ตามดูแล

ปัทมาก็เดินทางเข้ากรุงเทพฯโดยมีน้องชายมาส่ง สองพี่น้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้ามืด หยิงสาวแอบดูแล้วบ้านของราวียังไม่เปิดไฟ เธอรู้ว่าวันหยุดราวีตื่นสาย เลยอาศัยช่วยเวลานี้ออกเดินทาง หญิงสาวขนสัมภาระมาไม่มาก เอาแค่ที่จำเป็น เพราะห้องเธอที่กรุงเทพฯยังมีเสื้อผ้าที่พอใช้ได้อีกหลายชุด ไหนจะชุดของแม่ที่ยกให้เธอทั้งตู้ไม้ใบใหญ่นั่นอีก เหลือเฟือ ประภาษอยู่เป็นเพื่อนพี่สาวหนึ่งคืน รุ่งเช้าเขาเดินทางกลับทันที

“พี่ปัท ดูแลตัวเองด้วยนะครับ มีอะไรก็โทรหาภาษได้เลย แต่ที่นี่ภาษว่าปลอดภัย ผู้ชายคนนั้นไม่รู้หรอกว่าบ้านเราที่กรุงเทพฯนี่อยู่ตรงไหน”

“ขอบใจนะภาษ ขับรถดีๆ ล่ะ ฝากบ้านด้วยนะ ดูแลย่ากับแม่ด้วย”

“ครับพี่ปัท ไม่ต้องห่วงอะไรเลย พี่ปัทตั้งใจเรียนนะครับแล้วจะได้กลับบ้านเรา”

หลังจากประภาษกลับไป ปัทมาล็อคบ้าน เริ่มทำความสะอาด พรุ่งนี้สายๆ เธอมีเรียนทำกาแฟ อยู่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก ที่บ้านมีรถเก๋งคันเก่าของพ่อกับแม่ ทุกคนตั้งใจเอาไว้ที่นี่เพื่อจะได้ใช้เวลาที่ขึ้นมากรุงเทพฯ

ปัทมาเลือกทำความสะอาดห้องทำงาน เมื่อวานเธอกับน้องทำความสะอาดห้องนอน น้องชายเธอเป็นคนสะอาด บ้านไม่รก เขาเป็นคนมีระเบียบ เอ็นดูน้องชาย แอบคิดไปว่าถ้าหากผู้หญิงคนไหนได้เขาไปเป็นแฟน ต้องโชคดีมากแน่ๆ ประภาษทำเป็นทุกอย่าง ที่สำคัญขยันมาก

หญิงสาวทำความสะอาดจักรเย็บผ้าเพลินๆ โยธินโทรหา

“ปัทมาเหรอ อยู่ไหนแล้วครับ พี่มาไม่ทันเลยแสดงว่าออกไปกันเช้ามากเลยใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ ปัทอยากออกเช้าๆ จะได้ไม่ต้องมีใครเห็น อยู่ที่บ้านกรุงเทพฯแล้วค่ะ พี่โยธินมีอะไรหรือเปล่าคะ” หญิงสาวไม่ได้แปลกใจอะไรเขาคงโทรมาคุยเรื่องงานที่บ้าน หรือไม่ก็ร้านกาแฟ

“แล้วภาษกลับมาหรือยังครับ”

“กลับไปตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ

“ปัทมาช่วยส่งแผนที่บ้านให้พี่หน่อยนะครับ พอดีพี่จะเข้ากรุงเทพฯพรุ่งนี้ไปดูงานที่บริษัทฯ อาจจะแวะเอาลายกระเบื้องไปให้ดู”

“ได้ค่ะ เดี๋ยวปัทส่งให้ “

“กำลังทำอะไรอยู่ครับ”

“ทำความสะอาดจักรไม่ค่อยได้ใช้งานเลยต้องทำความสะอาดใหม่”

“ชุดนอนพี่ไม่ต้องรีบนะครับ ทำให้พ่อกับแม่พี่ หรือลูกค้าก่อนก็ได้ “

“ได้ค่ะ ดีเลยถ้าพี่โยธินขึ้นมาปัทจะฝากชุดไปให้คุณลุงกับคุณป้า”

โยธินคุยต่ออีกสักพัก เขาขอตัวทำงาน และหลังจากนั้นไลน์เธอก็ดังเกือบตลอดทั้งวัน เพราะโยธินส่งรูปการทำงานของช่าง และอื่นๆ เธอมีเวลาได้นั่งดูหลังจากที่กินข้าวกลางวันอิ่มแล้ว งานรั้วกำลังเริ่ม รั้วก่ออิฐแบบเตี้ยและต่อด้วยลวดหนามแบบถี่ยิบ เริ่มเห็นเป็นรูปเป็นร่าง คนงานเยอะแบบนี้อีกไม่กี่วันคงเสร็จ

ปัทมาเหนื่อยกับการทำงานบ้าน หลังกินข้าวเย็นเธออาบน้ำแล้วนอนเลย

ประภาษกลับถึงบ้านช่วงบ่าย ใจนึกเป็นห่วงพี่สาว แต่วางใจว่าพี่เยาวภาจะแวะไป เขาไม่ไว้ใจนายราวีนั่นเลย คนแบบนี้รักมากแค้นมากชอบคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ห่วงยังไงก็ต้องกลับมาดูงานก่อสร้างและดูแลย่ากับแม่แทนพี่สาว นึกย้อนหลังที่พี่สาวต้องเจอกับเรื่องราวต่างๆ แต่บางครั้งเขาก็คิดว่ามันก็ธรรมดา พี่สาวเขาหน้าตาสวยรูปร่างดีแถมนิสัยเรียบร้อย ใครเห็นก็อยากพูดคุยด้วย เขาเข้าใจพี่สาวว่าห่วงย่า แม่ ไหนจะเขาที่เพิ่งเรียนจบ ต่อไปนี้เขาจะดูแลทุกคนเอง จะไม่ให้พี่สาวลำบากอีกแล้ว

“พี่เขาเป็นยังไงบ้างลูก ไอ้หน้าต่างประตูที่ผุ หาช่างให้พี่เขาหรือยัง แม่จำได้ว่าหน้าต่างห้องแม่มันผุนะ”

“ภาษลืมเลยครับแม่ เมื่อวานมัวแต่คุยกันเลยไม่ได้สำรวจชั้นบน”

“โทรบอกพี่เขาหน่อยนะ แม่จำได้ว่าแถวนั้นมีช่าง”

“ครับแม่”

ประภาษคุยโทรศัพท์กับปัทมาระหว่างที่เดินลงไปในสวน

“มีอะไรเหรอภาษ พี่ได้ยินว่าบ้านใครหน้าต่างผุ”

“บ้านกรุงเทพฯครับพี่ เมื่อกี้แม่บอกว่าหน้าต่างกับประตูมันผุ แต่ภาษลืมดูก็เลยว่าจะบอกให้พี่ปัทออกไปตามช่างหน้าหมู่บ้านมาดูให้ครับ”

“ไว้ใจเขาได้ยังไงกัน รีบโทรบอกปัทมา เดี๋ยวพี่ไปดูให้เอง”

“เอ่อ...ครับๆ ภาษลืมไป แต่ก็คิดอยู่นะครับ กลัวว่าพี่โยจะเหนื่อย”

“เหนื่อยอะไรกัน ช่างกับคนงานพี่ก็มีอยู่กรุงเทพฯอย่าลืมนะว่าพี่เจ้าของบริษัทฯรับเหมาก่อสร้างมีหลายสาขาด้วย ไม่ต้องห่วงเลยทีหลังมีอะไรบอกพี่นะ”

“เรียบร้อยครับบอกพี่แล้ว พี่ปัทบอกว่าเพิ่งเห็นเหมือนกันครับไม่คิดว่าจะผุเยอะขนาดนี้ หลังคารั่วด้วย ภาษอยู่ก็ไม่เคยสำรวจรอบบ้านเลย” ประภาษเปิดวีดีโอของปัทมาให้โยธินดู

“พรุ่งนี้พี่จะเข้าไปดูงานที่กรุงเทพฯเดี๋ยวพี่แวะเข้าไปดูให้ ฝากภาษดูงานทางนี้ด้วยได้ไหม”

“ได้เลยครับ พีโยธินไม่ต้องห่วงนะครับ ตอนนี้ผมห่วงพี่ปัทมากกว่า”

โยธินอธิบายงานทุกอย่างให้ประภาษฟังคร่าวๆ จากนั้นเขาขอตัวบอกว่าจะเข้ากรุงเทพฯ วันนี้เลยประภาษไม่ได้สงสัยอะไร เขารู้ว่าโยธินชอบพี่สาวเขา และเชื่อว่าย่ากับแม่ก็รู้ มีแต่พี่ปัทที่ไม่รู้ตัว คงตกใจถ้าพี่โยธินไปโผล่ที่บ้าน เพิ่งจะไปได้คืนเดียวเอง

ประภาษยิ้มคนเดียวเขาเองยังไม่ได้คิดถึงเรื่องความรักเหมือนพี่สาว ยังไม่เจอคนถูกใจ แต่ถ้าหากเขาเจอคนที่ชอบก็คงจะมีความรู้สึกเหมือนโยธินเวลานี้ เขารู้สึกได้ว่าโยธินเป็นคนดี แต่นั่นแหละด้วยฐานะของเขาก็อาจจะมีผู้หญิงอยู่บ้าง อายุขนาดนี้แล้วเขาไม่เชื่อว่าจะไม่มี แต่ถ้าโยธินจะจีบพี่สาวเขาจริงๆ ก็ต้องมีการพูดคุยกันบ้างเพราะเขาก็ห่วงและหวงพี่สาวของเขาเหมือนกัน ไม่อยากให้เสียใจ อยากให้เจอคนดีๆ

“ภาษพ่อโยธินไปไหนล่ะลูก ไม่มากินข้าวเย็นด้วยกัน”

“ไปแล้วครับย่า”

“อ้าวเหรอ ไม่เป็นไรๆ มาๆ กินข้าวกันดีกว่าลูก”

“ป่านนี้หนูปัทกินข้าวหรือยังไม่รู้นะ เดี๋ยวก่อนนอนอย่าลืมโทรหาพี่เขานะลูก”

“ครับแม่” หลังจากกินข้าวอิ่มแล้วทุกคนแยกย้ายกันพักผ่อน ประภาษไลน์ถามข่าวปัทมา รู้ว่าป่านนี้โยธินคงอยู่ไปปรากฏตัวที่กรุงเทพฯแล้ว

>>>>>>>>>>>

หกโมงเย็นโยธินมาอยู่ที่หน้าบ้านของปัทมา บ้านสองชั้นขนาดกำลังดีอยู่ในหมู่บ้านของชนชั้นกลาง บ้านนี้ชอบต้นไม้กันจัง แทบไม่มีที่ว่างไม้ดอกวางเต็มไปหมด ดีที่เป็นบ้านเดียว

ปัทมากำลังนั่งเย็บผ้า อยู่ในห้องทำงาน เธอเห็นรถของโยธินมาจอดหน้าบ้าน และเขากำลังกดออดหน้าประตู แปลกใจว่าเขาบอกเธอว่าจะมาพรุ่งนี้นี่นา ไม่ได้บอกด้วยว่าจะมาเวลาไหน ดีที่เธออยู่บ้าน

“สวัสดีค่ะพี่โยธินทำไมมาเร็วจัง”

“เห็นภาษบอกว่าหน้าต่างประตูบ้านผุ พี่เลยรีบมาดู

“อ่อ....เอ่อ...ค่ะ แต่มันค่ำแล้วนะคะจะทำได้เหรอ”

“ขอพี่ดูก่อนล่ะกัน เปิดประตูหน่อยครับ”

ปัทมาอุ่นใจที่โยธินมา เมื่อคืนประภาษนอนเป็นเพื่อน นานหลายเดือนที่เธอไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้ อยู่บ้านย่าจนชิน เพิ่งมาคิดเมื่อกี้ว่าคืนนี้คงนอนไม่ค่อยหลับแน่ๆ หญิงสาวมานั่งคิดทบทวนว่า เธอมากรุงเทพฯเร็วไปหรือเปล่า แต่ยังไงก็ต้องขึ้นมาอยู่ดี เพราะเธอจองที่เรียนเอาไว้แล้ว

“ปัทมาคิดอะไรอยู่ เข้าบ้านได้แล้ว” โยธินเดินเข้าบ้านไปแล้ว แต่ปัทมายังยืนเหม่ออยู่หน้าบ้าน

“หมู่บ้านนี้เงียบมากเลยนะ ไกลชุมชนด้วย ใครเลือกทำเลครับ ดูเป็นส่วนตัวมากเลย”

“พ่อกับแม่ค่ะ สองคนทำงานหนัก กลับบ้านคือนอนพักอย่างเดียวมีเวลาก็เลยอยากพักให้เต็มที่”

“พาพี่ไปดูหน้าต่างที่ผุหน่อยครับ”

โยธินเห็นแล้วไม่สบายใจ ภายในห้องนอนของนางประภาพรมีหน้าต่างผุจนเกือบหลุด สามบาน ฝ้ารั่ว มีหลายอย่างที่จะต้องซ่อมแซม ด้านบนมีสองห้องเหมือนกัน รวมถึงห้องของปัทมาและประภาษ เพราะมีตู้บังทำให้ไม่เห็นว่าหน้าต่างไม่ค่อยดี

“พี่ว่าต้องรีบทำนะ นี่เห็นไหมว่าหลังตู้ผุหมดแล้ว”

“ดูแล้วห้องปัทกับห้องข้างบนอาการหนักกว่าห้องของภาษนะ งั้นพี่ว่าคืนนี้ปัทมาไปนอนห้องภาษก่อน พรุ่งนี้พี่จะให้ช่างเข้ามาดูแต่เช้า แล้วนี่กินข้าวเย็นหรือยังครับ”

“ว่าจะกินมาม่าค่ะ พอดีปัทมีงานที่จะต้องส่งวันมะรืน อยากจะเร่งทำให้เสร็จคืนนี้ เลยไม่ได้ออกไปซื้อกับข้าว”

“สั่งง่ายกว่าไหม เดี๋ยวพี่สั่งให้”

“ปัทคิดว่ามันง่ายดีค่ะ”

“อยากกินอะไรเดี๋ยวพี่สั่งเอง” โยธินเข้าไปสำรวจห้องทำงาน คล้ายๆ ที่บ้านที่ต่างจังหวัด ด้านหน้าเป็นกระจกใส คนภายนอกสามารถมองเข้ามาเห็นเพราะห้องทำงานอยู่หน้าบ้าน โยธินดึงผ้าม่านปิด เปิดไฟ

“ห้องนี้ก็ไม่ปลอดภัยนะ เหล็กดัดก็ไม่มี ทำไมสร้างบ้านไม่ชอบทำเหล็กดัดสมัยนี้ไม่ได้เหมือนสมัยก่อนนะ คนเยอะแยะเราไม่รู้หรอกว่าใครคิดอะไรบ้าง “โยธินบ่นไปเรื่อยเห็นที่บ้านของหญิงสาวที่ต่างจังหวัดแล้วยังมาเห็นที่นี่อีก เห็นคนที่นั่งหน้าจ๋อยอยู่ที่โซฟา เขารู้สึกตัวว่าตัวเองพูดเยอะเกินไป สงสารเลยเข้าไปนั่งตรงหน้าปัทมาลดเสียงลง

“พี่ขอโทษนะที่บ่น ก็มันน่าห่วงไหมล่ะ ไม่เป็นไรเดี๋ยวคืนนี้พี่จะนอนเป็นเพื่อน พี่นอนที่ห้องโถงก็ได้ พรุ่งนี้มีเรียนไหมครับ “

“มีเรียนทำกาแฟค่ะ”

“โอเคงั้นก็เดี๋ยวพี่ไปส่งแล้วกลับมาดูช่างทำงาน เลิกเรียนแล้วโทรมาเดี๋ยวพี่ไปรับ”

“ค่ะ แล้วพี่โยธินไม่ต้องกลับบ้าน หรือต้องไปทำงานเหรอคะ”

“งานที่บ้าน พี่วานให้ภาษดูให้แล้ว ไม่มีอะไรมากแต่ที่นี่น่าห่วงมากกว่า เดี๋ยวเผื่อย่ากับแม่มาเยี่ยม หรือพี่ภามา จะไม่ปลอดภัย ไหนๆ พี่มาแล้วก็ทำเลยล่ะกันไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย “

“ยังไงนะคะ ปัทไม่เข้าใจ”

“เดี๋ยวพี่สำรองจ่ายให้เอง ไม่ต้องห่วงพี่เป็นเจ้าของบริษัทฯ” โยธินจ้องหน้าปัทมาเขาตั้งใจแบบนั้นจริงๆ

“น่าเกลียดเกินไปค่ะ ปัทขอจ่ายค่าแรงกับค่าของนะคะเกรงใจ”

“ไม่ต้องเกรงใจ แค่เลี้ยงข้าวพี่ทุกมื้อก็พอ ปัทยังต้องใช้เงินอีกเยอะ เดี๋ยวร้านเสร็จก็ต้องซื้อของเข้าร้านอีกไม่ใช่เหรอ ไว้เงินเหลือแล้วค่อยมาจ่ายพี่”

“ไม่ดีหรอกค่ะ ให้ปัทจ่ายครึ่งหนึ่งก่อนดีกว่านะคะ ปัทพอมีเงินอยู่ แถมเลี้ยงข้าวพี่ทุกมื้อก็ยังได้ค่ะ”

“ตกลง ห้ามคืนคำนะพี่ถือว่าเป็นสัญญา เลี้ยงข้าวพี่ทุกมื้อ”

“ค่ะ สัญญา”

“แต่วันนี้พี่เลี้ยงก่อนนะ แล้วก็ขอนอนพักที่นี่ พอจะมีชุดให้เปลี่ยนไหมครับ”

“มีชุดนอนที่ปัทยังไม่ได้ส่งลูกค้า พี่โยธินใช้เลยก็ได้ค่ะ ซักแล้วเดี๋ยวปัทแพคให้ลูกค้าใหม่ แล้วเดี๋ยวชุดวันนี้ปัทซักให้ จะได้ทันใส่พรุ่งนี้”

“วันมะรืนมีเรียนไหมครับ”

“ไม่มีค่ะ”

“ครับ เข้าใจแล้ว” จากนั้นโยธินสั่งอาหารสำหรับมื้อเย็น ปล่อยให้ปัทมาวุ่นวายอยู่กับกองผ้าของเธอต่อไป ส่วนเขาเดินสำรวจรอบบ้าน เพื่อดูว่าจะต้องซ่อมแซมอะไรอีก จะได้ทำพร้อมกันทีเดียวไปเลย