คอยระวังภัยทุกอย่าง

พี่ปัท นั่นใช่ไหมพี่โยธินไหม ทำไมผมคุ้นมากเลย คนแถวนี้เหรอครับ”

“บ้านเขาอยู่ฝั่งโน้น สมัยเด็กคงเคยเห็นหน้ากันมั้ง”

“ถึงว่าคุ้นหน้าจัง คนบ้านเดียวกันนี่เอง”

“แต่พี่ไม่คุ้นเลย เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ”

“สวัสดีครับพี่โยธิน ผมประภาษนะครับ น้องพี่ปัท”

“ครับ มานานแล้วเหรอ ปัทมาบอกพี่เหมือนกันว่า น้องชายจะมา ไม่คิดว่าจะเดินทางมาถึงเร็วขนาดนี้”

“ครับพี่พอรู้ว่ามีเรื่องไม่ค่อยดี เลยรีบมา เป็นห่วงครับอยู่กันแต่ผู้หญิง ขอบคุณพี่โยธินนะครับ ที่มาอยู่เป็นเพื่อน”

“ไม่เป็นไร ภาษมาก็ดีแล้วพี่ขอคุยด้วยหน่อย” โยธินไม่อยากให้ผู้หญิงรู้กับสิ่งที่เขาเห็นมา

“พ่อโยธิน ว่ามาเลยลูกไม่เป็นไร พูดคุยกันที่นี่แหละ” ย่ากุลสงสัยว่าโยธินต้องไปเจออะไรมาแน่ๆ

“คือเมื่อกี้ผมไปดูพื้นที่เพิ่มเติมที่ท้ายสวนติดคลองครับ ไปเจอสิ่งนี้ ผมเลยแอบถ่ายวีดีโอไว้ “

โยธินเปิดโทรศัทพ์คลิปวีดีโอให้ทุกคนดู มีเพียงประภาษเท่านั่นที่ดูตื่นเต้น ส่วนผู้หญิงกลับนิ่ง เหมือนรู้ว่าสักวันต้องมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่นอน แต่อยู่ที่จะช้าหรือเร็ว เลยพอที่จะทำใจกันได้

“โชคดีจังเลยนะครับที่พี่โยธินไปเจอ แสดงว่าพวกนี้กำลังหาทางขึ้นมาที่สวนเรา โห...เข้าหน้าบ้านไม่ได้ กะจะเข้าหลังบ้านเหรอเนี้ย” ประภาษทำเสียงไม่พอใจ

“ทุกคนครับพรุ่งนี้ผมจะพาช่างเข้ามาดูหน้างานเลยนะครับ เร่งทำรั้วบ้านก่อน เริ่มจากแนวติดคลองหลังบ้านนะครับ บางอย่างอาจจะต้องวานให้ภาษช่วยดูให้”

“ครับพี่โยธิน มีอะไรให้ผมช่วยบอกได้เลย”

“แต่เรื่องที่หนูปัทต้องไปกรุงเทพฯก็ต้องไปนะลูก ให้ห่างสักพัก”

“ค่ะแม่ วันมะรืนปัทจะให้น้องไปส่ง ปัทมีเรียนตัดเสื้อวันจันทร์”

“งั้นย่าว่าปิดร้านสักอาทิตย์ล่ะกันนะ จะได้อยู่ดูช่างเขาทำงานด้วย หรือว่าจะปิดร้านจนกว่าจะทำร้านกาแฟเสร็จดี”

“อย่าปิดนานเลยนะครับย่า ขาดรายได้ เดี๋ยวภาษขายให้ก็ได้ครับ ย่ากับแม่ทำขนมที่บ้าน ภาษไปขายเอง ภาษเคยทำอยู่แล้ว ทำได้ทุกอย่าง”

“จริงเหรอภาษ นี่แม่รอเวลานี้อยู่นะ” นางประภาพรหัวเราะเสียงดัง กับความงกของลูกชายคนเล็ก

“งั้นเราปิดร้านกันสักเจ็ดวันนะ ย่ากับแม่ก็จะได้พักด้วย ก็พอดีภาษกลับมาจากส่งพี่เขา แล้วค่อยเปิดร้าน หรือทุกคนว่ายังไง” ย่ากอบกุลมักเป็นเช่นนี้เสมอ ให้ความสำคัญกับคนในครอบครัว ถามความเห็นตลอด

“หนูไม่มีปัญหาค่ะแม่ เห็นใจ ลูกชายอยากขายของ อยากได้เงิน คนหนุ่มไฟแรง”

“จริงๆ นะครับแม่ จบวิศวะแต่มาขายขนมหวาน ภาษว่ารวยกว่าทำงานอีก ภาษตกลงแล้วนะครับว่าจะช่วยงานที่บ้าน ให้ย่ากับแม่พี่ปัทสบายก่อน แล้วค่อยหางานทำ หรือถ้าภาษมาขายขนมเต็มตัวไม่ทำงานอื่น ทุกคนจะว่ายังไงครับ”

“ไม่มีใครว่าอะไรเลย ภาษต้องถามใจตัวเองให้ดีๆ นะ เห็นเด็กจบใหม่เขาอยากทำงาน อยากหาประสบการณ์กัน ไม่ใช่เหรอลูก”

“ไม่เหมือนกันหรอกครับ แต่บ้านเรามีงานให้ทำ ภาษก็มาต่อยอดให้มันดี แบบนี้ดีกว่า”

“ดีใจจังเลย ตกลงมาอยู่บ้านช่วยกันทำงานนะ บ้านเราจะได้อุ่นมีผู้ชายอยู่ด้วย”

“ถ้าจริงอย่างว่า เดี่ยวย่าให้ที่สร้างบ้าน เลือกเอาว่าจะปลูกตรงไหนแต่ว่าหาเงินปลูกเองนะ”

“ว้าว จริงเหรอครับย่า ถ้าทุกคนเมตตา ผมขอริมน้ำได้ไหมครับ แต่ว่าเรื่องบ้านผมขออาศัยอยู่กับย่าก่อนล่ะกัน ไว้เก็บเงินได้เยอะๆ ก่อน ตอนนี้ผมต้องทำงานทดแทนบุญคุญย่ากับแม่ที่ส่งเสียผมเรียนก่อน “

“คิดมากน่าภาษ ย่ากับไม่ได้คิดอะไรหรอก หลังๆ มาหนูปัทก็เป็นคนจ่ายทุกอย่าง มันเป็นหน้าที่ที่ต้องทำ ย่ายกกิจการขนมหวานให้เลยถ้าตั้งใจอยากจะทำจริงๆ “

“อย่าอย่าพูดเล่นนะครับ ภาษจริงจังนะ” ประภาษพูดอย่างตื่นเต้น

ทุกคนคนหัวเราะออกมาพร้อมกัน หลานชายเป็นคนช่างพูด พอมีผู้ชายมาอยู่บ้านรู้สึกอบอุ่นขึ้นจริงๆ

หลังกินข้าวอิ่ม สองทุ่มกว่าโยธินขอตัวกลับบ้าน พรุ่งนี้เขาจะพาช่างเข้ามาแต่เช้า อาจต้องมาก่อนครอบครัวเขา ไม่แน่วันมะรืนก็คงเริ่มงานได้ เขาจะเร่งให้เร็วที่สุด

“ขอบคุณมากนะคะพี่โยธิน เดินทางปลอดภัยนะคะ”

“ครับ พรุ่งนี้พี่จะพาช่างเข้ามาแต่เช้า คืนนี้ปัทมานอนบ้านย่าใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ปัทไม่กล้านอนที่บ้านหรอก ยิ่งเห็นคลิปแล้วน่ากลัวมาก”

“ดีแล้วครับ”

“นี่ขนมแม่กับย่าฝากให้พี่ภา พรุ่งนี้ย่าบอกให้มากินข้าวเช้าที่นี่นะคะ”

“พรุ่งนี้เจอกันครับพี่โยธิน”

“ปัทมากับภาษรีบเข้าบ้านเถอะ ดึกมากแล้ว” โยธินรอจนสองพี่น้องเข้าบ้าน เขาถึงขึ้นรถขับกลับออกไป ถึงบ้านพ่อกับแม่และพี่สาวรออยู่แล้ว ทุกคนสงสัยว่าลูกชายหายไปไหนมาทั้งวัน แต่ก็ไม่มีใครโทรหาเขา แค่เห็นถุงขนมก็รู้แล้วว่าไปอยู่ไหนมา

“ขนมบ้านย่ากุล นี่อย่าบอกนะว่าหายไปทั้งวันไปอยู่ที่นั่นมา” เยาวภาเอ่ยถามน้องชาย

“ครับ” จากนั้นโยธินเล่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นวันนี้ให้กับทุกคนในครอบครัวฟัง เปิดคลิปวีดีโอที่เขาแอบถ่ายไว้ให้กับทุกคนได้ดู

“แบบนี้อันตรายมากเลยนะ พี่เชื่อว่านายคนนั้นจะต้องหาทางเข้าบ้านน้องปัทแน่นอน”

“เรายังไม่รู้เจตนาเขา เพราะไม่ใช่แค่นายคนนี้คนเดียว ยังมีคนอื่นอีก และเราก็ไม่รู้ว่าพวกเขามาทำอะไรแถวนั้น แต่โชคดีที่ผมไปเจอก่อน”

“แล้วจะอันตรายไหมล่ะลูก แม่เป็นห่วงนะ”

“ไม่หรอกครับแม่ ทำรั้วติดเหล็กดัดก็ปลอดภัยแล้ว อีกอย่างประภาษก็กลับมาอยู่บ้านแล้ว”

“ดีใจกับครอบครัวเขาด้วยนะ ลูกหลานเขาเป็นเด็กดี แต่เห็นว่าหนูปัทจะไปอยู่กรุงเทพฯไม่ใช่เหรอลูก”

“ครับแม่ ได้ยินว่าอย่างนั้น ย่ากับแม่อยากให้ปัทมาหายไปสักพัก ก็พอดีน้องต้องไปเรียนทำกาแฟ แล้วก็เรียนตัดเสื้อผ้าเพิ่ม”

“ก็ดีนะพ่อว่า แต่ต้องไม่ให้เขารู้นะว่าหนูปัทไปอยู่ที่ไหน”

“เห็นทุกคนบอกว่าเขาไม่รู้แน่นอนครับ”

“ค่อยโล่งอกหน่อย คนแบบนี้อันตราย เห็นเขาปกติแต่จริงๆ เขาไม่ปกติ แล้วนี่พรุ่งนี้โยต้องเข้าไปบ้านย่ากุลก่อนพวกเราใช่ไหม พี่ว่าจะออกสายหน่อย”

“ครับ ผมนัดช่างไว้แล้ว ย่ากับน้าให้ไปกินข้าวที่โน้นเลย ขอตัวไปอาบน้ำนอนเลยนะครับ วันนี้เหมือนว่าทำงานทั้งวันเลย”

ทั้งสามคนมองตามหลังลูกชายคนเล็กของบ้านที่เดินขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ต่างคนต่างเงียบไม่มีใครพูดอะไร นางบุหงายิ้มอย่างถูกใจ เอนหลังนอนดูข่าวทีวีอย่างสบายใจ

โยธินอาบน้ำ เขาทำงานต่ออีกนิดหน่อย จัดตารางงานใหม่ โทรนัดช่างอีกครั้ง เหมือนว่าเขาจะล้า เพราะเดินตากแดดหลายรอบ ตั้งใจว่าจะนอนเลย แต่ไม่หลับ ตัดสินใจทักไปหาปัทมา ส่งลายเหล็กดัดไปให้หญิงสาวเลือก

“ปัทมา นอนหรือยัง ช่วยเลือกแบบและสีของเหล็กดัดพี่หน่อยครับ”

เกือบสี่ทุ่ม โยธินส่งข้อความและรูปเหล็กดัดลายต่างๆ มาให้เธอเลือก

“เยอะจังเลย ต้องเลือกคืนนี้เลยเหรอคะ”

“ถ้าไม่สะดวก พรุ่งนี้ก็ได้ครับ ขอโทษด้วยวันนี้พี่ก็ลืมให้เลือก งั้นพี่รบกวนแล้วแค่นี้นะครับ” โยธินส่งสติ๊กเกอร์ฝันดี จากนั้นเขาก็หลับสนิท

ปัทมาเองก็เช่นกัน หญิงสาวสบายใจที่น้องชายนอนอยู่ในบ้านเดียวกัน หลับทันทีที่หัวถึงหมอน

สรุปว่าร้านขนมไทยหยุดเจ็ดวัน ประภาษออกไปติดป้ายที่หน้าร้านตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเช้า เจอแม่ค้าแถวนั้นหลายคน เขาทักทายเกือบครบทุกคนที่รู้จัก สมัยเด็กๆ เขาคุ้นเคยกับพวกแม่ค้าพ่อค้าในตลาด คอยวิ่งซื้อวัตถุดิบ ส่งขนม ถ้าเขาจะมาเป็นพ่อค้าร้านขนมไทยแทนย่า ก็ไม่แปลก เขายังมีแรงยังหนุ่ม ขนมบางอย่างเขาก็ทำเป็น ยิ่งที่บ้านมีเรื่องแบบนี้ ไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไรจะเกิดขึ้น แต่เขาจะปกป้องคนในครอบครัวให้ถึงที่สุด

ประภาษกลับมาถึงบ้าน โยธินกับช่างเดินทางมาถึงก่อนเขาแล้ว กำลังกินข้าวเช้า รู้สึกถูกชะตากับโยธิน รู้ว่าพี่ชายคนนี้ปรารถนาดีกับครอบครัวเขา ดูก็รู้ว่าชอบพี่สาวเขาแน่ๆ แต่พี่ปัทจิตแข็ง ไม่ชอบใครง่ายๆ จริงๆ เขาอยากให้พี่สาวมีคนดีๆ มาดูแล แต่ยังไงก็ต้องแล้วแต่พี่ปัท

“พี่โยธิน เดี๋ยวผมลงไปดูหน้างานด้วยนะครับ เผื่อได้ช่วยอะไรได้บ้าง”

“ดีเลย พี่หาคนแบกกล้องอาจต้องเล็งแนวใหม่ พี่หาหลักแนวเดิมไม่เจอ”

“แม่พรเติมข้าวให้ช่างกับโยธินหน่อยลูก กินเยอะๆ นะไม่ต้องเกรงใจ” ย่ากุลดูสบายใจ คนแก่ชอบให้กินข้าวเยอะๆ ยิ่งกินเยอะยิ่งชอบทำให้กิน ขอให้บอกว่าอยากจะกินอะไร

ประภาษ โยธิน ช่าง ลงไปดูแนวแถวติดคลองได้สักพัก ครอบครัวของโยธินก็เดินทางมาถึง

กลายเป็นว่าเหล่าผู้หญิงต่างก็พูดคุยกันอย่างถูกคอ ย่ากุลดีใจเป็นคนแก่ที่ชอบพูดชอบคุยสมกับเป็นแม่ค้า ท่านเป็นตัวอย่างให้กับลูกและหลาน ถึงมีเงินแต่ก็ยังต้องทำงาน

เยาวภากับปัทมาแยกมาคุยกันที่บ้านของเธอ ประภาษขึ้นมารับนายยุทธนา พาลงไปดูต้นไม้ในสวน

นางบุหงาชอบวิธีการเป็นอยู่และการเลี้ยงดูลูกหลานของย่ากุล เสียดายลูกชายด่วนจากไป ทุกคนอยู่กินข้าวกลางวันด้วยกัน ช่างกลับไปเมื่อกินข้าวกลางวันเสร็จ พรุ่งนี้จะพาคนงานเข้ามาเริ่มทำงานทันที

ปัทมาวัดตัวตัดชุดให้นางบุหงาและเยาวภา หญิงสาวตัดชุดนอนเผื่อทุกคน รู้ว่าทุกคนต้องชอบแน่ๆ เธอตัดเผื่อไว้ ถ้าไม่รับก็เอาไว้ขายต่อ แถมมีให้ประภาษใส่ครบตามวัน

“หนูปัท แล้วจะทำทันไหมล่ะลูก ผ้าตั้งหลายชุด เห็นว่าจพต้องไปกรุงเทพฯ”

“ปัทเอาไปตัดที่โน้นค่ะคุณป้า เสร็จแล้วจะส่งพัสดุมาให้ค่ะ”

“แล้วอยู่ที่โน้น มีใครอยู่ด้วยไหมลูก บ้านใครกันแน่นหนาปลอดภัยไหม”

“เป็นบ้านของพ่อกับแม่ค่ะ แต่ระแวกนั้นก็รู้จักกันหมด บ้านช่องก็แข็งแรงแน่นหนาดี อาจต้องปรัปปรุงห้องทำงานนิดหน่อย”

“อยู่คนเดียวก็น่าเป็นห่วงนะลูก เป็นผู้หญิงด้วย ไอ้จะไม่ไปก็ไม่ได้”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่ เดี๋ยวเวลาที่ภาเข้ากรุงเทพฯแวะไปพักกับน้องก็ได้ ได้ไหมคะน้องปัท เพราะเร็วๆ นี้พี่จะต้องไปดูผ้าและสั่งผ้าเข้าร้าน”

“ได้ค่ะพี่ภา ขอบคุณนะคะคุณป้า จริงๆ ภาษก็ไปๆ มาๆ ค่ะ ย่าบอกว่าจะหยุดทำขนมเจ็ดวัด แม่อาจพาย่าไปหาปัทที่กรุงเทพฯก็ได้ค่ะ”

"แล้วผู้ชายคนนั้นไม่รู้ใช่ไหมลูกว่าบ้านที่กรุงเทพฯอยู่ตรงไหน"

"มั่นใจว่าไม่รู้ค่ะคุณป้า "

"คนสมัยนี้น่ากลัวจริงๆ"

ระหว่างที่พูดคุยกันเรื่องตัดเสื้อผ้า นางบุหงาแอบสำรวจบ้านของปัทมา พอใจทุกอย่าง เป็นระเบียบ สะอาด