บทที่ 3

แปดพยางค์ที่เอ่ยนั้นช่างเบาหวิว ทว่าเพียงพอให้ทุกคนตรงนั้นได้ยินแจ่มแจ้ง

เมิ่งซิงหลวนอยากหย่ากับโจวยวี่ไป๋

แล้วเป็นเธอคนนั้นที่เริ่มก่อน! ช่างแปลกใหม่เสียเหลือเกิน!

พวกเขาไม่รับรู้ถึงความสิ้นหวังหรือความเจ็บปวดใดๆ ของเมิ่งซิงหลวน บางคนราวกับมองมันเป็นแค่ละครหลังข่าวที่น่าตื่นตาเท่านั้น

ม่านตาของเจ้าตัวที่ถูกพูดถึงเขม่นขึ้น เขาเม้มริมฝีปากบางๆ มองดูเมิ่งซิงหลวนอย่างเย็นชา

เมิ่งทิงเหยาที่นั่งข้างเขาแอบเก็บงำความสุขในใจไม่แสดงมันออกมา แต่กลับทำหน้าเหมือนกับจะโทษตัวเองแทน

เธอเดาว่าเมิ่งซิงหลวนคงเห็นภาพที่เธอกับโจวยวี่ไป๋ดื่มด้วยกัน

"พี่สาวเข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันกับพี่ยวี่ไป๋บริสุทธิ์ใจนะ วันนี้พวกเราบังเอิญเจอกันตอนกลับจากต่างประเทศ.. ถ้าพี่ไม่อยากเจอฉันเดี๋ยวฉันไปเอง"

เมิ่งทิงเหยานั้นมีใบหน้าน่ารักราวกับเด็กสาววัยสะพรั่ง คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อยและดวงตาใสของเธอกลับคลอเบ้าดูน่าสงสาร

เมิ่งซิงหลวนรู้สึกปวดหัวมากขึ้นไปอีก

เธอพยายามที่สุดแล้วเพื่อรักษาศักดิ์ศรีอันน้อยนิด เธอบีบมือตัวเองและจ้องเมิ่งทิงเหยา

มุมปากโค้งขึ้นอย่างเย้ยหยัน

"อะไรจะบังเอิญขนาดนั้น แต่เธอก็พูดถูกเรื่องหนึ่ง ฉันไม่อยากเจอเธอเลยจริงๆ"

น้ำเสียงเย็นชาและสายตาเหยียดหยามของเธอไปกระตุ้นความโกรธของคนอื่น

เมิ่งทิงเหยาถูกปกป้องอยู่ข้างหลังพวกเขา

"เมิ่งซิงหลวน พวกเราพาเหยาเหยามาที่นี่เองต่างหาก ถ้าจะพูดว่าพวกเราไม่อยากเจอใครมากที่สุดล่ะก็เธอยังไงล่ะ!"

"ทั้งหมดมันก็เพราะเธอนั้นแหล่ะ เหยาเหยาเลยต้องออกจากบ้านเกิดและไปอยู่ต่างประเทศตั้งสองปี ฉันคิดว่าเธอนั่นแหล่ะควรเป็นคนที่ต้องออกไปตั้งแต่แรก"

"เหยาเหยาไม่ต้องกลัว วันนี้พวกเราจะช่วยเธอเอง พี่ไป๋ก็อยู่นี่ด้วย เมิ่งซิงหลวนไม่กล้าทำอะไรหรอก"

หลายคนก่นด่าเมิ่งซิงหลวน

แม้แต่โจวยวี่ไป๋ที่เงียบมาสักพักยังพูดกับเธอเช่นนี้ "เมิ่งซิงหลวน อย่าสร้างปัญหาแล้วขอโทษเหยาเหยาซะ"

อย่าสร้างปัญหางั้นเหรอ?

เหอะ

เมิ่งซิงหลวนรู้สึกตัวสั่นราวกับเธอตกลงไปในปากเหวมืดมิดอันหนาวเหน็บ

คนอื่นไม่ได้ยืนข้างเธอมันไม่ได้สำคัญอะไรขนาดนั้น ทว่าคนที่เธอรักมากที่สุดกลับยืนตรงข้ามกับเธอเช่นกันมันช่างเหยียบย่ำความจริงใจของเธอราวกับโคลนตมไร้ค่า

เมิ่งซิงหลวนสงสารตัวเอง

เธอลดสายตาต่ำลงเพื่อซ่อนความเจ็บปวดก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

สายตาของหญิงสาวมองผ่านชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าเมิ่งทิงเหยาก่อนจะหันไปจ้องหน้าที่ดูน่าสงสารของเธอ

"ขอโทษงั้นเหรอ? ไม่ใช่เธอหรือไง เมิ่งทิงเหยา ที่ต้องขอโทษฉัน?"

"ก็ที่เขาหาว่าฉันกลั่นแกล้งเธอให้ออกนอกประเทศแต่เธอน่ะแอบหนีออกนอกประเทศไปทำแท้ง ไม่มีอะไรจะบอกกับพวกเขาหรือไง? ฉันเป็นแพะรับบาปให้ทั้งนั้น"

น้ำเสียงของเมิ่งซิงหลวนเรียบเฉยทว่าทุกคนต่างรู้สึกเหมือนโดนหินปาใส่หน้า

เมื่อกี้เมิ่งซิงหลวนเพิ่งพูดอะไร?

เธอกำลังจะบอกว่าเมิ่งทิงเหยาไปต่างประเทศเพื่อทำแท้ง?

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!

มีบางคนไม่พอใจ ชี้หน้าเมิ่งซิงหลวนและตะคอกใส่เธอด้วยความรังเกียจ "เธอหยุดพูดไร้สาระเถอะ! เหยาเหยาจะท้องได้ไง? เธอไม่มีแม้แต่แฟนเลยด้วยซ้ำ!"

"ท้องแต่ไม่มีแฟนก็เป็นไปได้ไม่ใช่หรือไง?"

เมิ่งซิงหลวนโต้กลับ เธอละสายตาจากมือคู่เล็กที่วางบนคอเมิ่งทิงเหยา และเพิ่งไปที่นิ้วของหลินเช่อที่ชี้หน้าเธอ

 "ถ้าไม่อยากมีมือแล้วก็ไปบริจาคให้คนอื่นได้นะ"

ไม่มีใครสนใจคำพูดของเมิ่งซิงหลวนเพราะเมิ่งทิงเหยาร้องไห้ขึ้นมา

เธอร้องไห้น้ำหูน้ำตาไหลแต่แกล้งทำเป็นเข้มแข้ง

เธอมองเมิ่งซิงหลวนด้วยตาแดงๆ "พี่สาว ฉันรู้ว่าพี่เกลียดฉัน แต่พี่ทำลายความบริสุทธิ์ของฉันแบบนี้ไม่ได้! ฉันรู้ว่าพี่เป็นลูกแท้ๆ ของพ่อกับแม่ ฉันไม่ได้ต้องการอะไรจากพี่เลย ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดจะกลับมาแต่พ่อกับแม่ขู่ว่าจะตายไม่งั้นฉันก็คงไม่กลับหรอก... "