๙ ความรู้สึกที่เสียใจ

บรรยากาศภายในห้องพลันถูกปกคลุมด้วยความเงียบงัน อาหยวนที่กำลังยิ้มแย้มอย่างอารมณ์ดีอยู่ในอ้อมแขนมารดาพลันสะดุ้งตกใจเฮือกใหญ่ เมื่อได้ยินน้ำเสียงดังตวาดลั่น

ดวงตากลมโตเบิกกว้างก่อนจะค่อยๆ แดงก่ำมีหยาดสีน้ำใส เอ่อคลอขอบตา ริมฝีปากน้อยๆ เบะลงทันที

“ฮือ…ฮึก…แม่…!” อาหยวนร้องไห้ออกมาทันที น้ำเสียงร้องไห้สะอื้นแผ่วเบา เขาพลางซุกหน้าเข้ากับอกของมารดาอย่างหวาดกลัว

!!!

ไป๋เสี่ยวหรันตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นอาหยวนร้องไห้ ใบหน้าคนงามเจื่อนลงฉายแววรู้สึกผิดอย่างชัดเจน นางรีบกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นก่อนจะลูบหลังบุตรชายเบาๆ พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนปลอบประโลม

“ไม่เป็นไรเซี่ยเจิ้นหยวน…ไม่มีอะไรต้องกลัว”

“ฮึก…!” ทว่าเด็กน้อยยังคงเบะปากร้องไห้ออกมาอย่างไม่หยุดและไม่มีท่าทีว่าจะสงบลงง่ายๆ

หยาดน้ำตาเม็ดใสไหลอาบแก้มอย่างท่วมท้น

นางพลันกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นอีกครั้งด้วยความรู้สึกผิดจากนั้นจึงโน้มหน้าลงพลางเอ่ยกระซิบปลอบบุตรชาย “แม่อยู่นี่แล้ว อาหยวน…” น้ำเสียงหวานแผ่วเบานุ่มนวลเต็มไปด้วยความห่วงใย

เด็กน้อยซบใบหน้าลงอกจนเปียกชุ่ม อาหยวนค่อยๆ เงยหน้ามองมารดาผ่านมารดาน้ำตา “อึก!...”

“ไม่มีผู้ใดทำร้ายเจ้าได้แน่”