บทที่ 33

บทที่ 33

คำพูดของประธานฉินนั้นสะท้านเข้าไปในหัวใจของสวีเหยียนซี

เมื่อเห็นว่าประธานฉินยังคงเอ็นดูเธอ ราวกับผู้ใหญ่ที่กำลังเอ็นดูเด็กคนหนึ่ง ซึ่งการกระทำนั้นทำให้เธอถึงกับต้องเม้มปากเพื่อเก็บความรู้สึกไว้ไม่ให้เผยออกมา

ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา สองสามีภรรยาตระกูลฉินดูแลเธอด้วยความรักราวกับว่าเธอเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว

เดิมทีเธอคิดว่าการที่จะได้เจอครอบครัวสามีแบบนี้เป็นสิ่งที่โชคดีที่หาไม่ได้จากที่ไหนแล้ว แต่ก็น่าเสียดายที่พวกเขากับเธอไม่มีวาสนาต่อกันที่จะได้เป็นครอบครัวเดียวกันอีกต่อไปแล้ว

และในตอนนั้นเอง ประธานฉินจ้องมองไปที่สวีกั๋วหมิงอีกครั้ง “ประธานสวี เมื่อกี้คุณเป็นคนบอกเองนะครับว่ารักลูกเท่ากันหมด ในเมื่อดูแลหว่านหนิงแล้ว ก็ควรที่จะดูแลเสี่ยวซีด้วยไม่ใช่เหรอครับ?”

สวีกั๋วหมิงได้ยินดังนั้นจึงเกิดความไม่พอใจ คิดไม่ถึงเลยว่าฉินหลินจะฉวยโอกาสมาสอนเขาแบบนี้ ในสถานการณ์ตอนนี้ต้องยึดภาพรวมไว้เป็นหลัก เขาจึงพยายามสงบสติอารมณ์และพูดต่อว่า “มันเป็นสิ่งที่ควรทำอยู่แล้ว เสี่ยวซีเป็นลูกสาวของผม ผมต้องชดเชยให้เธออย่างดีอยู่แล้วครับ”

ชดเชย? คำพูดนั้นก็แค่พูดเอาหน้าก็เท่านั้นแหละ

สวีเหยียนซีไม่อยากดูพวกเขาเล่นละครอีกต่อไป จึงเอ่ยปากคั่นบทสนทนาว่า “เอกสารการหย่าอยู่ไหนคะ?”

และในตอนนั้นเอง สวีกั๋วหมิงโบกมือขึ้นก่อนจะมีพ่อบ้านเดินเอาเอกสารการหย่ามาให้

“ที่ระ...” ฉินเซียวอยากเดินเข้าไปหา แต่ถูกพ่อจับแขนห้ามไว้ก่อน เมื่อเขาต้องเผชิญหน้ากับสายตาที่บ่งบอกถึงการเตือนของผู้เป็นพ่อ จึงทำได้แค่เพียงแค่ยืนมองสวีเหยียนซีเซ็นเอกสารต่อหน้าต่อตา

มีเพียงแค่สวีหว่านหนิงเท่านั้น ที่เมื่อเห็นเธอเซ็นเอกสารแล้วแทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่

สวีเหยียนซีลุกขึ้นยืน “ไว้อีกหนึ่งเดือนเจอที่สำนักงานเขตนะคะ”

“ที่รัก ผมไม่อยากหย่า” ฉินเซียวตาแดงก่ำพลางอ้อนวอนเธอยันเฮือกสุดท้าย

สีหน้าฉินหลินบึ้งตึง เขาอยากจะลากไอ้เจ้าลูกชายตัวดีนี่กลับบ้านไปสั่งสอนสักยก แต่ก่อนกลับเขาก็ยังคงให้คำมั่นสัญญากับสวีเหยียนซี “เสี่ยวซีหนูวางใจได้เลยนะ อีกหนึ่งเดือนลุงจะเป็นคนพาเจ้านี่ไปที่สำนักงานเขตเอง”

“พ่อ!” ฉินเซียวตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด

“หุบปากเดี๋ยวนี้!”

สวีเหยียนซีพูดขึ้นด้วยความเคารพเพื่อแสดงความขอบคุณ “ขอบคุณนะคะลุงฉิน ที่นี่คงไม่มีธุระอะไรที่หนูต้องอยู่แล้ว งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ”

พูดจบ เธอก็หันหลังกลับ พร้อมเดินจากไปอย่างว่องไว เหลือเพียงครอบครัวสองตระกูลที่ยังคงต้องปรึกษาเรื่องต่อไปกันอยู่

สีหน้าของฉินเซียวซีดเซียวราวกับร่างไร้วิญญาณ

สวีหว่านหนิงแอบดีใจที่เธอชนะยัยนั่นได้สำเร็จแล้วได้พี่ฉินเซียวมาครอบครอง!

ทันใดนั้น โทรศัพท์ในกระเป๋าของสวีหว่านหนิงก็สั่นไม่หยุด เธอแอบกดปฏิเสธสายที่โทรเข้ามาอยู่หลายครั้ง แต่เหมือนว่าปลายสายจะไม่ยอมแพ้ จนเธอไม่มีทางเลือก จึงต้องหาข้ออ้างออกไปเข้าห้องน้ำเพื่อรับโทรศัพท์

ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตามที่โทรมาขัดจังหวะเธอในเวลานี้ ก็ทำให้เธอหงุดหงิดทั้งนั้น

“ใครวะ!” เธอตะคอกใส่โทรศัพท์ด้วยความโกรธ

“คุณหว่านหนิง ลืมผมเร็วขนาดนี้เลยเหรอครับ?”

เมื่อได้ยินเสียงของเจ้าของสาย ร่างกายของสวีหว่านหนิงก็เย็นวาบขึ้นมาทันที “แก... แกรู้เบอร์ฉันได้ยังไง!”

-

โหยวฉีที่กำลังรออยู่ไม่ไกล เมื่อเห็นรถสวีเหยียนซีขับออกมา เธอก็โบกมือพร้อมกับขึ้นไปนั่งที่เบาะหน้าข้างคนขับอย่างรวดเร็ว

เธอถามขึ้นอย่างร้อนอกร้อนใจ “เป็นยังไงบ้าง?”

สวีเหยียนซี “เซ็นแล้ว แต่ฉินเซียวไม่ยินยอม”

“แม่งเอ๊ย!”

“ลุงฉินรับปากกับฉันแล้วว่าในอีกหนึ่งเดือนจะพาเขาไปที่สำนักงานเขตด้วยตัวเอง แถมยังบอกว่าจะชดเชยให้ฉันด้วย”

โหยวฉีเงียบไปสองวินาทีก่อนจะเริ่มพูดว่า “ฉันจำได้ว่าเธอเคยบอกฉันว่าประธานฉินกับคุณนายฉินเป็นคนดีมาก ถึงตอนนี้แล้วเขายังนึกถึงเธออีก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคนดี ๆ แบบพวกเขาจะให้กำเนิดไอ้คนที่ไม่เอาไหนอย่างฉินเซียวออกมาได้ยังไงกัน”

หลังจากเงียบไปนานอยู่พอสมควร สวีเหยียนซีก็พูดขึ้นว่า “คงเป็นเพราะยีนส์กลายพันธุ์มั้ง”

เดิมทีโหยวฉีอยากจะแสดงความยินดีกับเพื่อนรักที่ได้หลุดพ้นจากผู้ชายเฮงซวยนั่น แต่เมื่อนึกถึงความรักที่ผ่านมาหลายปีของเธอ เธอกลับรู้สึกสงสารขึ้นมาทันที