บทที่ 7

ทันีที่เขาเรียกชื่อเธอ ร่างหญิงสาวก็หายวับไปบริเวณหัวมุมถนน

ราวกับเขาเป็นสัตว์ป่าร้ายกาจ

เมิ่งซิงหลวนเดินเจอร้านสะดวกซื้อแล้วจึงนั่งลง

เธอดูเงินคงเหลือในโทรศัพท์แล้วพบว่ามันไม่พอที่จะทำให้เธอหาบ้านใหม่ได้

เป็นเวลาเจ็ดปีที่เธอทุ่มเทอยู่กับโจวยวี่ไป๋

แม้เธอจะได้เงินมาเท่าไหร่ เธอก็เอาไปซื้อของขวัญให้เขาจนหมด

แน่ล่ะสุนัขที่ซื่อสัตย์กับเจ้าของก็ไม่เหลืออะไรทั้งนั้น

เมิ่งซิงหลวนมองดูค่าบ้านที่สูงลิ่วในโทรศัพท์ด้วยใบหน้าเรียบเฉยครุ่นคิดว่าจะดีลกับมันยังไดี ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

"อาจารย์เมิ่ง! ตอนนี้คุณอยู่ไหน? เมื่อคืนฉันสร้างปัญหาให้คุณอย่างมาก บอกที่อยู่ของคุณมาทีฉันจะไปหาคุณเลย"

เมิ่งซิงหลวนให้ที่อยู่ไป

เพียงสิบห้านาทีต่อมา เจียงเมี่ยวเมี่ยวที่ตาบวมราวกับลูกวอลนัทยืนอยู่ตรงหน้าเมิ่งซิงหลวน

เธอเหงื่อออกท่วมตัวด้วยความร้อน แม้กระทั่งหน้าม้าของเธอยังเปียกชุ่ม

"อาจารย์เมิ่ง ทำไมคุณออกไปโดยไม่บอกอะไรเลยล่ะ ดีนะที่ฉันไม่ลืมที่จะบันทึกเบอร์โทรไว้"

เจียงเมี่ยวเมี่ยวดื่มน้ำแร่อึกๆ เพื่อให้หายใจทัน ดวงตาของเธอฉายแววขัดใจ

เมิ่งซิงหลวนเลิกคิ้ว

ก่อนที่เธอจะได้พูดอไร เจียงเมี่ยวเมี่ยวเข้ามาใกล้และสายตาอันเฉียบแหลมเหลือบไปเห็นหน้าข้อมูลบ้านในโทรศัพท์ของเมิ่งซิงหลวน

"อาจารย์กำลังหาบ้านอยู่เหรอ? ถามฉันสิ! พ่อฉันมีบ้านอยู่หลังสองหลังในไห่เฉิง"

เมื่อเจียงเมี่ยวเมี่ยวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดไฟล์เอกสารให้ดู เมิ่งซิงหลวนก็จมอยู่กับความคิด

เอกสารทั้งหมดมีอยู่ห้าสิบหน้าและแต่ละหน้าต่างก็แสดงให้เห็นบ้านที่อยู่ในพื้นที่ดีเยี่ยม

นี่เป็นครั้งแรกเลยที่เธอเห็นคนอวดรวยแบบไม่รู้ตัวอย่างกับวอนหาเรื่อง

นี่เรียกว่าหลังสองหลังเหรอ?

เมิ่งซิงหลวนคิดถึงมรดกของเธอที่เป็นวัดเต๋าโทรมๆ แล้วอดจะกุมขมับด้วยความปวดหัวไม่ได้

เธอเริ่มดูรายการบ้านของเจียงเมี่ยวเมี่ยวจนสุดท้ายแล้วมีเพียงแค่รายการเดียวที่ตรงตามที่เธอต้องการทั้งหมด

เธอชี้ด้วยมือขาวซีดของเธอ "หลังนี้ได้ไหม"

ตอนนี้เจียงเมี่ยวเมี่ยวพร้อมแล้วที่จะพาเธอไปดูบ้าน ขณะที่พวกเขาอยู่ในแท็กซี่ เมิ่งซิงหลวนเปิดโทรศัพท์แล้วพูดขึ้นมาว่า "คราวหน้าแล้วกัน ฉันมีเรื่องด่วนเข้ามา"

แม้ว่าเจียงเมี่ยวเมี่ยวจะเสียดาย แต่เธอก็เข้าใจได้

"ไว้คราวหลังเรานัดกันอีกที ถ้าอาจารย์ไม่อยากพักในโรงแรม วันนี้อาจารย์ไปพักที่บ้านเลยก็ได้ มันสะอาดอยู่แล้ว ฉันไม่เอาเงินคุณหรอก..."

เมิ่งซิงหลวนปิดประตูรถและจ้องมองไปยังแท็กซี่ที่ขับออกไป

*

บ้านใหญ่ของตระกูลโจวอยู่ในชานเมืองไห่เฉิงที่รายล้อมไปด้วยภูเขาสวยงาม น้ำทะเลใสและต้นไม้สีเขียว

เมิ่งซิงหลวนไม่ได้มาที่นี่เป็นครั้งแรก เธอเข้าไปในคฤหาสน์อย่างสบาย

"คุณเมิ่ง?! คุณมาทำอะไรที่นี่?"

คนรับใช้ที่กำลังเช็ดโต๊ะกาแฟอยู่เสียงดังด้วยความประหลาดใจเมื่อเห็นเมิ่งซิงหลวน

ทว่าดวงตานั้นกลับเต็มไปด้วยความดูแคลน

ทุกคนในตระกูลโจวต่างรู้ว่าโจวยวี่ไป๋ไม่ชอบเมิ่งซิงหลวน มีเพียงเมิ่งซิงหลวนเท่านั้นที่ต้องการแต่งงานกับเขา

แถมรวมไปถึงการถากถางทั้งต่อหน้าและลับหลังจากหญิงสาวตระกูลโจวและแม่ของเขานั้นทำให้คนรับใช้ในตระกูลต่างเหยียดหยามเธอ

หน้าตาดีแล้วมีประโยชน์อะไรล่ะ? ในเมื่อก็ไม่ได้ใจผู้ชายอยู่ดี

คนรับใช้แอบถอนหายใจ

เมิ่งซิงหลวนมองเธออย่างเย็นชา "ตระกูลโจวต้องมาแจ้งให้หมาเฝ้าบ้านรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอ?"

"คุณเมิ่ง ทำไมคุณถึงหยาบคายได้เพียงนี้?"

ดวงตาของคนรับใช้เบิกกว้างด้วยความโกรธ เธอเท้าสะเอวราวกับแม่ค้าปากตลาด

"ถึงแม้ฉันจะเป็นแค่คนรับใช้ คุณนายก็ยังเคารพฉัน แต่คุณเมิ่ง สองปีที่แต่งงานมาคุณเคยนอนกับนายน้อยหรือเปล่าล่ะ? คุณไม่ควรจะมาลงที่พวกเราคนรับใช้ถ้าคุณคุมสามีไม่ได้..."

คนรับใช้ยังด่าทอเธอต่างๆ นานา

แววตาของเมิ่งซิงหลวนเย็นชาขึ้น เธอยกมุมปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน ไม่ใช่แค่คนในตระกูลโจวเท่านั้น เธอยังรู้สึกขบขันกับตัวเธอเองเลย

ดูสิ เพราะเห็นแก่ผู้ชายที่ไม่ใช่ของเธอ แม้กระทั่งคนรับใช้ยังกล้าเล่นหัวกับเธอเลย

คนรับใช้ยังคงก่นด่าเธอ ก่อนที่เมิ่งซิงหลวนจะได้คิดว่าคนรับใช้คนนั้นควรได้รับบทเรียนอย่างไรก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา