บทที่ 6

ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร อีกฝ่ายก็ระเบิดคำถามลงอย่างบ้าคลั่ง

"เมิ่งซิงหลวน หลินเช่อแขนหัก เธอทำเหรอ? เหยาเหยากลับบ้านไปบอกว่าไม่สบายตัว ตอนนี้ก็ไข้ขึ้นยังไม่ตื่นเลย"

"เมิ่งซิงหลวน ทำไมเธอร้ายได้ขนาดนี้"

ทุกคำพูดราวกับมีดคมเฉือนแทงร่างกายของเมิ่งซิงหลวน เธอหัวเราะเบาๆ

หลังจากที่หัวเราะมากพอแล้ว เธอก็พูดว่า "โจวยวี่ไป๋ ฉันก็สงสัยนะบางครั้งว่าคุณตั้งใจหาคนมาปั่นหัวฉันหรือเปล่า"

"ทำให้ฉันดูง่ายกับคุณมาตลอดเจ็ดปี"

"ถ้าฉันสามารถขนาดนั้นทำไมฉันไม่ฆ่าพวกเขาให้ตายเพื่อคลายโกรธเลยล่ะ? ทำไมไม่ไปถามพวกเขาว่าพวกเขาทำเลวอะไรไว้บ้าง?"

เสียงถากถางและเย็นชาของเมิ่งซิงหลวนทำให้โจวยวี่ไป๋รู้สึกไม่สบายใจ

วินาทีต่อมา เมิ่งซิงหลวนพูดต่อ "อย่าลืมเรื่องหย่าที่สำนักงานเขตตอนแปดโมงล่ะ"

เมื่อได้ยินเสียง 'บี๊บ' ตัดสายใบหน้าของชายคนนั้นก็หม่นลง

นี่เป็นครั้งแรกที่เมิ่งซิงหลวนตัดสายเขาด้วยตัวเอง

โจวยวี่ไป๋หงุดหงิดและนอนไม่หลับตลอดทั้งคืนข้างเตียงของเมิ่งทิงเหยา จนกระทั่งถึงเวลาต้องออกไป

วันนี้ฟ้าสดใส

เมิ่งซิงหลวนมาตรงเวลาและรอเพื่อเข้าสำนักงานเขต

ผิวโดดเด่นและสวยงามของเธอสะกดสายตาผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมา ทว่าเธอทำเหมือนไม่เห็นมัน

หลังจากนั้นห้านาที

รถมายบัคสีดำเข้าจอดด้านนอกสำนักงานเขต

โจวยวี่ไป๋ลงมาจากรถด้วยชุดสูทดีไซเนอร์ที่ตัดเย็บมาอย่างดีสอดรับกับรูปร่างสูงเพรียว เขาขมวดคิ้วเคร่งขรึม

เขามองเห็นเมิ่งซิงหลวนในฝูงชนได้ทันทีเพราะเป็นคนที่สะดุดตามากที่สุด

พวกเขาทั้งสองเผชิญหน้ากันต่างคนต่างเงียบและเดินเข้าไปยังสำนักงานเขตเพื่อรอต่อคิวหย่า

เมื่อใกล้จะถึงคิวของพวกเขา จู่ๆ ชายคนนั้นก็พูดขึ้นมา "เมิ่งซิงหลวน เธอคิดดีแล้วใช่ไหม? เธอบังคับให้ฉันแต่งงานตั้งแต่แรก ตอนนี้ก็มาขอหย่าก่อนอีก เธอคิดว่าการแต่งงานเหมือนกับการละเล่นของเด็กหรือไงหรือเธอเล่นเกมอยู่?"

สายตาของโจวยวี่ไป๋หม่นและมีน้ำเสียงไม่พอใจ

ในตอนแรกนั้น เขาและเมิ่งทิงเหยารักกันและกำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้ว แต่เมิ่งซิงหลวนกลับเข้ามาแทรกกลางระหว่างพวกเขา

ปู่ของเขาบังคับให้แต่งงานกับเมิ่งซิงหลวนแทบเป็นแทบตายจนเขาก็ต้องยอม

"โจวยวี่ไป๋ ไม่คิดเลยเหรอว่าฉันก็เป็นเหยื่อเหมือนกัน? นายลองไปถามเหยาเหยาสุดที่รักของนายละกัน ช่างเถอะ มันไม่มีประโยชน์อะไรอีกต่อไปแล้ว นายก็ไม่มีเหตุผลต้องไปร่างข้อตกลงการหย่าแล้ว เพราะก็ได้ใบหย่าเลยวันนี้"

เมิ่งซิงหลวนพูดจบก็ถึงคิวของพวกเขาพอดี

หลังตรวจสอบเอกสารทั้งสองแล้วเจ้าหน้าที่ก็ถามตามปกติ "คุณสองคนตัดสินใจดีแล้วใช่ไหม? หากประทับตาแล้วการหย่าจะมีผลทันที"ลังจากตรวจสอบเอกสารของทั้งสองคนแล้ว เจ้าหน้าที่ก็ถามตามปกติว่า “คุณสองคนตัดสินใจแล้วหรือยัง? เมื่อประทับตราแล้ว การหย่าจะมีผล”

เมิ่งซิงหลวนพยักหน้าโดยไม่ลังเล ขณะที่โจวยวี่ไป๋มองไปที่เมิ่งซิงหลวนด้วยใบหน้าหล่อเรียบ ก่อนจะพยักหน้าในที่สุด

มือปั๊มตราประทับลงเรียบร้อย

วันนี้เป็นวันเกิดปีที่ยี่สิบสองของเมิ่งซิงหลวน และยังเป็นวันเดียวกับที่เธอหย่าขาดกับโจวยวี่ไป๋

เมื่อดูใบหย่าในมือแล้ว รู้สึกโล่งใจมากกว่าเสียใจ

ทั้งสองเดินออกมาจากสำนักงานเขต เมิ่งซิวหลวนหันกลับมาพูดกับโจวยวี่ไป๋ทันที "คุณโจว นายเป็นอิสระแล้ว"

รักข้างเดียวเจ็ดปีของเธอสิ้นสุดลง

จากนี้ไปเธอกับโจวยวี่ไป๋ก็เดินไปทางใครทางมัน

โจวยวี่ไป๋จ้องตาเมิ่งซิวหลวนอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา

เมื่อเดินมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย หญิงสาวหันกลับมาราวกลับเธอนึกอะไรบางอย่างออก

โจวยวี่ไป๋คิดว่าเธอกำลังลังเล

อีกฝ่ายจ้องมองเขาก่อนที่จะพูดอย่างจริงจังโดยที่เขาไม่คาดคิด "อย่างน้อยเราก็เคยแต่งงานกัน วันนี้ตอนกลับบ้านให้ไปทางด่วนฟู่ซิงแทน นายจะเลี่ยงความซวยได้"

โจวยวี่ไป๋ "...?"

นี่เป็นวิธีเรียกร้องความสนใจใหม่เหรอ?

เขาขมวดคิ้วมองเธอด้วยสายตาเยือกเย็น

"เมิ่งซิงหลวน....."