อาศัย...(1)

“อะไรนะ! เรย์มีนหายไป”

ร่างสูงของเรย์เดนลุกพรวดขึ้นเมื่อได้ยินคำรายงานจากลูกน้อง ดวงตาคมดุกร้าว กำมือแน่น

“สั่งแล้วใช่ไหมว่าดูแลให้ดี”

“ขอโทษครับ ตอนนั้นคุณเรย์มีนบอกว่าปวดท้อง แม่บ้านเลยเอายาเข้าไปให้ ไม่คิดว่าเธอจะทำร้ายแม่บ้านจนสลบแล้วหนีออกไป”

“คนของเราอยู่กันรอบบ้าน แต่ไม่เห็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ หลบออกไป ถ้าเกิดวันหนึ่งถูกแก๊งอื่นบุกเข้ามา ไม่ตายห่ากันหมดหรือไง!”

บอดีการ์ดได้แต่พากันก้มหน้า ไม่มีใครกล้าโต้แย้ง มือขาวโบกมือให้ลูกน้องหางแถวออกไปตามหาคุณหนูของตระกูล เพิ่งหายไปสองชั่วโมงคิดว่าคงยังไปไม่ถึงเมืองดาเรนเทียร์

“ไม่ต้อง! เดี๋ยวกูไปเอง” รังสีอำมหิตแผ่ออกมาจากดวงตา

“จะดีเหรอครับ ถ้าเราบุกไปถึงที่นั้นจะผิดข้อตกลงเอาได้นะ”

“กลัวเหรอ?” หันขวับมองขวาง “กูแค่ไปตามน้องสาวกลับบ้าน ไม่ได้ไปหาเรื่องใคร”

“ครับ ผมจะไปเตรียมรถให้” ค่อมศีรษะรับคำสั่ง ก้าวเท้าออกจากห้องด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง

เรย์เดนหันกลับไปคว้าเอาปืนคู่กายมาเหน็บไว้ที่เอวด้านหลัง การหายตัวไปของน้องสาวเดาได้ไม่ยากว่าเธอจะไปหาใคร เรย์มีนจะรักใครชอบใครเขาไม่เคยว่าแต่ต้องไม่ใช่ศัตรูคู่แค้นอย่างไอ้ฌอน

เวลาการเดินทางจากเมืองโดมินิคมายังเมืองดาเรนเทียร์ ใช้เวลาเกือบสองชั่วโมง แม้ว่าลูกน้องจะเสนอให้นั่งเฮลิคอปเตอร์ไป เชาเลือกปฏิเสธเพราะอยากใช้เวลาตรงนั้นสำรวจบ้านเมืองในเขตปกครองของศัตรู

การบุกมาของเรย์เดนพร้อมกับลูกน้องหลายคนทำเอาคนในเมืองเริ่มแตกตื่นเพราะคิดว่าจะเกิดการต่อสู้ของแก๊งมาเฟีย เดฟ ครูซเดินออกมาต้อนรับด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ไม่ได้มีความรู้สึกเกรงกลัวแต่อย่างใดราวกับว่ากำลังรอการมาของเขาอยู่

“สวัสดีครับคุณเรย์เดน” เดฟทำเพียงค่อมศีรษะให้เล็กน้อยตามมารยาท พลางเหลือบสายตาไปยังลูกน้องเกือบสิบคนด้านหลัง

การบุกมาครั้งนี้คงไม่ได้ตั้งใจมาหาเรื่อง เพราะไม่อย่างนั้นคงผิดข้อตกลงระหว่างสามแก๊ง ที่เคยตกลงกันเอาไว้ว่าจะไม่มีการหยามเกียรติด้วยการหาบลูกน้องไปเยือนอีกถิ่นเกินสิบคน และหากการไปเยือนถิ่นของอีกแก๊ง ห้ามเกิดเรื่องอันตรายจนนำไปสู่การต่อสู้

เพราะอย่างนี้ลูกน้องที่ตามมารวมถึงตัวเรย์เดนจึงมีแค่สิบคนพอดี

“ฌอน ไคโรอยู่ที่ไหน” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก

“คุณฌอนกำลังรออยู่ด้านบนครับ เชิญทางนี้”

เดฟผายมือเชิญแล้วก็เป็นฝ่ายเดินนำหน้า พลางหันไปพยักหน้าให้ลูกน้องหลายสิบคนปลดอาวุธของอีกฝ่ายออก ตอนแรกไม่ยอมแต่เพราะ

อีกฝ่ายมีมากกว่า เรย์เดนจึงพยักหน้าให้เบา ๆ เพื่อให้ลูกน้องตนเองจำยอม

เรย์เดนใช้สายตากวาดมองรอบบริเวณอย่างระแวดระวัง แค่เขากล้าพาตัวเองมาเยือนถึงที่นี่มันก็อันตรายมากพออยู่แล้ว แต่เพราะความเป็นห่วงว่าน้องสาวจะเอาความลับของแก๊งมาบอกต่อ จึงทำให้ต้องดั้นด้นมาถึงที่นี่

การรักษาความปลอดภัยของที่นี่ถือว่าแน่นหนาพอ ๆ กับบริษัทของตัวเอง ไม่สิ อาจจะมากกว่าเสียด้วยซ้ำ แม้กระทั่งหน้าห้องของฌอนยังมีลูกน้องหลายคนยืนอยู่ประจำจุด ตามเพดานมีกล้องวงจรปิดทุกจุด ไม่มีตรงไหนเป็นจุดบอดเลย

“ยินดีต้อนรับการมาเยือนแก๊งเดียร์มาสนะ เรย์เดน”

ฌอนยืนขึ้นเต็มสูง กระชับเสื้อสูทเข้าหากันแล้วติดกระดุมให้เรียบร้อยด้วยความเคยชิน เดินอ้อมโต๊ะทำงานไปทรุดตัวนั่งลงโซฟาด้านหน้า สองขายกขึ้นไขว่ห้าง เอนหลังพิงพนักด้วยท่าทีสบาย ๆ ดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจ

...นั่นก็หมายความว่ามันรู้อยู่แล้วว่าเขาถ่อมาถึงที่นี่เรื่องอะไร

ฌอนมองตลบไปยังเรย์เดนด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ต่างฝ่ายต่างมีลูกน้องคนสนิทยืนอยู่ด้านหลัง

“มาถึงที่นี่ ... มีอะไรหรือเปล่า”

“รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ไม่ต้องมาทำเป็นไขสือ”

“ถ้ารู้จะถามเหรอ”

เรย์เดนขบกรามแน่น ก่อนจะผ่อนลมหายใจออกมาเพื่อระงับความโกรธไว้ในใจ “เรย์มีนหายตัวไป...”

“หายไป? แล้วมาตามหาอะไรที่นี่”

รูปถ่ายหลายใบถูกโยนลงบนโต๊ะเบื้องหน้า เขาเพียงชำเลืองมอง เพราะรู้อยู่แล้วว่า เป็นรูปถ่ายของตัวเองกับน้องสาวมัน

“เลิกยุ่งกับเรย์มีน ผมรู้ว่าคุณไม่ได้จริงใจกับเธอ”

“ถ้าคุณมีรูปถ่ายมากมายขนาดนี้ ก็น่าจะรู้ว่าผม ... ไม่เคยเป็นฝ่ายตามน้องสาวคุณเลยแม้แต่ครั้งเดียว แล้วก็น่าเสียดายนะที่คนของคุณทำงานช้า เพราะกว่าจะคาบข่าวไปบอกมันก็ผ่านมาหลายเดือนแล้ว”

มุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อย เรย์เดนรู้สึกหงุดหงิด ยิ่งเห็นนัยน์ตาของฌอนฉายแววความเจ้าเล่ห์ออกมายิ่งไม่พอใจ เพราะสายตานั่นเหมือนจะบอกว่าน้องสาวเขาก็เป็นแค่หมากตัวหนึ่งในเกมบางอย่าง แต่เขาไม่รู้เลยว่ามันคือเรื่องอะไรกันแน่

มาเฟียหนุ่มตีหน้าเย็นชานิ่ง ต่อให้อีกฝ่ายจะลอบมองยังไงก็มองไม่ออกอยู่ดีว่า ผู้นำของเดียร์มาสกรุ๊ปกำลังมีแผนการอะไรอยู่

“ถ้าคุณคิดจะทำอะไรน้องสาวผม รับรองผมไม่ปล่อยคุณเอาไว้”

เรย์เดนลุกพรวดยกมือขึ้นชี้หน้า เดฟ ครูซ ขยับเท้า ล้วงมือเข้าไปในเสื้อสูท ไม่ต่างกันกับลูกน้องคนสนิทของเรย์เดน ฌอนยกมือขึ้นห้าม เพราะหากมีปัญหากันที่นี่ อาจเกิดความขัดแย้งระหว่างแก๊งขึ้น

บอดีการ์ดทั้งสองจึงสงบลงถอยไปยืนมองสถานการณ์อยู่ห่างๆ เพื่อระวังภัยให้กับเจ้านายตัวเอง

“คุณคงเป็นห่วงน้องสาวมาก เอาเป็นว่าถ้าผมเจอเธอแล้ว จะพาไปส่งโดยไม่ให้ ... บุบสลาย ... แม้แต่ปลายเล็บ”

เรย์เดนไม่ชอบประโยคนั้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ถอนหายใจหนัก ตอบด้วยการพยักหน้านิด แล้วชวนลูกน้องกลับแม้จะเป็นห่วงน้องสาว