บทที่ 8

"มีเรื่องอะไรกัน?"

คุณหญิงโจวเดินลงบันไดไปอย่างช้าๆ โดยมีโจวเพียนหรานลูกสาวของเธอช่วยพยุงลง

เธอสวมชุดกี่เพ้าสีเรียบสง่างามหรูหรา ดวงตาทั้งสองดูเฉียบคมจริงจัง

คนรับใช้เงียบทันทีด้วยความเคารพแล้วพูด "คุณผู้หญิง คุณเมิ่งมาค่ะ"

สองปีหลังจากแต่งงานเข้ามาในตระกูลโจว เธอไม่ได้แม้กระทั่งตำแหน่งคุณนายโจวด้วยซ้ำ

การเรียกเธอว่าคุณเมิ่งนั้นบ่งบอกว่าตระกูลโจวกันเธอออกไปและไม่ยอมรับในตัวเธอ

เมิ่งซิ่งหลวนรู้สึกสงสารและสมเพชตัวเอง

คุณหญิงโจวเหลือบมองเมิ่งซิ่งหลวนอย่างเย็นชาแล้วตำหนิ "เธอแต่งงานมาสองปีแล้วแต่เธอกลับยังทำตัวเหมือนมาจากตระกูลบ้านนอก ตระกูลเมิ่งช่างสอนลูกสาวมาดีจริงๆ!"

โจวเพียนหรานเยาะเย้ย สายตาฉายแววรังเกียจ เธอพูดแทรกเข้ามา "เมิ่งซิงหลวน ฉันบอกเธอไปนานแล้วไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธอมาบ้านใหญ่ เธอก็ต้องมารายงานก่อน ในเมื่อเธอแต่งงานกับพี่ชายของฉันก็ต้องทำตามกฎของบ้าน... "

เมิ่งซิ่งหลวนทนไม่ไหวอีกต่อไป

เธอหมดความอดทน ขัดจังหวะพูดอย่างตรงไปตรงมา "แล้วทำไมฉันถึงไม่รู้ว่าเธอเป็นคนดูแลบ้านใหญ่ล่ะ? เลิกพูดอ้อมค้อมกันซะเถอะ ฉันกับโจวยวี่ไป๋หย่ากันแล้ว ตอนนี้ฉันมาเป็นแขกคุณปู่โจวต่างหาก"

หลังพูดจบ เธอตั้งใจเงียบสักพักก่อนจะพูดต่อ "ตระกูลใหญ่รับแขกกันอย่างนี้เหรอ? แย่เสียยิ่งกว่าตระกูลเล็กๆ เหล่านั้นเสียอีก"

ใบหน้างามของหญิงสาวแสดงความเย้ยหยันโดยไม่ปิดฟัง

หลายคนในที่นั้นต่างตกใจ

โจวยวี่ไป๋กับเมิ่งซิ่งหลวนเลิกกันงั้นเหรอ? จริงหรือไม่?

คุณหญิงโจวชำเลืองมองเมิ่งซิ่งหลวนหัวจรดเท้า สายตาฉายแววความรังเกียจในที่สุด ก่อนที่จะพูดด้วยเสียงแผ่วเบา "พูดได้ดี! เธอหย่าก็ดีแล้วในเมื่อเธอก็ไม่ได้วางไข่เลยสักนิดในสองปีที่ผ่านมานี้!"

เป็นที่ทราบกันดีว่าคุณหญิงโจวดูถูกเมิ่งซิ่งหลวน

ทว่าคำพูดหยาบคายพวกนี้ เธอก็ได้ยินเป็นครั้งแรก

แทนที่จะโกรธ เมิ่งซิ่งหลวนกลับยิ้ม เธอหรี่ตาลงพูดด้วยน้ำเสียงสบาย "ฉันเป็นมนุษย์ แน่นอนว่ามนุษย์ไม่สามารถวางไข่ได้ แต่คุณหญิงโจว คุณวางไข่ชื่อโจวยวี่ไป๋ใช่ไหมล่ะ?"

"สามหาว!"

คุณหญิงโจวโกรธจนหน้าเขียว โจวเพียนหรานปลอบแม่ของเธออย่างรวดเร็ว

จากนั้นเธอจึงหันกลับมาจ้องไปที่เมิ่งซิ่งหลวนอย่างเดือดดาลและตะโกนใส่ "เมิ่งซิ่งหลวน เธอตั้งใจทำอย่างนี้เหรอ? เธอเชื่อไหมฉันจะบอกให้พี่ชายกลับมาสั่งสอนเธอ? ตอนแรกฉันก็อยากจะให้ค่าชดเชยเรื่องหย่าร้างให้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเอาไปให้หมากินคงจะดีเสียกว่า!"

เมิ่งซิ่งหลวนรู้สึกคลื่นไส้กับน้ำเสียงของเธอที่ทำราวกับให้ทาน

สายตาของเธอจับจ้องไปที่สร้อยข้อมือลูกประคำที่อยู่บนข้อมือซ้ายของคุณหญิงโจว

ตาของเธอหยุดนิ่งตรงนั้น วินาทีต่อมาเธอก็เอ่ยปากขึ้น "คุณหญิงโจว ถึงคุณจะดูถูกฉันแต่กลับยังสวมของที่ฉันให้คุณ ฉันเข้าใจได้ใช่ไหมล่ะว่าคุณมันน่าไม่อาย?"

ตั้งแต่สามีของเธอเสียชีวิต คุณหญิงโจวก็มีสุขภาพที่ย่ำแย่ มีอาการป่วยเล็กน้อยเป็นประจำจนต้องกินยาเป็นเวลาหลายปี

ทว่าการสวมลูกประคำที่เมิ่งซิงหลวนปลุกเสกนั้นทำให้เธอมีสุขภาพที่ดีขึ้น มันน่าเหลือเชื่อจริงๆ

สีหน้าคุณหญิงโจวเข้มขึ้น เธอถอดลูกประคำปาลงบนพื้น "ปั้ก"

น่าแปลกเหลือเกินที่ทันทีที่สร้อยข้อมือลูกประคำตกลงที่พื้น ลูกประคำก็กระจัดกระจายกลิ้งไปมา

"เธอคิดว่าฉันสนอกสนใจกับไอ้ของขยะๆ นี่เหรอ? ถ้าไม่ได้เห็นแก่หน้าของยวี่ไป๋แล้ว ฉันคงโยนมันทิ้งลงถังขยะไปตั้งนานแล้ว"

ลึกเข้าไปในใจของเมิ่งซิ่งหลวนราวกับสระน้ำนิ่งเงียบดั่งความตาย เธอมองโชคชะตาของคุณหญิงโจวที่ค่อยๆ ลดลงอย่างกระทันหัน ก่อนที่จะยิ้มเยาะและพูดขึ้นมาสองพยางค์อย่างเงียบๆ

โง่เง่า

ลูกประคำที่หมอในลัทธิเต๋าปลุกเสกเป็นการส่วนตัวนั้นดีจนเทียบกับลูกประคำทั่วไปไม่ได้ มันไม่ได้เพียงแต่ทำให้คนนั้นมีชีวิตที่ปลอดภัย ราบรื่นและมีสุขภาพที่ดี แต่ยังช่วยยืดอายุขัยของคนเหล่านั้นไปอีกหลายร้อยปีอีกด้วย

ก็ดีแล้วที่มันพังไป

เมิ่งซิ่งหลวนมองอย่างเฉยเมยโดยที่ไม่สนใจจะมาเสียเวลากับพวกเขาอีกต่อไป ก่อนที่จะได้เรียกคุณปู่โจว ประตูข้างนอกก็เปิดขึ้น

ชายชราในเสื้อคอจีนเดินเข้ามาพร้อมกับบอดี้การ์ด

"ฉันเชิญหลวนหลวนมาเอง ใครมีปัญหาอะไรบ้าง?"“