อาศัย...(2)

“คุณเรย์เดน กลับไปแล้วครับ”

เจ้าของแผ่นหลังกว้างที่ยืนทอดมองวิวเบื้องหน้าผ่านผนังกระจก ค่อยๆ หันกลับไปมองเจ้าของเสียง ที่เดินเข้ามารายงานด้วยความเย็นกระด้าง

“แล้วให้คนไปส่งเรย์มีนหรือยัง”

“ไปส่งแล้วครับ...”

คำรายงานกล่าวเรียบนิ่ง เปรยตามองเจ้านายวูบหนึ่งแล้วก้มมองต่ำ ฌอนเห็นถึงสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัย เขาก้าวเท้าไปย่อตัวนั่งลงเก้าอี้ทำงาน

“มีอะไรจะพูดก็พูดมา อย่ามาทำหน้าเป็นหินปั้นแบบนั้น”

ฌอนก้มมองแฟ้มในมือ จับปากกาขึ้นมาตวัดลายเส้นลงบนกระดาษ เมื่อยังเห็นบอดีการ์ดยืนนิ่งเงียบอยู่จึงเงยหน้าขึ้นมอง

สายตาเย็นเยียบ นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนจ้องเขม็ง เดฟพ่นลมหายใจหนักออกมาจนไหล่ไหว ถึงได้ยอมอ้าปากพูด

“เจ้านายคิดยังไง ถึงได้พาคุณเรย์มีนย้ายเข้าไปอยู่ในคฤหาสน์”

“ก็ไม่ได้คิดอะไร การให้ความสำคัญกับผู้หญิงหลงทางมันจะสร้างความประทับใจ จนกลายเป็นที่พักพิง เวลาอยากได้ข้อมูลอะไรก็คายออกมาอย่างง่ายดาย...”

“แล้วคุณนับหนึ่งล่ะครับ เธอก็เป็นผู้หญิงที่ต้องการความสำคัญเหมือนกัน เพราะเธอเป็นภรรยา ถ้าคุณเรย์มีนเข้าไปอยู่เกรงว่า...”

เดฟ ครูซ หยุดพูดเหลือบไปเห็นสายตาของผู้เป็นเจ้านายจับจ้องมา ฌอนไม่ได้โต้แย้ง หรือออกความคิดเห็นกับประโยคของลูกน้อง แล้ววาง

สีหน้าเรียบเฉย

ใช่ ... เรื่องนี้เขาลืมนึกถึงความรู้สึกของนับหนึ่ง

แต่ ... ใครจะไปสนกัน

ความคิด และความรู้สึกสับสนตีกันภายในใจ แต่ก็เก็บซ่อนเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเรียบนิ่ง...

ความวุ่นวายของคฤหาสน์หลังใหญ่เริ่มขึ้น หลังจากมาเรียวางสายจากลูกน้องมือขวาเดียร์มาสกรุ๊ป หลังจากนั้นเหล่าแม่บ้านก็ยุ่งกับการจัดเตรียมห้องให้คนสำคัญของไคโร

นับหนึ่งพาอรนิดออกมานั่งรับลมศาลาริมบึง เห็นบอดีการ์ดรักษาความปลอดภัยดูหนาขึ้นผิดหูผิดตา

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่รถหรูสองคันเคลื่อนเข้ามาจอด นับหนึ่งย่นคิ้วเข้าหากัน เพิ่งจะเที่ยงวันทำไมวันนี้เขากลับมาเร็วนักล่ะ ความสงสัยได้หยุดเอาไว้แค่นั้น เมื่อผู้ที่ก้าวเท้าลงมาจากบนรถเป็นผู้หญิง

“ใครกันน่ะหนึ่ง เขามาหาใคร แต่ปกติแล้วคุณฌอนไม่เคยพาใครมาที่นี่เลยนะ นับตั้งแต่ผู้นำคนเก่าตาย”

อรนิดเอ่ยถามด้วยความสงสัย เธอรู้ดีว่าทำไมมาเฟียหนุ่มถึงไม่ให้ใครย่างกายมาที่นี่เลย เพราะต้องการเก็บซ่อนลูกสาวของตนเองเอาไว้ไม่ให้ใครรู้ แน่นอนว่าอรนิดไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่เธอเป็นห่วงมากที่สุดก็คือความปลอดภัยของนับหนึ่งเท่านั้น

หากวันหนึ่งคนเหล่านั้นตามหาเธอเจอ เท่ากับว่านับหนึ่งต้องไม่ปลอดภัย และผู้ที่จะคุ้มครองได้ตอนนี้ก็มีแค่แก๊งเดียร์มาสเท่านั้น

“หนึ่งก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะแม่ แต่เธอสวยมากเลยนะคะ”

นึกชื่นชมผู้หญิงคนนั้น เธอสวมชุดเดรสสีสด วงหน้ารูปไข่ ผมสีน้ำตาลยาวถูกดัดเป็นลอน นับหนึ่งชะเง้อคอมองเรย์มีนจนลับสายตา

“เดี๋ยวค่ะคุณมาเรีย”

หัวหน้าแม่บ้านเดินผ่านมาทางนั้นพอดี นับหนึ่งจึงเรียกเอาไว้ หญิง

สูงวัยหันกลับมาหาช้า ๆ รอยยิ้มประดับบนหน้าอย่างไม่เต็มใจ เหมือนกับเธอกำลังปกปิดอะไรบางอย่างเอาไว้

“มะ ... มีอะไรเหรอคะ คุณนับหนึ่ง”

น้ำเสียงอ้อมแอ้มทำให้คนเจ้าเนื้อย่นหัวคิ้วเข้าหากัน มันมีบางอย่างสะดุดใจเธอขึ้นมาอย่างประหลาด

“เมื่อกี้หนึ่งเห็นรถคุณฌอนพาผู้หญิงคนนั้นมาที่คฤหาสน์ แขกคุณฌอนเหรอคะ?”

“ใช่ค่ะ”

“แปลกนะคะ หนึ่งไม่เคยเห็นเขาพาใครมาที่นี่เลย คงเป็นแขกที่ต้องสำคัญมากๆ”

“ไม่ทราบสิคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ดิฉันขอไปเตรียมของว่างนะคะ”

“ค่ะ เดี๋ยวอีกสักพักหนึ่งจะเข้าไปเตรียมมื้อเย็นให้คุณฌอนนะคะ”

มาเรียชะงักสีหน้าไปชั่วขณะ เท้ายังคงยืนอยู่ที่เดิม นับหนึ่งเอียงคอมองด้วยความสงสัย ไหนบอกว่ารีบไปเตรียมอาหารว่าง

มาเรียยกสองมือกุมเข้าหากันแล้วบีบแน่นโดยไม่ให้ มาดามของตระกูลเห็น ใบหน้าเหี่ยวย่นหันกลับไปมองกลบเกลื่อนความกังวลด้วยการคลี่ยิ้ม

“มีอะไรหรือเปล่าคะ เหมือนคุณมาเรียมีอะไรจะพูด”

“คือว่า ... คุณฌอนสั่งเอาไว้ว่าเย็นนี้ไม่ต้องให้คุณหนึ่งเตรียมอาหารค่ะ ท่านจะสั่งอาหารยุโรปจากโรงแรมมาทาน”

หญิงสาวพยักหน้ารับรู้ ทว่าความแคลงใจบางอย่างกลับผุดขึ้นมา ว่ากันว่าสัญชาตญาณของผู้หญิงมักจะแม่นอยู่เสมอ นับหนึ่งได้แต่มองตามหลังของหัวหน้าแม่บ้าน

“หนึ่งเป็นอะไรหรือเปล่าลูก แม่เห็นเงียบไปตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ”

อรนิดเห็นลูกสาวยืนปอกผลไม้ด้วยอาการเหม่อลอย นับหนึ่งหันไปหาแม่ด้วยรอยยิ้มบางเบา ไม่รู้ว่าจะอธิบายความรู้สึกนี่อย่างไร

“คิดมากเรื่องผู้หญิงที่มาวันนี้เหรอลูก”

“ค่ะ หนึ่งรู้สึกแปลก ๆ”

“ไม่รู้สึกสิแปลก หนึ่งกำลังคิดมากเพราะหึงคุณฌอน”

“หึงเหรอคะ?”

“ใช่ ... หึง ที่ลูกหึงเพราะลูกรักคุณฌอน”

“แต่เขาไม่เคยรักหนึ่ง...”

คำว่าไม่รักเจือปนไปด้วยความเศร้าในน้ำเสียง อรนิดรู้ดีว่าลูกสาวหลงรักมาเฟียหนุ่มมาตั้งแต่ยังเด็ก แต่เพราะความเข้าใจผิดบางอย่างจึงทำให้ความรักของลูกสาวไม่สมหวัง และเธอก็ยังไม่สามารถบอกความจริงได้

“แม่คะ หนึ่งสัญญานะ ถ้าหนึ่งมีเงินมากพอที่จะรักษาแม่ เราจะไปจากที่นี่กัน” หญิงสาวย่อตัวลงจับมือแม่ขึ้นมากุม อรนิดรีบสายหน้าปฏิเสธ

“ไม่ได้! หนึ่งกับแม่จะไปจากที่นี่ไม่ได้ ต่อให้แม่ตายไปแล้ว หนึ่งก็อย่าไปจากที่นี่เด็ดขาด สัญญากับแม่สิ”

หญิงสูงวัยแสดงอาการหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทุกครั้งที่เธอเอ่ยเรื่องย้ายออกมจากที่นี่มา หรือแม้แต่เรื่องหย่ากับผู้นำของเดียร์มาส

ผู้เป็นมารดาก็เอาแต่ปฏิเสธ

“รับปากกับแม่ หนึ่งจะไม่ไปจากที่นี่เด็ดขาด มีแค่เดียร์มาสเท่านั้นที่จะคุ้มครองลูกได้ ลูกต้องเป็นมาดามของไคโรต่อไป”

อรนิดเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายกุมมือลูกสาวบ้าง ออกแรงบีบเบา ๆ เมื่อ

ลูกสาวยังคงเงียบ หากถึงเวลาที่เหมาะสมเธอจะเป็นคนบอกเหตุผลเอง

“ค่ะ หนึ่งรับปาก”