บทที่ 26 คู่ปรับ

วินาทีแรก ก่อนจะมีการตกใจเกิดขึ้น หญิงสาวสัมผัสได้ถึงความใกล้ชิด ชนิดเนื้อแนบเนื้อ โดยริมฝีปากร้อนฉ่าจัดไปทางหนาแต่นุ่ม บดขยี้ลงมาอย่างเนิบนาบ พร้อมอุ้งมือตะปบลงบนแก้ม ชนิดที่ว่าไม่สามารถหลบหลีกไปไหนได้ ในความตกใจนั้น จะไม่ได้สติเลย ถ้าหากเขาจูบเร็วๆ แล้วปล่อยเธอ ไม่จริงจังถึงขั้นคิดจะดุนลิ้นเข้ามา

ง่ำ!

" โอ้ย! "

ไศลาใช้ฟันคมขบเปลือกปากล่างเขาจนเลือดออกซิบๆ พลางใช้โอกาสนั้นในการผลักไสแผ่นอกออก สั่งสอนโดยการเหวี่ยงฝ่ามือระบายความโกรธอีกที แล้วจึงผละถอยมานั่งหายใจให้ไกลจากเดิม

" ทำบ้าอะไรเนี่ย! "

ซันดรูยกยิ้มมุมปาก ในขณะเสี้ยวหน้ายังคงหันไปทางอื่น ทั้งที่บริเวณสากแก้มแดงเถือกเป็นรอยมือ ชาวาบลามมาถึงฟัน ทว่า เขากลับทำหน้าเฉยราวกับมันเป็นแค่การสะกิด

" ซี้ด...หวานเป็นบ้า "

แถมยังทำหน้าเคลิบเคลิ้มเพ้อฝัน ยกนิ้วขึ้นปาดเลือด ก่อนจะขยิบตาให้เธอราวกับคนมีจิตไม่ปกติชนิดหนึ่ง ไศลาเห็นแบบนั้นยิ่งทวีคูณความไม่พอใจมากมาย

หนอย...ไอ้หมอนี่

" ฉันเป็นเมียเพื่อนคุณนะ คุณทำแบบนี้ได้ยังไง " เธอกัดฟันกรอด

ช้อนตามองคนตรงหน้าที่กำลังลุกขึ้นยืน เขายืนเต็มความสูง ก่อนบิดขี้เกียจไปมา แสดงที่ไม่ค่อยดีต่อใจเอาเสียเลย มันบ่งบอกให้รู้ว่ากริยานี้ เขาไม่ใส่ใจกับคำตำหนิของเธอสักนิด มิหนำซ้ำยังทิ้งตัวลงมานั่งข้างเธออีก

" ถามจริง ไอ้เว้ดมันรักเธอจริงหรือ? "

กับคำถามนี้ที่ทำเธอถึงกับอึ้ง ก่อนโน้มหน้าลงมาใกล้ใหม่ ซึ่งคราวนี้ไม่ได้จูบ แต่เปลี่ยนเป็นการจ้องตา หวังจะเอาคำตอบจากเธอแทน

" ฉัน....ไม่รู้ " เธอเงียบไปอึดใจหนึ่ง ส่ายหน้า

" หืม? "

ทำซันดรูที่เห็นถึงความไม่แน่ใจ ก็ยิ่งได้ใจ ยิ่งกดดันใหญ่ ก่อนเลื่อนหน้าไปกระซิบ

" ถ้าไม่รักก็ดีไป แต่ถ้ารักล่ะก็ เธออย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับมัน "

จงใจข่มขู่ หวังให้หญิงสาวนั้นกลัว และเหมือนจะจริงอย่างที่ว่า เมื่อทรวงอกเธอเริ่มแป้ว แสบร้อนแปลกๆ

" พูดแบบนี้ หมายความว่าไง? "

ชายหนุ่มยกยิ้ม แสดงสีหน้าพึงพอใจออกมาอย่างชัดเจน เมื่อเห็นเธอกระเตื้องใคร่รู้มากกว่าปกติ

แต่แล้ว...

ต้องเงียบ หลังกำลังจะพูด กลับมีใครคนนึงเดินเข้ามา

" ก็หมายความว่า..."

" ฮะแฮ่ม! ทำอะไรกันอยู่คะ "

แน่นอนคนมาใหม่นั้น เป็นคนที่ไศลาต้องการจะเจอในตอนนี้เป็นที่สุด ขอบคุณพระเจ้า!

" คุณเอมิเลีย..."

เอมิเลียเหลือบมองร่างสูง ก่อนจะเดินไปหาคนที่เรียก หล่อนยิ้มให้ นั้นจึงทำซันดรูเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องหลบ ยืนขึ้นเองโดยปริยาย พลางยกกำปั้นปิดปากกระแอมกระไอ

" แฮ่ม.."

กลบเกลื่อนอาการของตัวเอง พร้อมเดินออกไปเงียบๆ ปล่อยให้หญิงสาวอยู่กันตามลำพังสองคน ในขณะเอมี่มองตามเขา ด้วยสีหน้าไม่ค่อยดีนัก แต่ก็เลือกที่จะยิ้ม เมื่อหันมามองไศลา

" เป็นไงบ้างจ้ะ? "

" หนูไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลยค่ะ "

" งั้นหรือ โชคดีจริง? "

ใช้มือบางลูบแขนเรียวป้อยๆ บ่งบอกถึงความเป็นห่วงอย่างชัดเจน

" พอได้ยินข่าว รู้ไหม? ฉันตกใจแทบแย่ "

" ขอบคุณค่ะ "

 ไศลายิ้มอ่อนก่อนจะเปลี่ยนเป็นหน้าละห้อย

" ว่าแต่ คุณโครทิส.."

"เอ๋...?? อ้อ เขาปลอดภัยดี "

" ปลอดภัย? "

" เธอยังไม่ได้ไปหาเขาหรอกเหรอ "

เอมี่เลิกคิ้วสูง ก้มลงมองหน้า ในขณะสาวตรงข้ามส่ายหน้าเฉื่อย

" ยังค่ะ...เขาไม่ให้หนูไปเจอ "

" ใครกัน? "

" หมอกับคุณซันดรู "

เอมี่เงียบไปอึดใจ ราวกับกำลังครุ่นคิด หล่อนย้อนไปนึกถึงอะไรบางอย่าง ที่อยู่ในความทรงจำ 

ใช่ ตอนมาถึงที่นี่ มีรถคันนึงซึ่งต่างจากกลุ่ม มองปร๊าดเดียวก็รู้แล้วว่าต้องไม่ใช่ และหล่อนก็ถามสามีไปแล้วว่าเป็นรถของใคร

" อรัลเบลงั้นรึ...."

เมื่อนึกออก หล่อนจึงตกใจเล็กน้อย ก่อนจะพึมพำเสียงแผ่ว ทว่า ไศลากลับได้ยิน เธอเลิกคิ้วสูง พลางเอียงคอ

" อะไรนะคะ? "

แต่แล้ว...

คนจุดชนวนกลับส่ายหน้า เปลี่ยนเป็นยิ้มหวานละมุนทันที

" เปล่าจ้ะ"

หล่อนปฏิเสธ ดูไม่น่าเชื่อถือสักเท่าไหร่ แต่กระนั้นไศลากลับเลือกที่จะเงียบ เก็บความสงสัยไว้ลำพัง ในเมื่อพวกเขาไม่อยากให้ไป เธอก็จะไม่ฝืน แค่ได้ยินว่าเขานั้นปลอดภัย ก็พอใจแล้ว

" คุณเอมิเลียคะ ..."

" จ้ะ? "

" มาเฟียอย่างพวกเขา โดนยิงแบบนี้บ่อยหรือเปล่าคะ "

และเปลี่ยนเรื่อง เลือกที่จะถามในสิ่งที่อยากรู้รองลงมาจะดีกว่า เอมี่ยิ้มอีกครั้ง พลางส่ายหน้า

"ไม่บ่อยหรอกจ้ะ เพราะพวกเขาไม่ใช่เป้านิ่ง "

" แล้วอย่างนี้... เขาจะไม่ตายในสักวันนึง เอ่อ ขอโทษค่ะ หนูก็แค่ .."

" ศัตรูอาจจะจ้องทำลาย ใช่อยู่ว่าความตายมีอยู่รอบด้าน แต่ไม่ได้หมายความว่าจะฆ่ากันได้ง่ายๆหรอกนะ อิทธิพลมืดพวกนี้ เขาจะมีขอบเขตของเขา เว้นแต่ใครจะล้ำเขตนั้นเข้ามา "

" ล้ำเขต? "

" ไศลา... วันนี้เขายอมพาเธอออกนอกเขต ทั้งที่ไม่สมควรจะใช้รถ เธอรู้ใช่มั้ย...เพราะอะไร? "

" เรื่องแม่กับน้องฉันน่ะหรือคะ"

" งั้นหรือ พาไปหาครอบครัวเธอหรือ "

" ค่ะ ฉันขอให้พาไป แต่ฉันไม่เข้าใจว่า ...ถ้าหากที่นั่นเป็นเขตหวงห้ามที่เขาเข้าไม่ได้จริง แล้วทำไมถึงยังส่งน้องกับแม่ไปไว้ที่นั่น"

" เปล่าจ้ะ" เอมี่ส่ายหน้า " ที่ที่เธออยู่ต่างหากมันนอกเขต "

" อะ เอ๋..? "

" แม่กับน้องของเธอ อยู่ในที่ที่ปลอดภัยมากกว่าเธอ แต่ที่มันจะไม่ปลอดภัย คือเส้นทางระหว่างนั้น ซึ่งสมควรอย่างยิ่ง กับการต้องใช้ ฮ มากกว่า...รถ"

" ฉันไม่เข้าใจ หมายความว่าไง "

" ไศลา เธอยังต้องรู้อะไรอีกเยอะแล้วล่ะ อย่างน้อยๆเธอต้องรู้แล้วว่า แท้ที่จริงโครทิส เวเดโน่ ควรจะเป็นพวกเดียวกันกับฝั่งตรงข้าม มากกว่ามาเป็นมิตรกับเหล่าทะเลทรายศัตรูของพวกเขา แต่เขากลับเลือกที่จะกบฏ เพราะอะไร? "

" กบฏ?? "

" ใช่ เขายอมเปลี่ยนจุดยืน เพียงเพราะอยากจะช่วยชีวิตของเด็กคนนึง ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ไปล่วงรู้ความลับ และขโมยยานรกนั่นเข้า..."

"......!!! "

" ช่างเถอะ เพราะคิดว่าระยะทางเดี๋ยวเดียวแท้ๆ ล่ะมั้ง เขาคงลืมไป อะไรที่มันคือเขตสีแดง ยังไงก็เป็น..สีแดง "

"......."

" บางทีเขาก็เลือกไม่ถูกหรอกนะ ว่าต่อหน้าเธอ ควรจะทำตัวยังไง ถ้าเธอไม่อยากเห็นเขาต้องเจ็บแบบนี้อีก อย่าทำให้เขาต้องรู้สึกว่า การเป็นมาเฟียของเขา กำลังทำให้เธอคิดอยากจะทิ้งเขาไปตลอดเวลา "

" ......."

" เธอคงไม่กลัวมันหรอกใช่ไหม เธอเอาชีวิตตัวเองเข้ามามากกว่าครึ่งนึงขนาดนี้ อย่างน้อยก็ทำให้เขารักไปแล้ว "

"คะ? "

เอมิเลียร่ายประโยคเสียยาว ต่างจากคนฟังที่นั่งอ้าปากเหวอ ราวกับต่อมความรู้สึกได้หายไปแล้ว เธอหน้าชาวาบ หลังได้ยินบางอย่างที่แสนจะน่าทึ่ง แต่กลับเลือกที่จะนั่งฟังเฉย ยินดีเรียนรู้ไปกับมัน

ไศลานั่งนิ่ง ช้อนตาฟังราวกับเด็กน้อยในปกครองของเอมิเลีย ท่าทางของเธอว่านอนสอนง่ายต่างจากการถกเถียงตามนิสัยไม่ยอมใครง่ายๆอย่างเช่นเมื่อก่อน ดวงตากลมโต ยิ่งเบิกกว้างเข้าไปใหญ่ เมื่อถึงท่อนสะเทือนใจหรือตื่นเต้นในตอนใดตอนหนึ่งของเรื่องราวนั้นๆ ก่อนจะก้มหน้างุนหลังจบ

สรุป..พี่ชายเธอใช่ไหมที่เป็นคนเลว

" ฮึก.."

เสียงสะอื้น พยายามกลั้นตั้งนานเผลอดังขึ้น เอมิเลียเม้มปากแน่นเป็นเส้นตรง โน้มตัวไปแตะมือเธอพลางดึงมากุมไว้

" ฟังนะไศลา ฉันน่ะ...หากเทียบกับเธอแล้ว เธอมันน่า...อิจฉาชะมัด "

" คะ? "

“ คิดดูสิ เธอน่ะถูกรักตั้งแต่แรกพบ มีคนคอยดูแลโดยไม่มีเงื่อนไขใดๆ เพียงแค่รู้ที่มาของเธอ จะว่าพี่ชายเธอไม่ดีอย่างเดียวก็คงไม่ถูก ถ้าหากวันนี้เขาฝากเธอไว้ถูกคน และถูกเวลา “

“ ถูกเวลา? “

“ อือฮึ เพราะคนรักของเขาตายไปนานแล้ว ตั้งแต่ตอนนั้นเขาก็ไม่เคยถูกใจใคร จนกระทั่งมีเธอเข้ามา “

“ คุณเอมิเลียกำลังจะบอกหนูว่า คุณโครทิส ต้องการจะดูแลหนูเพราะอยากดูแล ไม่ใช่เพราะหน้าที่ อย่างนั้น..ใช่มั้ย? “

“ ใช่...”

ดวงตากลมโตที่เคยทอประกายหมองหม่นไร้ราศีจับ เอมิเลียกำลังย้อนนึกเรื่องราวเปรียบเทียบกับตัวเอง ยามที่หล่อนมีรักแท้เพียงแค่ผู้หญิงคนนึง ซึ่งนับวันนั่งรอคอยแต่วันชราเพราะไร้อิทธิพลปกปัก วันนึงต้องมาถูกไฟคลอกด้วยน้ำมือของเด็กที่ชุบเลี้ยง ที่อุตส่าห์ใช้ความรักขัดเกลาจนกว่าจะเติบโต หวังได้เห็นเด็กเหล่านั้นมีชีวิตที่ดีขึ้น ทว่า ความดีที่หล่อนทำกลับตอบแทนอย่างสาสม เอากันถึงตาย ไร้ความปราณี

ใช่.....ตายอย่างน่าอนาถ

ไม่มีวันหวนกลับคืน

......เธอเจ็บปวดอย่างแสนสาหัสในครานั้น ทว่ายังสามารถเยียวยาได้ ด้วยหัวใจของใครคนหนึ่ง ที่ดูเผินๆไม่น่าจะรักเป็นสักเท่าไหร่ แต่กลับเป็นไปแล้ว ข้ามขั้นข้อกังขานั้นโดยสิ้นเชิง

นั่นสิ... แล้วมันนับประสาอะไรกันกับเธอ หากนับแต่วันนี้ไม่ติดว่า ภายภาคหน้าจะต้องมีอุปสรรคคลื่นใหญ่ นามว่า...อารัลเบล มาคอยขัดขวาง ผู้หญิงคนนี้ คนที่มีชะตาคล้ายกันกับหล่อน แต่ไม่หนักเท่าหล่อน คงโชคดีที่สุดก็เป็นไปได้!

“ หนูยังนึกไม่ออกเลยค่ะ ว่าหนูจะทำยังไงต่อ ยิ่งคุณพูด ก็ยิ่งทำให้สับสน คุณเชื่อไหม นอกจากพี่ชายของหนู ที่คอยทำให้หนูกังวลว่าเขาจะต้องตายเข้าสักวัน เพราะเห็นบาดแผลบนใบหน้านับครั้งไม่ถ้วนในทุกครั้งที่เปิดกล้อง แต่กลับไม่รู้ว่าไปโดนอะไรมา ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาทำอาชีพอะไร ก็มีคุณโครทิสอีกคนนี่แหละที่กำลังจะทำให้หนูมีความรู้สึกแบบนั้นอีกรอบ คุณคิดว่าหนูจะมีความกล้าพอที่ยืนหยัดอยู่กับเขาอีกหรือคะ ในเมื่อตอนนี้หนูกำลังกลัว “

ไศลาร่ายยาวราวกับเผยความในใจ หลังเป็นผู้ฟังที่ดีมาตลอด ซึ่งอาจจะทำให้เอมิเลียอมยิ้ม บ่งบอกถึงความเอ็นดูได้นานกว่านี้ก็ได้ ถ้าไม่ติดว่ามีใครคนนึงเดินเข้ามา และทำให้การสนทนาอย่างมีอรรถรส ของคนทั้งคู่นั้นดับลง

“ ที่เธอพูด ก็มีเหตุผลดีนี่ ฉันว่าเธอน่าจะตายตามพี่ชายเธอไปนะ เวเดนจะได้ไม่ต้องรับภาระตรงนี้ให้เหนื่อย“

จุดชนวนให้คนทั้งสองตกใจ หันขวับไปมองเป็นตาเดียว ผู้หญิงที่ว่าเดินเนิบนาบเข้ามาแต่ตั้งตอนไหนไม่อาจรู้ได้ กว่าจะรู้ก็พบว่า หล่อนนั้นยืนกอดอกพิงขอบประตูอยู่ก่อนแล้ว พร้อมความเห็นที่ทำไศลาถึงขั้นหน้าเหวอ

“ อรัลเบล....”

เสียงครางพึมพำราวกับสายลมผ่านพัด ช่างน่าแปลกคนที่ได้ยินชัดเจนคือไศลา หน้ามนสวยดูไร้เดียงสายามคุยกับมาดามเรกาโดก่อนหน้าแปรเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ทันทีที่เห็นใครคนนั้น เธอปั้นคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างฉงน เพิ่งจะรู้ซึ้งถึงคำว่าไร้มารยาทก็วันนี้ ที่ทำให้บทสนทนาเปี่ยมไปด้วยอรรถรส บุบสลายภายในพริบตาเดียว

" นี่หรือไศลา? หน้าตาก็ดูโอเคดีนี่ ชิ "

หล่อนเบ้ปาก มือกอดอก หลังพิงขอบประตู ดูก็รู้จงใจมาหาเรื่อง

อะไรกันเนี่ย...

หญิงสาวตั้งคำถามในใจ ปรับตัวแทบไม่ทันต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เขาคุยกันอยู่ดีๆ แล้วยัยคนนี้มาจากไหน!

" เอ่อ..ไศลา นี่มาดามอรัลเบล ผู้หนุนหลังองค์กรเรา "

ก่อนจะละสายตาจากหล่อนไปยังเอมิเลียซึ่งเป็นคนผ่ายมือพูด เธอแนะนำตัวให้คนมาใหม่เสร็จสรรพ โทนเสียงเปลี่ยนไปเป็นแผ่วเบา บ่งบอกให้รู้เป็นนัยๆ ว่าหล่อนมีอิทธิพลเสียเต็มประดา แต่ไม่ใช่กับไศลาคนนี้ เมื่อเธอเบ้ปากกลับ พร้อมกระซิบออกมาว่า..

" อ้อ...แม่ยกนั่นเอง"

" ......"

ซึ่งนั่นทำอรัลเบลขมวดคิ้ว ยิ่งทำเจ้าตัวขุ่นมัวใจมากขึ้นอีกทวีคูณ

" หมายความว่าไง! "

หล่อนชี้หน้า ทำท่าจะกระโจนหา ทว่าเอมิเลียไวกว่า เธอขยับตัวมานั่งบังหน้าไว้ ซึ่งนั่นทำไศลาอึ้งพอสมควร เธอขมวดคิ้ว หรี่ตาลงเชื่องช้า มองแผ่นหลังของหล่อนราวกับภาพสโลว์ ก่อนเหลือบขึ้นไปมองท้ายทอยที่ถูกปิดบังไปด้วยเส้นผมสลวยใหม่

อะไรกัน...

ทำไมถึงได้....

" อย่านะคะมาดาม เธอเป็นคนไทย "

" ฉันรู้ ไม่ได้โง่! "

" คือ..ฉันหมายความว่า คำแสลงของเรากับเขา บางที...อาจไม่เหมือนกัน"

ในขณะหล่อนพยายามปกป้อง ต้องการให้คนข้างหลัง รอดผ่านเวลานี้ไปก่อน ทว่า เจ้าตัวกลับไม่ร่วมมือด้วย ไศลาช้อนตามองเป็นประกาย ประดุจแมวน้อยเต็มไปด้วยความโกรธ ไม่สนใจว่าคู่ปรับตรงหน้านั้นจะเหนือกว่า หากให้เปรียบเทียบถึงความเลวแล้วเล่าก็ มันช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน

ใช่ พฤติกรรมในตอนนี้กำลังพาไศลาลงเหว!

" ถึงฉันจะฟังไม่เข้าใจ แต่ฉันก็พอจะรู้ มันกำลังด่าฉันอยู่ เธอดูสายตาที่มันมองฉันสิ อยากตายรึไง! "

"....!!! "

นั่นจึงทำให้เอมี่ตกใจ เร่งหันมากุมมือเธอเพื่อห้าม ก่อนส่ายหน้าเบาๆ พร้อมใช้เบิกตาโตเป็นการสื่อ แทนคำพูดว่าให้เธออดทน ซึ่งนั่นทำให้คนเห็นตกใจไม่แพ้กัน

" ....!!! "

เธออยากจะถาม แต่กลับเลือกที่จะเม้มปากแน่น กันตัวเองไม่ให้เผลอทำตามใจต้องการ ยอมมองเอมิเลียนิ่งๆ สลับกับการตั้งใจฟัง ดูพฤติกรรมระหว่างหล่อนกับเขาอย่างว่าง่าย ทว่าก็ยังคงเจ็บใจ ที่หันไปเห็นตอนอรัลเบลยิ้มเยาะ!

" มาดามอย่าถือสาเลยค่ะ เธอกำลังป่วย "

" งั้นหรือ? "

ก่อนจะเลิกคิ้ว แค่นหัวเราะราวกับสิ่งที่เอมี่พูดคือเรื่องตลก

" เฮอะ.. ไม่เห็นมีผ้าพันแผลเลยนิ "

"......."

พร้อมจ้องหน้าคนทั้งคู่ เสมือนเป็นการข่มขู่ จนกระทั่งหนำใจ จึงเป็นฝ่ายถอยทัพ เลิกลาไปเอง ทว่า ก่อนไปยังไม่วายทิ้งระเบิดก้อนโตเอาไว้

" เป็นแค่นางบำเรอ ฉันยอมให้คนของฉันได้รักษาเธอ ก็บุญแค่ไหนแล้ว ยังไม่เจียมตัว..."

ซึ่งนั่นทำคนได้ยินอย่างไศลาถึงกับคลั่ง เธอเบิกตาโตอึ้งในทีแรก ก่อนจะแหกปากโวยวายภายหลัง ดีหน่อยทีเอมิเลียไหวตัวเร็ว ตะปบปากเธอได้ทันถ่วงที

" โหย!! อีบ้า! แกว่าใค...อะ อู้บบบบ!! "

" ชู่ว... ใจเย็นๆ"