จุดเริ่มต้น(2)

เสียงทรงอำนาจก้องกังวานของประมุขของบ้านดังขึ้น เชน ไคโร ก้าวเข้ามาด้านใน โดยมีอรนิดแม่ของนับหนึ่งเดินตามหลัง ฌอนหันไปมองทั้งคู่ มุมปากหยัดโค้งขึ้นเล็กน้อย ไม่รู้ว่าจะต้องแสดงปฏิกิริยาอย่างไรออกไป

การที่พ่อเขาถามว่าเกิดอะไรขึ้น แสดงว่าท่านยังไม่รู้ว่าเมียของตัวเองตายแล้ว แต่กลับมีความสุขด้วยการพาผู้หญิงไร้เกียรติ ไร้ศักดิ์ศรีคนนั้นออกไปเสวยสุขข้างนอกมา

เด็กหนุ่มวัยสิบหกปีหยันกายลุกขึ้นยืน ก้าวเท้าทีละก้าวเดินไปหาพ่อตัวเอง สายตาตวัดมองคนยืนข้างกันด้วยความเกลียดชัง ซึ่งไม่ต้องเอ่ยพูดอะไรอรนิดก็ย่อมรู้ดีว่าเด็กคนนี้เกลียดตนมากแค่ไหน

“ถามแบบนี้...แสดงว่าลูกน้องยังไม่มีใครโทรไปรายงานคุณพ่อ

สินะครับ หรือพยายามติดต่อแล้ว แต่พ่อติดเสพสุขกับผู้หญิงต่ำตมคนนี้อยู่!”

“ไอ้ฌอน!” ง้างมือขึ้นเหมือนจะตบ อีกฝ่ายเชิดหน้าขึ้นท้าทาย

“เอาเลยครับ ตบผม เหมือนที่เคยทำ หรือจะฆ่าผมให้ตายตามแม่ไปอีกคนก็ได้ ผมเองก็ไม่อยากใช้ชีวิตร่วมหายใจกับสองแม่ลูกนี้เหมือนกัน”

“ตาย? ลูก...หมายความว่ายังไง” ขายมีอายุถามเสียงแหบย้ำอีกครั้ง เพื่อให้แน่ใจว่าสิ่งที่ตัวเองได้ยินเมื่อครู่ ไม่ได้หูเพี้ยนไป

“หมายความว่า แม่ตายแล้ว...ตายเพราะความเห็นแก่ตัวของพ่อ”

ฌอนตอกย้ำความผิดลงกลางใจของผู้เป็นบิดา ชายมีอายุไม่อยากโต้เถียง ก้าวเท้าออกจากเรือนรับรองตรงไปหลังใหญ่ทันที

ร่างไร้วิญญาณถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางอ่อน ๆ และย้ายลงไปอยู่ในโลงศพสีเข้ม พิธีทางศาสนาถูกจัดขึ้นเพียงแค่สามวันเท่านั้น ก่อนจะนำร่างมาดามของตระกูลแห่ไปฝั่งยังสุสานของตระกูลนอกเมืองแทนการเผา

ฌอนยังคงนั่งเหม่อลอยกอดรูปคนเป็นแม่ อยู่ในศาลาริมบึงขนาดใหญ่หลังคฤหาสน์ เด็กหญิงนับหนึ่งถือถาดอาหารพร้อมน้ำดื่มเดินเข้ามาวางตรงหน้า เด็กหนุ่มเงยขึ้นมองพร้อมคราบน้ำตา ใบหน้าเศร้าหมองเปลี่ยนเป็นดุดัน เกรี้ยวกราดทันที

“ป้ามาเรียให้หนึ่งเอาอาหารมาให้คุณค่ะ เธอบอกว่าคุณไม่ทานอะไรมาหลายวันแล้ว”

นับหนึ่งบอกเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงแปร่งหู เพราะพื้นฐานเดิมเธอกับแม่ไม่ใช่คนที่นี่ ไม่สิ ต้องบอกว่าแม่เธอเป็นลูกครึ่งไทยกับประเทศกอเทียร์นี่แหละ แต่ย้ายกลับอยู่ประเทศไทยตั้งแต่รู้ว่าตัวเองตั้งครรภ์

“เอากลับไป...” พูดช้าเรียบนิ่ง แต่อีกฝ่ายไม่ไหวติงและไม่ยอมออกไปจากตรงนั้น น้ำเสียงจึงเปลี่ยนเป็นตะคอกแทน “ออกไป!”

เด็กหญิงเจ้าเนื้อสะดุ้งโหยงรีบคว้าถาดอาหารที่เพิ่งถือเข้ามายังไม่ถึงสองนาทีกลับไปหาผู้ที่มอบหมายหน้าที่นี้มาให้ทันที

“ทำไมถือกลับมา คุณฌอนไม่ยอมกินเหรอ”

มาเรียคือแม่บ้านอาวุโส และเป็นหัวหน้าของพ่อบ้าน แม่บ้านของคฤหาสน์และอาณาจักรของตระกูลไคโร

หล่อนเหลือบมองถาดใส่อาหาร ไม่ทันได้มองหน้านับหนึ่งเสียด้วยซ้ำจึงรีบเอ่ยถาม พอเห็นอีกฝ่ายเงียบไม่ยอมตอบอะไรจังเห็นว่าเด็กหญิงกำลังกลั้นเสียงสะอื้น ปล่อยเพียงหยดน้ำตาให้รินไหลออกมาอาบแก้ม

“คุณนับหนึ่งร้องไห้? คุณฌอนทำอะไรหรือเปล่าคะ”

แม่บ้านสุงวัยรรีบวางข้าวของในมือลงบนโต๊ะ เดินเข้าไปจับสองไหล่ของเด็กหญิงลูกเสี้ยวกอเทียร์ทันที

“เปล่าค่ะ...”

นับหนึ่งส่ายหน้ารัว ยกมือปาดน้ำตาแล้วก็รีบวิ่งออกไป กำลังจะขยับเท้าเดินตามต้องหยุดลงเมื่อฌอนเดินสวนเข้ามา

เด็กหนุ่มเดินปรี่ไปยังตู้เย็นขนาดใหญ่แล้วหยิบน้ำดื่มขวดเล็กเปิดฝายกขึ้นดื่มด้วยความหิวกระหาย ดวงตาคู่คมตวัดมองมาเรียเป็นระยะ แววตานั้นมีทั้งความโกรธ น้อยใจ และอิจฉาผสมกันอยู่ในนั้น

แม่บ้านสูงวัยเห็นอย่างนั้นจึงไล่พ่อบ้าน แม่บ้าน ซี่งยังคงอยู่ในห้องครัวทั้งหมดออกไปด้านนอกก่อน

“อยู่คุยกันก่อนสิคะ คุณฌอน”

“ผมไม่มีอะไรจะคุย”

เขาตอบเสียงหนักกำลังจะก้าวเท้าเดินออกไป แม่บ้านสูงวัยเดินไปขวาง ดวงตาดำขลับเงยมอง

“ตั้งแต่มาดามเสีย คุณฌอนย้งไม่ได้ทานอะไรเลยนะคะ”

“ผมไม่หิว” คำตอบตรงกันข้ามกับเสียงท้องร้อง

มาเรียยิ้มน้อย ๆ แล้วส่ายหน้าเอื้อมไปจับแขนคุณหนูของบ้าน แล้วพาไปนั่งบนโต๊ะอาหาร ก่อนจะลงมือทำเมนูโปรดให้แบบเงียบ ๆ

เลี้ยงมาตั้งแต่อ้อนแต่ออกทำไมหล่อนจะไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ามีนิสัยเป็นอย่างไร ปากแข็งเป็นที่หนึ่ง แต่ลึก ๆ แล้วกลับมีความอ่อนโยนซ่อนเอาไว้

นิสัยอ่อนโยนคงได้มาจากมาดามที่ล่วงลับไปไม่กี่วันก่อน...

เวลาล่วงเลยไปหลายปีความเย็นและเรียบนิ่งของฌอนยังเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความแข็งแกร่ง เขาฝึกตัวเองอย่างหนักเพื่อเตรียมตัวขึ้นเป็นผู้นำคนใหม่ของแก๊งเดียร์มาส

และยังมีสิ่งหนึ่งยังคงเหมือนเดิมนั้นคือความระหองระแหงของสายสัมพันธ์พ่อลูก และความเกลียดสองแม่ลูกที่ยังคงลอยหน้า ลอยตาอยู่ในเรือนหลังเล็ก

เก้าปีทีผ่านมา เขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ในฐานะอะไรของตระกูลไคโร ผู้เป็นบิดาไม่เคยบอกใครว่ามีพวกเธออยู่ในบ้าน

...รู้เพียงแค่ว่าพ่อจัดหาคนคอยอารักขาเวลาพวกเธอออกไปด้านนอกก็เท่านั้น

ความเกลียดชังทำให้เขามองสองแม่ลูกเป็นเพียงอากาศธาตุในอาณาจักรของไคโรเท่านั้น และมันยิ่งดีขึ้นมากกว่าเดิมที่พวกเธออยู่อย่างเจียมตัว ไม่โผล่มาให้รำคาญลูกกะตา

จนกระทั่ง...

“ไม่แต่ง! ยังไงผมก็ไม่แต่ง!”