บทที่ 21

ซูย่างมองหลินลู่ซีที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงตนเอง ก็ได้แต่รู้สึกจนใจ จึงอธิบายด้วยน้ำเสียงใจเย็นว่า “ลู่ซี การที่ฉันยอมเซ็นหย่าก็หมายความว่าฉันได้ปล่อยวางจากฝู่เฉินซีแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจะอยู่คนเดียวไปทั้งชีวิตหรอก เพียงแต่ตอนนี้... ฉันยังไม่เจอใครที่ทำให้รู้สึกหวั่นไหวอีกครั้งเท่านั้นเอง”

หลินลู่ซี“อ๋อ” รับเบา ๆ แล้วก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

แต่พอคิดถึงคุณชายสามหรงที่ทั้งหล่อ เท่ มีเสน่ห์ขนาดนั้น ยังไม่อาจเข้าตาย่างย่างได้ เธอก็ยิ่งไม่เข้าใจเลยว่าย่างย่างตอนนั้นมองยังไงถึงไปชอบไอ้ฝู่คนเฮงซวยนั่นเข้าได้

……

เพราะวันรุ่งขึ้นต้องไปทำงาน หลินลู่ซีจึงไม่ได้อยู่กับเธอนานนัก หลังจากช่วยเก็บกวาดจัดของเสร็จก็กลับไป

เช้าวันถัดมา ซูย่างตื่นแต่เช้าตรู่

ตลอดหลายปีที่แต่งงานกับฝู่เฉินซีมา เธอมักถูกตระกูลฝู่บังคับให้อยู่บ้าน ดูแลสามี เลี้ยงลูก และปรนนิบัติเผื่อแผ่พ่อแม่สามีเป็นเรื่องหลัก แต่พอตอนนี้ได้กลับมาเริ่มทำงานอีกครั้ง เธออดรู้สึกตื่นเต้นดีใจไม่ได้

มหาวิทยาลัยอยู่ไม่ไกลจากห้องเช่าของเธอ ระหว่างที่เดินไปถึงหน้าประตูมหาวิทยาลัย กำลังคิดว่าตัวเองจะได้กลับมาสัมผัสชีวิตในรั้วมหาลัยที่ห่างหาย