บทที่ 25 ล่า

กลายเป็นว่า เรื่องที่เธอมีสิทธิ์จะถามไถ่ ยังต้องยำเกรง เพียงแค่เห็นสีหน้าที่เคร่งขรึมของเขา หญิงสาวเลือกที่จะเงียบนับตั้งแต่นั้นมา จนกระทั่งเขาเป็นคนเปิดประเด็นคุยก่อน

“ฉันจะออกไปข้างนอก จะไปกับฉันไหม”

ซึ่งมันผิดวิสัยของเขา ปกติเวเดนแทบไม่มีความคิดนี้อยู่ในสมอง อย่าว่าแต่ยอมให้เธอออกจากกรงทองแห่งนี้ แค่เดินห่างกัน ยังจะมีเคือง ถามว่าเธอรู้ได้ยังไง ดูจากการกระทำ และความหึงหวงที่เขามีสิ

......ก็พอจะรู้แล้ว

“ไปไหนคะ”

หญิงสาวช้อนตาถาม ในขณะมือพัลวันอยู่กับการถักผ้าพันคอ เวเดโน่เก็บโทรศัพท์บนหัวเตียงของตัวเองลงกระเป๋าใต้เสื้อสูท หลังแต่งตัวเสร็จ เพื่อเตรียมความพร้อมกับการเดินทางต่อ ก่อนชำเลืองมองเธอ คิดจะถามเกี่ยวกับของที่อยู่ในมือหญิงสาว เพราะสีที่เธอทำนั้นมันไม่ได้เข้ากับสาวเจ้าเลยสักนิด แต่กลับเลือกที่จะตอบอย่างอื่น

“ประชุม”

พลางชะงัก เลิกคิ้วสูง เมื่อเห็นเธอส่ายหน้า

“งั้นไม่ไปค่ะ”

“หืม?”

“อยากไปหาแม่กับน้องมากกว่า “

ก่อนจะมาถอนหายใจภายหลัง

“ฟู่ววว ไว้ก่อนเถอะน่า”

พร้อมประโยคนี้ ที่เหมือนเขานั้นคิดผิด ผิดมหันต์ที่พูดแบบนั้นออกไป นั่นเพราะหลังไศลาได้ยิน เธอชะงักสิ่งที่ทำอยู่ทันที พร้อมสีหน้าท่าทางที่เปลี่ยนไปด้วย

ในขณะเขานั้นนึก เธอกล้าทำอย่างนี้ต่อหน้า เพียงแค่ถูกขัดใจ ก็ดี...บ่งบอกถึงความตรงไปตรงมา

​​ทว่า กลับทำเขาไม่สบายใจ

" ก็ได้ แต่ต้องหลังจากฉันประชุมเสร็จเท่านั้นนะ"

เขาเปลี่ยนคำพูด นั่นจึงกลายเป็นสิ่งที่ทำให้เธอมีความทึ่งอยู่ในใจ ดวงตาหวานกลมถ่างออก กล้ามเนื้อทั้งตัวดีดผึ่ง ไศลาหันขวับกลับไปทันที

" จริงเหรอคะ?! ได้จริงๆ เหรอ "

" อืม"

เวเดโน่ยกยิ้มเพียงมุมปาก แต่ยังแสร้งวางฟอร์มอยู่ เขาพยักหน้า บอกประโยคทิ้งท้ายไว้กับเธอ ก่อนจะเดินออกหนี

" ฉันจะไปรอที่รถนะ สิบห้านาทีคิดว่าทันไหม"

"ทันค่ะ! ^^"

พลางอมยิ้มในจังหวะเธอกระวีกระวาด กุลีกุจอ

อันที่จริง นี่คือเรื่องเครียดสำหรับเวเดโน่ หากถามถึงความเต็มใจ และความจำเป็นที่จะต้องทำแบบนั้น คิดว่าคนป่าเถื่อนอย่างเขา หนึ่งในเหล่าอัลฟา คงยากที่จะทำให้ แต่นี่เขาเองก็ยังสับสน อาทิเช่นพฤติกรรมต่างๆ นาๆ ราวกับกลัวจะขัดใจจนเธอไม่คุยกับเขา สำหรับผู้หญิงคนอื่น...ก็ยิ่งไม่มีทาง! เว้นแต่ไศลาคนเดียว

รถคันหรูวิ่งออกนอกชานเมืองมาไกลเพื่อไปให้ถึงจุดหมายที่เธอต้องการ วันนี้เขาอาสาขับรถเองโดยไม่มีลูกน้อง ตุ๊กตาหน้ารถอย่างเธอ เลยเอาแต่นั่งเงียบเพราะความไม่คุ้นชิน หญิงสาวแสร้งเบือนหน้าไปนอกกระจก ทำราวกับทิวทัศน์ตรงหน้านั้นมันมีความสำคัญหนักหนา เธอจึงใคร่สนใจมันไม่กล้าแต่กระพริบตาเดียว

" ฮะ แฮ่ม "

ก่อนเสียงกระแอมกระไอจะขัดจังหวะ ทำสาวเจ้าสะดุ้ง เผลอหันกลับมา

" เป็นอะไรคะ" เธอถามหน้าตาย

" ทำไม ดีใจที่ได้เจอครอบครัว จนช็อคไปแล้วหรือ "

ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเบ้ปาก เพราะถูกเขากระแหนะกระแหน่

" มันเป็นเรื่องปกติค่ะ "

" สิ่งแรกที่เจอพวกเขา เธอจะทำอะไร "

" ก็ต้องวิ่งเข้าไปกอด แล้วบอกว่าคิดถึง"

" สิ่งที่สองล่ะ "

" ก็ถามสารทุกข์สุขดิบ "

" งั้นเหรอ? แล้ว... สาม"

" เอ๊ะ..."

เวเดนเริ่มถามเป็นข้อๆ ด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยเป็นปกติ สลับกับการหันมองหน้าเธอกับถนนเป็นระยะๆ

" สามก็...คงหาอะไรมาทำกินกัน"

จะมีก็แต่ข้อถัดมานี่แหละที่เขาหันมาถามช้าหน่อย เนื่องจากมัวแต่ชำเลืองมองกระจกหลัง

" สี่..." นั่นจึงทำไศลาต้องหันตามไปด้วย

แต่แล้ว ...

เขากลับผลักหน้าเธอ บังคับให้หันกลับมาดั่งเดิม ก่อนจะถามย้ำ

" สี่...? "

ทำราวกับใคร่จะรู้ให้ได้ ไศลาเองก็เลือกที่จะตอบ ทั้งที่ดวงตานั้น ทอดมองท่าทีทุกกริยาบถของเขา

" อยู่ด้วยกันจนกว่าจะหายคิดถึง แล้วก็กลับ.."

เขาเอี่ยวตัวไปดึงอะไรบ้างอย่างข้างเบาะ ก่อนเบาะหลังจะหมุนเปลี่ยน เผยให้เห็นกระบอกปืน ซึ่งวางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ เพื่อที่เขานั้นจะได้เลือกใช้อย่างสะดวก ในขณะไศลากำลังถ่างตาโต นั่งตะแคงมองเขา ไม่คิดจะมองไปข้างหลัง เพราะดูก็รู้เขาไม่ต้องการให้ทำ ส่วนเขายังหันมายกยิ้มให้กับเธอ

" ดีใจนะ ที่เธอไม่เลือกเรื่องพี่ชายไปบอกก่อน และไม่เลือกที่จะอยู่กับเขามากกว่ากลับมากับฉัน .."

แต่แล้วเมื่อประโยคนั้นจบ ด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มของเขา คนตัวเล็กอย่างไศลา จึงถูกเนรเทศให้ลงไปมุดอยู่ตรงที่วางเท้าทันที

" ลงไป! "

ปัง! ปัง! ปัง!

ก่อนจะมีเสียงปืน พร้อมลูกกระสุนสาดเข้ามาหลายนัด เวเดโน่กัดฟันกรอด หยิบแว่นดำขึ้นมาสวมใส่ ก่อนจะหันมามองเธอ

" หมอบอยู่อย่างนั้น อย่าได้โผล่หัวขึ้นมา จนกว่าฉันจะสั่งให้หยุด! "

ท่ามกลางความตกใจที่เหมือนจะช็อคไปแล้ว ราวกับหูดับ หัวใจหยุดเต้น หญิงสาวทำได้แค่มองเขา ดวงตาเบิกขึ้น เต็มไปด้วยน้ำใสๆเอ่อล้นออกมา สลับกับนัยต์ลูกกลมๆ สีน้ำตาลเข้มนั้น มีแต่ของภาพเขา ที่กำลังชุลมุนวุ่นวายกับการหันไปยิงตอบโต้อยู่ สลับกับการกดขาแว่น สั่งการผ่านมันพร้อมภาพเคลื่อนไหว ไปยังเหล่าอัลฟาตลอดเวลา

สมองไศลาเพิ่งจะทำการคิดออก ก็หลังจากที่เขานั้นโดนยิง และเลือดสดๆ ไหลเยิ้มออกมาทะลุผ้า

ปัง!

" ฟัค! "

กับคำสบถพยางค์เดียวของคนตรงหน้า ที่ต่างกันกับเธอ ไศลาตะโกนพยางค์เดียว แต่เหมือนหลายรอบ

" ไม่!!!!! "

ใช่ พวกเขาถูกตามล่า!

เสียงกรีดร้องของหญิงสาวทำเวเดโน่หันขวับไปมอง เขาขมวดคิ้วในแว้บแรก ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมาภายหลัง แม้จะเป็นรอยยักเล็กๆแค่มุมปาก แต่เธอก็รู้ว่าเข้าสร้างทำมันออกมาเพื่อจะปลอบใจเธอ

" ชู่ววว"

คนบ้า!

ไศลากัดริมฝีปากแน่นจนช้ำเป็นรอย สายตาสาวเจ้ามองเขาดุจแมวน้อยท่ามกลางเสือร้าย ที่มีราชสีห์ตัวใหญ่กำลังปกป้อง!

" ฮึก..."

" ไม่เอาน่า เธอจะมองอะไรนักหนา ฉันบอกว่าให้หมอบลงไปไง "

เขาทำราวกับว่า เหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ ยังคงเล็งปลายกระบอกปืนผ่านกระจกประตูไปยังข้างหลัง เหนี่ยวไกยิง รถที่ตามมา สลับกับการหันมาคุยกับเธอ

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!

หญิงสาวขบปากแน่น น้ำตาก้อนใหญ่เริ่มไหลรื้นลงมา เมื่อละสายตาจากหน้าหล่อเหลานั่น ลากลงมาที่หัวไหล่ เห็นเลือดแดงฉานไหลนองซิบๆ บ่งบอกให้รู้อย่างชัดเจนว่า ..เขานั่นถูกยิง!

...เขากำลังบาดเจ็บ ในขณะที่ยังทำหน้าเรียบเฉย ต่อสู้ได้ราวกับไม่รู้สึก 

เขา...ไม่เจ็บเลยหรือ?

ไม่เลยสักนิดใช่ไหม!

ไศลากระพริบตาถี่ ยามช้อนขึ้นจ้องเขาอีกที ก่อนจะหลับปี๋ กลบเกลื่อนความกลัวพาให้ร้องไห้ เสียงปืนกระหน่ำใกล้ตัวมาก ชนิดที่ว่าหากโผล่ไปแม้แต่น้อย คงหลับกลางอากาศอย่างไม่ทันจะรู้สึก

ได้โปรดเถิด... ใครก็ได้มาช่วยเขาที ก่อนที่เขาจะเจ็บไปมากกว่านี้

รู้ไหม? เกิดมายี่สิบกว่าปี ไศลา ผู้หญิงชาวไทย ยังไม่เคยประสบพบเจออะไรทำนองนี้มาก่อนเลย ไม่เคยรู้สึกใจหาย ไม่เคยรู้สึกใจจะขาด และไม่เคยรู้สึกเกรงกลัวแทบจะหยุดหายใจอะไรแบบนี้!

เสียงจิตใต้สำนึกของเธอสะท้อนให้ได้ยิน ผ่านถ้อยคำภาวนา เธอรู้สึกใบหน้าเปื้อนไปด้วยน้ำ ไม่หลงเหลือที่แห้งเพียงแค่คืบ ไม่รู้มันคือน้ำตาหรือหยาดเหงื่อ ความประหม่าถาโถมเข้ามาหนักเกิน จนเธอรู้สึกถึงความชาที่ลามเป็นแถบไปทั้งร่างกาย ชำเลืองมองกรงเล็บที่เผลอกางออกอัตโนมัติ เพื่อจิกลงบนหนังเบาะ บ่งบอกถึงการหาที่พึ่งและทางออกที่โง่เง่าที่สุด ก่อนจะหรี่ไปเห็นหยดเลือดที่กระเซ็นเต็มหลังมือ

"....!!! "

นั่นจึงทำให้ต้องถ่างตาออกอีกรอบ เพิ่มความตกใจให้หญิงสาวอีกเท่าทวีคูณ คิดว่าตนเองโดนยิง แต่เมื่อช้อนไปมองคนข้างๆ ที่ทำหน้าที่เป็นทั้งคนขับ และ บอดี้การ์ด กลับยิ่งช็อคกว่าเก่า หลังเห็นบริเวณอกกว้างของเขา บนเสื้อสีขาวตัวในนั้น มีน้ำสีแดงค่อยๆขยาย กระจายเป็นวงกว้างออกมา

มันกำลังกระซิบบอกข้างหูให้เธอรู้ด้วยสัญชาตญาณว่า เขาโดนยิงเข้าแล้ว...

" ละ ละ เลือด เลือด! นั่นเลือดของคุณ โฮ!!! "

เวเดโน่หันไปสาดกระสุนใส่รถสามคันที่ตามอยู่ข้างหลังจากเดิมมากกว่าห้า ซึ่งเสียศูนย์ตกข้างทางไปบ้างแล้ว ก่อนหันมามองหญิงสาว ที่อยู่ๆ ก็ฟุบหลับไป คาดว่าน่าจะตกใจจนเป็นลม

" ฟู่ววว! "

เขาพ่นลมหายใจออกมาฟอดใหญ่ รู้สึกโล่งใจแปลกๆ ที่ไม่ต้องมีใครมาเห็นภาพนองเลือดของเขาแบบนี้

ในใจแข็งแกร่ง เผลอแว้บย้อนไปนึกถึงใครบางคน คนที่รู้ใจเขามากที่สุด นับตั้งแต่เกิดมา เรียกได้ว่า มากกว่าบุพการีของเขาด้วยซ้ำ

โทมัส ....

ก่อนชายหนุ่มจะปิดเปลือกตาลงเพื่อทำลายความคิดนั้น บอกตัวเอง ไม่มีลูกน้องฝีมือดีคนนั้น ก็สามารถปกป้องตัวเอง และน้องสาวเขาได้ พลางหันไปเปลี่ยนปืนอีกกระบอก ซึ่งบรรจุแมกกาซีนได้มากกว่า เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดขึ้นเต็มหน้าหล่อ บ่งบอกให้รู้ว่าความเจ็บที่เขากำลังเผชิญนั้น ใช้แรงแห่งการอดทนมหาศาล จนกระทั่งใกล้จะหมดแรง เขาใช้เฮือกสุดท้ายในการเอาตัวรอด โดยการหยิบ...ระเบิด

ใช่! จำเป็นจะต้องใช้แรงมัน ก็ครานี้แหละ! เขาหักพวงมาลัย ล่อไปทางเปลี่ยว ไร้รถสัญจรที่ก่อให้เกิดความเดือดร้อน แก่ประชาชนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ด้วย จากนั้นจึงใช้ริมฝีปากบางเป็นกระจับ ดึงสลักเตรียมพร้อม ถือระเบิดคาไว้ในอุ้งมือเดียว แล้วปาออกไปเต็มกำลัง

บึ้ม!!!

ซึ่งนั้นเปิดโอกาสให้เขามีหนทางรอด เพราะระเบิดแค่ลูกเดียว ไม่สามารถทำลายล้างรถสามคันให้เสียหายพร้อมกันได้ รวมทั้งไม่สามารถปาทิ้งปาขว้างได้เช่นเดียวกัน

โชคดีวินาทีที่กำลังจะหมดแม็กซ์ และแทบจะหมดแรง เป็นจังหวะเดียวกับที่พรรคพวกของเขามาถึงพอดี เวเดโน่ยกยิ้มเพียงแค่มุมปาก แสดงถึงความดีใจที่มีแรงแค่นั้น ก่อนจะตัดสินใจหักหลบลงข้างทาง เพื่อจะเก็บแรงของตัวเองเอาไว้ เผื่อมันจะช็อคขึ้นกลางคันจนไม่สามารถควบคุมอะไรได้

เอี๊ยดดด!

เขาฟุบหน้าลงกับพวงมาลัย พร้อมเปลือกตาที่กำลังจะปิด ทว่ายังจะฝืนเอาไว้ หวังหรี่ไปทางเธอ พยายามอย่างมากที่ยื่นมือไปหา ทั้งที่มันสั่นเทาไร้เรี่ยวแรง

หมับ!

เขาพยายามจนสำเร็จ หลับจับมือเธอได้ จึงหลับไปตามกัน ที่เหลือก็คงต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของบริวาร พร้อมสมาชิก" อัลฟา" อีกสี่คน

ร่างบางบนเตียงค่อยๆ ลืมตาขึ้น สลับกับการปิดลงไปใหม่อย่างเชื่องช้า จนกระทั่งเบิกโพลงเต็มที่ สมองส่วนความทรงจำทำงานเร่งด่วน โดยไม่มีคำสั่ง ไม่ต้องรอให้นึก ถึงเรื่องที่เกิดขึ้นราวกับฝันร้าย หญิงสาวดีดตัวผาง ลูบคลำตัวเองไปทั่วอวัยวะเพื่อค้นหาความสึกหลอ หรือรอยบาดแผล ทว่า..

ไม่ใช่สิ เลือดนั่น!

...ไม่ใช่ของเธอ

" เขาอยู่ไหน?! "

เสียงแหบปะปนไปด้วยความใสกังวานเล็กน้อยแผดไปทั่วห้อง เรียกหมอพยาบาลวงในให้กรูกันเข้ามาเป็นอย่างดี เธอเบิกตากว้างเมื่อเห็นเสื้อกาวน์ของพวกเขา พลางมองไปรอบๆ เริ่มอยู่ไม่สุขและแปลกใจกับความต่างกันระหว่างห้องที่เธอนอน กับคนที่เข้ามา

" ที่นี่ไม่ใช่โรงพยาบาลนิ "

" ค่ะนายหญิง ที่นี่คือองค์กรใหญ่ของอัลฟา "

" อัลฟา..."

เธอทวนคำ เปลือกตาหรี่ลงเสมือนคิด ก่อนลืมขึ้นไปใหม่

" คืออะไร? "

" ขอโทษด้วยค่ะ เรามีหน้าที่แค่รักษาคุณเท่านั้น "

แล้วเงียบไปอึดใจหนึ่ง เมื่อไม่ได้รับคำตอบ พวกนี้ทำตัวลึกลับจนเธอกลัว ...

ไศลาเม้มปาก มองหน้าพวกเขาเรียงคน ก่อนจะขมวดคิ้ว

" ก่อนหน้านี้ฉันเห็นเลือด เลือดมากมาย ที่ไม่ใช่ของฉัน ช่วยพาฉันไปพบเขาหน่อยได้ไหมคะ"

" ถ้านายหญิงหมายถึงคุณโครทิส เวเดโน่ล่ะก็ ตอนนี้คงไม่ได้ค่ะ "

" ฉันไม่ได้เจ็บสักแอะ " เธอแทรก ถ่างตาออกอย่างน่าเอ็นดู ทำหมอทั้งสามอมยิ้ม " เขา..เจ็บใช่ไหม..."

" ค่ะ มากเลยทีเดียว"

" งั้นก็พาฉันไปเจอเขาสิคะ! "

"......"

" ได้โปรด..."

ก่อนจะพากันเปลี่ยนสีหน้ากะทันหัน เพราะการกระทำของคนตรงหน้า เธอช้อนตาเชยคางร้องขอ ในขณะดวงตาที่อ่อนหวานบ่งบอกความเป็นไทย จะมีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกมา มันคลอเบ้า จนพวกเขารับรู้ถึงความรู้สึกได้

" ได้โปรด...เขาเจ็บเพราะฉัน.."

เธอพึมพำ ก้มหน้าคล้ายคนเลื่อนลอย มองมือตัวเองราวกับเป็นทิวทัศน์ที่ล้ำค่า ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาใหม่ เพราะคนๆ นี้

" ไม่เป็นไร ฉันจัดการเอง "

และสามารถทำหมอทั้งสามคนโค้งคำนับได้ เพียงเขาเดินผ่าน รอยยิ้มนั้น เธอจำได้ดีเชียว ร่างบางขยับเขยื้อนประดุจเด็กวัยนั่งที่ตื่นเต้นยามเห็นคนคุ้นเคย ก่อนจะจับแขนเขาเขย่า เมื่อเขาเดินมาถึง

" คุณซันดรู จะช่วยพาฉันไปหาเขาได้ใช่ไหมคะ..."

" เด็กน้อย..."

แต่แล้ว ...

เขากลับวางมือลงกลางศีรษะเธอ ทรุดตัวลงนั่งข้างๆแทน ก่อนส่ายหน้า

" เธอ..คงไม่พร้อมที่จะรับรู้อะไรมากมายในตอนนี้หรอก เชื่อฉัน...

หญิงสาวกระพริบตาถี่ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้น้ำตาที่คลอเบ้าอยู่เอ่อล้นออกมา ทำชายหนุ่มนั่งข้างถึงขั้นชะงัก หัวคิ้วดกขนต่อกันเป็นไรขมวดเป็นปมยุ่งเหยิง ก่อนจะเร่งคลี่เองโดยอัตโนมัติแบบไม่ต้องถาม เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้างตามสไตล์ของเขาแทน ทั้งที่ตอนนี้ใจขุ่นมัว ตั้งคำถามก่อนหน้า ถึงสีหน้าของเธอครานี้

...มีใจให้เวเดโน่แล้วงั้นหรือ?

" ร้องไห้ทำไม? "

" ฉัน..."

เสียงแผ่วเบาอ่อนโยนของซันดรู ยิ่งทวีคูณให้เธอร้องไห้หนักเข้าไปอีก หญิงสาวถึงขั้นก้มหน้าสะอึกสะอื้น ทิ้งตัวอ่อน ตัวเบาไปหมด ลำบากชายหนุ่มต้องประคองไว้

" ฉันเห็นเขาโดนยิง เลือดไหลต่อหน้าต่อตาฉันเลย มันหน้ากลัวมาก มัน...ฮือๆๆ "

" ไม่เอาน่า..."

" คุณซันดรู คุณต้องพาฉันไปหาเขานะคะ! "

ก่อนไศลาจะหันมาประจันหน้ากับเขา ยกมือบางตะปบมือหนาเขย่ารัวๆ มาเฟียร้ายถึงกับทำตัวไม่ถูก เขานั่งอึ้งไปพักใหญ่ หรี่ตาลงมองมือที่ถูกเขย่านั้น ผู้ที่มีอาการราวกับเด็กน้อยในตอนนี้ ขอบตาที่ช้ำเล็กน้อยพอให้เกิดสีสันบนใบหน้า กับความใสแป๋วของดวงตา ที่มาจากผลของการร้องไห้ทั้งหมด สร้างภาพมายาให้ซันดรูหลงงมงายชั่วคราว แต่แค่ระยะสั้นๆเท่านั้นก็สามารถทำให้หญิงสาวตกใจได้ เมื่อเขารวบเธอเข้ามาประชิดตัว แล้วก้มลงจูบ ชนิดที่เธอตั้งตัวไม่ทัน

".....!!! "