บทที่ 4

เมิ่งทิงเหยาพยายามหันเหความสนใจด้วยการเปลี่ยนเรื่อง

แน่นอนว่าไม่มีใครรู้เรื่องที่เธอท้อง! กระทั่งเพื่อนสนิทเพื่อนรักของเธอ เธอก็ไม่ได้บอกพวกเขาด้วยซ้ำ เมิ่งซิงหลวนรู้ได้อย่างไร?

เมิ่งทิงเหยาตัวสั่นด้วยความกลัว น้ำตาเธอไหลท่วม

ทุกอย่างเต็มไปด้วยความวุ่นวาย

"พอได้แล้ว!"

อุณหภูมิรอบตัวโจวยวี่ไป๋เย็นยะเยือก ดวงตาเข้มของเขาราวกับปกคลุมไปด้วยน้ำแข็ง

เขามองไปที่เมิ่งซิงหลวนอย่างแปลกใจที่เห็นเธอทำตัวก้าวร้าวพูดจาปากจัด

ประหนึ่งเขาไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน

"เมิ่งซิงหลวน เหยาเหยาเป็นน้องสาวเธอนะ เธอรู้ใช่ไหมว่าถ้าสิ่งที่เธอพูดหลุดออกไป น้องสาวของเธอจะถูกทำลายไม่เป็นชิ้นดี"

น้ำเสียงทุ้มลึกของเขาต่างโทษทุกอย่างเป็นความผิดของหญิงสาว

หัวใจเธอยังเจ็บปวดทว่าตอนนี้กลับแปรเปลี่ยนเป็นด้านชา

เธอพูดแต่เรื่องจริงเท่านั้น แต่โจวยวี่ไป๋กลับปกป้องเมิ่งทิงเหยาอย่างนี้

ในตอนนั้นเอง เมิ่งซิงหลวนรู้สึกได้ว่าคนที่เธอเคยรักและคิดว่าจะพูดปกป้องเธอได้ตายลงในหัวใจ

เธอหัวเราะเบาๆ โดยดวงตาฉายแววเสียดสี

โจวยวี่ไป๋เห็นเมิ่งซิงหลวนรู้สึกหดหู่อย่างไม่มีเหตุผล ก่อนที่เขาจะได้คิดอะไรอย่างถี่ถ้วนนั้น บางคนก็เริ่มด่าเมิ่งซิงหลวนอีกที

"ฉันไม่เคยเห็นใครร้ายขนาดนี้มาก่อน! บอกกันตามตรงเลยนะ ถ้าเหยาเหยาไม่ได้เดินออกมาเองล่ะก็เธอก็คงไม่ได้เป็นคุณนายโจวหรอก ในเมื่อตอนนี้เหยาเหยากลับมาแล้วเธอก็คืนของที่ไม่ใช่ของเธอซะ!"

หนวกหู

มันช่างหนวกหูเสียจริง!

เพื่อทำตัวเป็นคุณนายโจวที่ดีแล้ว แมวหมาก็เล่นหัวกับเธอเสียแล้วตอนนี้

ความโกรธแวบเข้ามาในตาของเมิ่งซิงหลวน

เธอจ้องไปที่ชายหนุ่มที่กำลังพูดแล้วยิ้มเยาะขึ้นมาทันที "ชั่วร้ายงั้นเหรอ? ฉันเกรงว่าฉันจะทำได้ไม่เท่าครึ่งหนึ่งของนายน่ะ เห็นว่าใช้เงินของครอบครัวเพื่อแทรกให้ได้ที่เรียนนี่ ไหนยังจะจ้างคนไปทำร้ายคนอื่นจนเกือบตายก่อนจะโยนไปให้ปลากิน แถมยังข่มขืนน้องสาวเขาอีกด้วย"

"ฉันเนี่ยนะเอาตำแหน่งคุณนายโจวมาจากเมิ่งทิงเหยา? ถามเธอสิว่าเธอกล้าแต่งงานไหม? เธอกล้าพอจะให้โจวยวี่ไป๋เป็นพ่อเด็กไหม?"

คำพูดเหน็บแหนมของเมิ่งซิงหลวนทำเอาทั้งสองตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ

ทำไมเมิ่งซิงหลวนถึงรู้ความลับเหล่านี้?

หลินเช่อเหงื่อตก ก็แน่นอนว่าพ่อของเขาแก้ปัญหาทุกอย่างอย่างหมดจด แต่กลับยังมีคนพูดถึงเรื่องนี้ได้อีก

เขาจะไม่กลัวได้อย่างไร

สายตาชั่วร้ายของเขามุ่งตรงไปที่เมิ่งซิงหลวน สมองของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ

หลินเช่อก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่รู้ตัว ยกมือขึ้นเตรียมตบหน้าเมิ่งซิงหลวน

โจวยวี่ไป๋ไม่ทันได้หยุดเขา ทว่าเสียงตบที่ทุกคนคาดหวังกับไม่เกิดขึ้น แต่กลับเป็นเสียงอู้อี้ดังลั่น

หลินเช่อนอนอยู่บนพื้นจ้องไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า

เพียงแค่ชั่วความคิดเดียวเท่านั้น

ก่อนที่พวกเขาจะมองเห็นการเคลื่อนไหวของเมิ่งซิงหลวน หลินเช่อก็นอนอยู่บนพื้นเรียบร้อยแล้ว

โจวยวี่ไป๋ไม่เคยพาเธอไปพบเพื่อนเขามาก่อน ขนาดพวกเขาพูดจาหยาบคายกับเธอขนาดนี้ ชายหนุ่มก็ดูไม่ยินดียินร้ายที่จะหยุดพวกเขาเลยสักนิด

แต่ก่อนเธอเคยอดทนเพราะความรักที่มีต่อโจวยวี่ไป๋ แต่ตอนนี้เธอไม่รักเขาแล้ว ทำไมเธอจะต้องทนด้วยล่ะ?

"พี่หลินเช่อ!"

เมิ่งทิงเหยาที่เพิ่งได้สติอุทานด้วยน้ำเสียงตกใจและสะอึกเล็กน้อย  "พี่สาว พี่หลินเช่อไม่ได้เกี่ยวอะไรกับพี่เลย พี่..."

"เธอไม่ต้องพูด ฉันจะอ้วก"

ดวงตาของเมิ่งซิงหลวนเต็มไปด้วยความรังเกียจเมิ่งทิงเหยา

เธอคาดไว้ว่าโจวยวี่ไป๋จะคาดคั้นให้เธอขอโทษอีกครั้งด้วยใบหน้าที่เย็นชา เพียงแค่นั้นความเหนื่อยล้าก็แล่นไปทั่วร่างของเธอ

ขณะนั้นเอง คิ้วเข้มของโจวยวี่ไป๋ก็ขมวดขึ้น ก่อนที่จะได้พูดอะไรสักอย่าง เมิ่งซิงหลวนก็ขัดจังหวะเขา

"โจวยวี่ไป๋ พรุ่งนี้แปดโมงเช้า พวกเราเจอกันที่สำนักงานเขต"