ผู้นำของแร่(2)

ขายาวก้าวผ่านไปด้วยท่าทีเรียบเฉยก่อนปลายเท้าจะหยุดลง หางตาเขาเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างจึงถอยหลังกลับไปยืนต่อหน้าผู้ชายคนหนึ่ง

“มีอะไรหรือเปล่าครับคุณฌอน”

“เด็กใหม่เหรอ?” ชายหนุ่มอายุราว ๆ ยี่สิบปีช้อนตามองผู้กุมบังเหียนของเดียร์มาสสองมือชื้นไปด้วยเหงื่อ ความกลัวที่ซ่อนอยู่ในใจแทบปิดไม่มิด

ข่าวลือที่ว่าหัวหน้าแก๊งมาเฟียอันดับหนึ่งหน้ากลัวยิ่งกว่าพวกตำรวจ หรือ ฆาตกรโรคจิต สงสัยจะเป็นเรื่องจริง ขนาดแค่เขาเดินมาหยุดตรงหน้าทำเอาแทบหยุดหายใจกันเลยทีเดียว

“มาใหม่เหรอ?”

“ครับ” ขานรับพร้อมพยักหน้าน้อย ๆ

ได้รับคำตอบแล้วก็เดินผละออกไป สมกับเป็นผู้นำทั้งช่างสังเกตและรอบคอบ สายตาดุจเหยี่ยว จนบางครั้งมือขวาอย่างเดฟยังตามไม่ทัน

ภายในห้องประชุมหุ้นส่วนและสาสมาชิกแก๊งจากเขตปกครองต่าง ๆ มารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง บางคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกับพ่อของเขาตั้งแต่สมัยก่อตั้งแก๊งเดียร์มาสใหม่ ๆ

ฌอน ไคโร ถูกยอมรับจากทุกคนทั้งด้านธุรกิจ การต่อรองหรือเจราจากับนักธุรกิจต่างชาติ รวมถึงฝีมือการต่อสู้ เป็นที่กล่าวขานว่าโหดเหี้ยมยิ่งกว่ารุ่นพ่อ ไม่มีความปราณีในพจนาณุกรมของเขาแม้แต่น้อย ความแข็งแกร่ง

ดุจเพชรจึงถูกยอมรับโดยไม่มีข้อกังขา

ปึ่ก!

เสียงแฟ้มสีดำขนาดใหญ่ถูกโยนลงบนโต๊ะ สีหน้าเรียบนิ่งเปลี่ยนเป็นดุดัน เรียวลิ้นดันกระพุงแก้ม ดวงตากวาดมองไปเบื้องหน้า สมาชิกแก๊งและผู้ถือหุ้นต่างเสียวสันหลังไปตาม ๆ กัน

ลักษณะและท่าทางแบบนี้ หวั่นเกรงว่าระเบิดน่าจะลง

“ทำไม โครงการก่อสร้างห้างฯ แห่งใหม่ถึงไม่มีความคืบหน้า”

“คือว่ามีชาวบ้านบางส่วนที่รับเงินไปแล้ว เกิดเปลี่ยนใจไม่ยอมย้ายออกครับ ทำให้โครงการเราทำงานได้แค่บางส่วน...”

คำตอบไม่เต็มเสียงทำเอาร่างสูงหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย โครงการนี้ล่าช้ามาสองเดือนแล้ว มีปัญหาแทบทุกสัปดาห์

“ปัญหาเดิม?” ทุกคนในห้องก้มหน้างุด ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาสบตา

“ใจเย็นครับคุณฌอน เรื่องนี้ผมว่าต้องมีคนอยู่เบื้องหลัง...”

ผู้ชายมีอายุราวสี่สิบปีซึ่งมีส่วนร่วมในการดูแลโครงการนี้ รีบเอ่ยทักท้วงขึ้น ฌอนหรี่ตาลงยืดตัวตรง ยกมือเท้าคาง จ้องมองไม่วางตา การที่เขาไม่ถามอะไรเพิ่มเติมนั่นหมายความว่ากำลังเฝ้ามองคำอธิบายอยู่ หากมีเหตุผลมากพอเขาก็ยินดีรับฟัง แต่ถ้าไม่ก็ไม่สมควรทำงานอีกต่อไป

“คนงานของเราเห็นคนแปลกหน้ามาพบชาวบ้านกลุ่มนั้นเพื่อต่อรองอะไรบางอย่าง พอเข้าไปถามชาวบ้านก็ปิดปากเงียบไม่ยอมบอกอะไรเลย ส่วนนี่เป็นรูปถ่ายของพวกมันครับ...”

หันกลับไปกดปุ่มรีโมต เปิดภาพขึ้นโชว์หน้าจอโปรเจ๊กเตอร์ เขาจดจ้องรูปนั้นครู่ใหญ่ด้วยใบหน้าเรียบนิ่งจนเดาไม่ออกว่า กำลังคิดอะไรอยู่...

“คนของแก๊งไนไตร์ครับ” เดฟ ก้มลงกระซิบข้างหูคนเป็นเจ้านาย หลังจากยืนฟังอยู่ด้านหลังและเห็นรูปถ่ายนั้น

“อือ ฉันรู้”

ทำไมเขาจะจำไม่ได้เพราะเคยเห็นมันมารับเรย์มีนที่ร้านอาหารอยู่

ครั้งหนึ่ง ต่อให้เป็นแค่ครั้งเดียวเขาก็จำได้แม่นเพราะมันมีรอยสักรูปแมงมุมตรงลำคอ

ก่อนหน้านั้นแก๊งไนไตร์อยากได้โครงการห้างสรรพสินค้าไปสร้างที่เมืองของตัวเอง เพื่อดึงดูดนักท่องเที่ยว และ นักพนันจึงได้เข้าร่วมประมูลโครงการนี้ด้วย แต่ก็ต้องพ่ายแก้เม็ดเงินและอำนาจของเดียร์มาส

ถึงอย่างนั้น เรย์เดน ไทสันก็แอบกัดลับหลัง เพื่อหาทางให้โครงการนี้เปลี่ยนทำเลไปยังเมืองของตัวเองแทน

“พวกคุณจัดการควบคุมงานก่อสร้างต่อไป ส่วนเรื่องนี้ผมจะให้เดฟเป็นคนจัดการเอง”

เขาบอกเสียงเรียบ และ หันไปมองหน้าลูกน้องคนสนิทซึ่งพยักหน้ารับรู้กับคำสั่งที่ต้องบอกว่าให้ทำอะไร เพียงแค่สบตาก็เห็นความคิดของกัน

หลังจากประชุมแล้ว ฌอนก็เดินกลับห้องทำงานของตัวเองซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของตัวตึก จังหวะนั้นเองเสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ของเดฟดังขึ้น ฝีเท้าจึงชะลอลงเมื่อเปิดอ่านแล้วเขาจึงรีบโทรกลับทันที

ฌอนเองไม่ได้สนใจอยู่แล้วว่าใครติดต่อมา เพราะหากมีคนต้องการเจอหรือติดต่อธุระกับเขาต้องติดต่อผ่านเดฟเท่านั้น ทว่าประโยคถัดมาทำให้ฝีเท้าเขาหยุดลง

"คุณนับหนึ่งออกไปกับใคร ได้บอกไหมว่าไปไหน...”

สีหน้าของเดฟ ครูซ เริ่มไม่สู้ดี ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องที่อารักขาอยู่ที่คฤหาสน์ ออกไปตามหามาดามของไคโรให้เจอ ต่อให้จะรู้ดีว่าเจ้านายไม่ได้มีใจใคร่รัก แต่ถึงอย่างไรแล้วเธอก็เป็นนายหญิงแห่งเดียร์มาสอยู่ดี

และที่สำคัญผู้นำคนเก่าฝากฝังให้เขาปกป้องเธอกับคุณฌอนเท่าชีวิต เพราะทั้งคู่มีค่าต่อหัวใจของเชน ไคโร

“นับหนึ่งไปไหน?” ถามเสียงเข้ม สองแขนยกขึ้นกอดอก

“ไม่ทราบครับ เธอออกจากบ้านไปหลังจากที่เราออกมาได้ยี่สิบนาที”

เขาขบฟันเล็กน้อย เคยเตือนแล้วว่าอย่าออกไปไหนหากไม่มีคนติดตามไปด้วย และอย่าแสดงตัวตนว่าเป็นเมียเขาเด็ดขาด ต่อให้มีทะเบียนสมรสยัยอ้วนนั้นก็เป็นได้แค่นางบำเรอแก้ขัดในบ้านก็เท่านั้น...