บทที่ 32

บทที่ 32

สวีกั๋วหมิงพูดออกมาด้วยความโกรธ “หนิงหนิง! ทิ้งเศษแก้วลงเดี๋ยวนี้!”

สวีหว่านหนิงร้องไห้ออกมาพร้อมกับส่ายหน้าอย่างสิ้นหวัง “หนูไม่ทิ้ง! ถ้าพี่ฉินเซียวไม่ยอมหย่ามาแต่งงานกับหนู งั้นหนูตายไปซะยังจะดีกว่า!”

เมื่อเห็นดังนั้น ฉินเซียวก็เผยรอยยิ้มเยาะเย้ย “ดี งั้นตายให้ดูหน่อย”

สวีหว่านหนิงไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นคำพูดที่ออกมาจากปากเขา

แม่สวีพูดขึ้นด้วยความโกรธจัด “ฉินเซียว พูดอะไรออกมาน่ะ! ไม่เห็นเหรอว่าหนิงหนิงกำลังจะแย่อยู่แล้ว”

ในเวลาเกือบพร้อมกัน ประธานฉินก็ตบหน้าเขาไปหนึ่งทีก่อนจะพูดต่อว่า “ดูผลงานที่แกทำไว้สิ ยังจะกล้ามาพูดจาเหลวไหลอีก! ถ้าเกิดเรื่องมันถึงขั้นสูญเสียชีวิตขึ้นมาจริง ๆ ถึงจะชดใช้ด้วยชีวิตแกอีกสิบชาติก็ยังไม่พอ!”

คุณนายฉินได้แต่กุมมือปิดปากเก็บเสียงสะอึกสะอื้นจากการร้องไห้และหันหน้าหนี

สวีหว่านหนิงยังคงอยู่ตรงนั้นขอร้องแทนเขา “ลุงฉินคะ ขอร้องล่ะค่ะ อย่าทำร้ายพี่ฉินเซียวเลย อย่าทำเลยนะคะ”

ฉินเซียวที่ถูกตบไปเมื่อครู่ได้แต่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าของเขาเย็นชาราวกับน้ำแข็ง สายตาคู่นั้นของเขาที่กำลังเหลือบไปมองสวีเหยียนซีมีเพียงแต่ความรู้สึกละอายใจและเสียใจต่อเธอ

สวีเหยียนซีรังเกียจที่ตอนนี้เขาทำเหมือนตัวเองคือผู้บริสุทธิ์แล้วมองมาที่เธอ เธอหันสายตาไปที่อื่นอย่างเย็นชา จากนั้นพูดเตือนสติสวีหว่านหนิงขึ้นมาว่า “สวีหว่านหนิง ป้าฉินเป็นโรคหัวใจ ไม่สามารถรับสิ่งกระตุ้นความรู้สึกตื่นตระหนกได้ ถ้าอยากแก้ไขปัญหาจริง ๆ ก็วางเศษแก้วลงซะ อย่าทำให้เรื่องมันจบแบบค้างคา เหมือนกับคืนนี้ที่ต้องมารวมตัวหารือกันเพื่อแก้ปัญหาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว”

เมื่อคุณนายฉินได้ยินคำพูดเมื่อครู่ที่นึกถึงสุขภาพของเธอ ก็รู้สึกทั้งเอ็นดูและเสียดาย สวีเหยียนซีก็เป็นคนหนึ่งที่พวกเขาเฝ้าดูการเจริญเติบโตของเธอ ตระกูลฉินไม่ได้สนใจฐานะทางสังคมของทางบ้านเลย ขอเพียงแค่เป็นคนดีเท่านั้น ดังนั้น พวกเขาจึงดีใจมาก ๆ ที่สวีเหยียนซีได้แต่งเข้ามาในตระกูลฉิน แต่ใครจะไปคิดว่าจะเกิดเรื่องน่าอับอายแบบนี้

เมื่อเธอฉุกคิดได้ว่าลูกชายของตัวเองทำร้ายสวีเหยียนซี ความรู้สึกโกรธก็พรั่งพรูออกมาจนไม่สามารถกั้นไว้ได้ เธอเดินเข้าไปตบหน้าลูกชายที่ไม่เอาไหนของตนเองหนึ่งครั้งก่อนจะพูดว่า “แกมันสารเลวจริง ๆ ไอ้ลูกสารเลว!”

สวีหว่านหนิงเกียจสวีเหยียนซีจนเข้ากระดูกดำ แต่ในตอนนี้สองสามีภรรยาตระกูลฉินกลับเลือกที่จะปกป้องเธอ

ในขณะที่สวีหว่านหนิงเผลออยู่ สวีกั๋วหมิงก็ฉวยโอกาสนี้เข้าไปแย่งเศษแก้วในมือเธอมา “แกนี่มันบ้าไปแล้วเหรอหา!”

สวีหว่านหนิงตกใจเล็กน้อยก่อนจะโผเข้าไปกอดแม่พร้อมกับปล่อยน้ำตาร้องไห้ฟูมฟาย “ฮือ ๆ ๆ แม่คะ หนูไม่ได้อยากตายจริง ๆ หนูก็แค่ตัดใจจากพี่ฉินเซียวไม่ได้ หนูไม่อยากเสียพี่ฉินเซียวไป”

เมื่อสวีเหยียนซีมองดูฉากที่แสนวุ่นวายตรงหน้า ในใจเธอก็รู้สึกเจ็บปวดจนด้านชาไปหมด

เธอเองก็เสียใจนะ แต่ ณ เวลานี้ เธอกลับยังต้องแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ไม่สะทกสะท้านอะไร

เล็บที่จิกฝ่ามือมาเป็นเวลานานพอสมควร เธอพยายามสะกดอารมณ์และพูดขึ้นว่า “ฉินเซียว คุณคงยังไม่ลืมวันที่เธอเฉือนข้อมือตัวเองหรอกนะ คุณตั้งใจรอให้ฉันหลับก่อนแล้วค่อยออกมานอนข้าง ๆ เป็นเพื่อนเธอตลอดทั้งคืน ตอนที่หน้าผากของเธอได้รับบาดเจ็บ ก็เป็นคุณที่อุ้มเธอกลับเข้าไปที่ห้อง”

“บางทีที่สวีหว่านหนิงพูดก็ถูกนะ คุณมีความรู้สึกดี ๆ ให้เธอจริง ๆ ในเมื่อคุณแคร์เธอมากขนาดนี้ มันคงจะไม่ดีถ้าจะแยกทั้งสองคนออกจากกัน ไหน ๆ ตอนนี้ผู้ปกครองของทั้งสองฝ่ายก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแล้ว พวกเราก็โต ๆ กันแล้ว อย่าทำตัวเหมือนเด็กเลย ตอนเราเจอกัน ก็เจอกันด้วยดี ตอนจากกัน ก็จากกันดี ๆ เถอะนะ”

คำพูดเหล่านั้นราวกับมีดที่ค่อย ๆ กรีดลงที่หัวใจของฉินเซียวทีละนิด ทีละนิด สิ่งต่าง ๆ ที่สวีเหยียนซีพูดมาทั้งหมด ดูเหมือนกับว่าเขาจะรับรู้ได้แค่ไม่กี่คำเท่านั้น เขายืนแข็งทื่อพลางค่อย ๆ ยกแขนขวาขึ้นมาชี้ที่ตัวเองและพูดว่า “คุณบอกผมว่า... ผมเหมือนเด็ก?”

สวีเหยียนซีเลิกคิ้วพลางพูดขึ้นว่า “ตลอดสองวันที่ผ่านมา คุณให้สัญญาว่าจะเปลี่ยนตัวเองกับฉันนับครั้งไม่ถ้วน ฉินเซียว คุณขอโอกาสจากฉัน แต่ทันทีที่คุณหันหลังไป คุณกลับไปกระซิบกระซาบถ้อยคำรักกับเธออย่างดูดดื่ม การกระทำโลเลแบบนี้ นอกจากจะเรียกว่าเป็นการกระทำเด็ก ๆ แล้ว แถมยังน่ารังเกียจอีกด้วย”

ตอนนี้ฉินเซียวพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียวราวกับกำลังถูกบีบรัดที่ลำคอ

เมื่อก่อนเขาเคยเป็นคนรักที่สมบูรณ์แบบที่สุดในสายตาของสวีเหยียนซี แต่ในตอนนี้ เขากลับกลายเป็นคนที่เธอรังเกียจมากที่สุด

จากนั้นเขาค่อย ๆ กำหมัดแน่น เมื่อความรู้สึกเจ็บปวดผ่านไปแปรผันเป็นความโกรธ ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะการวางแผนใส่ร้ายของสวีกั๋วหมิง เขาคงไม่ต้องตกอยู่ในสถานะที่ไร้ซึ่งกำลังโต้กลับและไร้ซึ่งคำพูดในการปฏิเสธขนาดนี้ เดิมทีเขาสามารถเอาชนะใจสวีเหยียนซีกลับคืนมาได้อยู่แล้วแท้ ๆ และทำเหมือนทุกอย่างไม่เคยเกิดขึ้น

แต่เขาดันโดนเล่นงานอีกครั้ง

ทั้งหมดก็คงเป็นเพราะเขาอ่อนแอเกินไป ไม่อย่างนั้นคงไม่ถูกใช้เป็นเครื่องมือหาประโยชน์ถึงขั้นนี้

ในขณะที่แม่สวีกำลังปลอบลูกสาวตัวเองก็พูดขู่ขึ้นมาว่า “ฉินเซียว ฉันขอพูดไว้ตรงนี้เลย ถ้านายไม่รับผิดชอบลูกสาวฉันล่ะก็ ต่อให้ฉันจะต้องทิ้งชีวิตที่เหลือนี้ไป ก็จะไม่ปล่อยนายไปอย่างแน่นอน!”

“ไม่ต้องห่วงครับ พวกเราตระกูลฉินจะรับผิดชอบหนิงหนิงอย่างแน่นอน แต่!” ประธานฉินยืนอยู่ตรงนั้นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงและใจเย็น “เสี่ยวซีเป็นผู้ได้รับความเสียหายมากที่สุด เพราะฉะนั้นไม่ว่าจะเป็นพวกเราตระกูลฉินหรือว่าเป็นพวกคุณตระกูลสวี ควรชดใช้ให้เธออย่างดีที่สุด”