดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว และด้วยอีกฝ่ายเป็นหลานที่เธอแสนเกลียดยังไงก็ต้องด่าให้สาแก่ใจประเดี๋ยวคืนนี้มันจะนอนไม่หลับ

นี่แหละตัวต้นเหตุที่ทำให้น้องสาวสุดที่รักของเธอต้องลาจากโลกใบนี้ไปเพราะตรอมใจอับอายในสิ่งที่พราวมุกทำเอาไว้

“มีซิ โดนตบปากสักทีสองทีดีไหม”

ขวดเบียร์ในมือถูกจับเอาไว้ให้มั่นฟาดไปอย่างแรงกับเสาคอนกรีตสีขาวดำที่ตั้งอยู่ตรงข้างทางอย่างแรงจนแตกออกจากกัน

ชูขวดเบียร์ที่มีแต่ปลายแหลมคมไปข้างหน้า หมายจะเอาไปงัดปากของอีกฝ่ายให้เงียบเสียงด่าทอลง

อันที่จริงเธอก็ไม่ใช่คนก้าวร้าวรุนแรงอะไรหรอก เพียงแต่ในตอนนี้สถานการณ์มันบังคับให้เธอต้องทำแบบนี้บวกกับมีฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่ในเลือดด้วยทำให้ความยับยั้งชั่งใจมันมีน้อย

และถ้าเธอไม่ทำแบบนี้อนงค์ที่มีศักดิ์เป็นป้าของเธอก็คงไม่ยอมเงียบ และจะด่าทอเธอต่อไปจนกระทั่งเธอเดินไปถึงยังขอบรั่วบ้านของตัวเองนู้น ให้เธอต้องอับอายชาวบ้านชาวเมืองอย่างไม่มีวันจบสิ้น

“อีพราว อีก้าวร้าว อีหลานเนรคุณ”

อนงค์ก้าวถอยหลังด้วยความว่องไวและคล่องตัวเกินอายุเข้าไปยังเขตชายคาบ้านของตัวเอง

หวาดกลัวสิ่งที่หญิงสาวนั้นชูเข้ามาหาเป็นที่สุดเพราะปลายแหลมคมของมันอาจทำให้เลือดตกยางออกได้

ถึงปากเธอจะกล้าแกร่งเกินตัว แต่ทว่าก็ไม่กล้ากับของแหลมคมพวกนั้น

“มึงไม่เคยมีบุญคุณกับกูหรอก อีแก่”

พราวมุกวิ่งอย่างบ้าคลั่งเข้าหาอีกฝ่ายอย่างขาดสติเมื่ออีกฝ่ายกล้ามาด่าทอเธอถึงหนี้บุญคุณอะไรนั้น

ก็เรื่องนั้นมันไม่มีความจริงอยู่เลย คนอย่างเธอก็ยอมไม่ได้ที่จะถูกด่าแบบนั้น

อนงค์ไม่เคยแม้แต่จะเลี้ยงดูเธอมาแม้แต่วินาทีเดียว มีแต่จงเกลียดจงชังเธอมาตั้งแต่เล็กน้อย ด่าทอเธอเสียๆ หายๆ มาตั้งแต่จำความได้

“อีบ้าแพรว”

อนงค์วิ่งหนีตายเข้าไปภายในบ้านของตัวเอง พร้อมกับปิดล็อกประตูในทันที

เข้าไปด่าทออีกฝ่ายต่อภายในนั้นแต่ไม่กล้าที่จะโผล่หน้าออกมาให้อีกฝ่ายได้เห็น

“เพล้ง”

ขวดเบียร์แตกๆ ภายในมือของหญิงสาวถูกขวางออกไปเต็มแรงที่เธอนั้นมีอยู่ในตอนนี้เข้าไปหาตัวบ้านของอนงค์เพื่อจบคำด่าทุกอย่างในวันนี้

และมันก็ได้ผลจริงๆ อนงค์นั้นเงียบเสียงลงในทันทีที่ขวดนั้นไปโดนกระจกของหน้าต่างบ้านแตกกระจาย

แล้วพราวมุกก็เดินจากไปเพราะไม่อาจบุกเข้าไปภายในบ้านของอนงค์ได้ ด้วยไม่อยากมีปัญหาไปมากกว่านี้

“เสียอารมณ์ชะมัด วันหลังถ้าเห็นอีแก่นั้นเดินผ่านมา ไล่กระทืบไปเลยนะลูก”

ก่อนจะกลับเข้าบ้านไปพักผ่อนหลังจากต้องเผชิญเรื่องบ้าบอมา พราวมุกก็แวะไปดูแม่วัวของเธออีกนิดหน่อยเพราะตรวจดูความเรียบร้อยด้วยกลัวว่าคนงานนั้นจะทำงานทิ้งเอาไว้ไม่เรียบร้อย

และก็แวะไประบายอารมณ์กับพวกวัวนั้นด้วยเพราะ ณ ตอนนี้เพื่อนที่ดีที่สุดของเธอก็เห็นจะมีแต่พวกวัวพวกนี้ที่รับฟังเธอได้ทุกอย่าง

“ม๊อออออออ”

พวกแม่วัวที่ถูกพราวมุกดูแลอย่างดีนั้นตอบรับเป็นเสียงเดียวกันลั่นฟาร์มราวกับรู้ในสิ่งที่พราวมุกนั้นพูดออกมา

“ดีมากลูกแม่”

ทำเอาเธอนั้นพออกพอใจกระดกเบียร์ที่เหลืออีกขวดไปรวดเดียวเกือบหมดขวด แล้วถึงได้เดินกลับเข้าบ้านไป

“พ่อกับแม่คอยดูความสำเร็จของพราวให้ดีนะ พราวจะมีสามีที่ดีมีลูกมาวิ่งเล่นในฟาร์มนั้นให้ได้สักครึ่งโหล อย่าอิจฉาจนลุกขึ้นมาจากหลุมล่ะ”

เธอเปิดประตูเดินเข้าบ้านพักหลังเล็กที่มีพื้นที่ใช้สอยแค่พอขยับตัวไปมาได้เท่านั้นไปก็เจอเข้ากับอดีตเจ้าของบ้านสองคนยืนเบียดเสียดกันอยู่ในรูปติดฝาผนังบ้าน

พราวมุกที่เริ่มเมาได้ที่เดินเข้าไปทักทายคนทั้งสองที่ทอดทิ้งเธอไปก่อนเวลาอันควร ด้วยข้ออ้างที่ว่าอับอายสุดจะทนเพราะลูกสาวอย่างเธอโดนหลอกให้แต่งงานแล้วไอ้เจ้าบ่าวป้ายแดงนั้นก็เชิดเงินสินสอดรวบถึงของมีค่าในบ้านหนีไปตั้งแต่เข้าหอคืนแรก

พร่ำพูดกับคนที่ไม่อยู่บนโลกใบนี้ไปหลายต่อหลายคำเพราะต้องการระบายความอัดอั้นที่มันสุมอยู่ภายในใจ

“ขอโทษ”

แต่พอรู้ตัวว่าพูดมากไปก็ยกมือขอโทษคนทั้งสองที่เป็นถึงพ่อและแม่ของเธอ ก่อนจะเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปเพื่อไปพัก หมดสิ้นวันที่แสนน่าเบื่อและโดดเดี่ยวไปอีกวัน

“มาทำอะไรกันแต่หัววัน”

พราวมุกที่กำลังทำความสะอาดฟาร์มของเธออยู่หันไปทักทายเพื่อนสนิทสองคนที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอ

อันที่จริงเธอจะทักตั้งแต่ทั้งสองจอดรถกันตรงนู้นแล้ว แต่ทว่าไม่มีแรงพอจะตะโกนดังไปถึงตรงนู้น ด้วยเมื่อคืนเมามากไปหน่อยวันนี้เลยแฮงค์มากไปหน่อย

“นี่มันบ่ายแล้วไหม ไม่ใช่เช้า”

กชมนตอบกลับเพื่อนด้วยรอยยิ้มแห้งๆ อย่างรู้ทันว่าพราวมุกนั้นคงเพิ่งจะฟื้นจากฤทธิ์เบียร์ที่กินไปเมื่อเย็นวาน คงจะหนักหนาสาหัสและเกินหนึ่งขวดแน่นอนถึงได้กับหลงว่าเวลานี้มันเวลาไหน

“ก็นั่นแหละ มาทำอะไรกัน”

พราวมุกที่ยังมึนๆ งงๆ อยู่ออกอาการแถถามออกไปเพื่อจะเอาคำตอบให้ได้

“วันนี้วันเกิดฉันไง จำไม่ได้หรือไงว่าเรามีนัดกันน่ะ”

ญาณีหรือจูนเพื่อนสนิทอีกคนของพราวมุกเป็นคนเอ่ยออกมา ด้วยวันนี้เธอเป็นคนนัดเพื่อนทั้งสองคนด้วยตัวเองเพื่อนจะไปฉลองวันเกิดกันที่ในเมืองแบบลืมแกและลืมลูกลืมผัวไปชั่วขณะ

“วันนี้เหรอ”

พราวมุกถึงกับคิ้วขมวดด้วยความปวดหัวเมื่อเธอนั้นจำไม่ได้ว่าวันนี้มีนัดสำคัญ

“นี่นอกจากมดลูกแกจะกำลังเสื่อมสภาพแล้ว แล้วยังกินแต่เบียร์จนสมองเสื่อมอีกด้วยหรือไง”

กชมนอดไม่ได้ที่จะต่อว่าเพื่อนออกไป ด้วยบางทีก็เหลืออดกับพฤติกรรมติดลบของเพื่อนคนนี้

เธอเตือนพราวมุกหลายครั้งแล้วให้เลือกกินของมึนเมาแบบนั้นในแทบจะทุกวันเพราะมันทำลายสุขภาพ

แล้วนี่เป็นไง สมองเริ่มเสื่อมตามมดลูกไปแล้ว จำแม้แต่นัดของเพื่อนยังไม่ได้เลย

“เออ จำได้หรอกน่ะ”

พราวมุกรีบตอบแบบขอไปทีเพื่อไม่ให้กชมนและญาณีรุมต่อว่าเธอที่เป็นฝ่ายผิด

“จำได้กับผีสิ ป่านนี้แล้วแกยังทำงานในฟาร์มไม่เสร็จ แล้วจะได้ไปฉลองวันเกิดฉันป่านไหนกันจ๊ะ”

แต่พราวมุกก็หนีไม่รอด ญาณีเป็นฝ่ายต่อว่าเธอต่ออีกด้วยความโมโหเล็กๆ

เพราะจนป่านนี้บ่ายกว่าแล้ว พราวมุกยังทำงานในฟาร์มไม่เรียบร้อยเลย และถ้างานในฟาร์มไม่เสร็จพราวมุกก็แทบจะไปไหนไม่ได้เพราะแม่วัวพวกนั้นต้องการการดูแลอย่างดีเพื่อน้ำนมในวันพรุ่งนี้ เพื่อรายได้เพียงอย่างเดียวของพราวมุก

“ก็มาช่วยๆ กันหน่อยสิ ยืนพูดอยู่ได้”

พราวมุกหันซ้ายหันขวามองงานที่ยังกองอยู่เต็มไปหมดแล้วก็หันไปหาเพื่อนของเธอเพื่อขอความช่วยเหลือ

อันที่จริงงานพวกนี้ควรจะเสร็จนานแล้วแต่ทว่าวันนี้คนงานเมาเลยไม่ได้ทำงาน เธอก็เลยทำอยู่คนเดียวแถมตื่นสายอีกงานมันก็เลยช้าเข้าไปใหญ่

โชคดีเลยมีเพื่อนมาช่วย งานในฟาร์มเล็กๆ ของเธอในวันนี้ต้องเสร็จเร็วกว่าที่ควรจะเป็นอย่างแน่นอน

“เฮ้อ”

ญาณีและกชมนถอนหายใจออกมาพร้อมกับอย่างนึกเอือมระอาในตัวของพราวมุก

แต่ทว่าก็กลับเดินไปหยิบเครื่องไม้เครื่องมือมาช่วยพราวมุกทำงานอย่างแข็งขัน

เพราะความรักเพื่อน ต่อให้เอือมระอาขนาดไหนก็ทอดทิ้งกันไปไม่ได้อยู่ดี