บทที่ 5

เมิ่งซิงหลวนเดินออกจากบาร์ซีโร่ดีกรี

ความแข็งแกร่งที่มีในที่สุดก็สลายหายไป เหลือเพียงหัวใจที่ยับเยินไปด้วยบาดแผล

ท้องฟ้าเริ่มมืดลง สายลมยามเย็นพัดผ่าน และความเหงาเข้ารายล้อมหญิงสาว

เธอแค่นยิ้มเล็กน้อยราวเยาะเย้ยตัวเอง ก่อนที่เธอจะรู้สึกสงสารตัวเองขึ้นมา เสียงรองเท้าส้นสูงก็ดังขึ้นที่ด้านหลัง

"อาจารย์เมิ่ง! รอฉันที ไม่ต้องเดินเร็วขนาดนั้นก็ได้!"

เสียงหญิงสาวเต็มไปด้วยความสลดใจผสมกับลมหายใจหอบแรง

เมิ่งซิงหลวนหยุดเดินเมื่อได้ยินเสียง จนกระทั่งเจียงเมี่ยวเมี่ยวตามเธอทัน เธอโน้มตัวสักพักเพื่อสูดอากาศเข้าไปและยืดตัวขึ้นเมื่อเธอหายใจทันแล้ว

ดวงตาของเจียงเมี่ยวเมี่ยวแดงก่ำจนเห็นได้ชัดว่าร้องไห้มาอย่างหนัก

สายตาของเมิ่งซิงหลวนจึงสงบนิ่งไม่ไหวติง เธอรู้อยู่แล้วว่าอะไรเกิดขึ้นหลังจากที่เธอคำนวณดูว่าไอ้ผู้ชายคนนี้อยู่ไหน เธอก็เห็นแล้วว่าความสัมพันธ์นี้จะจบลงด้วยการที่ผู้ชายนอกใจ

"อาจารย์เมิ่ง คุณรู้ตั้งแต่แรกใช่ไหมว่าเขานอกใจ?"

ขณะที่พูดดวงตาของเจียงเมี่ยวเมี่ยวก็เต็มไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า

เธอมีหน้าอ่อนวัยแตกต่างกับการแต่งหน้าหนาของเธอ

แม้ยืนด้วยส้นสูงข้างหน้าเมิ่งซิงหลวน เธอก็ยังเตี้ยกว่าเมิ่งซิงหลวนถึงครึ่งหัว

เมิ่งซิงหลวนไม่ได้พูดอะไรแต่เจียงเมี่ยวเมี่ยวก็ร้องไห้โฮขึ้นมา

เสียงร้องทำให้คนเดินถนนผ่านไปผ่านมาต้องหันตาม เมิ่งซิงหลวนลูบขมับเธอด้วยความปวดหัว

"ไปคุยที่อื่นกันเถอะ"

เจียงเมี่ยวเมี่ยวพาไปอีกบาร์หนึ่งในไห่เฉิงและสั่งเครื่องดื่มแอลกอฮอล์มาเต็มทั้งโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงบนพื้นและดื่มโดยไม่อาย

ดื่มไปน้ำตาก็ไหลไป

เธอยังไม่ลืมที่จะเทเหล้าให้เมิ่งซิงหลวนด้วย

เธอดื่มจนใบหน้าเป็นสีแดงสดและเสียงเมาก็สะอึกสะอึ้นไปด้วย

"ฉันคบกับเขามาห้าปี เขาเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลคนมีเงินและพ่อแม่เขาต่างก็ดูถูกฉัน พวกเขาคิดว่าฉันไม่ดีพอ...ฉันชอบเขามากจริงๆ จนฉันอดทนไม่เปิดปากว่าลำบากสักคำ ฉันคิดว่าเขาจะรักฉันแต่กลับมานอกใจอย่างนี้!"

หลักพูดจบ เจียงเมี่ยวเมี่ยวก็เงยหน้าขึ้นมาและดื่มอีกแก้วจนหมด

ทั้งร้องไห้และหัวเราะ

แก้วเหล้าในมือของเมิ่งซิงหลวนว่างเปล่า เธอถามอย่างสบายๆ ด้วยความคิดซับซ้อนในหัว "แล้วคุณจะเอาอย่างไรต่อ"

เจียงเมี่ยวเมี่ยวเรอ

"ฉันไม่อยากตามตื๊อเอาชนะเขาอีกแล้ว ฉันจะกลับบ้านไปสืบทอดธุรกิจครอบครัว! กลายเป็นเศรษฐินีจนเขาเอื้อมไม่ถึง!"

"อาจารย์เมิ่ง ฉันเล่าความลับให้ฟัง พ่อฉันมีบ้านหลายหลังในเมืองหลวง แล้วบัญชีธนาคารก็มีเลขศูนย์ไม่รู้ตั้งกี่ตัว!"

เมิ่งซิงหลวนเงียบ

แม้ว่าเธอจะเจอเหตุการณ์คล้ายกับเจียงเมี่ยวเมี่ยว เธอก็ไม่อาจเข้าใจได้

หลังจากอกหัก เจียงเมี่ยวเมี่ยวสามารถกลับบ้านไปรับมรดกเป็นธุรกิจครอบครัว แต่เธอล่ะ?

หลังหย่าแล้วที่เธอทำได็ก็แค่เพียงกลับไปรับมรดกที่เป็นวัดเต๋าที่ทรุดโทรมและเป็นหนี้ก้อนโต

เมิ่งซิงหลวนรินเหล้าอีกสองสามแก้วให้ตัวเองด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ซึ่งครุ่นคิดถึงความจริงของช่องว่างระหว่างทั้งสองที่โหดร้าย

ทั้งสองดื่มกันจนดึกดื่น

เจียงเมี่ยวเมี่ยวเมามากจนไม่สามารถยืนขึ้นได้ เธอเหนื่อยจากการร้องไห้จนหลับไป

เมิ่งซิงหลวนนั้นยังคงไม่เมา มีเพียงแต่อาการเวียนหัวเล็กน้อยเท่านั้น

เธอมองไปที่เจียงเมี่ยวเมี่ยวที่หมดสภาพนอนหลับสนิทอยู่บนพื้น เธอก็พูดไม่ออกไปพักหนึ่ง ในที่สุดเธอก็ตัดสินใจพาเธอไปพักที่โรงแรมด้วยความสงสาร

เมื่อมาถึงโรงแรมได้เห็นหญิงสาวคนนั้นตื่นขึ้นมาทำเรื่องวุ่นวาย เมิ่งซิงหลวนจึงตัดสินใจขอให้เจียงเมี่ยวเมี่ยวจ่ายเธอเพิ่มในวันพรุ่งนี้

ความวุ่นวายยังคงต่อเนื่องไปจนถึงหกโมงเช้า

เมิ่งซิงหลวนตัดสินใจหลับตาลงสักพักแล้วค่อยลุกเพื่อเตรียมตัวไปสำนักงานเขตเรื่องการหย่า ทว่าเพียงไม่กี่นาทีหลังจากหลับตา โทรศัพท์ก็สั่นอย่างบ้าคลั่ง

ชื่อผู้โทรที่แสดงขึ้นมาคือโจวยวี่ไป๋

หลังจากที่โดนเหยียบย่ำไม่เหลือชิ้นดีในคืนนี้แล้ว เมิ่งซิงหลวนก็ตายด้านไปเสียแล้ว

เธอเดินออกไปข้างๆ เพื่อรับสายอย่างสงบ