ผู้หญิงของเดียร์มาส(1)

ก๊อก ๆ

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขัดจังหวะความคิดจนต้องดึงสติตัวเองให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน ยังไม่ทันจะเอ่ยอนุญาตคนเคาะก็เปิดผลัวะเข้ามา แม้จะไม่พอใจกับความไร้มารยาทเขาก็เลือกเก็บซ่อนมันเอาไว้

“มีน มาช้าหรือเปล่าคะ” เจ้าของร่างระหงสวมชุดเดรสขาวถึงเข่าและสวมทับด้วยโอเวอร์โค้ทสีครีม ผมยาวสีน้ำตาลดัดรอนปลายพลิ้วไหวเมื่อก้าวเท้า

หลังจากนั้นหญิงสาวก็ถือวิสาสะเดินไปหย่อนตูดลงบนตักของ

ชายหนุ่ม พร้อมกับยกแขนคล้องคอ ปิดท้ายด้วยการหอมแก้มซ้ายและขวา เป็นการทักทายหลังจากไม่ได้เจอกันเกือบสัปดาห์

แม้จะรู้สึกอึดอัดกับการกระทำนั้นอยู่บ้างแต่เขาก็ปล่อยเลยตามเลยไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมา “ไม่นี่ ตรงเวลา”

“กว่าเราจะเจอกันทานข้าวด้วยกันได้ มีนต้องเป็นฝ่ายรอคุณติดต่อกลับมาตลอดเลย เป็นคู่ควงของมาเฟียหนุ่มรูปหล่อ เจอตัวยากจังเลยนะคะแบบนี้ต้องขอค่าทำโทษเป็นหอมแก้มอีกสักฟอด”

ว่าจบก็เอียงคอหอมแก้มซ้าย แก้มขวาโดยที่เจ้าตัวนั่งนิ่ง ซึ่งไม่ต่างอะไรกับการที่เรย์มีนก้มจุมพิตรูปปั้น หากเขาไม่อยากรู้เรื่องการตายของพ่อตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ผู้หญิงคนนี้คงไม่ได้เฉียดตัวเข้ามาใกล้เขาเด็ดขาด

...น้องของศัตรูก็คือศัตรู...

‘เรย์มีน ไทสัน’ น้องสาวเพียงคนเดียวของเรย์เดน ไทสัน หัวหน้าแก๊งไนไตร์ ซึ่งดูแลและปกครองเมืองโอมินิค อยู่ฝั่งตะวันออกของประเทศ

กอเทียร์ หน้าที่ของน้องสาวคนเล็กวัน ๆ ไม่ทำอะไรเอาแต่ผลาญเงิน และด้วยความที่ฌอนหน้าตาดีตรงสเปกของเธอ จึงทำให้หญิงสาวตกหลุมพราง

ที่วางเอาไว้โดยง่าย

“มีนว่าเราออกไปหาอะไรทานกันดีกว่าค่ะ...มีนหิวแล้ว”

ร่างอรชรลุกขึ้นจากตักของมาเฟียหนุ่มพลางดึงมือหนาให้ลุกขึ้นและเจ้าตัวก็ทำตามอย่างว่าง่าย

แม้ความสัมพันธ์ของเธอจะเป็นคู่ควง แต่มันน่าแปลกที่เขาไม่เคยแตะต้องตัวเธอหรือมีความสัมพันธ์ทางร่างกายเลยแม้แต่ครั้งเดียว พยายามยั่วยวนก็แล้ว มอมเหล้าก็แล้ว แต่เขาคอแข็งเป็นบ้า

เดฟ ครูซ ยังคงทำหน้าที่เป็นลูกน้องมือขวาได้เป็นอย่างดี ขณะฌอนนั่งทานข้าว เขาเดินเข้ามาเพื่อรายงานเรื่องของมาดามหญิงของไคโร

“เราเจอคุณนับหนึ่งแล้วครับ เราส่งคนตามเธอเงียบ ๆ”

“อือ”

เขาตอบรับด้วยน้ำเสียงครางผ่านลำคอ แล้วโบกมือไล่ให้เดฟออกไป ก่อนจะลงมือทานข้าวต่อ ทว่ากลับทิ้งความสงสัยให้กับเรย์มีน เพราะเธอไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน

“นับหนี่ง...ใครเหรอคะ”

ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อยที่เธอกล้าเอ่ยถาม ทั้งที่ก่อนหน้านี้เจ้าตัว

ไม่กล้าถาม หรือก้าวก่ายเรื่องเกี่ยวกับตัวเขาเลยสักนิด

“คนที่ผมเกลียด...ตัวปัญหาในชีวิต ที่ยังจัดการไม่ได้สักที” เขาตอบเสียงห้วนอย่างไม่ใส่ใจเท่าไร

“เหรอคะ แต่ดูคุณสนใจมากกว่านะ ไม่อย่างนั้นคงไม่ให้เดฟส่งคนไปติดตามหรอก”

หญิงสาวเอนตัวไปข้างหน้าขยับยิ้มสวยส่งให้ ทว่านัยน์ตาจ้องจับผิด แค่แวบเดียวต้องหุบยิ้ม สีหน้าเจื่อน เมื่อใบหน้าเย็นชาส่งความเย็นยะเยือกมาให้ เป็นสัญญาณเตือนว่าอย่าล้ำเส้น

ไม่แปลกใจเลยหากหญิงสาวตรงหน้าจะสงสัย น้อยคนนักจะรู้ว่า

มาเฟียทรงอำนาจแต่งงานมีเมียเป็นตัวเป็นตน เพราะเมียบำเรอตามกฎหมายถูกซ่อนเอาไว้อยู่ในคฤหาสน์

...อย่าคิดแม้แต่จะเดินออกมาคอกเด็ดขาด

หน้าที่เมียบนเตียงเจ้าของร่างอ้วนทำแค่ช่วงกลางคืน ส่วนกลางวันนับหนึ่งก็ทำหน้าที่ลูก และ แม่ค้าขนมไทย ซึ่งมีคนสั่งเข้ามาค่อนข้างมากเพราะเธอส่งตามร้านในเขตเมืองหลวงดาเรนเทียร์

“ขอบคุณมากนะนับหนึ่ง ถ้าไม่มีคุณผมคงเตรียมขนมไทยต้อนรับลูกค้าไม่ทัน พวกเขาชมกันใหญ่เลยว่าอร่อยมาก”

ชายหนุ่มรูปร่างสูงนัยน์ตาฟ้า ผมบลอนด์ทอง สวมเสื้อขาวทับด้วยผ้ากันเปื้อนครึ่งตัวสีน้ำเงิน กางเกงขายาวสีดำ หากมองผ่าน ๆ คงคิดว่าเป็นคนทำขนมทั่วไป ทว่าความเป็นจริงเขาคือเจ้าของร้านเบเกอรี่ชื่อดัง ส่งขนมนานาชนิดให้กับโรงแรมและร้านอาหารชื่อดังในเขตเมืองนี้

“ไม่เป็นไรเลยเดวิส เพื่อนกันต้องช่วยกัน” รอยยิ้มสดใสแต่งแต้มขึ้นบนใบหน้าอวบอิ่ม ทว่านัยน์ตากลับหมองหม่นอย่างเห็นได้ชัด

“เพื่อนกันช่วยกันมันก็จริง แต่ต้องรับเงิน”

ยื่นแบงค์สีเทาแกมฟ้ามาให้จำนวนหลายใบ หญิงสาวรีบรับโดยไว เรื่องเงินเธอไม่รีรออยู่แล้ว ทำเอาเดวิสหัวเราะร่วนเพราะรู้นิสัยดีว่าเจ้าตัวขี้งกและขยันหาเงิน ไม่รู้ว่าเดือดร้อนอะไรนักหนาตั้งแต่รู้จักกันมาเธอก็เอาแต่หาเงิน

พูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่งเจ้าตัวเพิ่งสังเกตว่ามีผู้ชายสวมชุดสูทดำยืนอยู่

ไม่ไกล บนหูมีสายสีดำเหมือนเครื่องมือสื่อสารเพื่อคอยรายงานใครบางคน นับหนึ่งเห็นเดวิสมองบางอย่างอยู่จึงหันไปตามสายตา

เมื่อเห็นว่าเป็นอะไรจึงพ่นลมหายใจออกมา เธอรู้ได้ทันทีว่าเดฟ ครูซเป็นคนส่งบอดี้การ์ดมาตามหลัง เพราะหากจะให้ผู้มีอำนาจในบ้านเป็นคนออกคำสั่ง ให้ควายออกลูกเป็นหมายังง่ายกว่า

ปกติแล้วเวลาที่เธอออกมาทำธุระด้านนอกมักจะเอาลูกน้องของสามีติดสอยห้อยตามมาด้วยหนึ่งคน มันเป็นกฎเหล็กที่เขากำหนดขึ้นมา ไม่ใช่เพราะรักหรือเป็นห่วง แต่เขาทำตามพินัยกรรมที่พ่อของเขาระบุไว้ ถ้าเธอหายไปหรือเขาเป็นฝ่ายขอหย่า

...ทุกอย่างจะตกเป็นของเธอ หรือไม่ก็กลายเป็นของสาธารณะ