บทที่ 27 ขอ

นานพอสมควรกว่าไศลาจะระงับใจได้ ยอมทำตามเอมิเลียอย่างเคร่งครัด ไม่ถลาไปถลกหนังหัว จนกระทั่งหล่อนกลับ

" อรัลเบล.."

กำปั้นเล็ก ทว่าเรี่ยวแรงไม่สมกับขนาด ตอกลงบนฝ่ามืออีกด้าน พร้อมริมฝีปากกระจับเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง คิดไม่ถึงว่าข้างในของเธอ จะสามารถทำให้โกรธได้มากขนาดนี้ เพียงแค่มีคนแปลกหน้ามาสะกิดต่อมมัน มีทั้งความร้อน มีทั้งความชา หากเปรียบเป็นเครื่องดื่ม ที่ผสมผสานกัน คงจะหนีไม่พ้นชาร้อนในแก้วพลาสติก

....ถึงแม้จะอร่อย แต่ถ้าไม่เป่ามันก่อน มันก็ลวกปากคนกินได้

....เผลอๆ ลวกแม้กระทั่งนิ้วมือที่จับภาชนะไว้อีกด้วย ไศลากำลังเป็นแบบนั้น นั่นจึงทำให้การเยี่ยมดูอาการของเวเดนหลังอรัลเบลกลับไปแล้วในคราวนี้ ไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่

ใช่..มีคนมาทำเธออารมณ์ไม่ดีแล้วนิ แม้แต่คนที่เจ็บ ซึ่งนอนอยู่กลางเตียง ก็พาลได้หมดทั้งนั้นแหละตอนนี้

ร่างบางค่อยๆ ก้าวเท้าช้าเข้ามาในห้อง พร้อมหน้าตาที่บึ้งตึง ในขณะสายตาคู่หวานที่หรี่ลงเป็นวงรี ช่างเต็มไปด้วยเสน่หาตรึงใจยามใครเห็น บัดนี้ ทั้งพ้าก็อตที่พันแผล อิรุงตุงนังไปทั้งร่างใหญ่นั้น กับผนังห้องขาวสะอาด ก็ยังช่วยบรรเทาให้ใจเธอเย็นลงไม่ได้ แถมเหมือนจะยิ่งทำให้เธอขุ่นมัวใจมากขึ้น หลังมายืนกุมมือต่ำ เมื่อเห็นเขา ช่างน่าอนาถใจจัง...

" คุณน่ะ เจ้าชู้ไม่เบาเลยนะ ไอ้ร่างตึก "

หญิงสาวจ้องเขาตาเขม็ง ก่อนจะถลาไปเกาะขอบเตียง บีบราวเหล็กนั้นแน่น พลางกัดฟันพูด

" อย่าได้...ดึงครอบครัวฉันไปเกี่ยวข้อง อย่าทำให้พวกเขาต้องเป็นอันตราย เพราะคำสั่งของผู้หญิงโรคจิตคนนั้น ฉันยอมเป็นศัตรูกับหล่อน เพราะไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องยอม ฉะนั้น...นับจากนี้ไปหล่อนสามารถทำร้ายฉันอย่างไรก็ได้ แต่ต้องไม่เกี่ยวกับแม่และน้อง.."

"......."

" ได้โปรด ส่งเขากลับประเทศไทยด้วย! " เธอพูดยาวเหยียด จบพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำราวกับว่า วันข้างหน้า เธอรู้อนาคตบ้างแล้ว

หญิงสาวเงียบไปอึดใจหนึ่ง ใช้สายตาสาดส่องไปทั่วเรือนร่างใหญ่ที่นอนเจ็บ ในใจคำนึงครุ่นคิด

....ลืมไปเสียสนิท เขาหลับอยู่แบบนี้จะเอาหูที่ไหนมาได้ยินกัน เธอไล่มองจากปลายเท้า ผ่านผ้าพันแผลที่พันกันหลายทบเสียจนน่าเกลียด ดูน่ากลัวมากกว่าตอนเห็นเลือด เรียกได้ว่ามองจรดยันปลายเส้นผม ก่อนมาหยุดอยู่ที่หน้าหล่อเหลานั้น ใบหน้าที่เต็มไปด้วยสากเคราบ่งบอกถึงการไม่ค่อยมีเวลาจะใส่ใจและดูแลสักเท่าไหร่ กับเปลือกตาที่ปิดสนิท พร้อมลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอกันของเขา กำลังจะทำให้เธออ่อนใจลง

ใช่...อยู่ๆ หญิงสาวก็รู้สึกสงสารเขาขึ้นมาจับใจ รู้สึกผิดไม่น่าไปใส่อารมณ์กับคนป่วยแบบนั้นเลย

" ไศลา เธอมันบ้าชะมัด "

หญิงสาวพึมพำพลางปาดน้ำตาทิ้ง ซึ่งเผลอปล่อยร่วงลงมา ตั้งแต่ตอนไหนไม่อาจรู้ได้ ก่อนฝ่าเท้าน้อยๆ ที่เหยียบทาบพื้นในทีแรก จะค่อยๆ ยกขึ้นตามแรงดึง เปลี่ยนเป็นลอยละริ่วเหนือกว่าแทน หลังจากเธอพาร่างบางของตัวเองปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงข้างๆ เขา เธอถือวิสาสะ เพราะต้องการเพียงแค่จะฟังเสียงหัวใจดวงโตตรงหน้าอกที่เต็มไปด้วยบาดแผลนั้นของเขา พลางกระซิบ

"เจ็บไหมคะ..."

แล้วจึงขมวดคิ้วเม้มปากแน่น ราวกำลังนึกว่าจะเอ่ยประโยคพวกนี้ออกมาดีไหม ทว่า..มีหรือความคิดจะชนะความรู้สึก หญิงสาวใช้แก้มใสค่อยๆ โน้มลงไปใกล้เขา ก่อนจะแนบลงตรงหว่างอก พอผิวเผินไม่ได้ปักจมจนทำเขาเจ็บอะไรมาก ในขณะริมฝีปากเริ่มขยับเตรียมจะเพ้อ ดวงตากระพริบถี่เพื่อไล่น้ำตาที่กำลังเอ่อล้นออกมา อาการคล้อยคล้ายคนสิ้นหวังโลกใกล้แตก ที่อยู่ๆ นึกจะเป็นก็เป็นขึ้นมา

" คนเลว...ตื่นขึ้นมาบอกฉันสิ ว่าคุณไม่ได้เห็นฉันเป็นแค่เด็กขาดความอบอุ่นน่ะ "

"......."

" ฉัน...ไม่ได้เป็นแค่เด็กที่คุณต้องการจะดูแล เพื่อหวังทำตามพันธะสัญญาระหว่างพี่ชายบ้าบออะไรนั่น..."

"......."

" บอกฉันทีสิว่า คุณนั้นรักฉัน... ถึงทำเพื่อฉันขนาดนี้ ฮึก.."

ซึ่งนั่นเธอจะไม่รู้เลยว่าเขาเองก็แอบฟังอยู่ หากรู้ว่าชายหนุ่มซึ่งนอนยาวเป็นผัก รู้สึกตัวตั้งแต่เตียงถูกขย่ม ตอนนี้เขาคงไม่มีทางมาได้ยินคำถามแบบนี้

ใช่...นี่แหละคือนิสัยโคตรจะเจ้าเล่ห์ของเขา เวเดโด่คลี่ยิ้มออกมาเท่าที่จะทำได้ พลางยกฝ่ามือมาลูบหัวทุยเบาๆ

"......!!! "

ซึ่งนั้นทำเธอตกใจถึงขั้นผงกหัวออก

เวเดโน่สะดุ้งตกใจ คิดจะแกล้งหลับต่อก็คงไม่ทัน หลังสาวเจ้าดึงหัวขึ้นมานิ่วหน้าคิ้วขมวด ก่อนจะครางเสียงแผ่วราวกับอึ้งบวกอับอาย แล้วจึงจะระบายอารมณ์นั้น โดยการฟาดฝ่ามือหนักลงไปทีนึง

" คะ คุณ? นี่แน่ะ! "

เพี้ยะ!

" โอ้ย! "

นั่นเลยทำให้ชายหนุ่มร้องโหยหวนเพราะเสียวจะโดนแผล ทว่า กลับเล่นใหญ่ราวกับถูกบีบถลกมาทั้งยวงเสียนี่ ไศลาเบ้ปากหมั่นไส้ กัดฟันง้างมือเตรียมจะทุบใหม่อีกครั้ง ดีที่ครั้งนี้เขาไหวตัวทันเสียก่อน เอาท่อนแขนมากันไว้ ไม่อย่างนั้นคงมีเละเป็นแน่!

" ใจคอกะจะเอาให้ตายกันเลยหรือจ้ะเมียจ๋า .."

"-///- "

แต่แล้ว.. ประโยคเหล่านี้กลับทำเธอสะดุ้ง มันสามารถหยุดชะงักความฉุนเฉียวได้ไปชั่วขณะ เรียกได้ว่าถึงขั้นปรับเปลี่ยนอารมณ์ไม่ทันกันเลยทีเดียว เธอแอบความเขินเอาไว้ใต้หน้าที่บึ้งตึงมู่ทู่นั่น ทว่า..มีหรือ มาเฟียร้ายอย่างเขาจะดูไม่ออก

หมับ!

วงแขนท่อนเขื่องทั้งคู่ยกขึ้นรวบร่างบางมาแนบอก กกกอดไว้ในจังหวะที่เธอไม่ทันตั้งตัว

" เฮ้ย ปล่อยนะ! "

ซึ่งกว่าจะได้สติดิ้นขลุกขลัก หวังให้หลุดได้นั้น คงจะสายเกินไปแล้ว เวเดนยกยิ้ม เอานิสัยเจ้าเล่ห์เพทุบายมาใช้เป็นข้อหลักสำคัญ

" เมื่อกี้? พูดใหม่อีกทีได้ไหม " เขากระซิบข้างกกหู ทำหญิงสาวขนลุกซู่

" ระ เรื่องอะไรจะบอก ฝันไปเถอะ "

" นี่ไง ก็คิดว่าฝันอยู่ เลยขอให้เธอช่วยพูดมันอีกที "

ไศลาแอบยิ้ม เบือนหน้าไปทางอื่น ยอมรับว่าคนๆ นี้ แท้จริงมีคารมมากมายล้นเหลือ

ใช่..ขนาดบาดเจ็บ ยังมีกำลังพอจะรั้งเธอไว้ได้ แล้วนับประสาอะไรกับการหว่านล้อมจะให้เธอเขิน

"-///-"

เอ...หรือว่า เป็นเธอมากกว่าที่ยอมเขาน้า?

" ไม่เห็นตอบเลย พูดอะไรสักอย่างสิ อย่าเงียบ ฉันใจคอไม่ดี "

" คนบ้า! "

เธอผงกหัวออกอย่างเหลืออด เตรียมง้างมือจะทุบอีกครั้ง แต่ต้องชะงักค้างไว้ เมื่อเห็นว่าเขานิ่วหน้ายับยู่ แสร้งทำเป็นหวาดเสียวอยู่ เธอเกลียดนัก กับนิสัยนี้ ที่มาทำให้เธอสูญเสียความเป็นตัวเอง หญิงสาวลดมือลง เตรียมจะผละออกจากร่างเขา ถดลงไปยืนที่เดิม

แต่แล้ว..

กลับถูกเขายื้อไว้ ใช้ฝ่ามือขนาบแผ่นหลัง หวังขวางกั้นไม่ให้เธอย้ายตัวหนี ก่อนจะเอ่ยประโยคหนึ่ง ที่ทำให้เธอต้องตะลึงตาใส่

" โน้มหน้ามาให้ฉันจูบหน่อยสิ คิดถึงจะแย่.."

" O.O นะ นี่! "

ไศลาง้างมืออีกรอบ เตรียมจะฝาดลงกลางอกแกร่ง ทว่าต้องค้างคา เมื่อเขาจับรวบมันไปถือไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ก่อนจะแสร้งทำหน้าออดอ้อน โอดครวญ ราวกับคนป่วยใกล้ตาย พร้อมทิ้งลายเสือแล้วสิ้น ที่ดูไม่เหมาะกับคนอย่างเขาสักเท่าไหร่

" นี่แผลนะ ดูสิ! ไม่เห็นรึไง เจ็บจะตายอยู่แล้ว ขอแค่จูบก็ไม่ได้หรือ? "

" เฮอะ -///-"

ไศลาแค่นหัวเราะแสร้งเบ้ปาก พลางเบือนหน้าไปทางอื่น นั่นทำเขาเผลอยกยิ้ม เพราะรู้เธอกำลังเคอะเขิน แล้วจึงหุบยิ้มเปลี่ยนเป็นจริงจังกลางคัน

" ฉันพูดจริงนะไศลา "

" เอ๋..."

หญิงสาวหันกลับมามองตาแป๋วแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้

" ยื่นปากมาหน่อยสิ กว่าฉันจะยื่นถึงมันคงไม่ไหว "

" ไม่ค่ะ อยากจะจูบ ยังไม่มีปัญญา "

" ไม่งั้นฉันจะร้องขอเหรอ ... น่านะ ไศลา แค่จูบเดียวเอง จูบเดียวของเธอ สามารถทำฉันลุกขึ้นมาวิ่งได้เชียวนะ "

" แล้วไงคะ คิดว่าฉันต้องการรึไง คุณนอนอยู่กับที่แบบนี้ ก็ดีไปอีกแบบนะ ตัดกำลังเรื่องที่คุณชอบฉวยโอกาสกับฉันไปได้เปราะหนึ่ง "

" หืม.."

จนกระทั่งเวเดนเป็นฝ่ายเงียบไปเอง เขามองหญิงสาวตรงหน้าที่จงใจละสายตาไปทางอื่นอีกรอบ แต่กลับไม่ยอมลุกลงไปจากตัวเขา พลางขบกรามแน่น ในเมื่อขอกันดีๆ มันเข้าใจยากนัก ก็คงต้องใช้มาตรการบังคับตามนิสัยที่เคยทำอีกเช่นเคย

" จะทำตามที่ฉันขอไหม"

" ......"

เธอไม่ตอบ นั่นยิ่งทำให้เขาตัดสินใจได้ง่ายยิ่งขึ้น อุตส่าห์ลองเปลี่ยนบรรยากาศให้เธอเป็นฝ่ายเริ่มบ้างแล้ว ทว่ากลับไร้เยื่อใย เลือกที่จะวางฟอร์มมากเกินพอดี งั้นก็เอาอย่างงั้นก็ได้ เอาที่เธอสบายใจก็แล้วกัน นั่งสบายอยู่บนตัวเขา ส่วนเขาขอเรียกค่าเสียหาย ข้อหาที่เธอทำน้องชายเขาตื่นตัวขึ้นก็แล้วกัน

....นั่นคือการฉวยโอกาสจับเธอจูบ!

หมับ!

" อะ อื้มมมม"

โดยใช้มือหนาตะปบตรงแก้มมนหน้ารูปไข่ บังคับให้หันกลับมาเผชิญ ก่อนจะทำการผงกศีรษะตัวเองขึ้นประกบปากอย่างรวดเร็ว

" อึก...OxO"

ซึ่งจังหวะนั้นดูเหมือนหญิงสาวยังไม่ทันตั้งตัวเสียด้วย เธอถ่างดวงตากลมโตเบิกโพลง บ่งบอกถึงความตกใจหนัก ไม่คิดว่าเขาจะกล้าลุกล้ำขนาดนี้

แต่แล้ว...

แทนที่เธอจะด่าหรือผลักไสเขาไปในทันทีที่ได้สติ ทั้งที่มีโอกาส กลับไม่ทำมันเสียงั้น มิหนำซ้ำยังกลายเป็นตรงกันข้าม เมื่อเธอค่อยๆ คลายกรอบตานั้นออก เพื่อจะปิดลงตาทอารมณ์ ให้เคลิบเคลิ้มไปกับเขา..

" อืมมมม.."

เวเดนเผลอคราง เอียงคอไปตามจังหวะของการดูดดื่มนั้น ในขณะเธอเองก็จูบตอบ เปิดโอกาสให้เขาได้ดุนลิ้นเข้าไปได้ง่าย ช่างน่าแปลก ทั้งที่ก่อนหน้านี้เธอปฏิเสธคัดค้านเขาแทบเป็นแทบตาย ทว่า ตอนนี้กลับต่างกันโดยสิ้นเชิง ยอมให้เขากดท้ายทอยลงไปหา กลายเป็นเธอที่เป็นฝ่ายขึ้นคร่อมและจูบเขาอยู่ จนกระทั่งหนำใจ หายใจไม่ทันกันไปข้าง มาเฟียหนุ่มยอมปล่อยอารมณ์ค้าง ตัดสินใจผงะออกจากเธอเป็นการชั่วคราว เพื่อที่จะหันไปทางบานประตู และหันกลับมาถามเธอว่า...

" มันล็อคอยู่ไหม? "

ซึ่งนั่นทำไศลาถึงกับสะดุ้ง เธออึ้งหน้าเหวอไปชั่วขณะ เสียวสันหลังวาบขึ้นมาแปลกๆ หากสิ่งที่เธอกำลังคิดอยู่ มันเป็นเรื่องจริง ตอนนี้เธอคงเป็นบุคคลที่ซวยที่สุดในโลก

คือ..เธอไม่น่าปีนขึ้นไปเลย!