บทที่ 1

"อาจารย์เมิ่ง นี่คือดวงปาจื่อของแฟนฉัน คุณช่วยดูได้ไหมว่าตอนนี้เขาอยู่ไหน?"

"ฉันติดต่อเขาไม่ได้มาครึ่งเดือนแล้ว!"

ในร้านกาแฟแห่งหนึ่งตรงหัวมมุมถนนเป่ยย่วน เมิ่งซิงหลวนโดนจ้องด้วยสายตาเว้าวอนจากหญิงสาวที่สวมอาภรณ์อย่างดูดี

ปกติแล้วเมิ่งซิงหลวนจะไม่รับลูกค้าที่มาให้ทำนายดวงชะตาดาษดื่นเช่นนี้

ทว่าวันนี้กลับต่างออกไป

เอาเถอะ

เมิ่งซิงหลวนปล่อยความคิดฟุ้งซ่านที่เธอมีออกไป เธอหลับตาลงแล้วนับนิ้วเพื่อทำนายตามดวงที่ผู้หญิงคนดังกล่าวระบุ

ครู่หนึ่ง เธอเปิดตาขึ้นมา

"ออกไปแล้วเลี้ยวซ้าย ห่างออกไป 500 เมตรจะเจอบาร์ที่ชื่อว่าซีโร่ดีกรี เขาอยู่ที่ชั้นสอง ห้อง211"

เมิ่งซิงหลวนโพล่งที่อยู่อย่างละเอียดขึ้นมา

"ขอบคุณมากอาจารย์เมิ่ง!"

เธอคนนั้นร้องไห้ดีใจ หยิบกระเป๋าขึ้นมากำลังจะเดินออกไป ทว่าไม่นานก็หันกลับมามองเมิ่งซิงหลวน

"อาจารย์เมิ่ง คุณไปกับฉันได้ไหม? เขาไม่ชอบที่ฉันจะเช็คที่อยู่ของเขา ถ้าฉันไปกับคุณ ฉันจะได้มีข้ออ้างว่าฉันมากับเพื่อน"

เมื่อเธอพูดจบ ด้วยความกลัวว่าเมิ่งซิงหลวนจะไม่เห็นด้วย เธอจึงเสริม "เดี๋ยวฉันจ่ายเพิ่ม!"

แม้จะไม่ค่อยเต็มใจนัก เมิ่งซิงหลวนก็ตกลงที่จะไปกับเธอ

ขณะที่เธอเดินตามผู้หญิงคนนั้นไป เธอก็ส่งข้อความถึงสามีไปด้วย

[M: อีกนานไหมคุณจะกลับถึงประเทศ? ฉันทำซุปนกพิราบที่คุณชอบไว้ด้วยนะ ]

ข้อความที่เธอส่งไม่ได้รับการตอบกลับจากอีกคนตามปกติ

เมิ่งซิงหลวนเคยชินกับมันไปแล้ว เธอเข้าใจว่าโจวยวี่ไป๋คงยุ่งและยังไม่ได้เห็นข้อความ

อีกอย่างไทม์โซนต่างประเทศกับที่บ้านก็ต่างกันอีกด้วย

การเดินทาง 500 เมตรของทั้งสองคนนั้นใช้เวลาเพียงแค่หกนาที

หญิงสาวคนนั้นตรงดิ่งไปยังห้อง 211 ทันทีที่ถึงบาร์ด้วยความกังวลเกี่ยวกับแฟนหนุ่ม เมิ่งซิงหลวนค่อยๆ ตามไปอย่างช้าๆ

บาร์ซีโร่ดีกรีนั้นคือบาร์อันดับหนึ่งในไห่เฉิงทั้งยังรับลูกค้าเฉพาะแค่คนมีเงินเท่านั้น

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เมิ่งซิงหลวนมาที่บาร์ดังกล่าว เธอมักจะแอบมากับเพื่อนๆ ก่อนจะแต่งงานโดยไม่บอกโจวยวี่ไป๋ ทว่าหลังจากแต่งงานเธอก็ไม่ได้มาอีกเลย

พูดภาษาชาวบ้านก็คือ "ศักดิ์ศรีของภรรยา"

เธอเชื่อใจโจวยวี่ไป๋อย่างเต็มที่ตามที่เขาสมควรได้รับ

แม้เขาจะไม่เคยพาเธอออกงาน ไม่ได้กลับบ้านทุกวัน แถมยังมีเรื่องอื้อฉาวที่แพร่สะพัดข้างนอก เมิ่งซิงหลวนก็ไม่เคยได้ใช้ความสามารถในการทำนายของเธอเพื่อตรวจสอบเขา

เมิ่งซิงหลวนเชื่อว่าการรักเขาคือการเชื่อใจเขา

โจวยวี่ไป๋เองก็ไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่จะนอกใจ

ขณะที่กำลังจมในห้วงความคิด สายตาของเธอก็มองไปที่หนึ่งทันที

ตรงนั้นคือประตูห้อง 209 ที่แง้มไว้เล็กน้อย จากจุดที่เธอยืน เธอสามารถมองเห็นเฟอร์นิเจอได้ถึงครึ่งของห้อง

ใบหน้าที่เธอรู้จักดีอยู่ในห้องนั้น

สามีในนามของเธอ --- โจวยวี่ไป๋

มือของเมิ่งซิงหลวนสัมผัสกลอนประตูกำลังจะเข้าไป แต่ชะงักเมื่อเห็นหญิงสาวคนหนึ่ง

เธอนั่งในอ้อมแขนของโจวยวี่ไป๋ ยกแก้วไวน์ด้วยท่าทีเย้ายวนจากนั้นดื่มร่วมกับชายหนุ่มท่ามกลางเสียงเชียร์ของฝูงชน

เสียง 'บู้ม' ขึ้นมาในหัวของเธอ

ภาพตรงหน้าทำให้ความคิดของเมิ่งซิงหลวนว่างเปล่าไปชั่วขณะ เธอไม่สามารถควบคุมไม่ให้มือสั่นได้

ทำไม... โจวยวี่ไป๋ถึงไม่ปฏิเสธ?

ทั้งๆ ที่เขารู้ดีว่าเธอเกลียด เมิ่งทิงเหยา แต่ทำไมเขายังแอบพบกันโดยไม่บอกเธอ?

แล้วยังจะใกล้ชิดกันขนาดนั้น?

ใบหน้าของเมิ่งซิงหลวนซีดลง มือของเธอกำแน่น ตาของเธอจ้องเขม็งไปในห้องดังกล่าว

เธอรู้สึกราวกับบางอย่างกดทับหน้าอกจนหายใจไม่ออก

"เหยาเหยา ครั้งนี้กลับมาจะไม่กลับไปอีกใช่ไหม? ฉันว่ามันควรเป็นเมิ่งซิงหลวนที่ต้องไปตั้งแต่แรกต่างหาก!"

"แล้วมันยังไง หากเธอเป็นทายาทแท้ๆ ของตระกูลเมิ่ง? ในเมื่อเธอเติบโตอยู่บนภูเขาจนกระทั่งอายุสิบห้า แค่เทียบกับคนรอบข้างในวง เธอก็เริ่มทีหลังคนอื่นเขาแล้ว แค่ที่เธอต้องการจะแต่งงานกับพี่ไป๋ตอนนั้นก็ไร้ยางอายพออยู่แล้ว ชิ! ฉันไม่เคยจะเห็นคนหน้าด้านแบบนั้นมาก่อนในชีวิต"

"พี่ไป๋ ครั้งนี้ที่ไปต่างประเทศแล้วพาเหยาเหยากลับมานี่ พี่จะหย่ากับเมิ่งซิงหลวนเหรอ?"